Za koszmar mojego życia obwiniam wyobraźnię. To ona odświeża pamięć tak, że dwa lata trwają tyle samo prawie co jeden dzień. To ona utrudnia koncentrację, podsuwając pod oczy różne obrazy, wątki i pomysły. To ona w ten sam sposób utrudnia czytanie. To ona idealizuje świat, tworząc pragnienie, aby świat był idealny. To ona pokazuje piękno i pokazuje koszmar jego zbrukania. To ona pokazuje kim mógłbym być, w kontraście do tego, kim jestem.

Ale bez wyobraźni byłbym nikim.

***