[n-log-7 v03 // sinuhe ]

sinuhe // odwiedzony 121392 razy // [nlog_pierwszy_vain szablon nlog7 v01f beta] // n-log home

pokaż: ostatnie 20 | wszystkie z tego miesiąca! (0 sztuk) | wszystkie (175 sztuk)

09:16 / 17.10.2018 link komentarz (4)	***** Kredyt w frankach szwajcarskich. Nie patrz na mnie w oknie gdy mam twarz zachodu Już w żłobku ktoś szeptał że powietrza szkoda Mogliśmy nie istnieć w tych wykwintnych szmatkach Oblekamy kształty przytomnie dla zysków Piłaś - co już jest opinią - jak kredens o wschodzie Zdradzasz dotykalność w swych drżączkach o spłaty Krzyk rybitw zasklepiasz tańczących w błękitach Mieni się w karafkach jak muszki w bursztynie 1 sierpnia 2018. Ostrowo. Powrót z gwiazd. .
15:25 / 10.12.2016 link komentarz (0)	*** Sławomir Różyc. Studium snu polifazowego w stołecznym metrze. Kto w kształt składa cienie po brzegu powieki szreń rozkołysanych nim wstępujesz w śnienie ktoś rytm kół wycisza. Znasz ten chłód pobudki budziłeś się z zaćmy mocno zawstydzony Jeśli sen to zazdrość gorzkich dymem z wosku czułeś w ustach dziwną bliskość nieznajomych znasz któregoś z drzemki. Twarz bez właściwości krabim polonezem łączy w głupstwo zmarłych Sen był policjantem karmionym wśród biednych gdy nad szybem metra bank Słońca przetacza ma ten nawyk krzyża kreślony w powietrzu w końcu tłucze w gębę bystrzejszych od siebie Sen jest onanistą ? Nóg nie myje po tym może stąd w nim gęstość. W pracy na wiór suche dłonie ma. Poglądy. Kuszeniem jest drzemka ? Powtórzcie ! wtulone w siebie makarony 1 lutego 2016. Stacja metra Centrum Nauki Kopernik. Obraz polskiej poezji w formacie szerokim ulega dalszej entropii. Istnieje już wyraźny podział między poetami oficjalnymi i promujących się samodzielnie w Internecie. Krytycy ostrożnie określają ich niszowymi choć wyraźnie mają wyraźnie większą rzesze osób komentujących ich w sieci Jaka jest płynność sprzedaży tomików drukowanych oficjalnym trudno określić >
12:01 / 04.05.2016 link komentarz (0)	** Sławomir Różyc. Pudełko. dokąd od nas odchodzą zbyt kochane dziewczyny w co spadają. Czym kwitną. Gdzie gubią dziś szale potem w kuchni coś trąca. Cienko przenikliwie. Krągłe tropy zostawia w kapciach z ciepłej herbaty wszystkie twoje kosteczki mam złożone w pudełku płatki listów. Waciki. Skrzydełko kolczyka twój kieliszek na nóżce dalej błyszczy jak leming której za horyzontem zapach szminki na brzegu co powinien uczynić osobnik, który spełnił swoje marzenie. Które uczynił większym swoje marzenie niż się spodziewał po sobie. Który okrzepł, a przecież za samo marzenie nie otrzymał godnej nagrody osobnik ten powinien wyrazić zgodę na samego. Dziś tak właśnie czynię nigdy nie pisałem dla samego siebie. Miałem jakiś plan do udowodnienia. Wreszcie przychodzi chwila, kiedy już sięgasz wyżej, a wszystko sprowadza się do czekania. Już nic nie musisz więcej, jedynie powstrzymać próżność wróciłem Niepokonany, bo sam pokonałem się wcześnie. I nikt o tym nie wie >
17:20 / 22.10.2014 link komentarz (1)	*** Sławomir Różyc. Metropolis. Czernomorec siedem pięć. Słoneczniki skaczą w lipcu, co za prężność Szelest, wieczór prawie, upijając zorze Liście niemal ręce, szorstkie, czułe włoski Ona z łodyg cienia przydźwigała trąbę Wracamy z tą trąbą, czy młodość wie dokąd ? Błyska w dłoni mosiądz, ślizga się po Cvecie Drzemie w słońcu metal Christo bądź Stojana Obaj mieli wąsy, który grał z nich skoczniej ? Słoneczniki słabną, mniejsze, wreszcie piasek Czarne morze w pełni z trąbą na kolanach Siedzimy na wydmie i machamy Czechom Świerszcze podzwaniają pestką z słonecznikach Lubczyk na ramionach, wietrzyk, złoty puszek Piasek bredzi skwarem, że na plecy upaść Owszem była w metrze po niej wiersz pisałem Dłonią, miękkim pyłkiem, kolejny Budapeszt* * metro w Budapeszcie ruszyło 1896 roku, 1974 w czeskiej Pradze, w latach siedemdziesiątych XX wieku, Sofia ścigała się z Bukaresztem. 15 wrzesień 2014. Wilanów. wiersz lekki, uroczy, czegóż pragnąć więcej >
17:04 / 10.09.2014 link komentarz (1)	*** Sławomir Różyc. Metropolis. Ostatnie wydarzenia powietrzne. Wiedział Hitchcock - Niepewność ucieleśnia rekwizyt Cień jest większy od ciała, co nam z Julką w Sopocie W dwóch bliźniaczych koszulkach umknęło przypadkiem Okulary to miałaś, wielkie, do tych fikołów Tłum przechodził Pizzerię, tłum uwielbia mieć rację Twarz znajomą każdemu, czasem z kolczykiem w tłumie Chce być dobry w tych wronach kraczących choroby Krzyczy jak ten cienkopis w drzwiach na stacji Słodowiec Palce ciekłe w początkach kiedy dręczy nas z kranu Wybrał skóry kaukaskie, białas, chucha w nas dymem Czyta w gazetach prostych porzuconych w wagonie Cicho szepcze z nad szpalty – Julka chyba cie zdradza Czas pogubić się z wrześniem – barwny potok z koperty Jędrne zdjęcia życzliwych – Więc ją ciśnie w Frankfurcie Jula mruczy – Nie w przejściu - Piotr zlicza te dziurki Dziś tak mówią. Weź ręce ! Chciałeś bezpośredniej ? Czy masz szanse ? Przelećmy tekst pobieżnie Jungiem Wiesz, kobiety z natury delikatne w wspomnieniach Skoro mieszam w proporcjach, ma krótszego darwinka - A w Wyborczej stracili kolejnego Boeinga 10 sierpnia 2014. Wilanów. z przed chwili, lekko i bez zadęcia, właściwie wszystko się ułożyło już pewny swego i sama fantazja zostaje, co czynię >
17:45 / 08.08.2014 link komentarz (0)	* * * Sławomir Różyc. Niedobre zatonięcia w Wiadomościach. Trwali na kadłubie drobni, koreańscy Chwytani w ramiona płakali bezgłośnie Rozpacz tuli rozpacz w gadatliwych łódkach Obce nam ujęcia. Bezruch kamer, wschodni Dyżurnym smakował włoski wycieczkowiec Bryzg figurek w skoku piętrami pod wodę Szklany jak biurowiec, i kapitan uciekł Żyrafa też chciała. Ale łeb ucięli Oko w łbie biegało - żegnaj Kopenhago Życie to pasożyt ? Podsłuchy podkłada Skaczą przez nie ceny, podają przyczyny Lekarz nie wyskrobał. Brazylia przegrała Najbardziej obchodzi nas nasza ulica Rano był wypadek, jest projekt współczucia Popłyniemy w łódkach, lubimy oceniać Kogo przytulimy. Kto do Kopenhagi 29 czerwca 2014. Wilanów. jest takie miejsce, gdzie podobne wiersze zajmują określone miejsca na polu namiotowym, czekają na swój czas, samolot, pododdział, sygnał wejścia do akcji miejscem tym jest Czarny zeszyt są to wiersze proste, jednoznaczne. Przyzwyczaiłem swoich czytelników do utworów złożonych, wyższej próby, ale czy tak znowu zawikłanych ? Świadomie, po prostu nie usunąłem z tych wierszy wszelkich sposobów oddziaływania czysto poetyckiego z metafor, porównań, parabol, ankolutów wiersze z Czarnego zeszytu są równie staranne. Mają przemówić szybciej, i mimo przypisania ich często do aktualnych zdarzeń, mało tracą później na swojej nośności, jeśli tracą w ogóle i tak powstaje pewien rodzaj Kroniki sporo w moich opisie pracy twórczej odniesień militarnych. Ale tak jak wielu z was nie liczę się z wsparciem, rekomendacją czy posiadaniem pleców w takich zmaganiach pogłębiające się niepowodzenia zmuszają wielu do złorzeczeń, pasji, słów wulgarnych, a czasem gorzej i barwnej spowiedzi, wyrzucenia z siebie gdzieś na początku założyłem, że łatwo nie będzie. Działam na sposób żołnierski. Bywam odrzucany, cofam się, szybko określam straty, ale nigdy nie zmieszam nacisku od dwóch lat oblegam <
17:48 / 30.06.2014 link komentarz (0)	*** Sławomir Różyc. Kasyda o śpiącej Desdemonie z jabłkiem płodności sztuk raz. sen powinien się skradać, a nie w brokat pomykać nadwątlając ramiączko z wcześniej figlarnym licem jędrnym chętkom się mizdrząc, dziś w ust pełnych wykroje poprzez rdzę, z warg garściami, w kłosach maki przetykać co do kształtu sen winien, z nagłych pojąć świetlistość z wzdrygnięć szyi, to z barków, chrupkich kul do kąsania wzrok zapachem przesiąknie, a niech biegnie za fałszem a niech krzyczy, spadając, w końcu w skórę uderza boski bezwład niech jeszcze, nim przez płótno się tulgnie wyszywanek tam zbędnych, w zgiełku, z piersi obrysem nim w krąg palce zaciśniesz, już bez echa, mknąc same o blat stołu dziobami, niech czerwieniąc biel szkicem sen powinien się rozlać, a nie pląsać w rokoko dlaczego ten ? Bo to akurat zgrabny wiersz ale wspomnę w tym miejscu zupełnie o czym innym. Gdzie się podziewałem i co ze mną było ? O, na to będzie czas najpierw wazka myśl, zanim nas śmiałość opuści. Znakomita rada dla osób uzdolnionych, a już dla poetów i artystów, nie do przecenienia. Ludzie pióra najchętniej plotą o sobie, jakby to było najciekawsze. Plotą nieświadomie, kiedy inni oczekują od nich zgrabnych i chwytliwych spostrzeżeń cokolwiek twierdzimy na zewnątrz, chcemy się tutaj doskonalić, sami po cichu pragniemy być podziwiani. Wiecie, to nie jest trudne wcale, zasłużyć sobie na czyjąś ciekawość. A stawianie sobie kapliczek jest niebezpieczne bo jaka jest ta popularność wreszcie ? Jak w życiu, tyle że znacznie szybciej zapracujesz na zazdrość. Wystarczy utrwalić popularność, a już wścieka się długoletni znajomy bloger, nie mogąc tobą manipulować, jak zamyślał. Zaś inni poeci ? O tutaj można komuś nieźle przyłożyć, bo poeci są złośliwi, nie czytając się wzajem czy tak wygląda popularność na tych większych, chwilowo wziętych portalach ? Mniejsza o rozczarowanie, bardziej jednak dbać trzeba o znajomych w realu. A jeśli wspomniana znajomość zaczęła się w sieci, dbać szczególnie. Realowcy nie we wszystkim nas zrozumieją. Prędzej już znajomi z sieci, których potem poznajemy w realu. Dlaczego ? bo piszemy tutaj często, mając z realem kłopoty. Szczęście, jak do tej pory, ani tam, ani tu w sieci, nie okazałem się jeszcze dupkiem. A przecież, aż trudno pojąc jak ogromną porcje plotek, domniemań i ocen, ludzie w sieci mielą na nasz temat, aby nad nami ręce załamać Ave ! >
23:39 / 13.05.2014 link komentarz (2)	** Sławomir Różyc. Opowieść o obowiązkach. Ojciec niech pomyślę od Anki pomarniał Patrzył w okno pusto wisiała koszula Do stołu nieśpieszny czasem słychać radio Chciał ślubne z mateczką oprawić obrazki Obsadzamy bramę głos z podwórza niesie Jadźka - woła – Tato ! Pomacaj czas z Biedką ? Moja z trzecim brzuchem już pachnąca mlekiem A powietrze z pola jak razowiec kwietniem Jadą do nas Stachy – swoje język czyni Co im Klaudię popsuł Jędrek w Garwolinie On w sad się zapatrzył cień w progu obory Stąpał zmierzch po wąsie było to omsknięcie W ciemnym soku z jeżyn ojca za futrynę Tak nam się rozpłynął szpiczasty w ramionach I poniosły pszczoły przebudzone w rojach Aż brzęczenie podciął zapach octu z misek Myjemy brat wspomniał Opowiadał proboszcz A wiele postaci zna w Rzymie z sufitów Czujesz ? dłonie z fresków nasz ojciec ma takie Wielkie. Czarne. Dobre z kopania ziemniaków Aż mu ziemi zbraklo - Chodź Biedka się cieli Szlag, nakrylim ojca tam cierpi stworzenie Mgła po sadzie chłodna siwo bimber prawie Jadźka ! A przyklęknij na Starym z Zdrowaśką 10 kwiecień 2014. Wilanów od czego zacząć ? Pracowałem twórczo bez opamiętania i wracam spokojny o przyszłość. W tym miejscu powinno się dodać, prawie. Bo w dzisiejszych czasach, bo skromność to piękna cecha. Wreszcie, bo poeci to osoby łatwowierne nic z tych rzeczy. Jest to pewność ręki chirurga, który nie lęka powikłań na stole. Zaniku pracy serca. Który każde ciecie potrafi powtórzyć z zamkniętymi oczami. Wie ile ustoi przy stole i jeszcze życie w tym czasie. Opowieść najsmakowitsza. O tym kiedy odetchnę. Z uśmiechem. I bez liczenia blizn. Choć z bliznami podobno poeta ciekawszy pozdrawiam !
18:30 / 30.12.2013 link komentarz (0)	* Szczęśliwego Nowego Roku 2014 ! Sławomir Różyc. Kapelusz z piórem mewy Człowiek ? może wyspą śpiewaczą w istocie Opowieścią winnic z mórz sargassowych Ponawiany falą czapkami wystaje Każda z nich śmieszniejsza i tak do starości A czasem na wyspie pośród gron nabrzmiałych Kapelusz do lotu ten o brzytwie mewy Wystaje choć wyspa przytwierdzona sznurem Do czego ? Do kogo ? Któż to wie w głębinach ? Może do katedry tygodniowy zarost Słońcem Car Niebieski goli pianę w chmurach A przecież nas widzi jak wielkie jest morze ? Kruchych śpiewających od wyspy do wyspy 19 września 2013. Wilanów życzę Wam wszystkim i sobie wytrwałości. Pogody ducha i wiary we własne możliwości przeciwności losu czy nawet złe języki pojawiają się od zawsze i urodą życia jest wychodzić z tych prób zwycięsko. Smutne bywają wspomnienia ludzi właśnie takich prób życiowych pozbawionych sam ostatnio wędrowałem daleko i mocowałem się z życiem do ostatka, nieomal do utraty przytomności. A jednak wróciłem i powiem wam szczerze do tych jeszcze trochę szczęścia życiowego należy dodać. Niewiele, ociupinkę wierzę, ze wiele w tym nowym roku odniesiecie głośnych i cichych zwycięstw. Jedne i drugie jednako cieszą >
23:08 / 28.03.2013 link komentarz (1)	* * * Sławomir Różyc. Opowieści wilanowskie Zakupy świąteczne. Cicho w świat odejdziesz wzgórzami po trawie Czy rozpoznam ścieżki równolegle w kłosach Rozchwianych radośnie biegnących kuropatw Jak z kaczek po stawie od twoich stóp kręgiem Zgadywałem z brzegu kiedy wędrowałeś Długo Ci w majonym lochu wyobraźni Coś dźwięk mi darował na bezdźwięczne wargi A miałeś być piękny wciąż odświętny w dzwonkach Z schabów i kurczaków cukrowych baranków Tak, wzdłuż twej skóry otwierałem suwak Aż stałeś się złoty jak na płótnach Dali Czy sprytniej od innych składałem trybiki Zacierałem kłamstwa choć przecież bolało Kiedyś mi wśród innych dumnie na msze kukał O przemkło tak szybko a nie chciałeś skorup Bólu bicia w dzwony aż gdzieś pękną w składni Przebłysk w oczach ciepły pragniesz dziecka z Downem Gdy biegnie do stołu z kredek składa skromnie Dziób puszek pazurki nareszcie rozumne I czekam na wzgórzach wszystko jednocześnie Co było jest będzie i nie ma początku Jest śmierć w tych trawach i z śmierci wstawanie Nim cień na kuropatwach z Tobą kłosy zamknie 26 marca 2013. Wilanów Czasami świat jest niemiłosiernie ciężki od nieprzyjemnych zdarzeń. Każde słowo, każda nowa okoliczność gmatwa nam życie, plany, marzenia. Najpierw jest zniecierpliwienie, niedowierzanie, z czasem pewność,że wszystko się przeciw nam sprzysięgło a jednak wstajemy, a wstajemy z samotności klęski, szczęśliwy ten komu słowa dotrzyma przyjaciel. Jest to walka o następny oddech, byle wstać. Wielu czyni z nas to w modlitwie Zdrowych i pogodnych moi drodzy, czekam tych dni, bo czekam na oddech
22:17 / 26.02.2013 link komentarz (1)	*** Sławomir Różyc Portrety i akty. Kasyda o zmienności głogu. nikt o nas nie wie ukradkiem przyklękam palcami cie krzesam wśród beczułek głogu ciemnieją po stawie w poszumie kasztanów antałki okrągłe po jesiennych starciach a omskniesz palcami wypływają pępkiem które wiatr za burtę w wczesnych abordażach jeszcze liści tyle kijkiem od aportów strąciło łupinę opięte w koszulce śmieje się być może na wiosnę kobieta ale po spanielu już posapywanie do szkarłatu głogów twoje oczy w wodzie cieplejsze o głębie brązów co z kasztana liśćmi ci po ścieżkach wciąż zawiewa kroki w błękicie odbitym łydkami z kryształu po wodzie bym w cieniach błądził pod sukienką zaraz cie przed lustrem odemknę z kołnierza po deszczu biustonosz odejmę jak pancerz czcząc dłonią piersi jędrne średniowieczne dotykiem zachłysnę chłodnych głogów pępki ... świat się nie zmienił, zawsze był tak prostacko piękny. Zrobisz wyłom w jednej bramie, zaraz widzisz następną ... >
09:16 / 30.01.2013 link komentarz (6)	*** Kochani ! Dzisiaj wielce miła wiadomość. Właśnie dotarły do moich rak pierwsze egzemplarze tomiku Kosiarz traw wydane przez Krakowskie Wydawnictwo Miniatura – Stowarzyszenie Siwobrodych Poetów tomik ukazał sie w wspaniałej oprawie ciepłych barwą dzieł malarskich pana Ryszarda Szilera. Bardziej znanego jako autora obrazu Matki Bożej Leżajskiej http://naszeblogi.pl/33564-z-moich-ikon http://zmojejwyspy.salon24.pl/325698,domy-krolowej tomik wydany w zawsze przyjaznej i solidnej poetom krakowskiej Miniaturze, trafi do waszych rąk w okładce twardej, powlekanej materią skóropodobną w ciemnoczerwonej spokojnej barwie, a w nim siedem pięknych wielobarwnych obrazów pana Ryszarda spytacie pewnie mam nadzieję niecierpliwie gdzie można dostać Kosiarza traw, myślę że pod ogólnie dostępnym w sieci adresem wydawnictwa, tak jak i ja otrzymałem, z pewnością niebawem coś więcej wam podpowiem Wydawnictwo Miniatura 30 – 307 Kraków, ul Barska 13 Polska mail: miniatura@autograf.pl www.miniatura.info.pl
21:29 / 17.01.2013 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc. Portrety i akty Serengeti oniemiałe na widok " Teodory " Beniamina Constanta ile grzebać w ziemi trzeba i kamienia ciosać świtem z garści polerować piachem w każdej mim tańczący jeden w tysiąc wschodów stopami roztrąca bezruch Aleksandriom znów błękit palcami za widnokrąg łamie śnieżnopióre ptactwo od Bramy Kaukazu tam nocą ze słońcem mechanizm poprawia oddech tykający żmudnie lepszym czyni może być to brzegiem gdzieś w północnym kraju nozdrzami obmiata z wierzbą w wodopoju sarna ? Nam w kobiałce tutaj jajcom pawim przy Cielcu setkami ledwie w kilka domów tniemy się o przyszłość we wzajemnej sporach a tam Sinobrody z naddunajskich stepów już on z konia wierzchem w poświstach żelaza równo kładzie w trawę światlejszych przez grdykę tymczasem wędruje gdy Bóg na stelażach wiesza doskonaląc sznur gwiezdnych wisiorów to Słońcem maluczkim jakim Basilissa może być dotykiem w szkarłatach zmierzchania w bielach Ją w lektyce na drągach oprawnych nad tłumem z targowisk w purpurze marszczonej żółte mają oczy skośne po jedwabiach gapie którzy obwód Słońca mierzą w udach długo po alejach kołyszą się ciosy słoniowe w amarant zanim musną zmierzchu zdaje się krwi kropla po grzbietach eunuchów w zieleńcach fontanny to Słońce zachodzi a z drzew okolicznych gwardziści spadają kiedy czerwień topię Nago w kozim mleku siedemnasty, przebiegła bez mała połowa stycznia, a ja jeszcze nieobecny jakby mnie w ten 2013 wrzucili po prostu głową do śmietnika niby zaczęło się poprawiać, nie może być gorzej niż przez ostatnie cztery lata a może właśnie tak to wygląda to szczęściarstwo. Ta odmiana. To poznanie się na umiejętnościach człowieka ? zobaczymy przy pierwszej wziętej przeszkodzie. A wiersz ? Też mam swoje ulubione >
12:58 / 22.12.2012 link komentarz (3)	*** Święta nas pomniejszają, a może po prostu sprowadzają do właściwiej skali w dzieciństwie Czas i poznanie sprowadza się do baśniowej na choince bombki. Wiele zależny od naszych najbliższych. Od miejsca jakie wyznaczyli nam przy stole, i ich miejsca, jakie jakie określili sobie wobec innych w życiu czasem po patetyczności wierszyka czy odśpiewanej przez Was piosenki przedszkolnej poznacie jak bardzo i w która stronę będziecie odkształcani wszystko zaczyna się po maturze. Realia zawojowanego przez nas świata zwanego ambicjami, czyli siłą wyrobionych w nas odkształceń, zwykle nie pasują do wyobrażeń potem zaczyna się już zaciekła walka trwająca krotko, ledwie kilka lat, aby ten obraz przystosować faktycznie do naszych wizji o sobie. Potem po drodze łamie naszą wrażliwość jakaś warcząca betoniara, bo jakby jej nie upiększać, taki właśnie charakter ma każda korporacja woda. Piach. Cement. I łopata, szybko wyleczy was z wyniosłości. Syk zadomowionych małych pasożytujących gryzoni za plecami gdzieś po kątach. Wrzucamy przesiąkamy. Jak słońce chwyta nas pierwszy najczęściej czyiś sukces. Krzepnie na kamień w śmiesznych pozach. Z wiekiem przychodzi i na to nasza dyskretna akceptacja. Wtedy odnajdujemy nagle to Boże Narodzenie wymagamy od najmniejszych patetycznego wierszyka albo przedszkolnej piosenki. Tak to pokrótce wygląda. Ale gdzieś w nas głęboko trwa magia obracającej się na choince bombki. Małej lub większej. Zależy ile tej magii potrafiliśmy ukryć w sercu wiele w tym roku robiliśmy aby nasze wyobrażenia o sobie spełnić. Rzetelnie i pracowicie. Co widać było w tym roku w wpisach, jeszcze nas Słońce nie zamieniło w posążek widać już zarysy Oazy. U mnie widać będzie niedługo tomik Kosiarz traw w krakowskiej Miniaturze. Bądźmy w te Święta wyrozumialsi dla siebie samych, odpuśćmy sobie. Pohasajmy. Wszystkiego Smacznego Kochani ! Sławomir Różyc >
08:58 / 05.12.2012 link komentarz (0)	*** Sławomir Różyc. Portrety i akty I. Serengeti o szamanie z deszczu Szorstki dął po niebie w odmętach się nurzał Świergoląc przy jezdni w akacjach na trawie Młodym listkom drobnym w porywach nieletnim Ciemny szept w szelestach zawiewał z przybojem Błękit szaman w bąblach na niebieskość poszew Barwił w żaglach pulchne nadymał obłoki Kamykami siekał po szybach Salonu Ona jasnowłosa nie dostrzegła burzy Ponad stacją paliw gnał torbami targał Ona ołóweczkiem mocniej w foliach skrzeczał Rozmyślając któreś tam sprzedała volvo Kosmykami w palcach płynie z Serengeti O jakim marzyli uprzejmi w promocjach Plecak w mgłach sawanny o wschodzie zarzucić Przy nim uśmiechniętym jak z reklam nad boksem Gdy wiatr nad salonem sine poły szarpał Oni po zapachu z traw wysokich chrzęstem Wiatr im w błyskawicach jak zamróz po szybach A ona na zdjęciu szarookim mniejszym Kosmykiem przez palce złocąc Serengeti Usta mu w serduszko znaczyła grafitem II. Serengeti o antylopach z salonu sprzedaży Volvo Na szybie Salonu nasz świat tubką z deszczu Świat nasz przezroczysty wiele mieści światów W kroplach spływający ona przeczuwała Nie zawsze konieczni bo trwa gdzie nas nie ma W kroplach błyszczących a każdej spódniczka Czy w niebieskiej chadza w granatowej nocą A przecież ją słyszysz że wilgotna w ciszy Jeśli na dłoń skapnie człowieczeństwa dotknie Jakim na spódniczkach świat ciepłem rozpozna Dopiero z nim w słońcach w rzęsach zrozumiała Przez chłód nasz przesiąknie już od biurka wstała W świecie rzeczywistym gdzie sama jest z wody Gdzie z kroplą świat drąży gdzie pomniejsze światy Aby świata dotknąć w sztucznym volvo sprzedać A później z plecakiem na urlop w szmer trawy Stopą w kostce zwinnej gdzie zwiedzać pozwolą W kolebaniach sawann przez soczyste szpady Przepłyń antylopo gibka strzyż uszami Żyrafy w akacjach z chrzęstem wystawiają Żywe porem szyje jak włoszczyznę z kosza Biegnij Serengeti z woreczkiem na plecach Dodaj z lnu seledyn ten barwnik człowieczy Jesteśmy tak dobrzy gdy czegoś nie znamy Skrzywieni uśmiechem nic nie chcemy zepsuć Wiara kolor skóry raczej nam nie wadzi Jak cicho się żyje nam w obcych językach W afrykańskich światach w okrucieństwie tkliwym Słodzimy w relacjach kroplą spod powieki Jak zamglić potrafi człowiek z Europy III. Serengeti o płodnej naturze baobabów Splećmy ramion wieńce w trawach na Południu Słońce kapie słone w drodze pył czerwony Wilgoć w miedzi ziarnkach mierzyliśmy oddech Porosły nam w ustach w butach za kołnierzem Bębny szły po szybach wiatr obuł korony Biegła zieleń w naciach pod mleko obłoków Jakiś ptak pstry czernią wyraźniejąc trochę Liczył nas w skrzypieniach ciężarówki starej Czuła na powietrze brzemienna w konarach W rękach sekret zamknąć płodnych baobabów I małą się stałam choć chciałam być mała Ale niekoniecznie już w twoich ramionach Nkomo nas zostawił krótko przed obiadem Chaty dla turystów żegnał chrzęstem opon Od niechcenia machał chacie trzciną krytej Gdzie pod wieczór ledwie opał na ogniska Zebrali przyjezdni niezaradni miejscy Dymem krzykiem hien przeszły im ramiona Szukaliśmy dziecka w ciele dłońmi dziko Roztrąciłeś łydki jak nadrzewny pająk Czarny był powolny kosmatym odnóżem Szkliste plótł wargami struny gwiezdnych sieci Jak on w sieci żebrząc przekazałeś znaki Szamanowi na deszcz w błyski dalszych sieci Już biały mężczyzno nie musisz się trwożyć Nkomo nas odwiezie w środę na lotnisko Pochwyciłam próżność w jego pustym głosie O in vitro z wzgardą nad kubkiem z plastiku Kiedy o pnie stukał słowami Proroka dzieją się dziwne rzeczy wokół, trudno je nawet zdefiniować. Rozmyślnie użyłem słowa Definicja, daje poczucie dystansu pisze z miejsc i o miejscach które mi potem odbierają >
14:44 / 11.11.2012 link komentarz (0)	*** Sławomir Różyc. Pieśń o Komendancie Czysto z porcelany po błękitnym oknie zastukałaś żebym w sercu się przebudził brzozy wierzby twoje dziewczęco zielone bielą po łące w jabłkach określane Dłoń moja przy piersi nie do mnie wołałaś kto w pracy przetarte ma czerwienią dłonie gdy czas werble niesie i u drzwi dyskretnie czekasz aż sami podniesiem kolana A spojrzeć piękni niby rękawiczka wyprawna z skór obcych zwijana do siebie a każdy palec dyrygent na miedzy zgarnia pokłosie zbierane jesienią Bolesne to srebro kiedyś ojców naszych przepadło a wtedy ubogi bez w sadzie do szabli do kosy do kolby dębowej Mamo, czy do ciebie tak biec muszą dzieci ? ... niech się święci 11 Listopada ... >
14:47 / 29.10.2012 link komentarz (2)	*** pawlacze. jesień zapowiada się nieznośnie. Nie dość ubywających z każdym rankiem barw za oknem, to jeszcze zakrada się się tajemnicze słowo Samowystarczalność, a brzmi to tak,jak żelazna wojskowa konserwa lutowana od środka na pawlacz pójdą stare nawyki z którąś wiosna rozdane uboższym. I będzie tak, że obdarowani w swej niewiedzy przywdzieją ofiarowane peleryny, nieświadomi zupełnie własnego zstępowania w czekające ich wyrzeczenia wiem, że przetrwam. Wielu z nich jednak zniknie bez śladu. Nikt nie będzie chciał słuchać potem o poniesionych przez nich wyrzeczeniach. O samotności. O szukaniu uczuć po omacku coraz bardziej okaleczonymi palcami przetrwanie artysty, ale i przetrwanie jego dzieła, uzależnione jest od jego odporności na ból i osamotnienie. Zanim powstanie pierwszy własny dojrzały już obraz, utwór muzyczny, czy wiersz, już można usłyszeć zapowiedź upadku w słowie, frazie muzycznej, czy w drgnieniu pędzlem wielokroć słyszałem to brzmienie, a oni tak ufnie się uśmiechają ... >
