gdyby tak umieć się poddawać, gdyby tak umieć słuchać ludzi, którzy mówią \"zapomnij, on głupi, ciesz się, że tylko dwa lata zmarnowane\"... a ja to co po pierwszym przecinku i tak z dużej napiszę, bo nie umiem źle Mu życzyć, nie umiem chcieć, żeby On cierpiał, ani nie uważam, żeby czas był zmarnowany. gdyby tak umieć przestać czuć, tak jak On, nie czuć już, nie tęsknić, nie czuć głupiej lojalności, która już się nie należy, tylko serce cały czas myśli inaczej, nie chce zdjąć smyczy.

serce potyka się o to wszystko, czego tak bardzo nie umiem zrozumieć, czego nie umiem pojąć i w co nie chcę uwierzyć. potyka się serce, a ja za nim upadam, i znów się podnoszę, co krok, co krok. tylko wiara nie chce upaść. trzyma się, nie wiadomo już czego.

więc pracuję nocami, z chłopakami z nocnej zmiany, przez kilka dni. i tak nie sypiam...
tylko buduję złudzenia.