W mlodosci mialem takie teorie, ze zyje sie po to, zeby grac, po to, zeby zarobic na spokojny, barwny sen. Bo przeciez wyobrazni i snom nie dorowna nic. hmm... Chociaz rzeczywistosc momentami tez plata figle i przez chwile daje zludzenie idealu.

Wtedy pierzchaja sny, wyobrazenia, ulotne zapachy wspomnien.