13:02 / 05.10.2012 link komentarz (2)	**** Sławomir Różyc. Odwiedziny w Domu Spokojnej Starości kochaj swoje tabletki naucz się z nimi rozmawiać biała czeka na panią Lusię z kuchni czasem przemyca papierosa w kieszonce na piersi niebieska jest pewnie zagraniczna przypomina morze na wczasach pracowniczych napina się tym Sozopolem w twojej ostatniej toaletce z lustrem czerwona dryfuje po brzegu talerzyka ciągle zapatrzona w okno nie chce żeby ją tak nazywać jest miedzianowłosa i śpiewała dla wojska dawny wiersz z początku 2005 roku z tomiku Andromacha ścigana przez ciemne lusterka tak właśnie powstają moje poematy. A potem siostra Lusia z tła staje się osoba tak istotna w Kronikach portowych. Nie przywdziewa kostiumu Alkajosa czy Pigmaliona, jest żywa, tak ważna dla rzeczywistości Lusia Lulu Lukrecja wdaje mi się tak bliska i znajoma. Siostra z jakiego szpitalnego oddziału, a tutaj być może na praktykach w Liceum Pielęgniarskim może to ona naprowadziła mnie ja potrzebę tworzenia wierszy Bram poetyckich łączących niejako autostradami wszystko w całość. W przemieszczenia. Proporcem mojej poezji jest ciągły ruch, zmiana, tu zaczynamy układać w sens rzeczywistość i choć dopowiadamy ja słowem, w innej Bramie, barwie, spojrzeniu dopowiadamy jej alternatywne znaczenie a cóż w życiu ? Tam nie daje się dopowiadać alternatywnie. Chwytamy w miarę możliwości, a nie własnych umiejętności, ale to już znacie. Przetrwałem. Mam zajęcie, i choćby to był okruch, w niczym top nie zmienia mojej wiary w życie. Nie zmienia mnie. I uczyniło silniejszym tego, co potrafię, już mi nie można odebrać. Można mnie jedynie zatruć na przyszłość. A na to, nie pozwolę. Nie będzie łatwych wytłumaczeń kiedyś, ze sam poniekąd się sobie przysłużyłem, trudnym charakterem gdzieś po drodze skróciłem o głowę Pompejusza, może o kilka głów zapatrzonych w siebie Pompejusiatek, i raczej tego nie zauważyłem >
17:39 / 20.09.2012 link komentarz (11)	*** Sławomir Różyc.Portrety i akty. Kasyda o żywotach przeciętnych Wierz w ciało gazeli które nic nie waży Bez wzdrygnięcia w tętent wiatrem śmigle uda A o tym wiedz jeszcze nad rzeka widzieli Wyciągniętą w śnieniu proporcji nie łamiąc Uwierz w smukłość bracie albo uwierz w szkliwo Jakimi pod sobą nad bagienną rzeką Kiedy to jej wargi wzgardziły błękitem Z racic ponad rzeką spadając w racice Pewnie w tej lustracji Księżyc oba skrzydła Rozkładał ziewając nim srebro powlecze O wędrówce z gniazda za porannym skłonem Lekce sobie myśląc : Cóż mówią że lekka Uwierz w sierść gazeli kiedyś skubnie trawę Wtedy ją ogarniesz w odchodach jej zapach Jakbyś chwycił w szyi nie będzie się lękać Marząc o gazeli która nic nie waży .. o wietrze, może inaczej, o zwiewności, z Nowej ziemi poetyckiej ... >
22:26 / 15.09.2012 link komentarz (23)	**** Sławomir Różyc. Kroniki portowe. III. Bramy Delfina. VI. Opowieści szpitalne. Motyle Carmen tańczy w oknach szeleści w firanach Posrebrzane nutki przeplata przez włosy Zszarzałe fartuchy ciem w nektarach macza Jeszcze wilgotne podrygują krucho Tak łatwo się gubią jak brosze z bursztynu Ale dostrzec można chromem powlekane Plamkami w pluszu ich nocne proporce Grzebień im ścieżki już w gęstych syropach One w śnie z łóżek zrywają się w rombach Tym puchem śniące błyskają przy skórze A z wczesnym taktem ciągle mylą kroki Kiedy z sal kołysząc na korytarz smugą Cicho z szmerem chrupkim o siebie trącają Dziecięce ptaszki składane z papieru A każdy pragnie kotylionem zająć Miejsce wśród pachnideł nocą w pięciolinii Korowód im spłoszył strącony rekwizyt Odgłos z nagiej stopy grzebanej w pościeli Drżenie ich ramion - kiedy kapcioch leci Plaskiem zbył parkiet - skrzydełka stężały Jeszcze ćma się trzepie w rozmarynu mączkach Palce chwytliwe rozmiękcza jantarem Jeszcze zaplątane w ciepłych włosach Carmen Ślepka połyskliwe jak z trzcinowych cukrów Barwne ich rozety w ukośnych przelotach Szpital się przekręca z wolna z boku na bok Piętą szuka koca trzeszczą wózki w kątach A one przez ciemność gdzieś w lawendzie trwają Ciągną ćmy przez szprychy łatwopalnym puchem Hej ! pudle cyrkowe przez płonącą obręcz Szprychy ścieg za nimi zatrzaskują kłami Skaczcie ! Przez sen krótki w słoneczny poranek Bo może już jutro w czarownych diagnozach Skromne szare skrzydła otworzysz na ławce Będziesz znów motylem cudem ocalonym Śnijcie ! My klaszczemy zdrowi nad areną Jeszcze pewni swego jeszcze w nas ciekawość Jeszcze krew nam novum na jezdni Wypadek Skrzydełko w anyżu w odcień kardamonu Opada z drżeniem pośród westchnień gapiów W ciszy twardo brzegiem noc tasuje talie Toczy się z ciemności prawie że z rękawa Pierwsza z kart odkryta - a Król woła - Koło ! Przeznaczenie ? - szeptem słychać Pigmaliona Wczoraj Król furkotał w brabanckich ażurach Dłonie z tych koronek niby szczypce z muszli W przezroczystej mgiełce kunsztowne szydełkiem Nasz elektor Pająk - czulą się do siebie A spojrzenie Króla z nad herbowych ostryg Już tam na jedwabiach noc wyszywa wrony Oczy ma niebieskie oczy w źródle poi Czystym lodowatym po białe kamienie Błękit wód stojących z algi w tchnącą zieleń Przechodzi tam ryby tuż nad kamykami Szybkie grzbiety w oczach żywe połyskliwe Choć tam tylko karpie dłoni nie zanurzysz Król Olch. Kiedyś obiecałem wspomnieć o snach Ciemko Anioł podwiązany a nic nie donosisz Pigmalion. Michał podwiązany serwetą przez Lusię On jej opowiada w ich porach na deser Król Olch. Zawsze kiedy pada to ćmy dramatyczne Jak kasztany w ogniu w cudzych dekoracjach Podeszwy z tektury ! Klepsydry odręczne ! Niebawem powrócą bo ćma łebkiem w kryzys Uważaj na ręce Czas karty wykłada Dzisiaj przy tarocie czuwamy do skutku Pigmalion Niech zdejmą czajnik – cichnie gwizd w dyżurce Król płaszczem chrzęści w olchach stawia słowo ... VII. Carmela. Opowieść kapitana Dimitrosa Papaionau nad kwaterką Chianti Pod Jednookim Strzępielem Jakie błyskawice dziób Carmeli wiodły Odkąd wręcz łupinę wzięliśmy za przemyt Który w czasach trudnych furtem miastom włoskim Stręczyli Maurowie a potem Cyganie Skrycie my na łodziach wzdłuż wybrzeży Candi Na przekór układom wśród przekupnych kupców Zgodnie z glejtem Doży skrzyknęliśmy ośmiu Stawiając pod areszt łaty na genui A że łotry majtki wpław poszli do brzegu Zda się koniec bliski nic oprócz szaleńca Co ster nam nocą poprzez sny prowadził Poprzez mgły w bolerkach tańczące syrenio Szczęściem nam na pryzie wina nie zabrakło Z onych gron w Toskanii co w słońcu pełzały Krewka to wycieczka gdy głowa w przerostach Dobija w czkawce o kamienne brzegi Patrzymy po trawie w pylistej kurzawie Jakaś dziwna jazda – Radzim - światłem miga Co czynić ? Na kołach z masy elastycznej Jeszczem się przeżegnał mocno krzyżyk chwycił Do czynu za plecy schował kordelasa Ale blady sternik co wiódł nas w niełaskę Języka dobył w wysokich ćwierknięciach Rychło nas w opiekę mameluki białe Aby w Kwarantannach pokłaść poznaczonych Jak Maurów pojmanych siwobrodych Żydów Jacy pod sekretem płyną za księgami Z których jedno Słowo zdolne świat odmienić Pośród jazdy Wilczur z tych medyków giętkich Jednako pachnący z dziwą z San Maggiore Po bramach nie jednej dolny polik wygniótł Ale tu opatrzność pokładłem w Dzieciątku Opukał palcami piersi nam z egipska Prawie jak cyrulik z farb na piramidach Gębę mi odjęło prześcieradła śnieżne Biorę między palce raz jedyny miałem Kiedy w stan zaciężny wiodłem Afrodytę Dla obu familii prześcieradła białe Po plamkach krwawienia honorem nam były A że chuda Afro dzieży nie ściskała Jej to grzech okrutny mnie zaś teścia łodzie Tako ustalone i zgodnie nożykiem Słodko przepijając kurce szyjkę cieli Za kawałek błonki dziś taka pokuta ? Jeszcze sternik rzecze że serca wyjmują Z truchła wnet odjęte podobno w zacniejsze Przechodzą kompanie z godniejszym pożytkiem Takim był przejęty że cypryjskie znaki Naszego pana Piotra Grubym zwanym Jakoś mi niewieścio potem w piersiach przeszły Gdyby nie Ciemko w śnie rozmigotanym Nie pytaj szalupy spod jakiej bandery On ci w Labiryntach skłonny córki szukać A my do łodzi w garść pludry zbierając Pokazał palcem jak po gwiazdach wrócić Bywaj ! ku opiece dałem Saracena Dzisiaj Nasir wrócił oczy ma jak spodki Jakby ciągnął fusy co grzeją na kawę Widziałem Szklane Miasto bez powrotu Lękam się powiedzieć : Jakie czasy idą ... o bywa coraz częściej, że strofą nadążam tam, gdzie nie nadążam życiem .. >
09:06 / 08.09.2012 link komentarz (6)	*** Sławomir Różyc. Kroniki portowe. III. Bramy Delfina III. Pigmalion. Ming Ich stukanie dyskretne bo ciężarem głuche Stukają w brzeg szafki niby przez tekturę Tętnią nam wypukłe wabią ciepłem strawy Wdzięczne choć bezdźwięczne odgłosy wydają Lśniące są okrągłe z dynastii Gomułki Po obwodzie większym łatwej słońce złowić Ono przeskakuje niechciane buraczki Szkliwem zygzakuje po kości słoniowej Czy za sprawą glinki ? - oglądamy z księdzem Michał nie chce wierzyć choć już wyblakł szlaczek W co masy widelcem niegdyś w kombinatach Dla ojca stylowe ? - ksiądz czyta pod spodem Dźwięcznie zgłoski składa co niegdyś bezdźwięczne Spółdzielnia Przyjaźń. Miejskie Bary Mleczne IV. Atrament Około dziesiątej na badaniach Jesień W skromnej sukieneczce na chudnącym ciele Ostrej jej w powietrzu niepodobnej zebrać Strzępka rannych rozmów w kart choroby szelest W zaciszu Chirurgii w jej kątach najdalszych Czy zdoła stetoskop wydobyć atrament Czule pędzel wznosi w noc bobrowym włosiem Miękko za oknami spija w czerniach granat Czy cień by zaistniał bez pasmem odbitych Lanc świetlnych o komin z obłości księżyca Ostrza rozczapierza w napowietrznych drutach Jak raróg skrzydłami trwoniący swój poblask W cztery strony pomknie atłasem Miesiączek Cień brzozy deseniem mierzy do kołnierza Szemrze w miejsce listków - Anno - po imieniu Baletki dziś w bieli zasznuruj wysoko Chwycę cie w konarach po wilgotne pachy Mrugniesz mi tej nocy bystro mroźnym szkliwem Z fiakra od Laurenta szczypiącym powiewam Bo w skrach zatrzymany peniuar Ci niosę Gdzieś o jedenastej czarny frak obciągam Choć w kątach najdalszych już wiruje kokon Co nawija sznurki trzeszczy sadza z motków Cylindrem okrywam błyszczącą łysinę On – Gotów ! - latarnia w alejce wśród klonów Światłem przez nów sięga przecina nów łamie Po maźnięciach srebrem herbaciane krople Gaszą odrobinę chrzęszczące mankiety Latarnia po trawie blask klosza przypina A co jej po wiedzy z Księgi Liczb wiadomej Że Czas z nowiem miesiąc w przestrzeni ustala Czy znając proporcje przykładamy miarę ? Czy w szpitalnym kącie muszą jęczeć zwoje Czy latarnia tupiąc z dnia ścierpnięte stopy Już po stawach chrupie prostując palcami Przez chwilę zamiera na miarowy stukot W pół do jedenastej alejką wzdłuż ławek Które w ich drzemaniach z szpitalnego okna Zwykle nie dostrzegasz bo flamandzką zieleń Bardziej im z pni w brązach zniewoliła jesień A jeszcze kobietki wciska w płaszcz obszerny Trzeba aż latarni by pierś kształtną dobyć Czy makler w cylindrze potrafi być bardem ? Lekko dźwiękiem z cyny tupot pantofelków A gdzie stawia stopę w mały czynel dzwonić Póki łydka naga złoconym klarnetem Niby jej przez mostek na mostka obcasie Zanim kruchą w kostce obcisła cholewa Na zimę w pociągłym futerale domknie Pnie się jedenastą po schodach zgrabniutko Kołysze się w burtach do Anioła siostra W kącie z szmeru wirów owal kapelusza Ona na dyżurce z magmy dratew ciemnych Przez twarze skostniałe On swą twarz przeciska A tyle w niej krzyku co w ich wargach skrzywień W wyrwie z prostych kantach już Król korytarzem Spogląda na księżyc było że dojrzewał Szybciej lipcem gęstniał gdy okna otwarte Dziś klamek nie ziębi bo duszę odnalazł Gdzie embrion z kokonu powoli dziś skapnie Drzwi tam nie pojękną przecież Henio wrócił A żółć po tężniach nie dobędzie syku Administratorom nagle ciąży w grdykach Blady Pigmalion już płaszcza dotyka Ożywiona materia wdzięczy się do swoich Palczaste włókna - ale o tym - lepiej Szeptów ćmy posłuchać Jakie nam stetoskop złowił do słuchawek V. Michał Anioł. Rozmowy o prowiancie Ileż z tą łyżką bohaterskich czynów Można dokonać ruszając uszami Ileż głębin z marchwią ileż kapuśniaków Przemierzył łyżki liść aluminiowy Ty mnie Aniele zabierz na wyprawę Spójrz na herosów na tych łózkach w szereg Siła w nich tli jeszcze chociaż oko słabe Opowiedz mi jakąś nim opuścisz Jolkos Opowiem ci siostro w czepeczku na spinkach W rzęsach takiej prędkiej niby sójek trzepot Jeśli łyżkę kiedyś pod spódniczkę włożysz Jej chłód w figlarny uśmieszek obleczesz O ten trzepot śmiechu na dalekich morzach Postrącamy smoki i harpie powietrzne metafizycznie ... >
23:37 / 24.08.2012 link komentarz (2)	**** Sławomir Różyc. Kroniki portowe. III. Bramy Delfina I. Pigmalion. Zapach wczesnych jabłek dobrze leżeć cichcem sama pościel skrzeczy patrzyłem pod spodem antyczne konstrukcje druty matko druty od sprężyn pod łóżkiem poprzecznie boleśnie same cierpią rzeczy przez sen się rozkopiesz czasem ruszysz biodrem trzeszczy po sprężynach dopiero dwunasta był mój prawnik mówił obracamy kontem byle nie pochodził z rodzimego miasta nie śmiał się z drobiazgów siostrom darowanych nad nim się pochyli kiedyś piersią białą świat w kitla wycięciu będzie pachniał tanio kotków przez materiał sutkiem napinanych tyle zebrać w życiu czerwone się toczą Po ile borówki ? Skrzyp stopy w paprociach II. Pigmalion. Wygnanie Małej z dworu czerwonego barona. Jutro po kogoś zadzwonić koniecznie Niech po nas posprząta skrzętnie w rękawiczkach Wystarczy spojrzeć na stanik w łazience Cichy biegnący gdzieś przed rozstrzelaniem W swoim krzyku białym długim przez ulice W jakiejś zapomnianej przez nas rewolucji Nad wanną z epoki w której skończył Marat Czekałem na ciebie w niej puszczając kaczki „ Chciała wpaść bezgłośnie uderzyć głęboko „ Z tupotem po schodach krzyczą Komitety Karabiny czarne od bruku do nieba Tyś z dłońmi na piersiach Ty za włosy rude Oni w kapeluszach oni z pochodniami Unosząc do okien jawne akty zdrady Twoje wibratory chwycone przez papier Jak martwe gryzonie z daleka od siebie Aby się nie majtnąć ogonem wilgotnym Do okien szmaciarze i zbieracze puszek Jej halki jej włosy skubać na ulicach Zobaczyć jak jędrność pięknej celebryty Pocieknie zawiścią gęstą w miejsce chleba Nad grafitti z Wrogiem o tym nosie w haczyk Nad gęstwę kibiców ciskających kukły Wyżej mi Orkiestro ! W kirach flag zwieszonych Skrzekiem rozrzuconych pod błękit gawronów Oto wódz Pigmalion zasztyletowany ! Podawali by mnie na skrzydle garażu ... Gdybym prócz przedmiotów umiał w coś uwierzyć Niech pani Genia jak wcześniej się krząta Bo z takiej rozwagi w okolicznych domach Z bułek zapomnianych mielone podniebne Lepi bladokrwiste z wieprzy czy z baranów O zlewozmywak niech ziemniak zatętni ! Niech od popiołu zalśnią srebrem sztućce W sutannach długich na tysiąc paciorków Niech wmaszerują jej modlitewniki Niech czoło palce odnajdą nad drzwiami Obmywając błoto z naszych ciał zbłąkanych W rąk przełamywaniu nad nami w zgryzocie Może choć z obrazka mnie Papież przytuli Niech się święci Starość dni od termoforów ! W bielach pożerania odparują zwłoki Naszych prześcieradeł przez krochmal trawionych Każde z nich wypukłe piędzią twych pośladków Niech pelargonie staną u bram czyśćca Splecione surowo w hebrajskich zakazach Z gmatwaniny listków miękki szept posłyszysz Wszystko masz u siostry. Nie dzwoń więcej. Odejdź ... Niech wskrzeszone będą znów gołąbki w garnku ! Siwo siwiusieńko starość nitki snuje Jej palce na chustce w tych bielach poranków Jej kruche po sprzętach nitki litościwe A z każdej z nich srebro chwytam w wargi sine Ostatnią z nich wiosnę drżącą ciągnę czule I kropelką wspomnień podwieszene w rzęsach Nucąc przy żelazku w kuchni popierduje I nie chce firany hafty w palcach zwiera O taką .. wywiesić ? Co kapciami szura Siwą bez koronek ukradkiem obcieram Goniąc muchy łapką wywijam mazura ... Komentarz z Rejestru karawan szpitalnych autorstwa Michała Anioła. Rozrywki szpitalne. Bilard czas tutaj łatwiej liczyć na kąpiele kiedy bezradny stoisz na kafelkach po ciele siąpi woda ledwie letnia cieplejszej nie ma bo serduszko słabe a lód w nas ciągle narasta i chrzęści w żyłach tężeje pożółkła zmarzlina kiedyś lubiłem słuchać opowieści o Amundsenie o pogoni Scotta a szczęście mieszka od zawsze w tropikach ma uśmiech słonia albo krokodyla wszelkie bogactwo przenosi na głowie chrupiące placki smaży na kamieniach dlatego chętniej stawiamy na bilard tocząc po podłodze bile nektarynek ... jedno niepowodzenie się kończy, a drugie zaczyna. Taki trudny czas. Chociaż ostatnio zmartwienia namnożyła osoba, po której należałoby się spodziewać pocieszenia ... >
08:17 / 18.08.2012 link komentarz (0)	* Sławomir Różyc. Kroniki portowe. II Kolchida XIII. Rozmowy z Królem Olch. Kropla Po ciemku ścianami mierząc kubaturę Obecność granic w kremowym odcieniu Bez zgrubień grudek wgłębień pod palcami A przecież staranną dłonią pana Henia Rozwarte szczeliny zapełnione pianką Klamki nie klekoczą nic się nie zagnieździ Cień za kaloryferem pachnący odświętnie Tęskniłeś troszeczkę ? - szelest z korytarza I kurczą się ściany liczone od wewnątrz Chłodem po lamperiach zwierają naskórek Lśniącym płaszczem płynie o dotyku siwym Król Olch bieli włosy płatem z węża skóry To jego oddech prostuje przedmioty Krzesło się wzdrygnie wśród niewczesnej drzemki Sam szlafrok nagle zsunął się z oparcia Tego się nie mówi ! - słychać z toalety Król Olch Czego się nie mówi ? Że człowiek samotny ? Pigmalion Mężczyzna mężczyźnie pewnych rzeczy w kraju Okno otwarte zamknij drzwi bo przeciąg ! Dumam czy zapalić co to za przebranie ? Król Olch Peleryna w smakach co zakrytym czyni Bo Czas się zbliża z czasem bywam ssakiem Całkiem wyraźnym wymownym w zarysach Dziecko dostrzega babcie od różańca Doglądam materię będąc materialny Zejście to jedynie chemiczna przemiana Coś ci dolega ktoś paciorki liczył ? Po kręgosłupie ? Za dużo o jeden ? Coś się dogrzebali ? Czego bym nie wiedział Może wzrok osłabł patrząc na zlecenia ? Pigmalion Glazura biała - Jedynie skrzywiony Coś mnie zniechęca powiedziałeś : Życie ! A dotykałeś kiedyś tego sukna ? Król Olch Ściegu nie sukna bo tło pozostanie Deszcz zapowiadany ławki czy glazura One są niezmienne ślady palców ścierasz Szpital Wierzchem dostrzegasz masywne budynki Bliższe pokoleniu w dali drobne lżejsze Samorozsuwane drzwi do Izby Przyjęć Równiutka kostka z resztki oszczędności Jedynie się zdaje nam o szarym świcie Co dzień swoje trzódki ustawia profilem Zimny bezimienny kropla przy kominie W ślad za druhnami kolejna przesiąkła Przez strych przeleci i ominie miskę Nie posiądzie kocher stary na narzędzia Dawne w nim nożyczki wyciągają uda Ktoś zapobiegliwy w kącie poustawiał Kto ? Bardzo dawno. Czy po prostu umarł ? Personel rozumie kropla znajdzie drogę Może przyjdą czasy na nożyczki stare Przez cienką wylewkę przez wiórki poszycia Przez stropy klejnowskie jej dalsze siąkanie Niknie to przez sufit nabrzmiewa planeta Mała filtrowana co ten świat przewierci Ciałko płodu pełne leci leci leci XIV. Rozmowy z Królem Olch. Szpital. Pigmalion Mierzi mnie ten szpital - wreszcie kapie miękko Na dolnopłuku nie tracąc zwartości Po śliskich powierzchniach bieglejsza podąża - Już mi sny lustruje powtarza po nocy Jednako piskliwe zbolałe historie A jeszcze narzeka był na tysiąc łóżek Tyle ludzi pieścić na białych językach Jedyna rozrywka kiedy Śmierć z przejęciem Szczerząc kły z połyskiem talie w grze tasuje Czemu naraz cztery ? I rozumiem babcie Co o tobie szepczą w kółkach różańcowych Król Olch Niechętnie tam chodzę stąpam po omacku Alergia na krzyże obrazki z poświatą Kiedy tam zadzwonią to wibruje w skroniach A śpię niewiele co najwyżej komy Toaleta męska Ciepło terakota tylko Szum z ulicy Z nogi na nogę czarnych pól dotyka Też nie lubi białych zagląda do kabin A że trochę wietrzny bawi się z papierem Cichy pisk flamastrem po kafelku białym Melduje czterdzieści – Powiedz coś o sobie Bawarem jesteś ? Wychodziłem w Wino Król Olch O ile pamiętam nazywam się Albrecht Najmłodszym synem z szlacheckiego rodu Ległem pod Balingen na zasłanym polu Wskazał mnie palec wskazał w to chcę wierzyć Pigmalion Jeśli Palec wskaże to poważna sprawa Król Olch Widzisz mój poprzednik lubował swastyki Bywał stronniczy gdzieś w czterdziestym czwartym Zrobiło się głośno o obozach pracy Nie było łatwo zmiana Stylistyki Szpital A gmach solidny jakby przysiadł słuchał Gdzie chadzał Albrecht wyziębiało kafle W pierwotnych planach jeszcze za caratu Z solidnej cegły ustalił początek W naszym pawilonie u zarania wieku Przy oknie zgorzkniały był strażnik uczastku Do siebie dochodził Jefrem Michajlowicz Czy to wiatr strącił kapelusz Ludmile ? A kiedy ich naszedł te wszystkie guziczki Tytoniu zapomniał jak wybebeszona Chuć z ciała białego skroplona na szybie Nagana by trzeba a nahajkę chwycił Junkier Nikulin żarłacz wszelkich dziewic Kto mógł przypuszczać że ten z gołą rzycią Zupełnie bez wstydu kroczem poplaskując I raptem Jefrema krzesłem porachuje ? Człeka porywczość znać czyni kobieta Ślubna mać jej ... Ciszej ! Bo pannom uchybim U Jefrema w spisie - stoi - bałabajka Że gnat przetrącony to śpiewała dusza Zawodziła cudnie przez słońce czerwcowe Co się lepko skrada po maju bez opadł I w głowie pojemnej pannom na romanse Taki to miesiąc, Ot ! Kwiaty przez okno Trafiały z czasem nie błahymi z łąki Były słuszne róże z chrzęstem tulipany Ślizgiem szły po szybie od rudej kantorki Takie to romanse po strunach przeciągał Ale żona beczy babie po ptaszniku Co młodszej szyjce dmucha czule w pierze Gorzko nawróconej gęś jak neofita Prosto z rewolweru do Jewrejki strzela Wspomniał pan Gwidon przez flegmę na płucu Leżał łózko obok przy tej głośnej dramie Pierza mnóstwo było z kapelusza Rachel A kula dziwnie trafiła wprost w ścianę Nic nie wyszczerbiła przez otwarte okno Teraz tam po rurach nasza kropla płynie Niżej do piwnic wtedy on w dorożkę Nagle ozdrowion wziął Jefrem Ludmiłę A nam kropla niżej a nam podkówkami ... XV. Rozmowy z Królem Olch. Teczka personalna ... koniki siwe za zakrętem dzwonią A nam kropla krągła ciążąc nie pobłaża Noc w północ się łamie Czasem zawróconym Trafia do piwnicy gdzie zamurowany Niegdyś jakiś składzik z drugiej strony nisza Król Olch : Dotknij glazury słyszysz głos wysoki ? Pigmalion : Czasem tak śpiewnie szumi często w rurach Król Olch A ja ci powiem kurtka mundurowa Wabi kapelusz jaki w demonstracji Rzuciła na łóżko cycoszka Ludmiła Była notatka z rubryk towarzyskich Zaniechano nazwisk zmieniono imiona W Moskwie aż historia o naszym szpitalu Nie o polskim skrzypku że mu iskry w oczy Pigmalion : Ale czemu jeszcze do tej pory śpiewa ? Król Olch I otóż ciekawość : Jeśli śpiewa, po co ? Kto winien - bo śpiewa - i po czyjej stronie ? A potem historia jak kotlet mielony Obtoczony w bułce tym się podrumieni Zamiast opowieści mamy bułki zapach Pigmalion I to się dzieje w tym szpitalu wokół ? Szepty gdzie się jutro z wczorajszym przenika Czasem radość czerpie w obcobrzmiących słowach Czasem patrząc z okna na arie czyżyka Król Olch A tak to się dzieje - kto śpiewa - ten żyje I nic już tu po was bo na tym wam zbywa Który z kim, i po co ? I dlaczego śpiewał ? Nie ma opowieści z piwnic sen zostanie Radośniejszy przecież niż wasza piwnica Pigmalion : Może i śpiew słyszę ale w sny nie wierzę Król Olch A pamiętasz kłamco przed dwudziestu laty Razem ze wspólnikiem z funduszu Barbary Zakładałeś firmę i skrzyknąwszy ludzi Jaką to zachętę słałeś do klientów ? Pigmalion Czuliśmy się obaj wtedy oszukani W tamtej korporacji nie znasz korporacji Król Olch : Sam masz korporację co wtedy pisałeś ? Pigmalion ... Że firma rodzinna ... że czasu dla dzieci Poświęcać więcej bez gonit i stresów I pasje rozwijać ... Król Olch : I talenty innych ... Pigmalion : Nieco lepsze zarobki ... Król Olch Żeby na nie czekać ! Potem dom we Francji kontrakt z telewizją Jeden szybki podpis i sny innych znikły Rozpuściłeś sforę zagryźli ich młodsi Pigmalion Przestań Albrechcie ! Dziś wszyscy podobni Chciałem świat zobaczyć jeśli złym człowiekiem ... Król Olch : Coś zrobił dobrego w swoich dniach ostatnich ? Pigmalion : Pomogłem Ciemko ... za twoja namową ... Król Olch : Bo Śmierć ma sumienie Pigmalion z przekąsem Bo znaczona Palcem Była propozycja mam zostawić Małą ? Król Olch A cóż jej po tobie ? Choć raz pomyślałeś Że chce się uczyć ? Coś osiągnąć sama Ty coś poznajesz ? Cytaty z gazety Nic się nie nauczysz boś przeżarty grzechem Myślałeś grzech pewnie strzelać na ulicy Do głodnych ludzi czy dziecko utopić A sny wmawiać ludziom odebrać nadzieję ? Śmierć nie podaruje a tym bardziej Palec Chociaż jeśli z Śmiercią pójdziesz na współpracę ... Będą dwa organy was jakby nie liczyć ... Pigmalion z wyraźnym przestrachem Nie zamierzam zdradzić Michała Anioła Choć bardzo ciekawe czemu go nie słyszysz Król Olch Ma uczucia w sercu ty ludzkie uznanie Martwię się bo wczoraj zachwiał się na stolik Pigmalion z oburzeniem Wczoraj Michał pupil przejechał w gazecie Jęzorem po mleku jednego ministra ... Król Olch albo po prostu Śmierć Jakiego Zdrowia ! Nie jest nieśmiertelny Chciałeś interesów ? Ciągle jestem tyci ? A jak w sen mi pójdziesz niby biedny Ciemko ? Pigmalion Jest taka możliwość ? Król Olch Dziwnie z tymi snami czasem mam problemy Pójdziesz na współprace opowiem ci jeden Sny to surfowanie potem cie odłączą Za wysoko z falą ... słyszałeś o duchach ? Pigmalion Pomyślałem sobie szkoda pana Henia Zawsze coś naprawi papierosy pali Napił się piwa i widać zapomniał Że tu ostatnio montują kamery Król Olch Martwisz się o Henia czy o papierosy ? Jeśli o robola to po prostu słodkie Mam gdzieś kosę w schowku starą zardzewiałą Nie martw się, żartuje ! Tak walczą o awans ? Bardziej dla perswazji przez sen ścisnę troszkę Cicho cichuteńko jednego po drugim Pigmalion : Czy to wystarczy ? Król Olch Jak nieco pomyśleć jest w tym pewna dobroć Ale od dziś Miłość ! Z uśmiechem pokornie Uciekam na obchód dopowiem ci Jutro Pigmalion : Nie czekam do Jutra ! Jakie mam gwarancje ? Król Olch rozczapierzając palce wysoko w powietrzu Szanuj piękno dłoni ! To twoje gwarancje Lepszych nie będzie. Już nad tym pracują ... jedynie ten upiorny tydzień przetrwać, a potem nie oglądać się za siebie w przeszłość ... >
