CHOROBA

jeszcze tydzień i znowu powrót na uczelnie.. nie wiem czy mi sie chce, w sumie wiem ,że nie za bardzo.. Znowu oglądać obrzydliwą twarz profesora Gajdy!!! Ja z nim chyba nigdy nie znajdę wspólnego języka.. Człowiek poważany a tak strasznie dwulicowy i zapatrzony w siebie, że trudno uwierzyć. Według niego jest chyba tylko jeden dobry dziennikarz, i jest nim właśnie on! hahaha

no dobrze nie będę przejmował się czymś co jeszcze przede mną! wczoraj spotkałem się z Dorotą żeby już wszystko było jasne.. to było pierwsze wyjście po chorobie i wiedziałem, że nie będzie miłe. Prosiła mnie żeby jeszcze spróbować a ja musiałem udawać.
Każdy ma jakieś tam swoje uczucia nawet taki hipokryta jak ja. Obrzydliwy. I śmieszny!

Przez chorobę po raz wtóry sięgnąłem do "Kwiatów zła" i książek z epoki PRL-u.. Dawne fascynacje wracają. Bo w tej szarej perelowskiej krainie jest dla mnie coś magicznego, te ciemne odcienie, te obrzydliwe speluny na każdym kroku i ciągłe bójki. Ach, tam bym się przynajmniej porządnie stoczył a nie tak ciągle chwiał się na jakiejś mało wyślizganej krawędzi.
Konwicki i Dygat to bezapelacyjni mistrzowie pióra tamtego pokolenia! No i jeszcze Hłasko!
Dziś z okazji dnia dobroci dołączę pierwszą część jednego z najlepszych wierszy XX wieku:

My, wydrążeni ludzie
My, chochołowi ludzie
Razem się kołyszemy
Głowy napełnia nam słoma
Nie znaczy nic nasza mowa
Kiedy do siebie szepczemy
Głos nasz jak suchej trawy
Przez którą wiatr dmie
Jak chrobot szczurzej łapy
Na rozbitym szkle
W suchej naszej piwnicy
Kształty bez formy, cienie bez barwy
Siła odjęta, gesty bez ruchu.
A którzy przekroczyli tamten próg
I oczy mając weszli w drugie królestwo śmierci
Nie wspomną naszych biednych i gwałtownych dusz
Wspomną, jeżeli wspomną,
Wydrążonych ludzi
Chochołowych ludzi.

T.S Eliot (fragment) Wydrążeni ludzie