Specyfiką angielskiej fantastyki jest znikanie. Chodzi tu zarówno o znikanie pojedynczych ludzi, jak i całych światów. Na ogół jest to jednak specyficzny rodzaj znikania - nie nie widzialność, ale nieistnienie, bycie niezauważanym przez ludzi dookoła. Tak jest z ewaporacją w "Roku 1984" Orwella, tak jest z Londynem Pod w "Nigdziebądź" Gaimana. To samo było w filmie z udziałem ludzi z Monty Python'a i Roberta de Niro (niestety nie pamiętam tytułu. Identycznie jest zresztą w Harrym Potterze z peronem 9 i 3/4 czy z ulicą Pokątną. Całe światy znikają w otchłaniach Londynu, niezauważone przez zwykłych, porządnych mieszkańców, nie przyjmowane do wiadomości, albo nawet z premedytacją uznawane za nieistniejące.

Nawet u największego angielskiego fantasty Johna R.R. Tolkiena kluczowym przedmiotem całej opowieści jest pierścień znikania - przedmiot nie tylko umożliwiający niewidzialność, ale także skłaniający swą zaborczą naturą do ucieczki od wszystkich bliskich i zniknięcia ze świata słońca.

Skąd się wzięła ta specyfika angielskiej prozy fantastycznej? Może z chęci odreagowania tradycyjnej wścibskości angielskich gospodyń - faktu że wszyscy o wszystkich wiedzą w tych olbrzymich miastach małych domków? Może z przeświadczenia, że świat nie może być taki porządny jak chcą go widzieć porządni angielscy obywatele? Z tego niezachwianego przekonania o ładzie i bezpieczeństwie, które tak uwypuklił już Herbert George Wells w swojej epokowej "Wojnie Światów".

A może ta tendencja do znikania nie jest tylko patentem Anglików? W końcu w "Procesie" Fafki daje się zauważyć podobne tendencje, mimo że żył on o pół Europy od Anglii. Choć z drugiej strony dla wykształconego Europejczyka XX wieku pół Europy to żadna odległość. Czy zatem zna ktoś jeszcze jakieś przykłady "ewaporacji" czy "ukrytych światów" w prozie innej niż angielska? A może zna ktoś jeszcze jakieś ciekawe przykłady z prozy angielskiej? Byłbym wdzięczny za podnie mi ich tytułów w komentarzu.

***