08:28 / 16.08.2012 link komentarz (3)	**** Sławomir Różyc. Kroniki portowe. II. Kolchida. XI. Pigmalion. Rozrywki szpitalne. Szachy zda się słońca struna gęsta a gorąca długo palce trzyma na jesiennych szybach usta ma okrągłe widmem złotym tchnąca na dłoń by ją można za włosy nawijać oczy ma groszkowe jakby ją pociągnąć w ufnościach dziecięcych jako wszyscy wokół właśnie obiecałem coś skapnąć na Ciemko o czym ordynator wspomniał przy obchodzie jak oni wirują z szelestem przed łóżkiem zaraz odpłyną w dal na czubkach palców są ze śnieżnych tiulów w środku jak w wydmuszce ich dłonie falują w sennej ikebanie słońce im kolejno powlekało uśmiech ale czy wpłacę – wiesz słońce - zobaczę XII. Rozmowy z Królem Olch. Obrona sycylijska Pigmalion: Ciekawie z uśmiechem witać dni po sobie Król Olch : Choćby przy ścianie idąc z drżącą dłonią Pigmalion Jak listki wrotycza w możliwie rozwartych Prostować palcami po stronach w zakładki Czar kobiecy ując miękko bezgranicznie Król Olch : Jaki pożytek ? Jesień liście ściele Pigmalion: W zmienności co mieni ich szklane nadgarstki Król Olch : Bądź skazy pod taflą jakie skrywa chłodem A jeszcze tam słychać w mokrych piór szelestach Przepiórczo w przekorę uciekając w trwodze Ucieka śmiech perli spogląda za siebie Łasa drżenia trwogi choć bije na Trwogę Pigmalion: Którą z płynnych iskier po powierzchni dzbanka Pełnych w niej lekkości nie zamykać w dotyk Którą On wprost z okna mi do życia budzi Nim rozetnie pościel i ciepłą w lusterkach Czy nie podmieniona słońce sprawdzi w włosach Złudź się mój latawcze ... gdzie krople zostawi Tam w deseń obeschnie na skrzydłach motylich Gdzie pieprzyk przy ustach oczkiem w piórach pawi Król Olch : A pomyśleć sobie kiedy On ją lepił Skoro z kości wywiódł powinna być twarda ? Wojen przez nią zdrady intrygi przemyślnej Pigmalion ze zniecierpliwieniem Która na pościeli odnajduje kamyk Wiele naniesionych tu słońca potokiem Kolą w stopy uda zadziera jak konik A plama jej żywa wypełnia fraktale Po których krągłościach pola nie wyliczysz Choć kusa koszulka rachunek upraszcza Długo wyrzucając ci po oku brodzi W rzęsach niedomkniętych lekko mości stopę Przechodząc nad tobą niby szuka brodu ? A są to sygnały zero jedynkowe Król Olch A gdy tak wywiódł z pojętniejszej sfery ? Z materii miększej sposobiącej wiedzę ? Pigmalion Przy której lampka koścista kańciasta A gładki wazon fajansową sierścią Król Olch Myślałem o słuchu zapętlasz się Jerzy Pigmalion Chwytając promień niby skrząc się włosiem Słońce wcześniej ogień językami z pieca Pełga po kropli co w ustach dmuchacza Dechem stwarza w świecie nim zastygnie kształtem I z kształtu wywodząc z sierści inkrustacje Niemal doskonałe przy mgnieniach pośladów Znowu kształt swój tracą mażą się i kapią Wazon. Nocna lampka. Od regałów gałki Król Olch Jeśliby tak Ewuś wygniótł z muszli usznej Bardziej plastycznej co tu kryć ponętnej O ileż czarownej wtedy pożądając O ileż pocieszniej mnożąc dzikie wojny ( śmiech ) Pigmalion z przestroga w glosie Która na płacz wnuka rzuca gęś z talerzem ! Król Olch Któryś się zagubił w słowach i miłostkach Językiem zawinął w jeszcze ciepły budyń Syty przesłodzony zastygł z nim w ględzeniu Czy wypada kochać w określonym wieku ? Czy pożądanie również jest uczuciem ? Nie masz sił pożądać czym wtedy Kochanie ? Pigmalion zbijając czarnego laufra Skrobie śmierć o progi ? To jedyny szaniec Król Olch Proszę ! Cytadela ! Może ździebko chili ! Przecież się wykupisz Śmierci za łapówkę Spójrz na linie pionków. A co dalej z dzbankiem ? Nadgarstkiem z fajansu ? Dalej woziwodo ! Pigmalion Gdy przed lustrem stoi i niepewnie ikrę Ciepłą guzka szuka przepuszcza przez palce Potem uśmiechniętą tarmosi ręcznikiem Dobre w nich szpileczki i taka jej wodę ... Król Olch Ale mi przenosić pod sam wierzch po brzegi ! Pigmalion Skaczącą z iskierką po wierzchu mięsistą Opuszkami ponieść brzegiem krople ronić Król Olch W końcu jednak ronić ? Pigmalion Gdy iskrę uroni mierząc w nas spojrzeniem Król Olch : A Siaty pękate za nią w przejściach ciasnych ? Pigmalion: Na to płatki gładząc w skupieniu jej zdradzić Imiona właściwe co niegdyś jedwabiom Nadano bzu kiściom o kwitnieniu pierwszym Król Olch : Dłonie platonicznie łącząc z Sauvignonem A gdzież brzeg puenty dźwięczącej o kielich ? Pigmalion: Skrajem niech będzie sukni jej ulotnej Sypkiej nad kolanem z wiatrem myszkującej Król Olch : A wietrzyk jaskółka kołującą wokół ? Pigmalion: Co tu i ówdzie skrzydełkiem zdziera ? Król Olch : A pąsowe szepty chwyta sukni skrajem Pigmalion: Palcami chcącymi poskramiać na udach ? Król Olch : A kiedy z kluczem w drzwiach otwartych stanie ? Pigmalion: Śmiejąc się przygarnie mężczyznę i dziecko Król Olch : W piersi rumiane czy w szczytne przesłanie ? Pigmalion: Jeszcze tu jesteś ? Mało ci sztyletów ? Król Olch : Fajans stal co bebłem chodzi po fajansie Niby w szkle sierść stroszy a w listki zastyga Miałem propozycje choć antyczną nieco Obierasz formę kim ci się pojawię ? Może się rajtarem stawię w długich butach Pigmalion Zabieram ci wieżę Król Olch Ze skrzypiącej skóry co lubią kobity Pigmalion Chcesz zrobić interes ? ( śmiech ) To już jesteś tyci ! ... same problemy choć strofa nie traci płynności ... >
08:01 / 04.08.2012 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc. Kroniki portowe. II Kolchida Komentarz z dziennika okrętowego. Sponsor Ledwie się oddalił wolno wzdłuż lamperii popiskując kółkiem szczęk kubków po mleku pewnie się mijały w drodze z prześcieradłem Lusia ze śladami dżemu na talerzach Smakował z porzeczek ? I pościel zmieniają grzechoczą świergotem na przyjazd Elżbiety poszwy na poduszkę kontynenty śnieżne na którymś przecież odnajdzie Michała Czemu nie przyjeżdża ? Trzymanie za dłonie choć wspomniał mi Wilczur ze środków Michała leczy się pod ścianą nasz bezdomny Ciemko Warto być zazdrosny o ten ciepły dotyk ? Odkrywam siebie szeleszcząc Wyborczą kupuję bieliznę Michał swoją pierze X. Poradnik zielarski. Czy jeszcze pamiętasz wieczorne osiołki o ciepłych grzbietach cierpliwych opuszkach ostrożnie po zboczach kopytka stawiały ramion nie raniąc namiętnym paznokciem Niemym po poletkach przeciągały pyskiem aż kropla potu słonawym nawisem jaką nabrzmiewałaś im na obojczykach potem z niej po skórze litery pisały ... Nie ma dla nas ścieżek nie ma dla nas fałdki w przełęczach podbrzusza gdzie pulsujesz Etno gdzieśmy nie stąpali w żarze lawy lepko my co tak niewiele zapach kobiet białych poznaliśmy wcześniej osiołki żonate w omdleniach jaśminu budzimy się rano ... Mówiłaś czego w złoceniach arniki z gorzkości kadzideł brakuje ci w smaku ? Soczystość pączków niby palce drwali z rzazu sialiśmy trociny zakosem ... Skąd Iris rankiem petunie w pościeli ? Kto pod biodra ścielił głodny amarylis ? Twojego pokarmu byliśmy ciekawi żaden się nie rozbiegł po innej kobiecie Choć z czasem leciwi a przecież łakomi aż usta obrzękły pomiędzy owcami aż palce drwala na piersiach struchlały wyczuwając drżenia niczym górscy ludzie Palec każdy dłonie do oczu przykładał daleko w stu słońcach wciąż parujesz Góro A brzeg wulkanu zasłały przylaszczki Czy tam śni róża pod płaszczami kalii ? Czy płatek peoni membraną łechtaczki ? Biel między szeptami miał różowić zapach gładź skóry na udzie zaś w klubach fitnessu miała się układać zwarcie i podłużnie chłonąc kalorie i ścieśniać cie w kroczu Śmiałem się Osiołki ! Palce ! Górscy drwale ! Skoro ciągle młoda cóż możemy stracić ? Nauczyłem ciebie oswajać pośladki do sprężystych mięśni nowszych samochodów ruszają z westchnieniem a droższe od żyraf piszczą pod palcami skórą tapicerek Bo jestem małym strachliwym człowiekiem a taki oddycha twoimi ustami Muszę cię stąd zabrać chronić przed urazem bo też twoje ciało to moje ostatnie Komentarz z dziennika okrętowego. Gwiazda Izydy. Dom z kresek tajemnych architekt lubelska na gwieździe rozsiała w krąg alchemii wietrznych w dłoniach z snu klejona makieta pojętnie spoczęła na gwieździe na kamieniach rzecznych bo kamienie jasne rosną w nurtach ciemnych a czas w tęgość skorup obleka im dusze moce ich odwieczne z pierwszej żony knuciem skorpiony jej klątwy zatrzymują w ziemi za której guldeny coś znaczę w Lekarstwie słowo tej umarłej jak z ciemności lancet przez kamień drogę wycięło wykrotem I oto marzenie że pod sam wierzch sześcienny chciałem wypełnić Nowej z rzeczy pięknych wśród lalek w końcu sam jestem przedmiotem ? ... zawsze znajdzie się dobre rozwiązanie, wystarczy przeczekać, jednak w tym małpim gaju jakim jest życie, już tam inne małpy dbają, aby zabrakło nam czasu ... >
18:49 / 23.07.2012 link komentarz (0)	* Sławomir Różyc. Kroniki portowe. II. Kolchida. Komentarz z dziennika okrętowego. Ela karowa. pasł bezruch złudzenie światłem elektrycznym rysy w wieczór długi w twarde kruki chyże cień dłoni przejmował czarnymi dziobami kolejny pasjans już Michał wykłada czas minionych królów nazwał po imieniu który z nich nas przetrwa w swym płaszczu sobolim kruszec ich korony z mosiądzu ulany choć nadal dworakom mowy brzęczą złotem damy barw nie tracą pośród nich karowa bo też wiotką z talii rozkładając ciepło zaciekawiał siostry one zaś listownie sprawiły wizytę siląc niespodziankę radził doktor Wilczur składając stetoskop - Trzeba mu odmiany w te dni najtrudniejsze VII. Dama karowa po morzu tęskniąca połacią szeroko jakiej sukni plisy wzbierają po wodzie czuprynami sinej mocy co nimi w górę by usta otworzyć nie zdążą przed inne i szepty ich spodem prze połać bryzgi czując bielą stromy po dłoniach z falą masztem żagiel chromy zeszkli się po wodzie wyniesie z szeptami tako wyraźnie zmarszczek w oczach sploty każda powtarza Gdzie mój słodki jasny ? Ten w dłonie silne znów pochwyci biodra Ten lgnął pod plisy gdy falowałyśmy nad jabłko masztu na wspólny początek VIII. Nocne rozmowy z Królem Olch. Poukładać życie układać w szufladzie skąd tyle paprochów pióro okulary ktoś bez wyobraźni przyniósł kalendarzyk Piórem na papierze nazwij wreszcie sprawy Często tak robimy z dziesięciu powodów - U ciebie się mnożą nagle do dwunastu Wiesz skoro podglądasz płaczę mniej niż inni Dziwnie obsceniczne Stacje Twojej Męki Ale Michał Anioł nie będzie cie słuchał - Nie ważne czy słucha a ważne dlaczego ? Bo Panią Snu jesteś jansenistko z kosą Michał cie rozpoznał w starym manuskrypcie Ale on wygląda po czterdziestce z lupą powoli materializująca się zjawa wyraźnie wzburzona kpinami z Michała Anioła Sam żonę obwiniasz a milczysz o Pierwszej Pozwól że zapytam : A masz ty sumienie ? Panem Złudy jestem w wymiarze niemieckim IX. Cenzura szpitalna. cała prawdę o nas przez szpitalną pralnię cierpliwie w parze w obrotach wirników tłumok bezeceństw wątków nieudanych proszkiem skwapliwie prześledzi cenzura nowelka Stacha tego od marskości któremu kobieta w spodniach od piżamy skracała gumę często czarną nitkę troskliwie na supeł okrętkę ściągając przebieramy Ciemko i znajduję wątek kiedyś Heli Stacha odgryziony zębem że skorzystają z cudownych uzdrowień na razie czekają na wodę z Fatimy słowa na okrętkę z nitek kontrabandę rozciągam pamięć na wychudłe biodra .. tabor rusza :))) >
09:16 / 23.07.2012 link komentarz (0)	* Sławomir Różyc. List do Mamy. Przeżyłem ból prawie cne życie do końca a skrobie tęsknota napiera przez żagiel szeptałem jak trawa którą poznasz stopą a ściele się rankiem wilgotna z oddechem Smakowałem prawdy maluśkie i duże dalej patrzę w oczy zuchwałe i puste cośmy je wynieśli potem nam na wargach zabrakło siły powiedzieć próżniacze Śniłaś mi się Polsko Mamo w krasnych łanach co złotem pociągniesz i pęknie skowronek widać pierś za małą i serce za małe miałem by słowami Cię wyśnić do końca Śniłaś mi się bliska brat bratu ustami w słońce patrząc śniłem by zgrzeszyć nadzieją 23 lipiec 2012. .
19:00 / 21.07.2012 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc. Kroniki portowe II. Kolchida. V. Ooo Papusza ... Powiedzcie mi skrzypce po sprężystych trawach do dłoni przyległe z lipowej gałęzi iskrą utoczone żeby za taborem z bazylik za sercem cienko pośpieszały w noc uniesione jako Rom zadziera aby smykiem w chmurach wiatry poprzypinać jest krew są oczy warzywa w kociołku za tobą biegnące łydko wśród wrzosowisk bo za tym smykiem po wierzchu jest szelest jabłoniami miększy ten z zieleń modrzewia a myszki pod spodem wciąż pyszczki smuklejsze krzywo smykiem ciągniesz to o ranku siwe Oj ! drylujcie struny k nam w śliwach wysoko może ktoś ich czeka o ciszy niewolnej daj oddech po piersi struchlałej przez okno przez jęzor płomieni z sykiem żeglowanie przez stopy bose w popiele tamburyn umierał lekce wątle podzwaniały jeszcze raz po strunach podbródek chowając po kołnierzu blado jego narzeczona i Śmierć nie pragnie być sama za kosą wysoko tkliwie przez szczygła gardziele niech się to nam księga w atłasach otworzy kiedy już nie dla nas marzenia w reklamach acz wiosenny napar wprost z szklanki wysoko aby kroplą wódki mogiły wyszczerbić niech one potem wciąż migając obok szepczą imiona po butlach świeczkami że pamiętał w tęczach kotylionem tabor po mnie Przyrzeczona stoi sutkiem krzycząc bladym przy tobie dziewczęta o nietkniętych piersiach sypiąc je po piasku płaczące tańczyły jak wyśpiewać imię twoje na rozstajach kiedyś syty wołał tłuszcz zlizywał z wargi komu rozdać dobroć kiedy życie krótkie Pędziłoś wplecione bzami przez paciorki przez mleczy rozety jako Cie wysłowić Kim jesteś ? nie słyszę a w ostatnią wiosnę ... zostaną po nas te knowali dzwonki Śpiewaj póki możesz śpiewaj bracie Głośniej ! Imina spisane w onych w romskich skrzypcach VI. Dwudziesty koncert fortepianowy Stroić nam trzeba brzeg bolesnej nuty w kłosach ze złota co sypie się w rany co dźwiękiem w piersi i skórę otworzą otwarty palcami j Mozart w zimną ścianę cichutkie skrzypce nutki jak fasolki turlane po skorce jeszcze się otworzą pnączami lekko prosto po klawiszach i będziesz jaskrem i będziesz sumieniem to będzie trudne dźwięcz im znają prawdę >
00:18 / 21.07.2012 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc. Kroniki Portowe II. Kolchida. II. Studium palety barw Jacopo Tintoretta. o wpół do pierwszej gęstnieje firmament dotyka nas z okna długie światła z jezdni rześko im po deszczu ścigają ostrzami srebrząc po ścianach smuklej nocy rzęsy a jeśli z którąś w pociemniałej szybie splecie ramiona ponad granat włosów Noc wyczekująca pantofelkiem zgrabnym na wczesne skrzypiec takty wśród saraband ruszy bezszelestnie lekko z nią na piersi czuję suniesz nocy pod dłonią Jacopo malowana w czerniach jak on by pociągnął wyniosła w fiszbinach reflektorów lśniąca wyciągnąć ręce byś z krążeniem ciepło wzeszła mi po dłoniach infantko Cornaro miękko cie doczekać w słońcu nieco w atłas otuloną w szmatki wśród cytrusów z Cypru o wpół do pierwszej bywam mniej ułański bez notebooka giełdy w piżamie na spusty zasłuchany w ciszę jak księżyc bez siodła jak siostra Lukrecja puszczona na popas cicho z korytarza w przyciemnianych bielach światła z aut jej kibić kreślą szpady szybko cień piersi po łóżkach przepływa gondolą z trzeszczeniem wioseł zapach włosów za nią czy znajdzie fiolet w poobiednich oczach czy pisk przywoławczo nie przechodzi w dotyk pośród nieruchomych węgierek na łóżkach nie domknie dzisiaj powieki palcami jeśli rzeczywistość okolić spojrzeniem gdzie dzieci rankiem z chusteczką na głowie spieszą z łopatkami krzepione przez babcie masywniejszy zamek od innych zbudować my jak jastrzębie na tej z żywych planet zmierzchem jak ręczniki nie zebrane z plaży głośni pod księżycem w optyce oszczędnej na ile jej starczy zza okiennej ramy dalej nad swym Cyprem ponad gorzkim morzem wcześniej zaradniejsi choć bezradni z czasem dalej nad rozsądek w czerninach oddechu bo księżyc nad nami wyżej tapla fiolet umrzesz jeśli życia nie pochwycisz w szpony sztywne z towarzystw zlecą się anioły zawrócą sprzed redy zgodnie z pogróżkami abyś smakował dobrodziejstwo polis zmilkniesz mi ubędziesz w groszku bez ogonka który porzuciłem w trwodze pod łopatką o tym nasze baśnie zagrzebane w piasku kto pod sierpem nocy wyschniętą jaszczurką wczoraj mi szeptały nasenne panienki odkładane z spodka co dzień pod poduszkę w skafandrach perłowych powlekane krągło o jakimś wyborze – me damy w lateksie bo kto czytać będzie i czy z geometrii polubi okręgi wykreślać w przyszłości słowem może cyrklem wyznaczając przestrzeń o tym Czarnym kącie zwykle milczy okrąg maczkiem ci to skrobię o życiu z dystansem jaki wobec siebie ma osoba światła abyś po upadku jeszcze wierzył w słowa jak stroiłem dąsy gdy inni upadli źle mi tu i obco moja przedsiębiorczość nie potrafi tupnąć szpitalnej pańszczyźnie szczypie siostrę Sylwię odmawiam kompotu z nudów wymyśliłem badania gastryczne III. Nocne rozmowy z Królem Olch. Czas po korytarzach wodzi nas na wózkach aluminiowych sennych mija z wdziękiem Kim jesteś ? - pyta - Przestałem odczuwać Jakbym drzwi zamykał jakbym życia więcej - Podkradał Ciszy ? Wygodnie. Od środka - Co robi Michał ? Słyszę skrzyp ołówka Rysuje twarze On mnie nie dopuszcza Rozwiesza twarze bez nakrycia głowy jakie zasiedlały na tej sali łóżka Usta mówiące nozdrza rozświetlone cieniem w tych bielach na kości jarzmowej - Szkicuje profilem ? Nie kryguj się ze mną ! Bo jesteś Ciszą w czepku z jakimś paskiem ? Kinkietem Nie wchodzić nad salą przeszczepów Michał wtedy mówi Ktoś będzie szczęśliwcem A ja nieszczęściem ciała bez osoby Światłem powiedziałeś co to za sakwojaż ? - Słońcem promyczkiem jednym z waszych dawców IV. Kaplica szpitalna. Jednym z piękniejszych jest nasz Bóg szpitalny chociaż z bólem uszu w tych ciągłych przeciągach w kapciach nazbyt cienkich na awarie w windzie kiedy ona rusza to skrzeczą demony mówią o Nim umarł bo kocha rybaków mówimy poczeka bo niezły z religii w mszalnej szafce księdza w ciszy z laminatu przy białym obrusie w Piśmie jakby mniejszym w miękkich okładkach gdzież mu do premiera ten sumienia zbawia humorem z kreskówek Ojciec nam światełkiem z peronu Pod Cierniem a tam pulpit krzesła prawie jak w przedszkolu swoje trudne dzieci w trudny elementarz aby znać Początek prowadzi przez koniec >
19:09 / 02.07.2012 link komentarz (8)	**** mowa jest srebrem życie tak naprawdę nie uczy nas niczego. Na początku dorośli składają słodko usta w dzióbki i składają słowa w szczebiot dla idiotów. Ci nigdy nie lubili dzieci i za młodu pośród nich byli odtrącani potem w młodzieńczej beztrosce wielu stara się nas przekonać jacy to jesteśmy niedoświadczeni. Niemoralni i źle wychowani. Tych wcześniej czy później łapiemy na kłamstwie i drobnych szwindlach czas dorosłej tężyzny mija szybko i jest do uzgodnienia za szerokim rodzinnym stołem, co w w życiu nam się powiodło, co będzie przypominane jako nasza odwaga, uczciwość czy osiągniecie. Być może jest to okres najdotkliwszy, kiedy cwaniactwo stada zawsze stawiane jest wyżej ponad czystej miary talent na koniec zaś zmierzchanie, pozbawione godności, rażące brakiem solidarności wśród rówieśników, rażące publiczną przygana na wszelki dalszy rozwój, niezależność czy seks czasem wydaje się, że osiągnęliśmy dzisiaj jakiś techniczny przełom, że nie grozi nam przemoc, ciemnota czy znieczulica. A tak naprawdę cofamy się do średniowiecza. Innymi słowy globalizacja .... >
19:08 / 21.06.2012 link komentarz (5)	Sławomir Różyc. Kroniki portowe. I. Kryzys wieku średniego. I. Ciało. W połowie sierpnia opuściłem ciało ten łokieć Jutlandii skraje cieśnin ciasnych już przy swoich zamszach w palcach na straganach rozwlekli wierzchnie brodaci magowie Czy wytrzymałe czy solidny brezent czy gdzieś nie puszczają stare overlocki - Czemu wy pod wieczór kiedy chętnych nie ma przychodzicie w lombard kiedy lichy geszeft ? Czy ja powiedziałem, że sentymentalizm to wasze bieganie w snach pod sztandarami ? Ja tylko ustalam czy kolana sprawne w jakiej pryzów klasie pokrowiec zastawny Potwierdzić czytelnie plecy. Ręce. Oczy Umysł niestabilny - tak mówimy sobie Pigmalion pod oknem przy drzwiach Michał Anioł każdy ma przezwisko na szpitalnej sali Byty astralne bez karty choroby Obok Michał grafik wodnymi farbami akuszer akwarel z ckliwym workiem sinym bałagan wystawia pośród pozytywek serce nakręcone nie tak dawno w Mławie w odcieniach wątroby co nie słucha klucza Już jemu tam Melchior dociągnie wierzeje bramy niedomkniętej o gdzieś w chmurach klocek poruszy sprężyny przy nowej zastawce i się śmieje Michał - Laski może geja A mag w adamaszkach z utrefioną brodą wschodnimi zwyczajem mądrze obcych słucha przekłada w dłoniach próżność obyczaje Wczoraj srogo brewi jeźdźcy Tamerlana dziś od Shacletona na małych konikach czas przymarzł do szyby w szpitalnej oazie może skrzydło bramy trafiło na klocek ? Zna tysiąc dialektów tysiąc bioder hożych co nam przed zaśnięciem tańczą po powiekach A oczy przesłania gdy puszcza fastryga kiedy przywiązują nazwisko do stopy Nogami do przodu On na wiecznych nogach pośród kóz karawan szuka po majdanie kiedy w miękkie wdepnie brzeg płaszcza unosi co też na straganach znajdzie na wymianę Jest tutaj przez ścianę wielki bazar Persów za oknem już późny listopad się śnieży pod brodę spowici stare larwy w kokon którym siostra Lusia poduszki strzepuje Trzy miesiące razem - tak sobie dumamy Tu gdzie czas drętwieje w wężykach kroplówek I jest doktór Wilczur zmawia anakondy wcześniej czy później zatańczą nam w żyłach ... niebawem niebawem w grudniową zawieję wyruszą Persowie przez noc z tobołami w śnieżnych pelerynach bo już sen nas morzy ... smukli Maurowie w piaskach na wielbłądach białe kawki w słońcu z serc katarynkami wyruszą Magowie w ciżmach i w koronach w jukach ciche prośby Mam dzieci mam żonę ... wyrusza Magowie ledwie gwiazdka mała w pelerynach śnieżnych Kogoś obdarować ... Komentarz z dziennika okrętowego. Popiersie Pigmaliona. Dzień skwarny z sierpniowych zwierał Usta suszem Wierzby w woniach złocąc już żeglują z Rutą z łąki płatki niosąc Wietrzyk nie przymuszał kiedy Kolor zmienią kiedy Liście zrzucą tam do kostki Bauma do Szachownic barwnych z Marmuru za bramą z sztuki kamieniarskiej z Granitu w szorstkości sunie Pan z zaradnych od kiedy szczęśliwym sponsorem w Lekarstwie na włoskiej Podeszwie bez szkieł zalecanych przez co drobne zmarszczki o zmierzchania zaćmie Świat jego udziałem - kąśliwie mniemamy spojrzy po Zatoce z powieki łaskawszej o Fałdki na skórze przypadkiem życzliwe a że dziś milczący marszczy niecierpliwe i ani kroku w tył nie zrobię, mój Tamaryszku ...
15:59 / 22.05.2012 link komentarz (7)	*** Adnotacja do akt osobistych dzisiaj o Czasie. Ale kiedy zaczyna się pisać o czasie minionym, upływającym, jakoś pisać się nie chce trzy lata minęły ledwie, a znalazłem się w osobnej epoce, w równoległym świecie, i gdyby istniał zapis współrzędnych, wracając przez portale czasoprzestrzenne, na swoje miejsce bym nie trafił, bo Ten który istniał, już nie istnieje czasem czynisz coś, co według powszechnie uznanej miary przynosi wszystkim zaszczyt i pożytek, chciałem napisać wiersze pełne słońca i nadziei, ale byłem innym potrzebny takim jak byłem dotychczas cichy, mały człowiek z swoim skromnym i może przegranym życiem, tak pewien swojej życiowej przegranej, że powinien zaprzepaścić jedyny dar jaki otrzymał stało się jednak inaczej, dopełniłem umówionej przed trzema laty miary z jedynym przyjacielem jakiego w życiu posiadałem, i śmiesznym by było dziś przypomnieć mu o tym, o czym on już nie pamięta trzeba będzie po powrocie to swoje Ja jakoś na nowo urządzić, z pewnością się uda skoro potrafię dotrzymać terminu sam sobie i jest w moim dzisiejszym zapisie przestroga, uważajcie kiedy ktoś poznaje was bliżej, bo poznaje was Jeden Raz. Nieważne, że jako najbliżsi spędzają z wami większość życia zapisują wasze akta w głowach jeden jedyny raz, a kiedy pragniecie coś w swoim życiu zmienić na lepsze, kaleczą śmieszne to wszystko, bo takie właśnie jest to prawdziwe życie, naprędce odgrywany średniowieczny teatrzyk topornymi lalkami na jarmarku między straganem kapusty, a ścinaniem głowy jakiemuś miejscowemu Czarnemu Rafałowi i słuchają maluczcy. Usta mają otwarte
16:41 / 07.05.2012 link komentarz (2)	***** Sławomir Różyc. Mauretańskie wieże wieczór jej niebiesko pomieszkuje w oczach matowe w nich czerwie wzorem na wolce migają brokatem smukłe w siwym dymie śpiew wonnych Maurów turbany wydłuża wiele w niej w onyksie zatopionych wieżyc tarasów do tańca gdzie piszczałka pełza już z dłoni niewiernych wyplata kotylion gdzie służba w liberiach pełna złotych zębów w otwartym oknie wieczór czas zakrzywia pustą ulicę w blasku herbacianym ona za firanką nasłuchuje ciałem najlżejsze muśnięcie skacze po niej strachem spojrzeniem w siateczce przez jedwabie tiule misterne zaklęcia czynione w doniczkach z niebiesiech wieczoru jej po głodny granat jaki spija czerwień w jeszcze ciepłych ustach jeśli był nim fakir nie poznasz imienia ten żongler piłeczek podrzuca wytchnienie i zrobi coś z oknem na gęstość ogrodów i ptaki powierzy nieobecnym drzewom zajrzy bezszelestnie on w czapeczce z fezem i w oczach skostniałych rżący śmiech zapali w pomiętym sreberku ledwie szczypta biała a on coraz częściej stuka o futryny ale dzisiaj muszę trudny tydzień mamo prosiłam towar jakiś lżejszy w klubie nikt się nie dowie tak dobrze zarabiam palce mi skaczą jak świerszcze w ognisku słyszę jak powoli rosną w piersiach wieże aż któraś onyksem mi oddech przebije długie dzioby cieni tańczących w ogrodzie i usta w liberiach błyskają żelazem w tym miejscu najtrudniej ale chwilę tylko siateczki już siwym spowijają dymem znów za oknem śmiesznie rodzina z plakatu jak trzy welonki porusza ustami 3 mają 2012. ... bohaterka mojego Tamaryszka jest narkomanką niestety ... a ja muszę wrócić do realu i upomnieć się o swoje, bo tylko tam załatwia się niektóre sprawy .. .
04:47 / 25.04.2012 link komentarz (2)	**** Sławomir Różyc. Zaćma ( nie wiadomo która centuria, ale w poemacie Tamaryszka z pewnością ) przyszła kobieta w ćmie sięgała wody siwym długim włosem białym od poczęcia w zimnej chudej wodzie co dzień białe dłonie i pieśń przerwana jak po niemowlęciu nuciła tak jakby czekała na Panią a mówią tam przejdziesz masz błękitne oczy kiedy ona chabrem swego dziecka miała płynęła po rzece w niej gałki perłowe a za nią kosmyk siwy płynął jak za ciałem
15:39 / 06.04.2012 link komentarz (20)	**** Sławomir Różyc. Księga Błękitnego Tamaryszka ( z życzeniami Wielkanocnymi ) Czajka. XXVI Centuria. Fuga do księżyca czwartego dnia lilie kto w dłoń uniósł z wody o ciemne to serc wykrawanie czwartego nam usta ciążyły słońcami na ustach po chustach czerwone a wiły się woda tak zimna w kolanach padali Romowie w zdziwieniu nurzali dłoń w wodzie przejrzystszej im noże nęcili ostrzami po toni czwartego dnia lilie kto w dłoń uniósł z wody o ciemne to serc wykrawanie kapiące i ciężkie po oczach cynowych do czerwonych jagód na wargach czekała tam długo o palcach z akacji gdzie woda nie czuje kolana to księżyc nam zgęstniał nad woda tak zimną na chustach poznaczył nam róże był bardziej srebrzysty i czekał nas z blachy kto księżyc zmącił ten przebiegł po wodzie zastawił twarz młodą gdzieś w lustrach jeziora kto lilie unosił nie wrócił nad wodę kto w ustach miał róże to w oczach miał cynę strzelały kasztany strzelały czerwone a z sukni akacją nam byłaś czwartego dnia lilie kto w dłoń uniósł z wody o ciemne to serc wykrawanie to schnąca na brzegu o udach rozstawnych a w biodrach dźwięczała gitara o zmarszczkach na wodzie romskimi ostrzami o liliach wyrywanych z wody był bardziej srebrzysty i czekał nas z blachy kto księżyc zmącił ten przebiegł po wodzie a miałaś na siebie łokcie obdrapane pod korą nam byłaś to w sutkach czerwonych jak w wiosnę jałówki prowadzane nożem z łzą jedną choć dalej patrzące nam w oczy czwartego dnia lilie kto w dłoń uniósł z wody o ciemne to serc wykrawanie kiedyśmy cie sercem rąbali na szczapy wysoko nad wodą stał płomień czerwony z duchami przodków rzucana w ognisko i serca wysoko nas w kształcie bolały by ziemie zagarnąć różami był bardziej srebrzysty i czekał nas z blachy kto księżyc zmącił ten przebiegł po wodzie a każdy ci dawał najtwardsze kasztany w najdzikszej męskości siekiery migały czerwone na ustach nosiłaś jagody to księżyc nam zgęstniał to gubiłaś bucik a księżyc na chustach stał z ogniem u wody a księżyc na ustach podpalił cie Różo zawsze chciałem dać Wam co we mnie najlepsze.. Wiecie jak to jest, starasz się, a inni nie chcą nawet o tym słyszeć byłem tym kto brał sobie do serca wasze tu pisane słowa. Czy pomyśleliście kiedyś co czuł Leonidas w dniu w który dotarł do was ze swoim czynem ? bo będzie docierał do waszych wnuków prawnuków i dalej. O tym dniu kiedy ważył hełm w dłoni i pomyślał, że to ostatnie ptaki tego ranka ogarnął niebo. Wspomniał dzieciństwo i swoja Grecję przecież nie najwspanialszą. I was, tak was, to siwe powtarza. Nigdy nie wątpcie w siebie nim Leonidas założy hełm na twarz On was wybrał. I ofiarował to, co w nim stanowiło udaną wartość, tak ja fugę, co nie przeminie. A jeśli jestem w tym pisaniu niedojrzałym dzieckiem, wybaczcie. Ktoś w was wierzy po prostu, a dalej to już pogodnej Wielkanocy
13:18 / 22.03.2012 link komentarz (22)	**** Satori z konturów ciemnej wiosennej Wiatracznej pośród straganów długich pustych płaszczyzn zjawili się nagle i było ich czterech deszcz o tym pisał kroplami po płaszczach o czym tam jeszcze strużkami z kaptura deszcz z drobnych kropel plątał warkoczyki i co dziewczynie zdradziły latarnie kiedy ją mijało samurajów czterech akurat tutaj kiedy noc powraca do swoich mokrych zimowych nawyków kiedy marcowy na wiatr kołnierz stawiasz wiosna nadchodzi w jedwabnych kimonach sushi Wiośnie trzeba wchodzi do Satori na stoliku składa swe deszczowe miecze gdzie samurajom jak góra właściciel poda w miseczkach ciepło ostrą sake potem w skupieniu odłożą pałeczki nie pytaj czemu wiosna na Wiatracznej niteczką czerni skreśli wprawną ręką pośród kwiecia wiśni szeleszczący motyl otóż i wiersz złożony w jednym z kapitanacie portów gdzie jeszcze chętnie przyjmują korsarzy. I tak starym zwyczajem zdobimy ściany jednej z restauracji na warszawskiej Pradze gdzie podejmują poetę przyjaźnie, otaczają troską nowi przyjaciele, restauratorzy, można powiedzieć w egzotyczne strony menu trafiam bo restauracja jest Sushi ale ma też salę z potrawami kuchni toskańskiej. A skoro sam restaurator zamieszczonym tu wierszem oczarowany, tedy przychylność znajduje i honorowany będzie mój list kaperski pośród klimatów japońskich i włoskich tym też się pocieszam bo na wiosnę tak jakoś wyszło, i trzeba się pocieszać czymś więcej niż sama wiosna ...
11:44 / 02.03.2012 link komentarz (12)	*** załamka. lubi Kubuś obrazy El Greco. Strzeliste święte wznoszące się pod surowe niebo jak wieże z kości słoniowej. Lubi spojrzeć na świat z podobnej perspektywy. Choć już pociągające swym pięknem porównanie Wieża z kości słoniowej nie jest dziś tak jednoznaczne politycznie zbliża się wiosna, okres bałamutny i skłaniający nas do popełnienia nowych lekkomyślności. Wyjmiemy z szaf dawne zimowe wspomnienia świetnie się zapowiadających Sylwestrów i Świąt wraz zaciągniętymi lekkomyślnie kredytami aby sobie tych Świąt nie popsuć, ubrać się godnie w coś i nareszcie w te święta wyglądać. Wyjmiemy na sznur do przewietrzenia, a wszystkie rozczarowania w kąt, bo czasem tak ich wiele, że się nie mieszczą w koszu do przepierki nie możemy niestety naszych karnawałowych marzeń wyrzucić na śmietnik. Naszych oczu szklących, esemesów od sympatii dalej na czarno piszących się w naszych głowach. Naszych dłoni nie podjętych do wspólnego tańca. Nie potrafimy wierząc, że dziewczyny nadal będą kołysać się strzeliście jak trzciny w podmuchach wieczornego majowego wiatru nad jeziorem. Coraz cieplejszego, one, coraz bardziej wysmukłe Madonny z obrazów El Greca znowu nadejdzie maj i cieszące się wzięciem, wszelkiego rodzaju nauczycielki wywołujące nas do poprawki. One rozkołysane odwieczne trzciny i my urzeczeni w tym kołysaniu ich biodrami, prawie już słychać śpiew, świerszcze i jak tu się bronic jeśli ta Wiosna przeciw nam ...
21:00 / 07.02.2012 link komentarz (39)	***** Sławomir Różyc. ACTA. nie myśl do późnej nocy. Nie zadawaj życiu zbyt wielu pytań życie zbyt samotnie wyglądało z bramy aby wiedzieć o najprostszych sprawach zna jedynie marki przejeżdżających samochodów to i tak sporo jak na te ceny. Na tę telewizję podobno mówimy za wiele nie ma co wypełniać ciepłymi w słońcu czereśniami. Idź zanim zaczną cię dotykać tłustymi palcami. Wejdą do nosa w krocze. Sprawdzą dokładnie każdą metkę. Idź jeszcze zdążysz. Dotykaj i daj się dotknąć z własnej woli Kochaj tego ci nie wybaczą 7 lutego 2012. Wilanów.
23:40 / 22.01.2012 link komentarz (27)	***** kod leonarda da vinci. kiedyś Kubuś odwiedził swojego serdecznego kolegę w szpitalu. Chyba każdy w życiu widział taki obrazek : Facet z nogą na drucie. Ale znajomy Witold miał jeszcze obje ręce unieruchomione przyznam się, że Kubuś nie pomyślał. Ot pośpiech i jeszcze młodość mu przypadła na ten czas. Myślał, zawsze coś ktoś przynosi. Pomarańcze, słodycze czy domowe wypieki. Ale u Witka nikt się nie pokazał, on zaś trafił do tego szpitala po kilku latach powtórnie i niebawem umarł od tamtego czasu Kubuś skrywał w sobie przekonanie, że ludzie jakimś podświadomym instynktem zostawiają wczesnych umarlaków samych sobie. I nie zmieniło tego podejrzenia lawinowe wymieranie dawnych znajomych z podstawówki. Narastało i nastało w Kubusiowej głowie przeświadczenie, że byli raczej uczestnikami jakieś ponurej tajemnicy Kodu Leonardo Da Vici niż ofiarami jakiego świństwa trującego środowisko czy niesportowego trybu życia a może i ten sposób myślenia zaszczepił Kubusiowi drugi i jedynie trzeźwy psychicznie mieszkaniec tej szpitalnej sali, pewien oficer po rozległej przycince raka jelit. A że szpital był wojskowy, znając szczególne poczucie humoru w wojsku, koledzy kapitana przynieśli w foliowej torebce fragment tego, co zamierzało kapitana zjeść. Od tego czasu kapitan zaprzysięgało się przed wszystkimi, że zaatakował go rekina na Adriatyku nasz oficer miał sprośnie ludowe podejście do kobiet. Można powiedzieć, że je prowokował swoja lubieżnością. Wkrótce dowiedzieliśmy się, co znaczy pojęcie Przenoszonego wieku u siostry Kamili. Wystarczyło nacisnąć dzwonek przywoływacz, a sam dzwonek odrzucić na podłogę. Siostra Kamilka była okrąglutka miała tak z czterdzieści kilka wiosen i zdumiewająco krótki fartuszek. Pochyliła się po przywoływacz, zaś kapitan powiedział : Czarne. Kamilka spoglądając z wyrzutem na Kubusia odpowiedziała : Sam mogłeś podnieś zboku aby było Kubusiowi bardziej idiotycznie i w kompletnej ciszy jakieś trzy minuty, zanim Kamilka nie przyniosła niespodziewanie z dyżurki cytrynę, dodając : Trochę mi spadła i mogła się obić I tak Kubuś z Witkiem zyskał pod żytnią cytrynę i przydziałowy tran w buteleczce wraz z łyżką. Naturalnie kapitan mógł jedynie patrzeć. Zresztą w następnym roku wypadł z łodzi na poligonie. Coś go pociągnęło na dno. Zapewne rekin *
11:42 / 16.01.2012 link komentarz (65)	**** przebieżki. najpierw określamy pobieżnie nasz dystans wpisu. Będziemy czekać w skupieniu na strzał startera, od pierwszego susa skupieni nad coraz wyraźniejszą linią mety. Jakąś wstążkę do przerwania. Kilka słów na temat rozłożenia sił na dystansie a może szesnastego stycznia w poniedziałek lepiej poprzestać na lekkiej rannej czy to wieczornej przebieżce, jak kto woli, wtedy i komentarze pogodniejsze, wydaje się jakbyśmy pewien dystans pokonywali zmieniającą się grupą ale gdzie biegniemy , i czy z pożytkiem zrzucając mętne wielodniowe myśli, a może z przyzwyczajenia mijamy truchtem ławeczki w parku, zrzucając napięcie mięśni szesnasty jest wystarczającym powodem aby określić, czy czekają nam przebieżki, a może odbierające dech, ostre sprinty z dołków startowych. Dobrze było by określić, gdzie i po co, zamierzamy pobiec, bo każdy mam zapewnione starty w sezonie jesiennym dzisiaj natomiast możemy pokrótce ocenić z kim zachowamy kontakt na trasie. Pewne znajomości, tu czy w realu, potem przestaną się liczyć. Szepcze mi o tym wieloletnie doświadczenie biegaczy, anie potrzeba jasnowidzenia czy autyzm moralisty *
11:03 / 05.01.2012 link komentarz (73)	*** Sławomir Różyc - ballada o Janiele i błękitnej rosie ... widziałem Onego w bardzo starej księdze gdzie papier zna oddech jest ręcznie robiony o róży pisali zatrzymanej w lodzie jak się konie wstrzymuje albo Sprawiedliwość konie z saniami pędzące w przerębel by stać się śpiącą i błękitną różą by oczy bawić obrazem farbami alegoriami z liści w marginesach na ręcznych stronach gdzie świetlisty anioł wraz z cnotą słońce dzierży i dostatek słońce ma oczy uśmiech z ręki dziecka kreślony niepewnie w owalu jak dukat brzegiem w zakazach łacińskie litery podniebne Oko zamykają kołem pręży się anioł ze strony na stronę podbródek wznosi nad najwyższe jodły na lewej piersi znika z wolna róża wrasta kolcami o jasnym świtaniu a w lewej ręce ten łabędzi Janioł dźwiga głód wszelki i ułomność człeczą trzyma ją mocno to za plecy chowa musi być bieda aby się czytało i grzech na czarno nazwany grzechem jak to ucieleśnił tu zakonnik skryba widziałem różę na piersi anioła jak ciebie widzę znów cichszą co wieczór jak zerkasz w księgę pachnącą papierem tam Janioł w górę szybszy niźli wieża wznosząc się wzrokiem sroższym się wydaje aż piersi żywe snadź w słońcu zakryjesz nóż leci z dłoni i chleb się nie kraje kosmyk figlarny truchleje ci, przeto mnie w oczy patrzył i mówię ci, łanio za kirys miałem jam wolę człowieczą sucharem straszył pstre grzechy nawlekał z pierza się chrzęstem wznosił jako świeca i smutkiem mączny toż przy każdej jutrzni z czerni kapturów wadzili mu bracia co na straży tuczą senaty i landy jak ich unikał. Jak markotniał w sadzie nie zapisano. O tej okowitce o tym jak przyszedł doń chudy listopad o kostur wsparty ten pierwszego śniegu zdjąłem z gałęzi wszak lotne nieboże igrały mu w włosach skry drobiazgi rosy widziałem różę w księdze nazbyt starej gdzie papier ciepły ręcznie jest przędzony na zadniej stronie nim księgę odłożysz jest ślad po saniach co w lód het pędziły wpadły w przerębel gdzie nie ma już wody a jeno róża w cnych perełkach rosy ... coś ładnego na początek Roku i oby był pomyślny ... >
12:03 / 29.12.2011 link komentarz (66)	*** zrzutka na szampana ogarnęliśmy z Kubusiem nasze zapisiory w jeden kolorowy karton i wyrzuciliśmy do śmieci. Nawet kalendarz z tymi kilkoma jeszcze dniami starego roku tam wylądował. A ile wspomnień było i sentymentów rzewnych teraz się ukrywamy przed pisemkami oficjalnymi w trójkę wraz z Panem Józefem K. który się ukrywa od jakiegoś roku przed następującą entropią powszechną. I trzeba powiedzieć, że żywotności zaczerpniętej z tej podzielności jaźni starczyło nam ledwie na 11 miesięcy nie będzie to noworoczne smędzenie. A wtrącam to w życzenia bowiem dla nas wszystkich tutaj był to rok wyjątkowo trudny. Trudny i urodzajny, bo wszystko na co pracowaliście dzisiaj przyniesie potem owoce. Jak było ciężko widać po wpisach i malejących komentarzach ale był to rok usamodzielniania się. Rok przemieszczania z miejsca do miejsca. Zadomowiania się w mieszkaniach na miarę własnych środków i możliwości. Wreszcie był czas, kiedy ktoś wasze uczucia powinien brać sobie do serca, i odwzajemniać. A jeśli komuś się naprawdę powiodło, to nie na miarę tego co zamierzał, a przeszkadzał nam w tym powszechny marazm życzę Wam w przyszłym 2012 nie brania sobie do serca, a przyjmowania ze śmiechem tego, co się niebawem zacznie przetaczać obok nas. Dopiero zobaczycie jak potrafią zmieniać poglądy osoby z zasadami i wszelkiego sortu moraliści unikajcie zobowiązań i osób które zapewniają jak to wiele robią w waszej sprawie. Jeśli na coś musicie się zdecydować, to pamiętajcie kredyty szczególnie te niematerialne, które zaciągnęliście, są świadczeniem wzajemnym, i teraz druga strona nie śpi i duma, co jest w was jeszcze wartościowego, aby to zaproponować tym, którzy im dają podwyżki i Lubmy się nadal ! bo dopiero czeka nas ubaw po pachy, wasz sin :* >
10:17 / 27.12.2011 link komentarz (4)	*** Sławomir Różyc - śpiew czyża. Zapatrzenie moje zapatrzenie, ten jeden z wymiarów biały karton przy oknie z gmatwaniną kresek każda biegająca każda z rys pociągła mój profil przy tobie przy innej kobiecie kobiety idące na drucie zazdrości czuły przy tobie malejące piersi czyża żałowały, co beztrosko skrzydła malował żeby śpiewać wyżej i wyżej śpiewał aż do zagłodzenia tobie kolory półkule i pełnie z nich ulepiona stojąca przed lustrem z rudym warkoczem jak oskórowany zając skaczący przez ostatnia pętlę tam cię chwytam za włosy tam chce jeszcze wrócić moje zapatrzenie czepia za księżyce każdy zeschłym strąkiem krzyczę cię trucizno i spadam z tym krzykiem bo noc najczarniejsza jest to noc bezbarwna gdzie zazdrosne kobiety poschły w barwnych skrzydłach moje zapatrzenie gdzie czyż śpiewa sutkiem
11:44 / 26.12.2011 link komentarz (1)	******** dobre dni wracałem z pracy. Przysnąłem. W drodze do domu zobaczyłem uliczkę gdzie skręcałem podczas dobrych dni. To jest dostatnia uliczka która biedzie mówi się Dobranoc. Są takie w Polsce i zazwyczaj powstają na zaprzeczenie i w tej Nędzy Ostatniej.Wżniłem się tutaj, gdzie sąsiad sąsiadowi patrzył prosto w oczy, wżniłem się pośród ludność osiadłą, zanim wybrańcy komuny nie zaczęli wykupować i stawiać tu domków na potwierdzenie swojego skłamanego szlachectwa. Dziwne to słowo i pozornie dziwne to rozumowanie. Ale nie dziwne jest obecnie, że większość firm trzymają w swoich rękach, traktując nas jak chłopów feudalnych i to jest proces społeczny. Wręcz historyczny zapisany u Balzaka, i jeśli ktoś cierpi w pracy, to cierpi jak balzakowska kuzynka Biedka. I nie ma tu winnych. Tak w Polsce ze społeczeństwa przemysłowego przechodzimy w postęp. Czyli w Erę Elektroniczą i dla tego stalownie upadają, bo netem i reklamą można dojść, gdzie taniej Taniej, co nie znaczy solidniej, i w ten krótki okres przeobrażeń zachwieje się wszystko Ostatecznie upadnie wzrost ambicji niegdyś rozpisany pośród ludzi dobrych i prostych , ów narybek na odświeżenie patrzenia i myśli, to co powinniśmy przyjąć naturalnie i przyjmowane było dotychczas dyskretnie, jutro napiętnujemy, bo ... nie można cofnąć zegara Historii do feudalizmu, w której ich ojcowie tkwią po uszy. I tu serial Dom zalecam. Dziwny to podział epoki, ale coraz bardziej widoczny. Dawni komuniści, i to co wykształcili oddając władzę, starannie układające w uśmiech twarze powszechnej pogardy i ucisku wobec innych Bowiem komuniści mieli jeszcze jakoś dobrą wizję polskości. Ale zdrada w wizjach własnych ideałów postępem nigdy nie będzie. wtedy polskość gomułkowska czy gierkowska była obok reklam Haloween, pomyślcie powtarzając dialogi z Seksmisji czy z Misia, że coś potrafili. a dziś zżynają z trzeciorzędnych filmów wyróżniając się wulgarnością lub kupują brazylijskie scenariusze w których realia pasują jak papier ścierny do czego nie powiem szedłem dziś tą ulicą i nie myślałem o Was. Myślałem o świecie który dzień zaczyna od od potrząsania kubkiem i wyrzuceniem kościanych kostek o pozornych wartościach szedłem dziś ulica Dobrych dni. To polska ulica. Nie wiem czy mam pisać dalej. Możemy wejść w federację europejską. To samo powie wam Michnik jedyny intelekt samodzielny jaki się ostał. Możecie go lubić lub nie, przemian to nie zatrzyma. Piszę to na Nlog pierwszym polskim portalu społecznościowym, gdzie wyrażacie siebie, piszę pośród innych, ja poeta, a widźcie co pisze, i potraficie ocenić, w dupie z tym, dobrze czy źle, tu zawsze motylki chwalone są za motylki, a dobrą prozę się czyta. Władacie polskim językiem nie gorzej ode mnie, dlatego tu jestem, i nie dlatego że lubię wyzwania. W polskim języku suwerennie w tym pokoleniu, waszym pokoleniu, zamykamy język polski. To m nie znaczy, że nie będzie trwał nadal. Wchodzimy w wieżę Babel. I to od was zależy, co wprowadzicie z naszego języka do wspólnej składni Babel jesteście elitą. Pisząc nawet o szminkach i straconych okazjach, jesteście, ja to umiem ocenić bo tu wszystko zależne jest od Was, czy uwierzycie, o czym nie myślałem, brodząc w Sieci, że spotkam pokolenie tak wymagające, myślące, Was, których moje pokolenie uczy pokłonu i dezercji nasze pokolenia bez własnego śladu w historii, nasze - Przemilczane i w imię czego to było ? Zamiany wartburga na passata ? dziś jest Drugi Dzień Świat nie przypadkowo to piszę. Bo nawet niewierzący jest państwowo twórczy. bądź europejsko twórczy, kiedy byłem młody śpiewała Janis Joplin, jaki to był śpiew, jaki przełom nie wymieniając innych zespołów, dziś wy czynicie przełom albo śpicie .... dziś Wy dwudziestoletni stajecie przed wyzwaniem któremu nie sprostaliśmy
10:04 / 23.12.2011 link komentarz (6)	*** dłubanie w śledziu pod pierzynką podobno życie lidzkie można pomieścić w przestrzeni między kciukiem a wskazującym palcem. Akurat tyle wystarczyło mitycznym Parkami aby wpleść naszą obecność w gobeliny rzeczywistości. Nie przejmowały się zbytnio naszymi uzdolnieniami. Realiami wydarzeń czy naszą urodą. Sprowadzały do jednego ruchu palcami, Lachesis z wyczuciem ciągnęła wełnę delikatnie zwierając palce. była może z nich nam najbliższa. Do iluż przedsięwzięć dużych i małych podchodziliśmy w minionym roku z podobnym przejęciem ? Raczej to bierna funkcja. Większa inwencja twórczą popisywała się Kloto wyplatając ludzkie losy. Przeznaczenie. A może po prostu równie tępo nas wyplatała ze sznurka według szufladek choleryk bądź flegmatyk. Moherek lub Palikotek. Erotoman gawędziarz, a przy nim Chciałabym a boję się, co w melanżu kończy się nieopisana ilością piw ... gadaniem. Gadaniem gadaniem Atropos podcinała przędze kozikiem. Ona jedna może wiedziała dlaczego i czemu to służy. Dla kogoś to w pierwszy dzień świat pijany kierowca na pasach. Bo przecież musi istnieć jakaś przyczyny skoro co druga ofiara to pieszy. Który chcąc nie chcąc, idzie za głosem postępu cywilizacyjnego, o ile wcześniej nie zapadnie na raka za przyczyna kłębów smolnych z rury wydechowej i pomyśleć, chciałem wyśnić choinkę, a przyśniły mi się Mojry. Skoro jednak nie wiemy ma ile ma starczy takie czy inne wzruszanie i jak długo potrwa to nasze ... gem i meczbol, to ja wam podpowiem weźcie tej życzliwej atmosfery przy wigilijnym stole jak najwięcej. Bądźcie ckliwi i sentymentalni i zupełnie głusi na wcześniejsze urazy i niechęci. Dzisiaj wszyscy zamożni cwaniacy tak czynią. I tego wam życzę ... Bądźcie choć tej jeden dzień w roku, Egoistami na zapas !
19:01 / 11.12.2011 link komentarz (13)	****** Sławomir Różyc. Nie ma Ofelii w ogrodzie nie wchodź do mego ogrodu bo w moim ogrodzie buszują orzechy i świerk róża przez sen potrafi nadgryźć palce kolcem i tylko świerszcze pragną usidlić odwieczerz wydzwaniają odwieczne zaklęcia ostrogą Pani świerszczy prowadzi w dusznej trawie o takt w czyjej dłoni tamburyn ? wypogadza się słońce choć tu czarne trójkąty miało cisnąć i perz to pląsanie zbiegające się zewsząd ostrogi aż ściśnięte z pąsem w grządkach georginie proszą tykowate słoneczniki sąsiada : Wyślijcie kosmiczny telegram do Aldebarana - ...sstworzymy tu dom ciepły orzechy i świerk ... a róża trucicielka ? przez nią nie przychodzisz brakuje płaczu dzieci kołowania pszczół wytnę czuby trawiaste Pani z tamburynem ... nagle cisza o jeden ruch kosiarką ręczną stoję drapię się w gardło jak hodowca drobiu trzeba będzie w kusej trawie umieścić tabliczkę : Tu leży z prawdziwej miłości przecięta Karenina z Aldebarana czasami trafiają się takie wiersze które nigdzie nie można dopasować. Leżą miesiącami w szufladzie i czekają na jakaś obszerniejszą publikacje. Zaś ten, jeden z cyklu wierszy o Annie Karenin, okazał się tak ciekawy, że mój tłumacz z Uniwersytetu Humboldta trafiając nań przypadkiem, natychmiast dokonał tłumaczenia na język angielski ma on tez delikatna choć wielopoziomową kompozycję odwołuje się do : Dzieła Lwa Tołstoja, do przypadków miłości nieszczęśliwej, do przeżyć osobistych w jakimś stopniu, i do spojrzenia dosłownie kosmicznego snując założenie , że właśnie stamtąd pochodzą społeczności koników polnych np. .. czyli wiersz niełatwy , a gdzie sobie obcują najlepiej trudne dla czytelników wiersze ? właśnie na nlogu. A tak przy okazji - Skąd nas naprawdę tutaj przywiało ? *
13:51 / 29.11.2011 link komentarz (8)	*** Jagodzianka z leśnym nadzieniem. dzisiaj będzie o tym, żeby Kubusia nie wybielać zanadto. Ma On i swoje wady, choćby uprzejmość. Być uprzejmym w stolicy, to być osobnikiem powszechnie pożądanym, z tą drobna różnicą, że głoszona wszem i wobec publicznie, święta cecha uprzejmości, spotyka się natychmiast w ciasnych wianuszkach naszych najlepszych kolegów i koleżanek z pukaniem w czoło. Westchnieniem o niepoczytalnej naiwności. Albo przeuroczym motylkiem zafrasowanych i ściągniętych brew u koleżanek dlatego Kubusie uprzejmi, w oczy chwaleni, nie doczekawszy się nagrody czy zachęty muszą nagradzać się sami. A że człowiek uprzejmy, wyrozumiałym musi być i ustępliwym, na drodze nagród i awansów, jego maleńkie upominki dla siebie nie powinny gorszyć innych. Nie powinny być tez wyszukane i wykwintne. Bo jak wykwintnym może być Kubuś, który nigdy do awansów swoich pretensji przez uprzejmość nie zgłasza ? i tak latem nasz Kubuś raczył się czymś niewyszukanym. Pewnego dnia dopatrzył się na stojącej tablicy przed sklepem, pewnej promocji skreślonej kredą białą , gdzie pod Szynka z z nogą od Nowaka po 22,99 za kilogram, widniało Jagodzianki zawsze świeże a następnego dnia nawet : z nadzieniem originalnie leśnym ... nabył sobie Kubuś jedna z nich i wracając przez małą galerie handlową już miał ukąsić czule, a tu jedna ze starszych kobiet w parze po drodze pyta, gdzie tu jest salon z aparatami słuchowymi ? Opowiedział więc wyraźnie, że przez ruchome drzwi na lewo, co wydawało się wysoce niedosłyszalne, i w dalszej kolejności donośniej o tym, że wystarczy w lewo po ścianie trafić. Że to łatwe, co już wzburzyło koleżankę pani od aparatów słuchowych. A że w żadnym stopniu, nie uważał panie za stare, wtrącił przerywnik o dobrym winie, które naciąga z wiekiem i owszem sekretne marzenie tej drugiej, kryjące się pod postacią papierosów elektrycznych, których teraz salon dzieląc tajemnice zobowiązał się wskazać, a widząc zanik współprac między koleżankami, gzie na protest pierwszej ale to nie na lewo Genia jak pan krzyczał – Genia odpowiada - Najpierw te cygaretki, a potem trafimy, bo to po ścianie .. nasz Kubuś usiłował się zmyć. I pewnie by się udało, gdyby nie czujność pewnego starszego pana szukającego z strapiona miną Gabinetu Nowy Wzrok, a przecież Kubuś taki uprzejmy, ten pan to sam zauważył i tak zamiast ukąsić kęsa Kubuś, umieścił pana na schodach ruchomych, jego wątpliwości rozwiał opisowo – Wie pan, ja tam nigdy nie byłem w środku, ale jak po patrzę przez szybę na dziewczyny z recepcji, to już mi się wzrok poprawia .. a że w stolicy dzieje się wszystko jak w transie, przejęła niespodziewanie pana wspomniana recepcjonistka w białym kostiumie medycznym, rzucając w stronę Kubusia czy raczej nad jego głową : Zupełnie nie ma ochroniarza żeby kierunek wskazać odetchnął głęboko Kubuś i odwracając się od schodów ruchomych już zamierzał ukąsić jagodziankę, a tu spotyka jadowite oko ochroniarza wraz z pouczeniem tu się nie kruszy bułkami, tu nie ma gołębi wrócił Kubuś za swoje biurko. A że jagodzianki mu się odechciało szeroko otworzył okno, a potem korzystając z wahnięcie kamery złowił papieros sąsiada, jagodziankę mu kładąc za wymiennik, i tak chyłkiem, świadom dziesiątków czujników przeciwpożarowych na korytarzach wymknął się na patio możecie sobie nie wierzyć, ale nadciągnęła od strony słońca. Pachniała mlekiem, i drobne ptaki były tym razem głośniejsze od przejeżdżających samochodów. Miała ciemne, rozwiane włosy, nosek zadarty, z tych piegowatych, o którym piszą niestanienie poeci, a widocznie dlatego, ze nie staje się ich udziałem nic wcześniej, ani potem nie działo się szybciej, czasami życie po prostu składa się z samej uprzejmości. Chwytania w locie jak liść ciepłej drżącej dłoni. Zamykania innym przeszklonej widy przed nosem. I nikt nie pyta skąd ten nagły trucht. Skąd zrozumienie między dwojgiem było by się udało. Właśnie otwierał jej drzwi od LuxMedu, kiedy puściła bączka. Nie był głośny, może odrobinę przeciągły. Trwał i trwał, zupełnie bezwonny. Po raz pierwszy w swoim uprzejmym życiu nie wiedział jak się zachować, kiedy spłynęła purpurą i wtedy wracając po prostu wmówił sobie, że jeśli po powrocie zastanie jagodziankę na biurku kolegi, to ja zje. Nie będzie żadnych wymian czy darowanek. Sięgnie po dwa, a może trzy eLeMy i zaczeka na patio nie wierzcie ludziom uprzejmym. Bo nie wiadomo jak rogate serce w bije. Ich uczucia są gwałtowne i wyrafinowane. O czym się z pewnością z czasem przekona zadowolony zajścia sprawca. Całkowicie nie świadom, jak nasz Kubuś zawsze w czwartek wybiera jagodziankę. Potem składają czujnie na biurku kolegi, i dopełniając rytuału sięgnie po dwa papierosy do pary. a potem jest tylko Ona. Zawsze n od strony słońca. Zupełnie jak wtedy z coraz bardziej rysującym się pod sukienka brzuszkiem. Stąd gaziki *
19:08 / 21.11.2011 link komentarz (9)	*** Sławomir Różyc - pieśń o obcinaniu paznokci już samego rana gubimy się w sobie właśnie twój uśmiech odławiam w durszlaku na szybkach serwantki w tacce na owoce gdzie widać zarys i jędrność spojrzenia ale najbardziej kapiącą z kąpieli w skąpych majteczkach z piętą na fotelu z włosami w strączkach nurzaną w grejpfrutach będziesz figlarną kiedy ucho do mnie zamigocze różem przez rude pasemka słońcu przez okno gorzką czekoladą bo nie nadąża z piersi kołysaniem zaraz wychylisz nakrapiany nosek klatka po klatce słońce twe odbicie tam cię wysoko na mil sześć tysięcy rozwiesi ptactwu niebieskiemu w chmury może się zdarzyć gdy rozchylisz uda skrzydłem błogiego doświadczając kształtu od bieli majtek namokłych w kąpieli będą nam spadać kolejno z przestworzy ... spoglądam na pieśń mojego zakochania tak niedawno, i tak mi dziwnie ... tak mi smutno *
20:11 / 17.11.2011 link komentarz (11)	*** Co robisz jeśli kobieta podczas randki patrzy ci usilnie w oczy ? nie tracę pewności siebie usiłuję przełamać jej spojrzenie po prostu się gubię z uśmiechem proszę ją o zaprzestanie zamawiam kolejne piwo w ten sposób rozpocząłem badanie innego znacznie większego portalu zobaczymy jaka pomyślną wiedza zasilę Nlog ... *
11:27 / 12.11.2011 link komentarz (0)	*** Miarą naszych powinności wobec Ojczyzny nie jest, abyśmy mówili o Polsce donośnie i w takt najpiękniej maszerujących orkiestr wojskowych, a obowiązki które dla Niej ponosić chcemy. I to właśnie ciężar równo dźwiganych obowiązków pozwala mieć nadzieje, że przyszłe pokolenia zechcą pamiętać wysiłek z jakim znosiliśmy ciężar poniesionych wyrzeczeń, a nie przepych raźnie maszerujących orkiestr wojskowych. Sławomir Różyc
23:07 / 05.11.2011 link komentarz (14)	*** Sławomir Różyc - pieśń o krynolinie w słońcu to utonie o tych pomidorach wspominasz rano kiedy palcom kształtu przy kawie białej wokół filiżanki znajdują ciepło, a łakną, jędrności i dalej smukłe bezwiednie sięgają do śliw w koszyku w ciemnych krynolinach do śliw w falbanach o miękkich pośladkach granatem z krynolin maluję źrenice stając na palcach z desek chybotliwych powierzam cię włosiem tej nieczułej ścianie zawijam rzęsę bo nad krynoliną rzęsa jak pliszka tknięta ciepłem palca z gniazda trwożliwe trzepocząc skrzydłami z pędzla na ścianę złotą kroplę strącę pod ciemną rzęsą wygląda jak Słońce a dziś leciutko bo imieninki ... *
20:10 / 28.10.2011 link komentarz (12)	***** prostota chryzantemy. w Dzień Zaduszny nie będę się spieszyć. Odnajdę urodę drzew w ich najnowszej kreacji. Poznam po kształcie i znaczeniu liter tych, co zawsze tam czekają obok. Powierzę pamięci ptaka, który z emocji na świeczkami treli i wyczynia na brzegu pomników radosne harce. Chryzantemy z świeczkami zaczną mi pachnieć na przemian najpierw odwiedzę groby gdzie pośpiech nadal ma znaczenie. Do grobów najdalszych. Gdzie tym razem nie poprawiłem imion flamastrem. Dobrze wiem kto tam czeka. Przez te lata pamięć kurczy ich do Filona i Pastereczki. Jakbym ich wyjmował w skupieniu z kredensu. Stawiał na płycie malutkich. Zapalał knoty na głowie potem rozminę się z bliskimi na innych cmentarzach. Będę miał czas porównać skupienie na mijanych nieznajomych mi twarzach. Czy zachowuje się odpowiednio ? Czy już ciszej nie umie wnieść tam swoje życie z sobą ? jeszcze wierszyk odpowiedni. Podobno poeci mają ulubione miejsca. Określone pory roku. Powielane przedmioty liryczne. Słowa, które szczególnie upodobały sobie rocznice czy dni Dzień Zaduszny to moje święto. Byłem przecież dobrze zapowiadającym się twórca poezji czarnej. Być może jedynie wtedy odwiedzam incognito swoje żyzne ziemie ... Sławomir Różyc Kronika towarzyska. Kolejne zejście kobiety w mieście nocy nie słyszą trąbek. Nikt nie kontroluje nie leży ołówek na sznurku przy liście tęczówki w głąb których schodzili cierpieniem we mgle przetaczane w misteriach ligniny ktoś tam zagląda. Zamigotał światłem ... ktoś usłyszał saksofon bo płacze i woła już odchodzimy ktoś w dłoniach trze liście na kapeluszu chrzan i winogrona ... nie chcemy wiedzieć. Stoimy przy stole końcami palców znajdujemy dłonie będziemy wirować z aromatem świecy co nas wysmukla co do góry niesie co klucz owija w srebro po cukierkach ... już ziemia dla nas zielona i łatwa wiruje najwyżej ten co bał się bólu przy kapeluszu piórem kuropatwa ... ten zaś jest o chwili umierania ... *
22:56 / 19.10.2011 link komentarz (4)	**** Sławomir Różyc - pieśń świerszcza wieczór nad jeziorem przestał mówić do nas ostatnio widziałem w rogach szafy stali białe kołnierzyki strosząc z dawnych epok takimi widzę ich w mankietach białych wczesnoprzemysłowych gdy redagowano pierwszych ludzików z rękopisów Prusa z szlachecka zawziętych i z chimerą w oku z dawna współcześni niewidoczną laską pilą nas rankiem w domku nad jeziorem brew marszczą surowo znów stuka dewizka zapodziewasz się w lustrze jeszcze usta kącikiem spóźniona kołysze się w milczeniu przystań włosy rozczesujesz z powrotów służbowych to stopę w kostce masujesz po pasku a cienie ludzików po lustrze z wieczora bo każdy dzisiaj swych ludzików stwarza i jest ciebie tyle ten wylicza kwiaty płaszcz rzucony przez poręcz bo jest ciebie tyle jeszcze ten w torebce imię adresata że cie nie starcza tutaj do herbaty ale pod prysznicem z wodą się śmiejecie trochę się dziwię odkładając szpilki potem z gorsetem bawię się w dansingi być może on ważką bywa ażurowy powiem, że ostrożnie do ucha przykładam jak kiedyś w trawie przykładałem świerszcze jak cię uczyłem na strączkach akacji gwizdać przeciągle pomyliłem kroki .... bo ten w torebce ten od melodyjek jeśli w tej drobinie przyłożonej do ust nie czujesz pierwiosnków od zeszłych roztopów to i tak w pościeli mam z nimi batalię znowu zapomniałaś naszyjnik zdjąć do snu na rzęsach skrzydełka paltocików kładą taką cię zatrzymam z kolanem pod brodą za dnia spóźnioną z nimi w sen uciekasz odnalazła się trzecia późniejsza wersja tej pieśni ... *
09:46 / 13.10.2011 link komentarz (2)	**** Morfologia. nie do wytrzymania ten Kubuś po prostu. Nie denerwuje się kolejkami , co za tym idzie, nie wygłasza uwag mimowolnych w przestrzeń do wiadomych uszu. Nie szuka zatem natarczywie przyszłych współuczestników protestu i w asystentkach od zbierania tacek moczowych bacznym męskim zainteresowania nie skąpi na prztykania pani Patrycji po założeniu igły na korpus strzykawki jakby to miało być całkiem efektowne wypróżnienie domięśniowe tłoka, a nie zassanie gotowy jest mdleć na życzenie. Jest to pewien subtelny bonus sióstr zabiegowych, ten subtelny trzepot męskiego mlecznego męskiego tyłeczka, to błyskanie w którym się upewnia Patsy Czy wtedy pan też nie chowa ? Stosuje równe oddechy informuje Kubuś. I jest coś głęboko obraźliwego w tym zachowaniu, niepolskiego w kraju, gdzie wszyscy w każdej sytuacji starają się zachować tak bardzo nie polsko. Że aż Patsy, do której według nieznanemu Kubusiowi klucza skojarzeń, pasowało bo zarumienione Karolinko, postanawia regulaminu wbrew przymknąć drzwi zabiegowego, przykładowo nie dosłysząc bowiem pełna niepokoju zauważa, ze mimo wzajemnych starań żyła zarasta czasem I proszę nie protestować panie Kubusiu bo zarasta nie widział pan czasem co się dzieje w pomarańczach ... i tutaj następuje energiczne stukanie pani moczowej. Patsy z takim rumieńcem otwiera drzwi że przez nieuwagę zahacza o wystający gwozdek łączący bliźniaczą trzymankę bolcem w jedno, jest to zdarzenie krwawe, gdzie Kubuś zachowując trzeźwość umysłu z gumą zaciśnięta tamuje tamponikiem pobrań krwawienie obok palca wskazującego, i właśnie wtedy ten w białym, kimkolwiek jest ten Panie Zbyszku jak pan może ... się pojawia ze swoim. No pani Patrycja znowuż ... ale te zabiegowe pobrania morfologiczne to trudne i złożone czynności. Choć następuje pewne głęboko rysujące się zrozumienie bo nie wiadomo jakby było ze sprawnością tego zabandażowanego palucha, a i sama Patsy się na Kubusiu oparła, a od pewnego wieku kobiety oddają ciepło i jednocześnie ... a mówiłam panu .. Ci, że zarastają ? A jak to się sprawdza Patsy. Kubusiu, bez krojenia to nic na tym świecie nie można sprawdzić. Tym bardziej pomarańczy ... Sławomir Różyc - dwunasty sonet to ja z miasta konia prowadzę o świcie koń mój czarny mocny aby miasto białe po ściegach foliowym zgrzane ideałem przeciw sobie nogi rozstawiało w życie po życie jęczmieniu pawie pióropusze marzyły się wcześniej a o świcie sznurem krupy z martwej głowy lepiąc garniturem gdybyż to oracze rozbłyśli kontuszem a czy nam uśmiech po przystankach hasa ale szepczą jakby szukają wśród osób tyle lat się wlecze Ten w miejsce Judasza że Słowo czy balsam dziś na porost włosów ? Że nam maści morwy koń czarny w poranek ścieram słomą czerwień. Oto miasto białe 24 sierpnia 1989. *
11:28 / 06.10.2011 link komentarz (2)	***** prześwietralnie trudno się zebrać w sobie i napisać jeśli przez nieuwagę włączymy sobie naszą Ulubioną stację radiową oczywiście dzień miał być pogodny i omieszkaliśmy kupić gazetę, zresztą ogłoszeń tam o pracy mało, a i te pojawiające się dla tych już chyba resztka woli zapierający się przed wizja grzebania po śmietnikach, takie nam tam oferują zarobki rankiem zaglądamy z Kubusiem na badania kontrolne. Wiadomym powszechnie, że od dawna nikt się naszym samopoczuciem a już zdrowiem w pracy nie przejmuje, i Kubuś fatalista to jak najbardziej rozumie. Ostatecznie jeden z wybitnych francuskich filozofów niegdyś stworzył pojęcie o tym, ze król francuski tak długo będzie lekceważył i poniżał lud w swej szarej masie, jak długo jego możnowładcy będą mieli nadmiar rąk do pracy, ale jednak badania kontrolne wykonać trzeba zasiadł więc Kubuś w poczekalni na pobranie krwi w klinice prywatnej bo jak powszechnie wiadome takie chętnie garną się do dzieł medycznie prostych, można powiedzieć wyjmują je z zestawu, pozostawiając te zawile, ryzykowne, a już na pewno bardziej kosztowne publicznym, finansowo niedożywionym placówkom publicznym, zasiadł aby odnowić znajomości jakoś tak się stało, ze z wiekiem gdzie tak od trzydziestki dawnych rówieśników możemy spotkać najczęściej przy morfologi bo już takie prześwietlenie jest zbyt na chybcika i co tu dużo ukrywać wbrew przyjętej obecnie poprawności politycznej dlaczego bowiem nie ma prześwietleń koedukacyjnych choć w zakładach pracy coraz częściej propagowane są koedukacyjne toalety dla pracowników ? Zobaczyć tak siebie nawzajem po latach i przełknąć te swoje wałeczki sadełka albo ich brak, już nie wiadomo co gorsze ? i powiem wam nie ma w tych słowach żadnych zdrożnych myśli, bo jak wiadomo, komuna czy kapitalizm w prześwietralniach drżysz, tam ziąb na okrągło niebawem powrócimy do Kubusiowych rozważań bo właśnie wołają na nakłucie .. Sławomir Różyc - bluszcz opuszcza mnie anioł z wolna w tym milczeniu pełnie warg zakreśla jędrności ciekawy muszki prawie żywe wyzwala spod kredki co była mi światłem innym będzie nadal zamykam oczy nie smutniej obłoku abyś poniósł lekko Małą w smukłych taliach spojrzenia zbyt kruche są i łatwopalne szeleszczą jesienią skazanym na słowa snuje biel staniczków niewidzianych dotąd szepcze przez telefon drugi miesiąc chyba co Ją z brzmienia ważek układałem do snu będzie czyimś Nie nudź ! poidelkiem chociaż *
12:40 / 30.09.2011 link komentarz (2)	****** Sławomir Różyc - Kryzys wieku średniego. Sztych konturowy I. ciało. w połowie lata porzuciłem ciało talon skóry wyciągniętej ku brzegom gładkiej dotykalności ziarenek piasku które dotychczas przesypywałem przez palce aż się poczęły wyokrąglać z połyskiem przeciągłych odżywek gęstych i skapujących ci między piersi II. kreacje hallo .... ten starszy pan w kapeluszu zwykle słuchany przez innych moje gestykulacje w białej szafy lustrze bo biel nieskazitelne skrywa obietnice to jeszcze czasem jestem Ja niezastąpiony w tym odbiciu skupiający na sobie szpiczaste rzęsy lokalnych dziennikarek to one wabią marszandów w apaszkach kiedy biegniesz dbając o trwałość sukni wtedy jeszcze nie szczędzisz policzka zrobisz to jeszcze raz osobiscie niech trzeszczą kolejno papierowe pocałunki zagłębiając się paznokciami w moje ramie III. po północy o pierwszej nad ranem bywam u siebie bez krawatów w koszulach pomiętych wreszcie zasłuchany w ciszę jak rumak bez siodła albo siostra oddziałowa kiedy w jej oczach nie ma fioletu tego przeczucia i tego smutku tych nieruchomych śliwek na łóżkach na których domyka palcami powieki IV. mały człowiek nie ma takiej doliny, nie znam znamienia na twoim podbrzuszu abym ich nie przywołał, śpiewnie znając zapach balsamu nauczyłem cie przyzwyczajać do sprężystych tapicerek samochodów kosztujących nas coraz drożej jestem małym strachliwym człowiekiem oddychającym twoimi ustami muszę cię stąd zabrać uchronić przed urazami bo też jest to ciało nasze ostatnie żadne dotknięcie już się nie powtórzy V. ekg istotne, nie zagubić rytmu kreseczki skaczącej po monitorze nie wypaść z nutką po za skalę to ja mówiłem Każde słowo będzie namaszczone pomiędzy nami prostotą. I wiolinowy klucz na początku za wcześnie na oczko od ostatniego pierścionka jeśli ma znikać pod dywanem bezdźwięcznie palców nie starcza daleko do jego odbicia pod etażerką pompując oddech z ciemnego kąta najważniejsze nie zrywać się na dźwięk dzwonka nie podrzucać w dłoniach słuchawki Nie podrzucaj ! bo to jest puls na drucie niech parzy VI. odgadywanie ciała ciało moje porzucone zakrada się do łazienki dyskretnie rozsuwa kabinę stara się, bardzo się stara, odszukać twoich wypukłości w obłych kształtach wanny ciało rozmawia z płochością twojej koszulki wystającej rąbkiem z kosza na bieliznę ciało rozumie zabłąkane myśli biegnące wzorzyście, a czasem złotą nitką wtopioną w zielonkowatość salamankowych glazur uwierzcie, taki odcień istnieje bo ona go znała sprawdziła ciepłymi palcami VII. zatracenie połyskujące krany należą do ciała do odbicia w lustrze kiedy dotykam podłużnych pędzelków przykładam do policzka miękkim włosiem zmuszam starego strachliwego człowieka aby pochwycił ścięgna, ścisnął aortę którymi kierował tym beztroskim ciałem które miało wstawać, wzdychać wabić znajomych jedynie tych o wysmukłych cieniach w świetle o promykach jakie nie ważą się tu zajrzeć o ile nie przywołasz, mówiąc Zobacz ! Słońce Zobacz ! Błękit, piersi mojej a przecież rozsypały się tutaj już dawno pośród kryształowych flakonów w opuszczonym lustrze VIII. vendetta teraz już będę chodził boso po książkach niby po wydmach przesypując stronice między palcami nie przycinając paznokci wreszcie się rozmówimy z makaronem mącznym długim i nawijanym wytrwale na widelec stąd aż do świetlistej fontanny w Florencji niech niech szyją z piany wyprawia przeróżne dziwy z czasem gładka okażmy nabrzmiały szacunek wysoko sklepionym pośladkom w Genui mozolnie niech się na nas wypina ciemniejszy już Neapol bądźmy antyczni po lekko żylaste już Palermo a potem jeszcze mleczne wspinające się na bose palce do granic jodłowania w Piemoncie przez cały półwysep ten długi skapujący makaron IX. normalizacja poglądów jutro po kogoś zadzwonić musi tutaj posprzątać bezosobowo i najlepiej w gumowych rękawiczkach wystarczy spojrzeć na rozwieszony w łazience stanik jak na rozstrzelanie jak na biały krzyk przez ulice po jakieś zapomnianej rewolucji niech pani Genia się krząta ze wszystkich zapomnianych bułek robi te kotlety podniebne geste jak jej kok z grzebieniem niech siwe dni wrócą niech się wmaszerują jej modlitewniki piskliwie bolejące na czystością ciała w załamywaniu rąk nas odnajdą w bieli pożerania odparują zwłoki naszych prześcieradeł kolejno przeciągane przez krochmale magla powrócą pelargonie do czyśćca z ich gmatwaniny w oknach usłyszysz Odejdź I oto wskrzeszone będą gołąbki w garnku i niech jak dawniej ktoś pierdzi w kuchni X. pan Cabernet to pociągły pan Cabernet przekonał człowieka o dogodnościach wanny z jego purpurowego smokingu zostało może trzy czwarte ale nie wspomniał o naszych odwiedzinach u Strawińskiego był gościnny unosił się w powietrzu jak jedynie on składa zaklęcia dusząco i dostojnie przeszklił źrenice pootwierał kurki czasem potrafi otwierać tętnice lato 2009. .. mniej cukru ... *
07:59 / 21.09.2011 link komentarz (14)	****** Sławomir Różyc - pieśń o końcach świata łyżka na stole. Drewniana. Z podejściem do wielu przypraw zgrabna i szczypiąca w wielu językach w protokołach garnków dyplomatyczna czerwień cynamonu z szarfą przez piersi a przecie wiadomo jak te kurczaki łatwo tracą głowy łyżka na stole. Długa, do mieszania przyrząd żeglowny. Do stawiania fali Obok zaś bajka, barwna, nie naiwna po stronie fają kłębi się parowiec przez okno niebo, a za ściana dudni daleko daleko ... niewidoczny pociąg Ale myśl pewna w podłużnych przeczuciach jakie nic nie wiedząc nosisz za kołnierzem i nagle zimą kiedy zapomniałeś z podatkiem żywicznym kominkowy retor z płomykiem do ciebie, z mową po polanach szpilkami draśnie. Gdy pryskają iskry Że się sypały miękkie chyba mokre niewyczuwalne spiskowały sobie kiedy piszczałaś i chlupocząc w błocie nieomal do stawu zjechałaś na tyłach za nic nam była ciemność i świetliki i choć się dzisiaj przekąśnie wspomina szyby zajęczały we mnie cienkim krzykiem a tam gdzie stałaś cienie ćmy chwytałem Niemiłą bywa szpilka w tym teatrze sucha jak ości wędrowna sośnina jakby się nagle strop z trzaskiem załamał podłogi szukała lana noga z brązu Nie bardzo gruchnęło na tej naszej scenie to chyba premiera ? Bo widziałem z boku w jasnościach z ekranu, słupkiem stałaś, trusio trochę ciebie tutaj, a kapkę w Kairze Jak dowodzą księgi. Skry kosmiczne znaki fizyka się jawi ludziom nieświadomym może zboczyły tnąc w powietrzu ptaka w szklanym okienku zjawiska astralne Jeśli z lambrekinu z jasnych zasłon w oknie za kocem odtwarzał ktoś jarmarczną lipę łyżka była księciem. Parowiec po niebie kłębił się gdzie Jutro Gdzie z śmiechu pożytek Gdy kobieta milczy takie myszy szare plecaczek na ramię – daaalej ! - na przechadzkę i kot w naftalinie miejsce w dalszej szafie pająk gubi wątki w ciemnym kacie strychu Fasola trzaska jak złamany patyk a że ją sypie nie trafiając w sagan kobieta zawiesza tamten koniec świata a w tym zwyczajnym gdy do niego idzie jest taka kształtna gdy nie myśli wcale spod szafki fasole na kolanach płasko jak to kobieta gdzieś się zaokrągla przejdźmy zatem obok, aby nie rozpraszać dosadną figurą o kształtach dosadnych na kartkach małych nasze końce świata alkohol na wino raz pozamieniała wtedy też błysło z brzegu się odbiłem wierzgając nogami tyle sierpni lecę a dzisiaj ... paaac ! na brzeg koperta z rachunkiem spotkanie z dentystą w ubiegły wtorek o czym zapomniałem przy drobnej fasoli dudnieniach w Kairze jeżeli się dowie ... to już końców Koniec *
22:02 / 16.09.2011 link komentarz (0)	******* Sławomir Różyc - Ballada o Warszawsko - Wiedeńskiej Drodze Żelaznej przed wyjściem pan Pavel schowa filiżankę ma służbowe miejsce, od dawna w rodzinie ze skrzydeł otwartych spogląda na gości ostatnia z balkonu, lśniąca, Monarchini w symetriach na półce, Jej chwila pośrodku w cichym skrzypie drzwiczek Jej Kredens Majony motyw owocowy najpierw Bramą Prawą modrzew żłobiony w agrest przy zameczku i walca z zawiasów dobywamy Lewą Lśni nam opiekuńczo z Najwyższej Serwety lance Jej noży błysną z ociekacza Gwardie widelców prężą się pod sznurek szerokich łyżek przy nich halabardy pan Utrzymanka z szklanką od Bawarki lustrując garnizon pobłyskują sobie po blacie zerkają, w słoiki po Dżemie Czy wszystkie z szacunkiem zrzuciły nakrętki ? Na parapecie z oknem na ogródek gdzie wazon masztem stoi w przydymionym szkle. Smudze światła. W patosach fioletu co smukłość w strugach zasklepił, wytopem jakie dał im demiurg, swym oddechem, dmuchacz Aż wszystkim pieprzniczkom wiadomym się stało Jej Cesarskim Mościom - wazon poświęcony Nad wazonem oset wysuszone skronie dumnie unosi nad stronami świata od pierwszego sztychu. Tu, w pocztowców domu od pierwszej cegły. W kredensie : Dynastia na urodziny referenta Franta co istniał kiedyś w wysyłek okienku paczka tu nadeszła z odmętów Mocarstwa na dowód uznania, Cyt, z samego Wiednia otóż i szata CK Filiżanki : O tej szyi w ecru, im czasem się zdarza mgiełkami różu muskać po jaśminie z kołnierza sukni smutnawej szafirem jak gryf do góry wznosi mandolina tak ona dźwięcznie strzępiący się łabędź ze śmiechem w bieli rozmazana w pędzie pomiędzy zmierzchem, a słońca wskrzeszeniem gdzie w kwitnieniu wiśni płatki pąsowieją obok tej szyi zaciśnięte piąstki jak dwa klejnoty czasem dwie muszelki połyskiem polewy miękką magią ecru młodzieńca z panną łączyły ze spodkiem kawaler czeka na huśtawki sznury nad kapeluszem wilga spod listowia ogon ma taki w skromności nadmiernej pantoflem wilgi prawie sięga panna zdaje się w niebo ją wyrzucą sznury przez ogon wilgi. W Księżyc. Przez listowie w białych pończoszkach ponętne kolanka jeszcze jaśniały pod palcami ojca stawiane ostrożnie tak uszko przy uszku żadne nie zdradziło dotąd tajemnicy W domu listonosza gdzie się zawsze sprawdza Czy z dna filiżanki nie powstanie, Siwy Żniwiarz od tarota z telegramem w dłoni tu depcząc ogon, własny, świat się zacznie tu złoży cienie świata z porcelany tutaj waza z jabłkami na stole okrągłym zawsze pośrodku z winem porzeczkowym wieczorem zasiądzie do kart Czarna Blanka o brwiach tak kruczych jak kocie amory Ale to przed zmrokiem, mówi się : Dopiero przed wyjściem spojrzeć na ścienne zegary Czy się nie spóźniają ? Stukają miarowo Czy plisy firanek, gładkie, krochmalone uroczyście muskane jak czoło w pacierzu jedna zachodzi na drugą jak w Biblii ? I lufcik uchylić, bo przecież sobota dziś tęskno mierzy mundur na wieszaku i w spodniach jasnych wychodzi na obchód Już na schódach stoi, to ledwie trzy kroki Blanka, co zimą jest przy skórze śniadej Blanki dłoń wymownie na piersi obfitej - Ten świat powoli na bure psy schodzi ! aż taksówkarz Vaclav przytrzaskuje palce maską przytrzaskuje i pieką od Skody w trójkę zerkają wokoło podejrzanie na starym peronie na ławce migoczą pomiędzy wróblami Istoty Astralne Czy tam siedzi Tenor od figur strzelistych ? zna, co nieznane, truchleje batuta bo kiedy zacznie śpiewać nad glinianką Czas w dłoń pochwyci, i imię wyjawi ... Belcanto, położy nad urwiskiem wierzby On cichy. Zwyczajny. I na Paschę śpiewa Słowa układa na kształt burt Sternika przed nami zakryte są, nie do żeglugi Chcesz je pamiętać w tej życia drobinie ? Dzisiaj przejazdem na tej małej stacji na kolanie zaznacza wyrazy w krzyżowce Wysoka jest Blanka, ale wąska w talii ciekawie paseczkiem Ją cisnąć w fartuszek Dołem zaś kształtna jak lalki z St. Tropez Włosy ma proste w usta słońce chwyta oczy senne jak donna. Albo jak Francesca co w sercu ma lutnie z wyspy Alcyny Czasem w remizie grają stare filmy pasowałby Blance kapelusz z ogrodem i ręce długie w rękawiczkach czarnych choć blaty w sklepie naprawiała gwoździem w oddechu mięta, i włosy samopas za ucho wiły aureole ciemne tych włosów imbiry, aż palce przytrzasnął z bólu nie skakał. By Pavel nie widział Bo dzisiaj sobota z porzeczkowym winem i co się stanie, kiedy filiżanka pęknie ostatnia, sama, bez przyczyny Kiedy przypadkiem przejezdny stąd zejdzie Na starym peronie jak to z kart wynika siedzi Anioł Karel i szpera w krzyżówkach niby zna języki, i szczęście, sam nie jest przy nim Adrian wykwintny, o włosach miedzianych ... taki, co w opresji dla duszy niewieściej o oczach ciemnych jak razowe bochny aż w dusze uwiera koronkowy stanik a zęby ma białe jak z waz Bernadotte Ich trudno rozróżnić. Bo są, i Ich nie ma oko do nich ciągnie, ktoś przebiegnie drogę i słyszysz nagle, choć ciągle tam siedzą - To żelazko z sznurem, zadzwonić do kogoś Albo kran zakręcić i wyciągnąć z gniazdka Bo nadal to robią z pamięcią spoistą mijamy ławeczkę. Na niej, Przezroczyści Smukły, miedziany, z wysokim anielskim Jak duszyczce szepnie. Jak mu ślepia błysną ! Marokańskie, ciemne, dwa krążki na blasze bo próżniaków słucha ta płochość niewieścia Ona w lustro tak patrzy, że lat nie przybywa I oczy anielskie jej czekoladowe ... Bo palce ma po to, aby nimi pisać trochę marzeniami i kremem po torcie pod rzęsą Anioła : Kocham Marokański ... pośpieszne : Dotknij - opieszałym wargom potem już zlizać Anioła, do szczętu ... Być z Nim w upadku, a drugiemu figa Drugiemu, potrzebne hasło do krzyżówki Powtarza głośno : Niezbędny w drukarni Papier - ostrożnie podpowiada Blanka Już zna persony z barwnych kartoników Czy słowo jest znakiem ? Mogli by przynajmniej udawać zajętych, chodzić z umywalką piwo pić pod sklepem, mieć torby na paskach A w torbach ? Wiadomo. Krany i uszczelki Bo czasem Ich widać i nie chroni mgiełka metafizycznym nam się jawią błędem a było tak miło w trójkę za tym stołem pomyśleć czasem : Kto z nich kocha bardziej ? Vaclav, romantyczny, milczący jak Gabin bo świat się zatrzymał w półcieniach stylowych Pavel tu z piwnicy w czarno białej bajce a wino jego zaróżowia uda Jest może dziwnie, ale nie markotnie bo czerwiec powtarza nam niebiańskie słówka zwyczajny Karel z metką Armaniego Miedziany ? w lnianym i rozwianym wdzianku Patrzą po stacji Cóż, mała mieścina po jednym torze wygwizduje pocztę raz rankiem staje tu lokomotywa a kiedyś była tu ekipa z młotkiem opukiwała czy brzęczały czesko niewykluczone, że z zamorskiej stali bo najważniejsze, Być, i czuć jak Hrabal na szyje naciągać tej wiosny podwiązki cichnąć wieczorem ścieląc przez stół pluszem wcześniej ustalili na Gromadzkiej Radzie przez szybko złączone w aklamacji palce Płyty peronowe. Spomiędzy płyt trawkę wyskubać Uniom, co dla Niej cesarskie I peron z niewielkim mebelkiem na klockach do akt przepływa, czarnym dachem z papy choć swoją zielenią wieczorem się zdaje bardziej rzeczywisty, dzisiaj, ten stół u Pavla Bo świat pluszowym otoczony morzem widziany był kiedyś kręgiem na rycinach był światem płaskim, i Słońce tańczyło aż Je z głębiny raz Pyszczek pochwycił Tam Świat się nie zmieniał. Nasz raczej się zjada niech Księżyc uważa na swe srebrne cyrkle bo jeśli ocean pod powierzchnią pełen płetw i gardzieli dalej nie wiadomo ile smug w czasie przyoblekły karty w widmie kruszyna kurzu czasem pęka od niej w kolorach ciemnieją figury jak wiśnia w czerwcu zachodzi rumieńcem wyjmujesz ją z pudełka jeszcze na egipsko a już jesienią w szatach palisander kurz je przyczernia choć pestka pamięta gdy z wody w górę sięgnął ją Lewiatan Wszak imion jeszcze nie nadano rybom Być może do sieci trafiały bezkształtne ? mówiliśmy Duże. Zębiaste. Rozwarte ma oczy Blanka. I w późniejszej Erze mówiła : Wróciła, ta nadęta flądra Pojawia się imię. Zamążpójście tamtej pełen złych wspomnień, dla Pavla, antyczny ten stół, co okrągłym bywa czasem w pluszu gdzie drżącą dłonią przelewa kieliszki w morze zielone krzyczą strasznie hydry cienie kart po ścianach jak pterodaktyle Jak to się skończy – skrzeczą tak bez związku Czy z kart tarota, z alchemii Księżyca Człowiekowi wolno wiedzieć od początku ? Gdy anioł na ławce czeka nieświadomy i jemu trudno na stacyjce tyciej świerknąć z duszyczką odchrząknął Miedziany : - Bo widzisz Młody, tutaj u fryzjera My sobie porsche, u Kamili, kaprys ! ona z tych łączek, prawie, z tej koniczyny a mąż jej Dyrektor ... obecnie być Wdową ... to po deszczu puszczać papierowe łódki Na drogim papierze dyskursywne słowa i papier tak szybko od tej wody mięknie Że się rozpuszcza i znikać potrafi nieraz flotylla skropiona perfumą I może dlatego tak jej jabłkami powiało przez okno Jeszcze te stawy Tatarak po drodze A tam w wisiorze w ważek seledynie Słońce bose stopy przypomniało w wodzie Siwo Cie widzę choć spotkałem kilku co szare lotki nosili poprzecznie A przecież tobie powierzam : Aniele ! Że białe, łagodnie, zatrzymałem skrzydło Jak jej tłumaczyć kiedy w oczy patrzy Czas jej tłumaczyć, kiedy czasu nie ma ? Czy u fryzjera spotka ją coś złego ? Wkrótce sama sprawdzi. Usiądzie pod kloszem ... Lubił wędrować Vaclav w przeszłość z kartą żadna się nie starła, i żadna nie pękła wołany z ciemności ciepłem wokół lampy tej latarenki ze statku bądź baszty przenośnej, w przeszkleniu wężowym migotem jakim się czochrało złotem po tych oknach tam miejsca szukało wśród srebrnej gawiedzi przenośna gwiazdka w swoich trajektoriach Łudziła wiedzą, o czyimś odejściu Oni mieli pewność. A Anioł nie wiedział że tu dusze pękają razem z filiżanką - Dla mnie sam lakier to po prostu koszmar siada na płucach, a niedługo Pascha Ty przy duszach robisz ? Czy kręcisz w opłatkach ? - Pisarza zdać chciałem. Cofnęli papiery Tutaj słyszałem jest brama Bezcłowa Pudło z tworzyw wtórnych. Małe szeleszczące. W deseń tłoczone Krojem na makowiec Pisarz pod ławką w powłoce doczesnej - Mówisz cofnęli ? O, i polskie znaki - Był błąd w papierach. Wiem, od niedyskretnych On grzebał. Czy jego grzebali w lustracji - Długo tak czeka ? - A z tydzień okrągły. W piątek telefon Radzą : Czeski Ekspres - Odkąd współpracują z ziemską windykacją Ojciec się wścieknie jak wróci na Paschę - U nas w Brukseli mówią z tym powrotem ... - Bramy w Brukseli są trzeciego stopnia ... To chyba normalne – cichy szelest wdzianka - Wspomnę dyskretnie. Kłopoty w Procjonie - Nie byłem raczej dobry z geografii ( o tak szeleści niemodny Armani ) - A on tam leży. Rośnie jak pieczarka - Jeśli mam zaradzić ... - Adrian ! To przesyłka - A mnie to lata ! Pokaż go zwyczajnie Zdumiewające, jak w dłoniach aniołów niezgrabnym maleństwem potrafi być człowiek Jak duszę z paszportem ( w załączniku ciało ) oni w spojrzeniu gną na długość łokcia I mgła się cofa jak fala od brzegu I wróble wzdychają : W pudełku .., Puchatek ? Twarz biała jak sporysz przesypany mąką - A jaka dla Ciebie w użytku ta Dusza ? - Samotna raczej. I ciągłe coś drapał Ja się na tym nie znam ( Bądź żeby mnie nie zwiódł ) poprzez pokrywę sypie nań Miedziany - To anielski proszek ? Nie, drogi Karelu. Mały eksperyment To próbka odżywki - Na parę godzin To wygładza zmarszczki Możesz już zakryć. Wiesz, mizernie wyszło Pisał. I pisał. A miał mu kto pomóc ? - Ze czterech związkowców rwało tam w ministry Czas przeobrażeń, kiedy władza z ludu - Z obcymi jej bliżej ? - I za twarz ulicę Cisza na stacji. Późne popołudnie - A moją, Karel. Stuknęło pod kloszem - Stara instalacja, przebicie i dymek Trzepotanie komór raczej nie bolało Wiedziałeś ? Ja babskiej uczepiony kiecki Potem czarny gawron porwie ją wysoko Pobieli się chwilę jak blankiet z pudelkiem kredowym anonsem z adresem fundacji - Lubiła sukienki żeglowała w spodniach - Tyle, że ten gawron, jak bielizna w czerni - Do końca dzieliła racje impotentów ? Że piersi oblekać jej w kolory chłodne Wysmuklające - Gawron by ją cieszył W bokserkach przy niej - Kominiarz w żałobie Bo się zatęskniło przez topole duszy Leciało. Leciało i do nieba chyba Gęgało po drodze, o życiu. Zmartwieniach Na wagach uchylnych gdzieś tam nie zaszkodzi : Oj ubogo, Piotrze, było nam - zakwilić i anioł zwrotnice szukając palcami ( przekłada stronice znajduje Nedveda zdjęcie kolorowe ) A jeśli szynę nam w ciemność przełoży ? Jak nietoperze na wieczność rozwiesi A tu Słońce wyżej aż świerzbi przez pierze w proporce skrzydeł robactwo się wplata powietrznym brzęcząc w słońcu aparatem dla aniołów novum gdzieś za pięć dwunasta od tych czereśni za torem zdziczałych cale bataliony lśniących muszek ciągną A skrzydłem nie ruszysz. Bo ratusz się zwali Czyli znaki palcami i magnezją strzelać Przyspiesza listonosz od peronu burza błyskają pioruny i sinieje niebo Błękitny Ekspres spóźniony o kwadrans - On przez nią spóźnia Ułomna technika ! Trudno jej wykrzesać iskrę litościwą gdzieś z chmur podniebni kontrolerzy lotu składy wstrzymują by nie stracić gęsi Kolor ustalić z palcami na ustach postanawia Blanka z sklepu warzywnego bo romantycznie jej było co wieczór siedzieć nad tarotem i w cieniach obrusa uda wachlować po winie Pavelka i obu naraz kolanem w kolano niech się prostują. Kamili wybaczyć Zamierzchłe to czasy gdy dziewczynie samej nocą nie wolno było liczyć wędek Bo zwiodła Pavla szepcząc po kąpieli a On nieparadny zapewne się wstydzi Jak im się zdarza w debiucie z dziewczyną spadać bezkształtnym, białym brzuchem żaby Przebacz Kamilo, Ty gawronie czarny Nieś ją wysoko ! A skrzydłem nie zaczep o łunę Słońca O zmierzchania szablę O prostym sercu Blanka w dłonie klaszcze a łuna jak to w dzieciństwie z skakanką przez niebo bryzgła za lasem się ściga ze ślizgaczami na łyżwach po stawie aż się z ławeczki Anioły zerwały wielce bojaźliwi Wyższą Interwencją - Spokojnie tam ! Cisza ! Niech żaden nie śpiewa bo trakcje zerwie Bądź remizę zdmuchnie I jeszcze o tym zaczną pisać w Pradze Lepiej niech wróble o tym zaćwierkają W swoich kolejarskich mundurkach wieczornych W roku 1839 utworzono Towarzystwo Akcyjne Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, z ambitnym zamierzeniem połączenia droga żelazną Warszawy z Wiedniem. i tak ówczesne marzenie dotarło szynami aż do Sosnowca. Pozostał nam stylowy dworzec Wileński projektu Henryka Marconiego i cóż tu dodać więcej, otóż i serce miłe Czeskiej Suity zakończenie jeśli zaś o sama Drogę Żelazna chodzi a cóż Kosiarzowi traw przeszkodzi takie marzenie podtrzymać, i choć z tego wynikło metafizyczne przedsięwzięcie, to jednak całkiem sprawnie już w Czechach jesteśmy i miejmy nadzieje do uśmiechu skłaniamy, jak niegdyś kiedy ludzie z radością i podziwem patrzyli na pędzące ciuchcie kiedyś ludzie mieli marzenia, dziś mają jogurt. Stańcie po stronie marzeń, kochani ... na koniec jeszcze jedna ciekawa historia. Niebywale utalentowana i piękna Francesca Caccini, zwana la Cecchina skomponowała na dworze florenckim i zadedykowała przebywającemu tam polskiemu królewiczowi Władysławowi Wazie operę. W roku 1628 Stanisław Serafin Jagodyński przetłumaczył libretto i wydał w Krakowie pod tytułem Wybawienie Ruggiera z Wyspy Alcyny. była to pierwsza opera wystawiana na ziemiach polskich *
08:20 / 12.09.2011 link komentarz (2)	***** Sławomir Różyc. Listy do Ivana Blatny. X. O moście Karola madrygał podróżny tej ciszy dalekiej .... O senność głęboka odetchnie leniwie to formując piersi obie stawiając cieple babki z piasku a każda z wolna gubiąc zapach mleczny budzi się z osobna i rozkwita sutkiem twardnieje ciekawa tym powiewem rześkim jaki po nich chlusta z otwartego okna aby siedząc lepiła, ciepłe w nogach łóżka I jaki mi jej plecy czując w wybudzeniach po kruchym zmaganiu długą szyję jawi tam słonce wczorajsze w piegach przedpołudnia w rumianej skórce, skwierczy nie dochodząc ale już wstaje O senności czuła zawadza o słońce jej świtania skrzydło sypią się ciężko lotkami po barkach włosy to jeszcze czy pióra bocianie na smukłych udach Najczerniejsza z ciemnych jeszcze mi przemknie pośladkiem wysokim tym aromatem o kobiecych kwaskach w nocnych zwilżeniach i już siąpi woda nakrętkę z szamponu po łazience gonisz i gołej stopy rozróżniam plaskanie Wczoraj składałem w kartonie starannie księgi pokutne i breloki krwawe ten Śpiewnik nocą, co dzwoni o szable tule troskliwie do piersi na schodach i czuje cienie cofają się w ścianach z westchnieniem ulgi żegnają się z nami kiedy nareszcie nikt w plecy nie mierzy na spust nie składa pośliniony palec na strychu w pudle morza południowe do snu kołyszą powstańczą dwururkę obok Kościuszko zarys reform chłopskich częstując bananem, kreśli, Piłsudskiemu I już mi wolno zobaczyć cie w kuchni gdzie się rozkładasz wonią perfum kłamiesz w biodrach jak księgą, ciepła do pisania jeszcze młot stuka jeszcze krzeszą iskry kosy prostują w kożuszkach w sukmanach one bez szczerby schowane za szafę bo tam z wysoka przez szybki poddasza w plasach jaskółek, oko Komendanta dzisiaj przy blacie na desce rzodkiewkę szczypiorek z chrzęstem z noża do twarożku jak długie ryby na twoich pośladkach jak księżyc z bratem pod kształtnym dołeczkiem w zmowie to było przed słońcem ślepiącym gdzieś pod materią przez szklane odbicie jeśli się ruszysz w dłoń skoczą jak pstrągi z drgającej toni to życie pochwycę Przecież czytałem już z nie jednej księgi i piersi lewej miękkość w palcach warzę jako sól warzy w kulistościach potem i tam pod spodem na skórze wilgotnej : Z wszystkich ludzi bardziej szanuj siebie Jedni ci mówią, że nic nie potrafisz nie umiesz pojąć i płaca za ciebie Ale do takich niepotrzebnych biednych lgną wciąż obecni siebie przeglądając Już nóż odkładasz gdzie za dłoń powiodę kolistym cieniem drzewa rodzimego od pnia odpada już gawiedź nadgniła nie musisz czekać Ono korą wzejdzie Może na łące tym pijanym świerszczem w trawie splecionej poprzez słońca łozy drżącym powietrzem o burty łupinę w masztach z łopianu łódką płyniemy po rzece dobrej gdzieś szukając chłodu chwili ciemności sunący pod przęsłem a tam na moście i prawdziwym świecie naród trwa dobry. A dobry ? To mały Wszystko, co przetrwa, musi przetrwać małym Powiedzmy, w tęsknotach tych samolocików Bo jeśli morze jest jedynie stawem To serce przecież, od brzegu do brzegu Ogromne buty, czy butów dostatek ? I słowa proste, co w dostojne zdania Już nas widzicie ? wskazują palcami i my jak dzieci te uśmiechy znamy po dobrej rzece wolno, Czasu nurtem z nimi świadomi drogi nam dalekiej my po Wełtawie na tej małej łódce Słońce się mieni i błyska strzelbami A to żołnierzyki do nas salutują .... uważam ten wiersz jako niezmiernie istotny dla dalszej mojej twórczości .... ^
13:49 / 29.08.2011 link komentarz (0)	***** Sławomir Różyc. Listy do Ivana Blatny. IX. O pieśni kwietniowej na wysokich fiordach w dalekich stoczniach odkłada dłuto cieśla zawsze pokornie zwiera palce na brzegach kołyski i usta dalekie ma od zbyt pospiesznych słów nikt nie zna brzegu gdzie zmierzać będzie łódź nie znają mgieł krawcy choć pierwsi są w domu wesela nie zna kronikarz zatrzymujący nas na komunijnych zdjęciach kimże będziesz beztroski młodzieńcze O maryjne białe kokardy do piersi przypięte ile współczucia dla ciebie znajdą inni wędrowcy jak dalece od krzywdy znajdzie się twoja dłoń kto z tobą zatańczy dziewczynko w śnieżnych rękawiczkach co tak ukradkiem koronki pierwszej sukni przygładzasz a ten wianek, czy to jedynie dorastanie, do tej weselnej nigdy nie dośnionej do końca niecierpliwicie się kiedy to dzwonami obwieszczą rejs kapitanowie w portach i jak zawsze nieświadomi odrzucą cumy rodzice wołają z nabrzeży jak nie słuchać syren morskich ciągłe tam stoją coraz mniejsi spleceni za ręce tacy słabi w zapewnieniu nam szlaków pomyślnych nic nie jest wybrane dla nas na początku tym większy jest strach przed żeglugą pośród przyjaciół naszych jednemu żagiel napina trzepot mewy, aby o poranku zawsze być dla innych niedosięgłym kształtem na niebie skrzydłami białymi w tej jedynej księdze gdzie oni pisać będą po które przypływem sięgnie ocean litościwie Jak on nas dobrze zna a my cisi, a my obaw pełni czy wieść o imionach naszych rozpisanych na burtach życzliwie wróci do rodzimych portów a jeśli na omen zmieniać będą kurs strudzeni rybacy widząc nas na horyzoncie jedynie wieczorem niesie się po ocenach pieśń o spokojnych brzegach o powrotach kiedy zgodnie dźwięczą czysto nasze obrączki wrzucane w kryształ przed snem o dłoniach które cie wiernie przygarną szorstką marynarską kurtką bo z takiej tkaniny skrojone są dni i tego pośród wiatrów szuka jedynie żagiel samotny temu na głodne fale rzucają wieńce wdowy wystrzępione wysoko w niebo na wysokich fiordach o to jedynie się lękaj mój uśmiechający się niepewnie chłopcze o to dbaj strapiona dziś stratą oczka w odpustowym pierścionku moja jasna, zawsze koronkowa dziewczynko nim na nieznanych brzegach zatrzyma się twoja pusta łódź ... miałem odwagę wybrać własną drogę. Sprawdzić czy potrafię coś więcej niż magia ładnie składanych słów nigdy nie myślałem o tym aby zawrócić choć z dnia na dzień poznawałem ile wyrzeczeń to kosztuje, również dziś nie żałowałem siebie. I nie obwiniałem nikogo wybrałem po cichu pragnąłem pojawiać się w pełni ukształtowany. Dojrzały. Od zawsze powinniśmy poznawać tylko utwory w pełni skończone. Dziwne to uczucie zbliżać się do swojego marzenia, widzieć się, niejako z zewnątrz i wiedzieć,że ten czas nadszedł. że wypełniła się forma. Misa. Odlew dotarłem w to miejsce radosny. Tyle, że późno, ale taka była miara na wypełnienie odlewu. Być może nigdy nie spotkam tych którym te wiersze przypadną do serca, nie spojrzymy sobie w oczy i nie powiem, że największym sekretem tej poezji jest zachowanie nadziei. Nieco smutnawego uśmiechu. Z każdym słowem więcej we mnie ładu i zrozumienia dla innych jestem minstrelem ze starej szkoły poetyckiej i mam nadzieje, że nie ostatnim. Opowiadam ładnie skrojone historie, łącze w nich rzeczywistość w jedno, i nie czynie rabatek na lirykę i pieśń zaangażowana. Nie dzielę swojej pieśni na cicho skrywane ambicje. Śpiewam o miłości, bo to jedyne o czym poecie warto śpiewać .... dziś jest to pieśń morska, rzadko spotykana w naszej poezji tematyka, i nie ważne doprawdy, kto to napisał, tylko tej wiatr najważniejszy ..
13:36 / 29.08.2011 link komentarz (0)	***** Sławomir Różyc. Listy do Ivana Blatny.VIII. pieśń o miłości i żółtych domkach obłędu owdowiała ciemność już pomilkły głosy choć dalej skrzypi sam się kręci kierat trudno uwierzyć tak bez strachu chodzić dalej dni strącać przez przepaści skraje stanęli nad łóżku - Wróćmy do fioletów w niedowierzaniu jednoczą się z dzieckiem to dobrzy lekarze, sączy się z nich słodycz z jaką ujmujemy godności najmłodszym zbywając szczebiotem zbyt trudne pytania to byt formalin, białym wiankiem wokół byt rezydentów gorliwych w budowie aż dzień podobny stanie się strzykawce jak policjant pieszego na czerwonym świetle I kto tam zięby karmił ? Dereń skrętnolistny w szemrzących listkach w fioletu siateczkach Jesteś przekonany ? A widział pan dereń ? bo drzewo wierzy korzeniami w ziemi nie ma wyboru, bo ojczyzny nie ma a musi wierzyć, ścieląc liście temu co spod kamieni za korzenie chwyta trwa ziemia tłusta, po tej, tamtej stronie mgłami pasiona na kości bydlęcej o jej wędrowcach przesiewając śrutę dłubią w wosku z formalin służby uczelniane czy było o czym, patrzy to zwierzęco bo kłamią o tej Pannie, co się nie uśmiecha i w barwach sztandaru swe dzieci otwiera zamiast słowa Moje, krzyczy Rewolucja w obłędzie Jano w bagiennych oparach brodę w wodorostach ma sino zieloną w załomach płaszcza cicho podzwaniają wzorem dorosłych szydzące języki bo kitel biały treścią pogranicza tabletki wrzuca w rozwrzeszczane gardła sądem się staje Schizofrenia. Kalia i w czasie przeszłym : Co mieliśmy począć ? gdyby sumieniu biały zastrzyk zadać o jak różowo musował by Paryż w berecie jemu po Moskwie się włóczyć a tam każdy uśmiech tak, w czapkę wyłapać ... na ziemiach obłędu, zdrada jest czerwona o maści biblijnej, boś unikał zboru zasłonka powiewa tam w brneńskich okienkach każdy domek złoty, każdy opuszczony i tam gdzie spadasz, gdzie już nic nie wiąże że nie trzeba milczeć, przeszyć skrzydłem ciemność myśl o Jakiejś uroczej, miękkiej, tam rozsądek ostatnim ziarnkiem prawdy myśleć nie pozwala *
13:32 / 29.08.2011 link komentarz (0)	***** Sławomir Różyc - Listy do Ivana Blatny. VII. pieśń o Claybury Hospital z wyspy wiosennej na skrzydeł manewry ledwie sześć kroków od drzwi do błękitu gdzie ptasie piski na rozstajach milkły i piersią pustą z wysoka z wysoka powstańcie oczy powieki zetlałe brunatne płaszcze rozchwiane na strychach rękawy zgodne w zaciekach poddaszy w nieobecnościach im dłoniom zadanym dotykają twarzy i figur na sercu w sukniach pąsowych w menuetach czarnych białe zobaczyć w niedomkniętym oknie czerwca doczekać w strąku niedojrzałym bujać się na wietrze potem chyba pęknąć a świt tymczasem świt po śpiących wróblach o różanych ponoć palcami trzy po trzy puchate łebki ugniata być może staranie folią w księżyce cynowe nie budząc ze złudzeń owija ze spania a szepty dziwne szeleszczące słowa znane jedynie plemionom najstarszym wspartym o kije i słońca tysiączne trzeba zawrócić gdzie koczują w piasku on na to za biedny i rozkłada skrzydła długie dostojne siwo w toni sinej jak gromnicę w niebo pierwszym piórem trąca iskrą po iglicy ten Pałac Radziecki słyszcie rozgwar, ówczesne zachwyty to zwyczajne, ludzkie, wielu wciąż to słyszy nie jednego zwiedzie z wstających w szarówkach roztrącając gwiazdy zgrzebnością cyrkonii niepewne o świcie jest myśli składanie choćbyś siedział długo w swej błogo durności aż łeb poleci choćbyś spisał ślady tych w bankach witanych, dzisiaj czołobitnie przez ciebie witanych, nisko gubernialnie od ich majętności oddzielny stalą wąskoustą strażą szwajcarskim rejestrem wręczając kluczyk zapytać się zdarzy czy tylko ich jaźnie ściśnięte w chusteczce ? i ponownie w lustrze poznać kształt istoty jednej z rozumnych wśród galaktyk wielu jaką z węgla w supeł związano w kijankę bądź na nieszczęście za dotknięciem Boga bo człowiek mściwy, bo człowiek zbyt dobry Musiałeś widzieć w angielskiej klinice palcami plazmę ścigałeś po ścianach kleistym o szybę seledynem życia z swych prapoczątków ameby stukały O oczach czarnych ogonach plamistych o czym pisały czeskie tajne służby im nie ufając odnalazłeś przejście aby samemu tu wrócić fraktalem ? i z brzmieniem innym, i o innej składni u pierwszych ludzi nie tych człekokształtnych znam twoje kolory, w słowie i w obrazach w dźwiękach oddane, i milczenie w pauzach nieraz kijem badałem ich grunt, i znaczenie na brzegach, spokój, wzdłuż brzegu pluśnięcia mam To w dłoni często, ciepłe, i jest dźwiękiem niknie w bezkresie swoich grubych włosów długie i pieszczące prawie ośmiornica po dłoni to idzie, to idzie po ręce ale nigdy palce nie nikną bezwiednie choć cofnąć może nie raz o pół wieku jeszcze mnie tutaj cielesność kobiety symetrią w lustrze jej odbicia trzyma tamtym poruszeniem w ślinie i w spojrzeniach ciążąca piersią prawie że wywrotna jej jędrność z wzoru odejmą krwawienia do której uciekam i bez której zginę wstrzymany na chwilę w czarnych menuetach od niej oddarty Stworzony przez podział ... tutaj dotykam obłędu bezpośrednio ... *
13:12 / 29.08.2011 link komentarz (0)	***** Sławomir Różyc. Listy do Ivana Blatny. VI. pieśń o gobelinach wodnych jeśli ma się wydarzyć odbiciem jest ledwie skrawkiem gobelinu na drzemiącej wodzie im bardziej rozumne z obrazem twej twarzy tym deszczyk przesieje bardziej przez tatarak a smutki nocne na miedzianych blachach srebrny w nich rogalik, a niezapisane zacznijmy od oczu, na tafli błyszczącej jak bardzo chcesz widzieć swój nos, uśmiech usta a martwy świerszczyk przepływając obok niesiony wiatrem o miękkie podbrzusze złożone łapki jak wuja w szpitalu świerszcz dla innego, to tonące biuro a mlecz zawistny w swej żółci księgowych bo jeśli z rumiankiem, źdźbłem trawy złożony w księdze drewnieje, ty księgę otworzysz mlecz ci być może światłem lunaparku iskrami śmiechu na Diabelskim Młynie pod szklistym lustrem wiruje kurzawa miliardy istnień rozjątrzonych w mule nieprzeniknione czasem błyśnie okoń szepczesz : To miłość, a to wkrótce matka żegna cie do końca kusym drgnieniem palca mgławica losów czy kartotek w biurze i rower wodny kiedy kręci śrubą wojną się zdaje rewolucji kręgiem dnia nie ustalisz w korzeniach ukwiałów tam wzrok nie sięga, skąd na nas się patrzy ten co jest biegły na stronach księżyca i strony przekłada w szelestach cynk foli wpierw jaką się kładzie aniołom na twarzy nim kredą w plecy świecą z bocznej nawy ze strony srebrzystej do wody przyłożyć sam przejście otworzy księżycowy nożyk potem się warstwy rozchylą oczami Getto warszawskie cichy jęk Katarów w popiół sypiące się ręce Pompei wystarczy chwila dłoń zbyt długo w wodzie aby tam zostać i lwy morskie liczyć czy płeć rozpoznać płetwali nad głową Czy czarne oczy Anioła za Czasem studium obłędu *
16:40 / 23.08.2011 link komentarz (0)	*** * Sławomir Różyc. Listy do Ivana Blatny. V. List o tym jak klon mąkę mielił w tym lesie wysoko przeczą słońcu klony i mech ustąpił ścieżkom wydeptanym wokół leszczyny znaczą szlak jedwabny z gałęzi przez kruki uznani pisarze i co ich nagle skrzypieniem z altany zrywa od stolika gdzie moreli polik w meszkach przechodzi ze złoceń w pomarańcz gdzie zamierzchła władza ogródków działkowych sprawdzała ogóry z koprem małosolne czy między nimi w słoiczków kunsztownych farbek nie ubyło czasem spod nakrętki błękitów dyskretnie, więcej i pogody gdy się kwiecień na wierzbach w śpiewie kosa łamał ktoś zamki oliwił i klucze od furtek pętelką na klamce wieszał zgubione a drozd niespodzianie przerósł siebie w maju niby nieprzytomnie ktoś malował płoty nie obdrapane sztachetki sąsiada ale pisarskie. Na wojskową zieleń Zieleń to zieleń. I jakby nie spojrzeć Kto je malował. Malował zbyt Grubo Na słowo pisane czuła była władza i choć żaglowców nie było w butelkach dzwoniąc o kieliszek łączyła się w skrusze ach, ileż projektów nowel niespisanych słuchał z przejęciem baczny informator miedziana tabliczka na drzwiach do mieszkania przez cały tramwaj witał ludzi pióra I jak się te kulki z łożysk posypały A nowa spółdzielnia ? Nie czyta, ponura Jak wcześniej groził, tak już dziś nie grozi Celulozą współczesną, zbiorem Apokalips I wstaje Piśmiennik, a wokoło rżysko kapelusz słomkowy mu cieniem zasłania już twarz bezimienną przez mostek nad śluzą i kroczy wytrwały, przyzywany, lekko by z gęstwy leszczyn. Zrozumieć posłuchać Za tymi klonami gdzie życie się miele gdzie ciężarówkami Import miasto orze kukułek słuchając wyobrażał sobie że wodę przesiewa Pan Klon gałęziami I wszystko dobrze Wszystko jak być miało gdzie koło młyńskie z błyskiem gaśnie w nurcie jeśli oczy zamkniesz wierzeje otworzą. Ile tam mąki ! Śmiechu powszedniego Dziewczynki ćwierkają w dłoniach baloniki Aż strach uwierzyć a już o tym piszą Tęcza baloników wisi nad Grudziądzem Jedynie tubylcy nie chcą sznurków sięgnąć I czeka Nierób o oczach zawistnych aż słońce farbki zaczerpnie z słoiczków jak z pluskiem koła kolejno znikają Bastardzi przemian ? Nikt się nie przyznaje To było w Sierpniu. Nikt ich nie pamięta *
20:46 / 17.08.2011 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc - Listy do Ivana Blatny. IV. O dziecięcym pokoju w pokoju szpitalnym czy ciebie kiedyś chroniło to widmo w rojach się pojawia gdzie firana wierzga w przeciągach w gardzieli zapisków na skrawkach świat przez wymiary spowił się w konfetti a każdy się rusza nóżką żuczków skrobie tego nie strącać. Ustać. Chcesz być zdrowy świat ożywiony w napowietrznej trąbach rozkołysany w fizyce w cyferkach pomiędzy tańczące karteluszki, wyżej jakie wokół siebie wzajemnie w orbitach promieniem marcowym rozświetla, i wdziera Się, tutaj szafranem, a tam był groszkowy znów ściany dziecięcym obleka motywem namawia do wizji pacholęcych pragnień na szpilkach ostrych motyle rozpostrzeć gdzie miękkość w bieli, z kropkami w deseniach czułe brneńskie chusty wierzchem na jarmarkach miękko podawane, dostatecznie tęskno bo chciały odlecieć trzeba je przymierzać i związać skrzydłami niech w głowy zapuszczą swe nogi motyle spłaszczone z dzieciństwa barwami wspominał ten uśmiech chłopki i kreskę przez oko źrenicę przy brązie pęknięte naczynko biedne naczynko bez potrzeby bite niknące w mrugnięciach widoczne w pisaniu cienko czerwone jest do piekieł wejście i jakie długie ten pokój dziecięcy wyciąga ręce w tych lękach wybudzeń że tam te główki nad niewieścim czołem kosmate barwnym nastroszone puchem aż bezcielesny z swej choroby człowiek na kapcie patrzy i jak to daleko brzeg łóżka w bieli i ziarnista ciemność nie wraca do kształtu z osobnych molekuł są dwa wymiary Przeszły i Ruchomy i suchość w gardle tuż po przebudzeniu w której się cofasz, a nie powinieneś szukając schronienia w dawnej maleńkości aby za oknem za pałacem z blachy za halerz księżyca skrzydłami się schować na żoninych głowach trzymają cie supły choć sięga pokój choć jest w karteluszkach maczkami wiersza w skrawkach zapisane w chustce na zgodę – i pokój powtarza złotego serca Anicka ma dużo *
11:44 / 14.08.2011 link komentarz (3)	***** Sławomir Różyc - Listy do Ivana Blatný. III. List o semaforach wierzysz jeszcze Ivanku w to nasze pisanie w kawiarniany chrobot ołówkiem po kartce bardziej mi musował nos za bachantkami a wiosną na siodło wiatr za włosy wciągał O żebyś ty widział po przedziałach muzy jakie mnie w Komunie strugały jędrnością o palce smukłe z papierosem Żeglarz O zbrodnio ówczesna, palić bez ustnika na wargach wilgotnych skrawkiem grzechu tytoń namiękł strofami i do rymu Jajo tłuczone twardo, na twardo, po blacie tajemne moce o szyny piszczały noc połykała za oknem skorupki podbiegały w piskach kasztany i wiązy do szyb przedziału na maleńkich stacjach czerwień się jawiła połyskując kopią semaforem zbrojnym wzdłuż świateł nastawni dalekie gwizdy zaćmą przez zagaje z błyszczącej piersi ścierały chusteczką w bieli półcieniami w ekranie przedziału grudkami tuszu wciąż zdumione oczy konduktor dyskretnie czasem w szybę stukał aby przysłonić szczelniej tajemnice jaką spod księżyca otwierała paproć w lepkościach bioder na wytartym rypsie Chrzęścił nam papier i tym szklanym kapslem na drucianej dźwigni o butelki dzwonił Spaliśmy wtuleni aby się nie wstydzić Ach, jak te muzy potrafiły chrapać .. chciałbym więcej podróżować nawet byle gdzie ...
09:40 / 04.08.2011 link komentarz (2)	***** Sławomir Różyc - Listy do Ivana Blatný. II. pieśń wirujących w słońcu kiedy tańczę na palcach wiatr pyta o nasze imiona Jeszcze raz chłopcy ! woła pomiędzy rozwartymi palcami derwisza przepływają najcichsze ptaki z dzieciństwa białe w szelestach i wolno obracające się wokół siebie najsmuklejszy z nich klasyczny Haloperidol antyczny Hali Hali śpiewa pielęgniarz w ambulatorium tam w szklanej szafce brodzi niczym figurki z soli na długich nogach wycięty zaraz w kryształkach nadejdzie z pióropuszem fal tryśnie dawno i daleko stąd słyszą te harce wędrowcy zaśniesz potem ich obraz coraz częściej pojawia się na rzece tam dryfujemy jak kłody kolejny obchód wielu mówią wielu nas jeszcze wyrzuci na brzeg rodzinie kiedy kobieta zanurza czerpak ich ogony wysokie ich ogony zadarte dumne ich dzioby gruchające do Niej z szarości Jesteś jak poranne lustro Jesteś jak lilia przeciągająca się na rzęsach twoja jasna szyja jak łodyga z dna ciągle niesie mnie do powietrza To ja Ibis nogi moje czerwoną farbką drapiące szkło wciąż czują powierzchnię szepty nurtu nikt nie rozumie pragnienia nie poznaje ptaków zamorskich znachorów snu O długie gardła na gałęziach przepływające pazury wbite głód po podbrzuszu mierzy długości przemarszu zanim jak wielbłąd chrapliwie wyrzucisz pysk na brzeg w rozdeptany szlam w rowki znaczone patykiem przez wydmy do rzeki przez ten mokry piasek na brzegach kresek już sypki to nasze ścieżki nasze marzenia nawijane na biały turban nasze wędrówki przez pustynie spowija nas samun w sterylnych rękach Słońca podane na spodku połknij Oto tańczymy bracia moi suknie nasze napina dziś światło jesteśmy jak lampy o zmierzchu jak długo jeszcze zapatrzeni w oczy poranka fletem żarzy się w nas bielejący kamień kęs po kęsie głębiej spływają krople dzieciom naszym nagle wyrastają wąsy Co tam skrywasz kruszący się ojcze Skało – mówią Niemy kamieniu na dnie błogosławiony pniu nieświadomy dotknięcia na zakręcie rzeki przez tysiące palców wizyta po wizycie Czy twoja dusza już puchowa, Papciu Przekuta jak sny dziewczyny grzechoczące muszelkami na rzemyku Biała jak wnętrza dłoni ciemnych upinających włosy wysoko kiedy wiedzie nas bracia po swoich plecach wiatr wokół jeszcze to pamiętam jeszcze Ziemię określa miękkość piersi we włosach gubią się ręce kobiet jeszcze upinają tam kwiaty dla mnie wkrótce poruszy uszami najstarszy z wielbłądów ostatnia ścieżka ptasie ślady przez wydmy jeśli nie zmąci rzeki więcej czerpak O dłoni miękka bo tam jest potrzeba na dzień następny małą fałdką zetrze nas woda jedwabnie zatańczą młodzi za życie za wody zmętniałej zmarszczkę naszą, co się w słońcu zdrzemła tylko mnie pamiętaj ... to jest po prostu ciekawa pieśń, i wrócę do tej tematyki niebawem ...
16:55 / 02.08.2011 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc - Listy do Ivana Blatny. I. List o białym bzie zrobiłem w mych progach ostatnie porządki przy stole zmytym i przy szafach pustych wierzchowce wolno puszczone na popas wiesz, już nie słyszę sukien pani Wiosny liche me pamiątki na białej serwecie i skargi żadnej, choć czas ruszać w drogę jeszcze ścian dotknąć, klucz przekręcić w zamku ze mną, co lotne, bo kuferek pusty ten różowy kamyk z piachów przy kapliczce tam Syn umyty Boży na Wielkanoc w osty spoglądał, ja tam zawsze stałem kiedy skroń podpierał palcem utrąconym bo wczoraj pękł kamyk rozszedł się na dwoje w sześćdziesiątym ósmym jeszcze grzał mi dłonie mąkę ludzie, zapałki, w sklepach wykupili ja w szkole na przerwie znaczyłem tablicę prostym rzymskim krzyżem przy klasy zachwycie a potem nasza pani przyszła od historii mnie tylko widziała z takim żywym bólem że jej kredą rysuje zmierzchłe emblematy że we mnie wierzy. Że mi ład pokaże i stałem tam w kącie wciąż twarzą do ściany słyszałem ich szepty zawracały wróble i takim gorzki w zaciśniętych wargach z twarzyczką dziecka o oczach sędziwych Pisać Ivanku, i tym smutnieć, o czym nie słowem pisać, a sercem dotykać nas zawsze mało, i puste strażnice choć na dziedzińcach dumnie mierzą oręż ja składam zięby bezbronne i małe nie grzeszyliśmy - pustym słowem - Miłość im włos nam srebrny, tym z przejętą miną nikt nas nie czeka a chłopcy wracamy aż nas zupełnie przemieni w kaczeńce żeby choć chwile w dzwonkach fioletowych kręciło w głowie pod halką zapachem jaką na łące czupryny przykrywa a potem w tupocie kuropatw strwożonych na krople deszczu, co zagania w łany gdzie nam schronienie gdy nie ma świetlicy sam Syn mi wskazał odłamanym palcem w jednym przykazaniu dalej niewolnicze i dusze pańskie. I kobiece brzemię To jak nam śpiewać z pieczęcią na ustach ? Jak dłonią sięgać i przekręcać gwiazdy Temu śpiewaliśmy rozkładając skrzydła Aby w deszcz lipcowy trafiać dziobem w miskę ? Kępa bzu, co krzewi się w mojej dziedzinie słowa słowiańskie dźwięczne, a nieśpiewne te w kroplach naparstki bielą ros lepione czy czuć potrafię twoje drgnienie czeskie ? raszkę, co wzleci, i liści dyganie w zieleni podłużnej z bielą jednocześnie powiedz Ivanie, jak w rosie. W gałązkach Kiedy bzem oczy nam białym przysłoni waleczni o jakieś tam prawa stawiając małą literkę pisaną nie zawsze mamy świadomość, że stawiamy ją w czasach, w których przewodnia myślą jest nie zakładać niczego na przyszłość. Pozornie zmierzając dokądś, pozornie mieć poglądy czyli powtarzać mniej lub bardziej składnie oświadczenia prezentera z wiadomości telewizyjnych jednej ze stacji, przypuszczając może i trafnie, że przynajmniej oni, prezenterzy wiedzą, kto jest źródłem takiego przeświadczenia o świecie jako naród materia wspólna, czujemy się krzywdzeni i nieznośnie niedoinformowani przez kogoś. Obalamy po drodze cale systemy moralne i religijne, stawiając w ich miejsce swoje własne i kapryśne odpowiedniki, i oczekujemy akceptacji od Kogoś . tylko Kto jest tym kimś kto ma pochwalić nasze wygodnictwo i moralna demolkę z jaką niweczymy zastane normy ustanawiając jakieś wyziewy prawne naszego Zdaje mi się oczywiście nie wolno mi winić innych nie powołując się na konkrety przykład. Ale właśnie wróciłem ze spaceru i udam się na następny korzystając z przejściowej zmiany pogody na Słoneczną. Obecnie wszystko mamy przejściowe. Przechodząc z chodnika na pobliska wilanowska łąkę pomyślałem o aktywnej walce w sprawie praw zwierząt. Toczymy ją powszechnie w Internecie w gazetach i we wszystkich paralizatorach myśli społecznej jakimi są Telewizje walczmy o Prawa zwierząt wraz szczęśliwymi posiadaczami psów z których nie jeden zostawia odchody na mojej drodze, co z pewnością uderzy powrotnie w te ustawy czyniąc je nielubianymi ale taką obecnie mamy myśl przewodnia sczytywaną wieczorem z wdziękiem przez prezenterów telewizyjnych. Czasem się zdaje, że zagubiliśmy się w tym na dobre. Że te wszystkie Prawa Zwierząt mają ożywić wzajemna niechęć tych, co swymi psami zostawiają odchody na drodze. Dla tych w odchodach brodzących udaje się na spacer spytać o to Tego, u którego mimowolnie szukamy akceptacji. Zastanawiam się , a jeśli się okaże,że ten Ktoś wcale nie wymyślił Nas ani Zwierząt, co wtedy od Niego usłyszę ?
02:31 / 30.07.2011 link komentarz (1)	***** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe. X.Brama Kwitnących Jabłoni dywan ci rozściele od samego progu chrupnie miękko karmin po blaszkach peoni abyś lekkość czuła gdy stopę zanurzysz w tej kruchej szpilce na paseczki białe przebudźmy kinkiety niech sypną po ścianach niby obracany w czubkach palców diament tym czystym światłem iskrzącym w sześcianach tak jak kryształ błyska w długich skrzydłach ważek w stąpaniu. W ciszy. W tej świątynnej misie w chłodzie kulistych tam w mgłach pod kopulą gdzie białe dłonie w dłoń kontredanserów z lękiem niewieścim składa światła promień ileż w tych progach już żupanów lśniących trzewików smukłych ze stopnia na stopień z mufek panieńskich w rękojeści szabli tęsknice, końcem palców, lubo szepty wplotły zawsze to będzie nam ten czub chłopięcy zmienność kobieca co miękkim szafranem w opak pisana o śmiechu dziewczęcym a czasem spod rzęsy też fasolką szklaną znaczą lata jasność, kreślą też półcienie bo nigdy krzywdy i ciemności dosyć niesiona sennie z pszczelich brzmień organów tam pod kopułą zbłąkanych nakarmisz być może cienie mgliste to sylwetki i dzień nam każdy uboższy od rana bliższe, bo tylko pod kopułą tańczą i w oczy patrzą, nie po to by kłamać to ostania lekcja nasza Arsinoe to dar kobiecy, to Stacja Karmienia włosem błękitnym spłynie przez witraże w małym skrzydełku zaświecisz kryształem nie trzeba maluczkich obierać z ich kłamstwa nie trzeba stukać w pokrowiec po skrzypcach a palce pod stułą znaleźć przed ołtarzem tam ich przebudzić spod rzęsy fasolką bo są jak rozgwiazdy mrugające sobie są jak dyplomy nauk o dyplomach i więcej życia w witrażach kolebie niż na ich twarzach barwnych kosmetykiem dlaczego zwlekam, drobin gdzie ich nie ma szukam po dywanie i długich ław rzędem w jasnym orzechu, jak to u nas, patrzę jego najbliżsi, twoi. Capuletti czy cie nie zwiedzie ten chór na organach śpiewaczki w wrzosach tenor w białym fraku a może je przybrać pysznym piórem strusim czy akord na wejście nie będzie zbyt smutny ? róże rozrzucone może przez kadzidło powinny płynąć twe nagie ramiona i pierś strwożona jak dobrze pamiętam obok znamienia krnąbrny sutka śpioszek niech On będzie jasny, i niech jego oczy o innej barwie wiodą cie z Księżycem niech ma odwagę rozmawiać z motylem niech w jego jedwabiach składa przyrzeczenia nas nie wypatruj spojrzeniem, nie szukaj my w cieniu nawy gdzie anioł czuwamy ludki z kasztana kruchy piesek z chleba byliśmy po to byś siebie poznała byliśmy z tego, co łatwo zapomnieć i to się innym nie przydarzy wcale cicho się wtulimy w gładki kark anioła aby jego oczy wreszcie zmatowiały ciepłe, smukłe palce złóż na męskiej dłoni jak harfę, skrzydła, ma nad głową anioł one w kształtach szklistych, piór podłużnych struny aniołów maszt śnieżny co do mszy nie płaczą choć lot swój łamią na twych ustach Ave ...
08:53 / 23.07.2011 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe IX. pieśń o morzach sargasowych czy jeszcze skrywasz w sobie noc majową ? czy zapomniałaś o tej wonnej porze gdy wizgi miasta już cichną w oddali w oknie otwartym przez skrawki chaosu wrastając w cisze określamy kształty stać się możemy na równi z ogrodem z świerszczem o skrzypki w trącaniach bezwiednie wieczór dopełniał swe sekretne dzieło i bez w jaśnieniach w wilgotnych naparstkach otwierał się do nas z wolna marzycielsko przez drzwi z ogrodu w samym płaszczu ledwie przez bzy przemykał się twój bujny zapach i bzy wilgotne zakryły cie falą już stąpasz po plaży z bzu pianą na piersiach abym zobaczył w skrach miodowe oczy księżyc w nich szpadą jęczące syropy miesza zapala na czole boginko Pogańska Pani na wysokiej szpilce odebrać dziś muszę w kąt torebkę rzucić twoje stanowiska urzędowe moce nokie. Master karty. Próbniki ciążowe z kluczykiem Saaba małe, głośne szkiełka czułe poodginać z ramion długie palce w nich jego zapach ostre kolce tarnin usta przeciągnąć niebiesko jagodą a pan Przepastny, co ku szpadzie wiedzie ugnie ci kolana posrebrzy pośladki do ciekłej magii w olejki różane w pachy otwarte wonią majeranku świecami przepaść odczyniona kręgiem gdzie jeszcze wczoraj herold papierowy w oczach Egiptem kreślił obietnice i wrzucał zmięte złotka po cukierkach teraz ci sarnio ogromnieją oczy czujesz jak skacze z sofy mój kot czarny ruchoma kreska z sterczącym ogonem majestatycznie trze się o brzeg szafy mięśnie napina pod sierścią brzęczące płynie w w powietrzu i i lekko na szafie w oczy ci patrząc liże miękko łapę pomiędzy ostro sterczące pazury Selim wie bardzo czekasz opowieści gdzie Sargasowe chcesz przekroczyć morze najpierw płaszcz powoli skórkę z mandarynki o wonny miękisz o trącanie piersi bo pamiętamy o tej krostce małej borówce w różu maczanej z ramienia ząbki zapuszczała jak zły kapelusznik wczoraj swędziała a dziś ? popatrz ... nie ma ? już spokojniejszą pomiędzy morzami powieść na sofę tam mamy kontynent a płaszcz ? spojrzeniem kręgi zataczamy zataczaliśmy kiedy Ziemia płaska Sargasowym płynęły żaglowce od palca w ustach po wysoka palmę płasko czy w bryle znajdujemy niebo na piaszczystym brzegu odnajdziemy muszle nie bój się krabów, co biegają bokiem one się zwijają tylko w kontredansach zaraz im z muszli zagrają bolero ono kołysze bo morze w około bo strasznie ci spieszno w morzu po kolana a ja na twej piersi chce malować rybę najpierw ją chwycę zlęknioną i ciężką ciepła ona będzie w żółto żywe paski podłużne. Drgające w falującej wodzie w bieli koralowców, błękit lśnień i granat o maści tej ryby śpiewają żeglarze drżąca jest jest cała ścisnę ciepły pyszczek patrząc ci w oczy i wiesz dobrze, za co stojąc po kolana w ciepłym saragasie czujesz jak palma wyrasta z podbrzusza o tym jak tężeje gęstnieje i pęka na moich zamykasz znikające palce teraz cie składam w fale zapomnienia a twoje łydki nade mną skrzydłami wzniesione przy bokach błękitnego wala kiedy się fala wzniesie i popchnie głęboko ty smukłym obcasem skalecz dla mnie błękit krzyk niech przywoła ten żaglowiec biały tam w dzwon uderzę na kolejną szklankę a my w głębinach w te głodne ramiona tonąc. Koziołkując. Zatopieni w sobie Ziemia jest pionowa jak żółwie z płetwami ... niektóre erotyki wydaja się być dla bardziej dorosłych
18:37 / 15.07.2011 link komentarz (2)	****** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe. Czeska Suita VIII. Brama Biedronki to świt minstrelu, czepia się mgła w sadzie jeśli masz śpiewać, niech prosty instrument o strunach z wikliny i zielonych jeszcze na lipowej ramie skromny tam konik na łące zaklina polny bo w rumiankach brzęczeć będą harce zaklęcia w mlecze, i rozety skrzypów a śpiewać trzeba jak na skrzydłach bzygi w tańcu nad kwiatem mażą senne kółka a że ona tańczy, błyskacie na przemian po kwiat sięgacie, a nie żądlą dłoni jak topić w cukrze madrygału skórki z pomarańczy lukrem zatrzymać w zdumieniu usta złotowłosej, i ciemne na wietrze jedwabne sztandary tych nocy bezgwiezdnych gdy zapachem skóry majaczy i miga o rudym runie, ta najdziksza jeszcze myśli o jednym, z każdym drżeniem uda byś dłoni ciepłej jej zamknął biedronkę ale dalej śpiewać, a jeśli dokucza zdradza i kłamie czy śpiewać pogodnie a popatrz na nią, gdy klęka w ogródku czy nożycami nie chwytasz jej w talii z różą na wargach z kępka płci wilgotną kiedy twarz odwraca, i w oczach uważnych ile razy księżyc, już tam pękł przez ciebie kiedy staje na kamień o majowym sadzie niech będzie czereśnia, młoda, niewysoka w słońcu gałązkę w włosy delikatnie i szczygieł - widzisz ? - do góry się wzbija w tym jej zdumieniu, nasze Jeruzalem co jest jak ręka nieporadna dziecka kiedy się w trawie z kobietą siedziało ty kotem będziesz - mówiło zwierzętom i było jak klocek w prostej układance zielone swym kształtem wpadało do środka tyle mówiliśmy pocałunków tyle że zostawały jak twaróg na brodzie nie wszystko wolno powiedzieć poecie i Michał Anioł w swych podniebnych freskach palców nie zetknął, nie wspominał Dante jak kłody spławiał, nurtem wiersza, Celan spalone czaszki obrastają mięsem nie wszystkie świtu czekają w jeziorze ciągle któraś o serce jak o wrota tamy uderza leniwie błąka się w szuwarach wiedział Kieślowski z jakiego my kruszcu znał cienie w półcieniach, słowa do wytrychów jeśli chcesz śpiewać, usiąść z nią na trawie kochać, to unieść najwstydliwsze prawdy niechaj czereśni w twoich oczach dosyć niechaj na twej piersi zaśnie dziecko z getta starzec bezdomny i brzoza strzaskana wtedy ci piąstkę na policzku złoży ciepłą, ostrożną, a na piąstce piegi zielonym klockiem opadną do środka jako na początku na biedronce drzemią Madrygał w jakim języku o nas opowiada to senne dziwadło z szafirowej ściany jasnej w zmierzchaniu czy cieniem dwoistym pośród obrazów czerń kształtów zatrzyma w tej bezimiennej fotografii wspólnej kot się zadumał czy błyszczącej węglem o cieple sierści przyjdzie mi zapomnieć na szafie sczeźnie jeśli z białych ramion w dłoni twoje włosy owinę na powróz niech się tam kotu załka za spojrzeniem zadartym podbródkiem mknę już wzdłuż katedry wolno układasz wargi w kropielnicę lubisz ten przymus zwierania się w warkocz cieniom się zdaje, że para wioślarzy właśnie ci pszczoły wyczesuje z włosów budzę te istotki w kasztanowych splotach a obiecałaś wytchnienie skrzydełkom to jest mówienie chwilą niepochwytną w błyskach źrenicy przez bezbronności barków to między piersi znaków nawilżanie nim je w dłoniach zamknę jako święte gąbki zanim mi migniesz łydką przez powietrze radośnie piszcząc spadamy dwoje o nogo grzeszna Stoffels w tym strumieniu dołki w policzkach i koszula trzeszczy koniec. Świecę zdmuchnąć. Nie nadsyłać listów Gdzie woda łamie pocałunki szklane ... delikatne to moje kreślenie rzeczywistości, ale jednak ...
01:15 / 06.07.2011 link komentarz (3)	*** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe VII. pieśń o Amsterdamie cicho najciszej zegar w smutku drapie cienie rozwiesza o więdnących rysach geste minuty wlecze końcem wiosła wspólnie wystawia na stół filiżanki kolorem dobiera niechcący do pary czerwony tulipan w butli po Campari a potem tęsknie kremowa sukienkę na sofie układa tak formuje bufki spóźniasz się zakładasz na nogę kolanko jakbyś tam siedziała i słuchała lekcji zraniona i głodna życia w szumnych portach ... Dawno w słonecznikach przez okno na wzgórzu gdzie lekko stopami śpiewnie grzałaś ścieżki przez morza za nimi prą kaszubskie kutry niektóre zbłąkane u wybrzeży greckich niemą cierpliwość ma u siwych szyprów ten krzyk jak igła na wzgórzach zielonych i kształtów pewien niegdyś każdy przedmiot bytu świadome tu szafy skrzypiały jakby z przypływem puszczały korzenie czy dziś za wodą ich magiczny żywot jak im za kutrem ciągnąć pełne sieci stamtąd na pokład pocałunki grząskie czasem już martwe odrzucić do morza gdzież te nasze z blatu w wiklinowym koszu nie trafione w ucho przy tym maszcie z marchwi wzajemnych dotykań zwilgotniałe gruchy A jeśli przez burtę jako pryz cie schwyci zazdrość się kreśli prosta brzydką kreska Ona, żeglarz lipcowy baśń o Amsterdamie że tam ci błysną na straganach złote kraby płaszczami i o oczach w słupki potem ją stroisz w marynarki białe złotym lampasem, w kotwicę Jachtklubu Ona o tym ci powie potrze kielich palcem zerwą się z krzykiem mewy na Rozewiu drogi szukając do bajkowych drzwiczek skrzydła zwierając kolejno. Kolejno w bajce z fajansu w kokardzie we włosach jest moc zaklęta gorzkie szklane pienia już cie nie boli wcześniejsza natrętność już wyleczyłem i pójdzie w niepamięć jak dzień wczorajszy z zadartym paznokciem nierzeczywisty dziś w szkołach pokornych o tym już wiedzą matki od różańców wieczorem parnym bieliznę zdzierając bez tarczy w dłoni z książeczek śpiewanych jak porter pamięć mroczy biodra księżyc tam będziesz wątła. Kiedy dzwonki słyszysz coraz dotkliwiej w szklanych długich nóżkach sanie po śniegu to koniki pędzą to nagle w dłoni brzękają sandałki nie o spacerach w cieniu piramidy śpiewają kielichy i głośno płaczą kraby w Amsterdamie Jasne kamienice schodzą w toń nabrzeży i milczysz wstydliwie zapatrzona w sztućce kiedy ona, bankier mówi w stu zawodach mogla być rzeźbiarką, śpiewaczką rockową każda minuta miarką srebra w szklance może nie wysadzi wprost z pokładu z rana Ciebie, co tak miękko czujesz Fragonarda zostawi liścik w pościeli jedwabnej obie splecione nie potrafię przestać Czarna. Brzydka. Kreska Ich prawo zmyślać patrząc prosto w oczy Ich prawo z kurzu lepić nowy Egipt Twoje pamiętać, bo nikną z Epoką w nicość rozwieje, i Mirrę, i Ludy Bywa, będziesz czekać dłoni na ramieniu ściśniętej z troską O mój Amsterdamie stygnie w butelce do brzasku tulipan nim kolcem wbitym się słońcem zestruga
13:26 / 24.06.2011 link komentarz (0)	**** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe VI. Oda do latarni morskiej z trzaskiem gałązek przy kuchni sekretnie płomieniem przez sierpnie do niebieskiej teki o takich wzajemnie składanych wizytach w miękkich okładkach często z niepokojem nad czym pracuje, myślałaś, co składa listkiem kruszeje w papeteriach blaknie razem z atramentem, słowo, pocałunek pamiętają wargi, czy to była litość ? Czy jedynie róża ? jaką obraca niewiadoma ręka w jej księgach runicznych nie dopisali adresu skrybowie i w deseń ornatów ruszyły procesje z każdym psalmem dalej, i z każdym kadzidłem błądząc do Instancji, błądzeniu stawiamy świątynie, bo listy wysyłane w ciemność tak dotąd szukały twoje głodne myśli znaczenia w tłumie, wyławiałaś z luster ten szelest codzienny z jakim smukłe biodra w pośladki krągłe kobietę przewlekły tam chleb swój znosząc przy niebieskiej tece od dawna czujemy, żyjemy w ciemnościach wszystkiego na półkach nam w halach targowych wszystkiego sięgniesz, tam, oprócz współczucia na telebimach w rzęsach do kamery bo przecież spojrzenie pierwsze można nabyć Królestwa Niebieskie. Świeże. I z pokorą Ślą udka pokoju na anielskich tackach W sukniach wzorzystych śni wdzięk na wieszakach Z książek kucharskich zaczerpniesz Intelekt Dziś w czołach bez zmarszczek będą podniebienia ! I czemu daremnie sprzeczasz się przy kasie Gdzie miłość na półkach ? Ja proszę o miłość nie ma w koszyku. Miłość nie istnieje ? Do zupy prostej na dębowym blacie z bredzeń cie podnoszę do dotykań błogich Z tych szeptanych kantów. Z giełdy i grzechotek palcem powoli niech karczek poznaje ciepły. Bez zgrubień. Bez kreskowych kodów jeszcze kilka paseczków na bielonej skórze ? my rzekomo wolni wygrażamy niebu z całej swej duszy prosząc o Tyrana Kiedy dłoń podajesz mały drżący duży czy inne tak ciepło nadgarstek podchwycą ? Kto skusi niepewną, gdy stopę na stole ustawiasz letnią, grzeszna i ciekawa Stojąca nade mną w jedwabiach trzy czwarte gdzieś tam na plecach naszywane smoki bo jedynie jedwab twej skóry dosłowny i kształt formuje, i jaźń krągli w zapach Bądź dzisiaj trudna. Bądź wymagająca o rozkołysane nade mną, Bądź, w obie Bez światła błękitną żyłkę na twym udzie pamiętać, to kochać, miesiąc, tydzień Wieczność ten strupek mały drobny niepoważny przy depilacji pulchny sromu płatek w masie stugębnej jest mi bardziej ważny od emerytur, których nie doczekam Rozświetl nam ciemności, moja Arsinoe płynę do ciebie Ognisko na skałach powieki zamknięte kiedy dłoń wyciągam i po co płakać ? Już dosięgam piersi ... poetyzacja niełatwej przecież rzeczywistości postępuje ...
07:42 / 20.06.2011 link komentarz (2)	*** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe V. Oda do bawełny niech nam się otworzy ten prostokąt jasny coraz lżejszych stąpnięć z ciszy do ogrodu ciepły promień po stopniach ściele się słomiany tężejąc o ranku zaspanym naskórkiem najpierw się przeciągasz przez przybój w pościeli jak długie ciężaru czekające łodzie od stóp, Arsinoe, aż po dłoni końce w łuk, trójkącikiem, w biodra spracowane nim na nocnej strunie pieśń pośladów domkniesz a co tykaniem popycha minuty nasza ciekawość, co zegary pasie czy aniołów szuka kręcąc gałką w radiu owocowy być musi, nasz obrus, i lniany jeśli pytasz o mędrców wątpliwym dalece aby czajnik trzeszczący w kaprysach plastycznych tak mu boczki na ogniu, że obcasem stuka kłębiąc parę w istoty, obłoki fryzował sypał siwe peruki, talkiem, pod sufitem jak ja czekam na ranne brzuszka przeciąganie niedyskrecje koszulki spieszącej z odpływem o chłopięce podróże po albumach palcem o płci kojarzona w wannach z balonami O, szczęśliwe lądy ballad bez majtkowych opalone tunezje, gdzieś poniżej pępka biję czołem przed tobą Biała Europo ! choć bawełna powraca w przypływie przekornym chociaż czajnik o kuchnie podkówkami dzwoni słyszę cie w pozornym chrząstek napinaniu po każde wilgotne, podłużne mrugniecie i stąd mokre równanie, między wiśnią, a marchwią tym moczonym o świcie pióropuszem z naci aby cięta kroplami łydka z piskiem pierzchła przez prostokąt tarasu aż do warzywnika w tych koszulkach na biodrach splecionych rękawem w tych różyczkach przez piersi jakie na pobudkę kiedy z uda przechodzisz po mnie na kolano gdzie się suple, zaciskam, w ciepłych woniach bawełny i kto kogo prowadzi tutaj Ciemnowłosa choć nie łatwo stopami brodzić w chłodnej trawie gdy turkucie śnią jeszcze, a Ziemia karmiąca budzi, w pliszki trącając, waszym wspólnym tętnem nie zawróci po rosie patyczkiem przywoła ten kształt jabłka kreślony, nieomylny spadający piachu moc pisana kretami i to są Jej gałęzie Jej ofiarowanie gdy w zieleni wiśnie w stygmatach rozwiesza Czas znów gubi języki i rozwiewa narody w sprośnych opowieściach kpiącej z nas Historii ledwie kilka imion stawia w podręcznikach aby mokrym palcem nie zaginać rogów jędrna mgłami o brzasku musisz sięgnąć wiśni poznać jej smak krwisty piersi sok rezedy niech dziecięca ciekawość znów nazywa rzeczy grając w Pana jak niegdyś kładłaś kartę na karcie biorąc kosmyk za ucho, tłumaczyłaś misiom cały poemat, to zupełnie zgrabnie opowiedziana historia ...
11:12 / 17.06.2011 link komentarz (2)	* codzienność można smakować podług potrzeby ducha. Będzie to dla jednych podkreślany dla ich osoby podziw, dla innych cicha stabilizacja. Ale kiedy i skromność wzbogacimy różnorodnością przypraw, może ona być do spełnienia trudniejsza niż budzący różne odczucia powszechny poklask bo jeśli do powodzenia dopisana jest pewna sztuczność i poza oraz pogoń za powszechnie pożądanymi walorami, jakimi są pieniądze, tak skromność na szyi miłości wszelkiej się wiesza i uciążliwie pożąda wyłączności ja swoją skromność ostatnio przyprawiam pracą. A wreszcie moja skromność żyć mi nie daje, zbyt zuchwała, może okazać się niebawem pyszna, i czy wtedy skromnością się okaże ? bowiem ostatnio staje się nierzeczywisty, tracę kontakt z światem, z życzliwymi mi znajomymi, i choć to kontakt często wirtualny, to przecież jedyny jaki mam, dziś już pozwolę sobie napisać otwarcie.Bo zostało to na mojej skórze batem potwierdzone, Jedyny, jaki udało mi jako tako ocalić, konsekwencja kary za to, że ośmieliłem się być poetą. Może to niezrozumiale się zdaje, ale zrozumiałem jest, kiedy były szef ma kłopoty z twoja popularnością, bo z niczego powstaje strona internetowa, na niej wiersze lubiane. A on przyjechał akurat kultowym samochodem amerykańskim, któryś tam raz, ale już go młodzi trabanci przyzwyczaili, do zanurzania głowy w kiślu samozachwytu, komplementami ale nie o tym, ostatecznie to jego złudzenia, to jego zdrada samego siebie, bo na początku, to jemu buzia się nie zamykała, jakim on to jest szlachetnym idealistą. A nam pozostaje się zastanowić, jakie owoce może przynieść ta mordercza praca, jaką sobie narzuciłem. Tempo niebywałe. Udanie spływa pieśń za pieśnią. Poemat za poematem. Dopiero niedawno przebudziłem się z tego stanu w Krakowie otóż z Krakowa ciepło zaproszono mnie do dużego projektu. Niecodzienna to propozycja i ponad podziałami. Ale czyż ja w poemacie Stefania, ma oczy zielone, nie odwoływałem się do Ostatniej Chorągwi, tej królewskiej stającej zawsze na wzgórzu. I Chorągiew Krakowska stanęła z odsieczą. A teraz ja na jej zawołanie jestem niby tak powinno być, a stało się tak, że z serca poezji polskiej dobiegło to wezwanie. Ale jednoczymy się w potrzebie, mądrzejsi i tak to sztukę napisałem o ciekawym tytule : Trzcinka, pocieszna drama w barwach Krajobrazu z miłosiernym Samarytaninem w tle, Rembrandta Harmenszoon van Rijn, słowem wieczornym emocjom poddana . Ciekawiej bo zaraz powstała druga pod znamiennym tytułem Korsarze a teraz wracam pod namioty na nlogu. I tutaj jest pewne przeczucie. Już chciałem napisać każdy powinien jakaś małą ojczyznę posiadać. Również wirtualną. Miejsce z którego ... uważajcie .. Aleksander czy Napoleon na podbój wyrusza. Małą Macedonię czy Korsykę, swój mały nlog. Później z pewnością podkreśliłbym, że nie dorastam wielkością do tych tyranów .. chodzi o pewien fakt komunikacji masowej, czy już taki jest poziom edukacji, że ktoś znacznie mniejszy jako przykład dla mnie odpowiedni nie może być wymieniony. Jakiś Artysta. Myśliciel, tylko dlatego, że pozostanie nieznany. Nierozpoznany. Że nasza wiedza powszechna skurczyła się tak bardzo, że z braku znajomości kultury czy historii, za wymiennika używamy nazwiska prezentera z programy Idol ?
14:24 / 10.05.2011 link komentarz (6)	**** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe IV. Oda do wiosennego kakao Kuglarko, w twych oczach i wiosna wystarczy upięta śpiesznie spacerem we włosach niech słońce ich dotknie na wietrze strzelają prostując się w błękit jak listki zielone miękko, w zamyśleniu sięga cie kobieco wiosna, gdy idziesz, wiosny bucik chętny na jej pogoń, w obrysie, jej w barwach fermenty to powietrze, ślesz biodrem, o nie pocierając piersi nie ciąży jeszcze teraźniejszość rzeczy Popatrz, piszę - Ta chwila - i już jest przeszłością o nasze smutne w czasie ciała żeglowanie do codziennych portów. Kształtem przemijając ale we śnie błądzące twe krągłości kruche czy do wiosny szepczą, skoro się odradza ? wypięta przed lustrem, bo wciąż twardy sutek a wiosna, co rok młodsza, siecze gałązkami aż cmokają piersi, Ooo, biegłe w tej mowie przez bzy różem mrugają w fioletowych deliach goni, chce być pojmane, to podsuwa grzbiety nam daleko, czy blisko, i jeszcze się śmieje dokąd pędzisz turystko, dwa jaja w rondelku przemijania dotkniemy na gładkich skorupkach wiosna dzioba szukając wciąż wraca do kupra ty bogata, tam treścią, już stukasz w wydmuszkę wdzięczny rytm przez kurtynę, opuszkami, Światła ! jeszcze tchnie aromatem siwy warkocz z kubka i figury lukruje, i pierwiosnek kładzie wiosna, co piersią mleczną, wszystkie karty zbiera przez bzy biegnie, w podskokach, dziecięco po drodze wdziewasz ciała wilgotne. Mruczące. Za duże podaj rękę dziewczynko, deszcz cie zapodzieje w kretonowych sukienkach w paprociach i ważkach kiedy we śnie żeglujesz bez kremu pod oczy jeszcze zmarszczką nietknięta, jeszcze przed podróżą do codziennych portów. Do kłamstw powtarzanych Gdzie kwitnienie jedynym z pamiętanych grzechów czasem tak bywa. Śle się wieści na lewo i prawo, aby podtrzymać nadzieję. Wreszcie pojawia się czarny rycerz. W ciemnościach jego ziemie spowite. Takiej pieśni to minstrel. można zapytać, jak to możliwe, skoro śpiewa tak pogodnie. Ale to ciepła ciemność jak to możliwe, bo rozświetla tak Księżyc, że twarz wystawiacie na promienie Słońca. A to znaki naniesione na pnie brzozy. Rozmawiałem z każdym świerszczem. Każda żabka doczekała się mojego dotyku. Stąd jasność. Choć długo szukano minstrela. I przyszedł z samej Ciemności. Nieraz spotykał drwinę i wykrzywione z niedowierzaniem usta poezja nie rozdaje swoich darów pochopnie. Ile daje, tyle odbiera. Ale nie pyta skąd przychodzą wybrańcy. I ciemność ciepłym jest światłem, musisz tylko wiedzieć. Moją wiedzą jest wierzyć człowiekowi w dniach jego słabości. Pisać na pniach drzew i mówić świerszczom jakim jest naprawdę. Każdy, i ten z wykrzywionymi ironicznie ustami moje rozmarzone nad cudem pierwszego wiosennego chabru dziewczynki z opadającym ramiączkiem zbyt obszernej, pierwszej dorosłej sukienki, powiem, co dzisiaj nakreśliłem na brzozach ... I zawsze was widzę w dniach kwitnienia - oto i całe sekretne zaklęcie. Proste, bo takie pozostanie, niezmienne. Bo taka jest poezja, nawet i kiedy mnie zbraknie. Bo to my mamy budzić sumienie w sercach beznamiętnych aniołów na strażnicach. Minstrele. A czasem wśród nich i ten z Ciemności. Kiedy już zbrakło jasnych. Kiedyś napisze wam pieśń o czarnej róży
23:07 / 24.04.2011 link komentarz (2)	*** Oczko wodne. najpierw Pogodnych Świat obecnym i nieobecnym, skoro pokonaliśmy barierę wpisu, cieszmy się, bo wiosna zarzuca zielone szale na usta aromat i w oczach zaczynają puchnąć listki, choć kaczek nie widać w okolicy oczek wodnych, czyżby zimą wymarzły. Pewnie gdzieś tam sznurkiem maszerują sobie czas przysiadania na parkowych ławkach w czasie powrotu z pracy, potem już będzie czas dosiadania się do nas, zagadywania o tym jak nam źle a jak ma być. Inaczej ? Niemożliwe. Trzeba być zbyt samodzielnym. Opróżnić szufladki z fiszkami znajomych. Przyglądać im się od początku życzliwie podczas powszedniej wymiany słownej w kolejce po coś tam, bo znów stoimy po coś tam, w każdym urzędzie. Szybko znajdujemy w wypowiedzi nieznajomego drażniący nas ton. To nie jest nawet rodzaj informacji. Kod. To przemądrzały sposób budowania składni. To przechwalające się sztubactwo z klasy siódmej. A potem w gabinecie dyrektora trzeba będzie dużo, o wiele za dużo powiedzieć o innych, aby się z tego wygrzebać bo my na wiosnę nie myślimy o wiośnie, tylko o defilowaniu niezgrabnie jak kaczki
18:38 / 10.04.2011 link komentarz (2)	**** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe III. pieśń o złoczyńcy, szalupie i piesku z chleba Życie dziś tak boli - wołasz Arsinoe dłonie wyciągasz i dlaczego życie szuka palcami przez kuchnię ku brzegom jedynie ustom zawierzy dotykiem wyciągasz ramiona biegniesz nieskończenie w fałdach twego płaszcza obce twarze sznurem chwytają za łydki nie błyszczą kolana jakbyś przez mrok w sieni już obojętniała dalej rozpięta na gałęziach wierzby zawisłaś niegdyś pod zawistnym okiem jakim cie zachęcał spacerując wzrokiem do tej wspinaczki nie mogąc posiadać dłonie wyciągasz w tym deszczowym lecie pod nimi strumyk w lane z słońca precle unieść cie z pamięci na dnie kute noże zanim między uda trafi czarną ręką sycząc przez zęby : Powiedz, dobrze Dobrze Na cieplej szyi złóż zziębnięte palce i niechaj spije sól lęków powszednich żebym śmiech umiał dłonią po omacku kłaść delikatnie jak dzisiaj posrebrza rtęć pasmem śliny nadgryzione wargi blade i wąskie przy włosów kasztanie zaraz w łazience przez dłonie w jęknięciach jak śmierć i wiosna, co bez butów biega i okiem głodnym dzieląc ból z pragnieniem powracasz do mnie ramiona wyrzucasz jak one obie, do bosego syku rzucasz się z płaczem w wpław ostro przez trawę Uderzaj mocniej - pochwycę nadgarstki jak papużka z klatki drzesz się przez firanę tęczy pulsującej zaprzeczając w skrzydłach że ciebie uchroni filozofia wiatru gdzie dzioby ostrzą pospolite wróble a potem już czytam w zaciśniętych garstkach to będzie prezes z ledwie holenderskim ale dziś ma władzę. Tyleż śmielsze ręce Oddychaj powoli, i proszę pod kocyk Oto już ściągamy uniformy kuse stopą skurczoną zechciej dłoń zachwycić zobacz jak spadają te głupie dwie szpilki jedynie ci szepnę : To zaklęte żaby kiedy zasypiasz one tam na półkach rajcują sobie, że nowy plasterek jakiś różowy. I zbija ich klasę Zaraz cie poskładam z poziomek na szafie tam śni mój kot czarny ktoś musi strzec magii w piekarniku zaś kurczak czeka majeranku bo rwąc palcami zjemy choćby dietę Wiem, jestem okropny. Inaczej nie umiem Ulepimy pieska. Jeśli w pół mnie chwycisz Piesek będzie z chleba. On łezki wypije Dzisiaj zachorujesz. Nie musisz mnie puszczać Teraz ci powiem zakrywając oczy już nie poezją słownym bawidełkiem odwiecznie mali mosty gdzieś przez rzeki rozwieszamy przecież i w niebo pastelem katedry strzeliste że orlika krzykiem w nich słońce klęka przed dostojną nawą a jednak, co małe, urasta w człowieku i spada w otchłań już kamień dojrzały o tym ci mówię i dłonią dotykasz które w albumach drzemią przemijając złorzecząc od wieku umiera epoka pragnąca logo nanieść na pudełka to jedno potrafi a my porzuceni ? A my bez opieki przez nam podobnych ślepców rozrywani nasłuchujemy. Gdzie spadną kamieniem bo jeszcze w piersi kwili Michał Anioł Poczekaj, słońce zepchniemy paluszkiem widzisz jak łatwo ? z dłonią w mojej dłoni I zobacz księżyc. Domalujmy wąsy Cukier rozsypiemy, i musisz mi pomóc ziarnka pod palcami jak na plaży dzikiej Pamiętasz szalupę ? Albo te muszelki misterne wzory na naszych pośladkach Zasnęłaś wtedy. Jak dzisiaj zasypiasz i z twojej piersi znów srebrna na biodro napinając linę Gwiazdka bałamutna muszę zapamiętać z kocykiem pod brodą I taką cie będę, co wieczór nadgryzał ... zaczynam się gubić w tym życio pisaniu, sprawy codzienne, praca, ale na maju ruszę do wydawnictw, już czas. Jestem gotów
16:48 / 06.04.2011 link komentarz (0)	***** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe II. pieśń o rozbitku na brzegach najdalszych człowiek maleńki na ten świat przychodzi jako rybka ciepła po matczynym stawie i nie wie czemu cisną nim przez śluzę czy dobre ręce spłuczą z niego rzęsę ten wiatr po świerkach, ta mewa skrzydlata ma cie z kwilenia odwieść ku kołysce drżenie jej głosu w draperiach komnaty miękko pod głowę ci słało macicę kiedyś zasypiał w tym morzu dla ciebie co jak świat obecny, bo na żywej nitce gdzie słońce wysusza, a ty soli łakniesz kłamiąc, by dossać z pocałunków mokrych jeśli mi szyję wargami otworzysz mama tam we krwi, kochaneczko luba o jej zatroskanie pocałunki swoje, waż jeśli ci się zdaje przygarnąć rozbitka bo jeszcze chropawo w kolanach omdlewasz bez niewinności z poruszeń brzemiennych skąd błogosławi, ciągle słyszy stopy swojego rozbitka na brzegach najdalszych ...
17:02 / 31.03.2011 link komentarz (6)	*** Sławomir Różyc - Sen o Arsinoe (Czeska Suita) I. pieśń o Bramach Nilu jak to się między nami stało, Arsinoe nasz chleb razowy naszych dotknięć szmatki rumianki codzienne spojrzeń po wazonach rankiem kotwiczone nożem przed kolacją skracane dyskretnie po kielich w łodygach aby do piersi, bliżej Chryzantemo tuląc się w lekturach w swoim nieoddaniach ten ból, tym drżeniem, po skórze wyrazić ile to razy ja wypadłem z łodzi co dzień stukając do twojego Memfis ile o tym wiedząc w pościeli czekałaś jak Sfinks przydrożny z poduszką do twarzy i było Słońce obok Piramidy, to cieniem było, i nad głowa ibis do miast tysięcznych wiatr, co mirrę splata co cześć oddaje miast zbliżać do siebie tam na galerach twoich kolan jazy kiedy skupiona rzymskie bazyliki poznajesz, a w ustach palec, tak niechcący topi się kształtny w półksiężycach wargi nagle rozumiem, mały i żeglowny powracający, gdy bezwiednie, jazy rozchyla, znacząc mułem i przypływem o Nilu w nemes moje papirusy dziś Cie odnajdę w naszych Aleksandriach na pustym targu na kuchennym stole będziesz zeskrobywać znów oszczędnie masło księżyc połkniemy patrząc sobie w oczy do Ciebie boso idę Arsinoe po Tobie trawo do stawu przy łące tam w ciszy nocy nade mną się zamkniesz ciepłą wodą ciemną i niech to Słowo powie za nas słowik .. nie mogłem tego Wam, ani wa sobie odmówić. Jest to pierwsza część poematu Sen o Arsinoe wchodzącego w tomik ( poematów raczej ) Czeska Suita *
13:43 / 23.03.2011 link komentarz (9)	* wkrótce poniesie nas tajemnicza siła nie potrafiłem sobie odmówić napisania o tym do Was. Starannie unikamy spraw publicznych w zapisach naszych pamiętniczków tutaj. Nanosimy emocje.Spontaniczność nas niesie. Ale tak właśnie wyobrażam sobie widzenie mojej rzeczywistości kiedy powracam do zdarzeń z przeszłości. Tutaj staram się, staramy się pozostać wierni sobie, w miarę poprawni językowo, nieco tylko przyczesani w tym, co nas zajmuje sprawy publiczne pozostawiamy instancjom propagandy państwowej. Co jednak kiedy krzyczą do nas z szklanych okienek i z radiowych rozgłośni, ze szpalt gazet, wydarzenia wymykające się ocenie. Kiedy chodzi o coś bardziej istotnego niż sprawy publiczne ? wbrew uciesze czarnowidzów wcale nie zapada nam się cywilizacja. Ona się przeobraża na naszych oczach. I nie potrafią określić przyczyny tych zmian medialne i prasowe koncerny. Giełdy, banki światowe, mocarstwa czy Wspólnota Europejska narody południowych wybrzeży morza Śródziemnego wyległy na ulicę w probie określenia siebie jako społeczeństwo, potwierdzenia czy relacje społeczne mają jeszcze jakąś przyszłość, skoro nie chronią interesów większości. Niepokój o więzi międzyludzkie jest tak rozbuchany, że sięgają do czynnego użycia siły wobec wojskowych już teraz formacji państwa, zmuszając nas do zastanowienia się nad słusznością konstrukcji państwa funkcjonującego w naszej cywilizacyjnej świadomości w ogóle jako alternatywa pomijany jest nawet islam. A przecież stanowi on odwołanie do etycznego wymiaru i widzenia świata, tak jak chrześcijaństwo było takim odwołaniem dla narodów Europy, Stanów Zjednoczonych, Meksyku i narodów Ameryki Łacińskiej w XIX wieku. I jest to jakieś dojrzewania przenoszące coraz skuteczniejsze metody demontażu porządku narzucanego społeczeństwu przez władze konstytucyjne. Zaczęło się od niemrawych prób w Grecji a teraz kładzie kolejno rządy i interesy rządzących jak kostki domina. I media sobie z tym u nas czy za Oceanem zupełnie nie radzą, tak jak nie radzą sobie media obalanych reżimów, i nawet kompletnie straciły na znaczeniu informacje telewizji Al Dżazira piszę o tym, bo odczuwamy potrzebę pisania pamiętniczków w necie, wybraliśmy sobie akurat Nloga. Piszecie, a więc czytacie, publikacje z uniwersyteckich prac naukowych potwierdzają, że ta archaiczna forma przyswajania wiedzy jest najbardziej skuteczna w rozwoju osobowości. Nie trzeba oglądać telewizji na okrągło aby wyrobić sobie pogląd, ze coś podskórnie pulsuje i nikt nie kontroluje scenariusza. Bo takiego nie ma piszę, bo czytam bez cukru. Czytam nashinsona. thevizaualizę, makao, tralalala, cheshirecat, golddige, kru, dzem , cami ... różne osobowości. Spojrzenia dojrzalsze i kpiące. Ale one wydaja mi się prawdziwsze niż ramy świata wciśnięte i odświeżane nieustanie w tvn24 i wcale nie oczekuje potwierdzenia. Bo czujemy podobnie. A na ulice tam wyległa miejscowa bez cukru z nashinsonem pod rękę, inni zaś oglądają to przerażeni nie mogąc doczekać się instrukcji, a najbardziej reklam bo kiedy powrócą reklamy, ktoś za tamtych będzie myślał nareszcie tajemnicza siła nas niesie ...
08:40 / 16.03.2011 link komentarz (0)	** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone X. Ostatnia Chorągiew Jest taki tabor i są takie wozy które za horyzont skrzypiącą obręczą ogień na duktach młodym gasząc ziarnem nie chcą spamiętać gdzie spadnie dorodne Bo ono wzejdzie znając upór ręki Dlaczego wschodzi kłosem wyszczerbionym ? Rozrzucali w bruzdy choćby przy księżycu błyskając w zasiewach niby mokrym pstrągiem A dłoń w rozpaczy gdzieś po włosach błądzi przecież z spichlerzy zna krzesane łany po kształcie kłosa gorejąc palcami pozna sczerniałe na polach dymiących Jest taki tabor złudzeniem karmiony któremu przeczymy obcym w chłodnych słowach widać płachty białe na drzemiącym niebie od dziecka czujesz niebieskie czy modre jak w arii świateł szkiełkiem na popiele Czy ocaleni czy skłamani w mowie Czy bielą brzozy nam liczyć istnienia Czy krwią zadławione dziś sąsiedzkie iskry Czy wszystkie dzieci już matkom odjęte ? O tym wbrew nadziei z błękitem w błyskotkach za Słońce się chowa gwiazda Hyperiona mocarny on w chuci, w rozumach odległy ale to z jego dziesięciny w lędźwiach owe porządki wdzięczne mamy nad planetą co dzień panna Luna o Słońce się omsknie On w dalsze balkony zepchnięty publiki i nie może pojąć jak księżyc Luną bywając w romansach na krużgankach staje błyszczący ma rajer srebrne pantalony a owe pyszności czym chlupocze stanik różane w błyskach pożogi i komór I o co spyta nas tytan stroskany Czy z jego gliny tak szkliwo lepione ? Są takie wozy i bywa zbyt często przez środek miasta konie namaszczone konie błyszczące i chętne obłokom bez chorągiewek bez gapiów w szpalerach bez kwiatów w lufach Ucichły orkiestry Tak im nieśpieszno chociaż pod kopyta kula esesmańska po bruku im dzwoni suną powoli a w ich warkoczykach modlitwy na wietrze plątane smyczkiem w koraliki długie przeciągle jako im cygańską struną dotykać wolno zrozumieć w najwyższym mowy bursztynie było nam Milczenie Jest tabor zacny oś skrzypi - toć jedzie - słychać jej przez bomby, w ciszy tęskny lament O Pierwszym na koźle mówią : Ten dla smaku tnie klacze pełne w zadach jak kucharki aż para idzie czyni to dla pieprzu ciepłe tam runo zarzucone płaszczem że taką ma w domu pod futrem bobrowym to tnie dla fantazji pieszcząc w oku Białkę z czuciem po zadach pełnych, kołysanych by od podcinania nie uschła prawica Drugi w kapeluszu, a usta ma kupca środkiem taboru jego sine konie dyszel strach zeżarł, ale na postojach, tak sobie biedzą przy pełnych obrokach Drogo tu panie. Drogo w tej Warszawie A Panicz kutwa - co na deszcz ich wygnał zamiast się układać i zasiąść do stołu Odmówić nie mogły. Bo też mają dziatki Ać, oko w Trzecim, po stawach lichota tam lutym się ślizga w łapciach ciemnym lodem Jak się w oku wzdrygnie, dziką kaczką zerwie To myślą szybuje, bystro jako czajka Ten fajkę pali. Marzy o golonce Wiadomo o czym ? Ciągle derkę skubie Drugiemu przy wstrząsach lamentują drobne A temu w ciżmach. W kabaczku czerwonym Choć oko jastrzębie, dzwoneczki przy czapce Kupiec borgi liczy. Śle bobrowe kółka to z liściem bobkowym parkocze w kociołkach skwar wszelkie stworzenie pozbawia ryzyka zieleń na gałęziach senna osowiała dopiero gdzie potok czerwieniąc przedwieczerz słońce czoło chyli nie bacząc że w czerniach nutą strzemiennego krzepiąc do zachodu szczygły obertasa tną mu na bandurkach Tak klamotem w drodze o klamoty waląc pyłem na wargach od durnoty miękkiej stajem na zagonie. Kupiec myje palce Temu śnią się kupry ... Słyszysz ? Szłomem dzwonią na błazeńskiej czapce ! Co czynić ? On widział płonąca Starówkę Jak to na wojnie Ciągną konie tabor Trzy wozy z nami rzeczy czarnoleskiej Choćbyś o kuprach gdy dzwonkami dźwięczy palce obmywał boś lękał się parchów Stańczyk wyjdzie szukać w powstańczym majdanie połączy w palcach sny w macierzy włókna tej krwi co do nas, z babim latem, lekko o nic nie prosi Jeno dotknąć rzęsy Śpiewali minstrele o tym Hyperionie że kiedy siostrę puknął w ciepłą szklankę to ledwie jej echem jest nasze świtanie kiedy się przeciągła i kosze wyniosła Bo taki do niej rankiem nad świerczkami promyk słoneczny podbiega z doliny że białe przecież, a odcieniem krasne miast prześcieradeł wywiesza obłoki I to ci powiem Pośle na kasztelach coś słowem sypał jak prochem po stole Mowa nam dzisiaj parcianym wędzidłem nie ulem piastowskim, nie kosem w zaranku Szczęk oręża miarkuj, bo gorzkie agresty jeśli za długo pomiędzy zębami A bochen chrupiący kiedy pod kolanem najdziesz ty ćwiku w snopku wianek dziewki Wtedy nam świtem w tej wiklinie z praniem na niebo wzleci różnobarwnym sznurem świergot tysięczny małymi skrzydłami bo w tym jest mocą plemię grododzierżne że i sikorki dziobów nie chowają Dlatego pamiętaj, że Armia Krajowa i pieśniami mężna, i orężna śmiechem jej kirem zwątpienia oczy farbowano tedy nie wadziły taborowi, skrajem czarne seniority z żarem na grzebieniach we włosach - na Żytniej - przez suche poddasza wzwyż dłonie stawiają w płomiennych figurach ten skraj ich sukni, w dłoniach ognia szelest zwabi partyturą biegłych kapelmistrzów a oni niemieccy. Pękaci benzyną. Niech ktoś wybiegnie przed ich cienkie rurki miotaczami zmienią w krzyczące impresje w surowe Memlingi i w kuliste hostie pająk z dziobem długim na nogach bocianich zdejmie plomby z zębów Ogniem Oczyszczenia podobno się w oczach posypią z albumu natenczas uśpione i bliskie nam twarze miejsca znajome i z dzieciństwa znaki pośród nich, niemądry tam, cyrkowy namiot Podobno niektórzy rodzą się ze szczęściem czasem sino spięci matki pępowiną Podobno przy nich układa się karta dla nich zwoływane wozy białym płótnem Podobno w niebo się starczy zapatrzyć gdy w chmurze ptactwa tabor przy namiotach Ospale ciągną konie na południe Jaki jest długi? I tańczyć podobno Zaleczą nóżkę ? Kto tańczy nie grzeszy Podobno - kiedy łom dobrze podłożysz Jest taki namiot - naprzyj Felicjanie Grzechy niedobrze. Bo pędziłeś bimber Bimber niedobrze. Bo ludzie w łapankach Czasem ziemniaki przez mur głodnym Żydom palce Stefania przeciska przez szparę Strzał pojedynczy. Ostry na podwórzu nie nasz. Nieważne Nie nasz. Za wysoki Jeszcze wytrzymajcie Chłopcy Radosława już z piskiem uwalnia te drzwi od piwnicy Na zewnątrz granaty - wpadają na siebie. Na zewnątrz skowyt On - Do środka ! - krzyczy Stefa nie puszcza i do piersi szepcze jak o nietoperzach Ale tam są dzieci Do niego nagle z ciepłymi palcami dotyka policzka i podnosi oczy a że są szkliste, Feluś nie rozumie czemu się odsuwa, i mówi : Przepraszam Chce łom odebrać bezsilna i pyta : Może pomożesz od środka zasunąć Nagle łom puszcza, szepcze : Muszę siku on w drzwiach piwnicznych w Fotoplastikonie Migocze widmem z Doktora Mabuse Pojedyncze strzały w ciszy dorzynania tu jej psikanie słabe i nierówne Już nie słomkowe Nie skrzydełkiem pszczoły I kiedy wróci dotykanie szeptem : Aż mie szczypało, to pewnie ze strachu. Nie chciałam żeby, widzieli mnie taką A z drzwiami lekko Nieoczekiwanie I to się nazywa Podobno mieć Szczęście Po schodach rozbitych w odchodach i szmatach mówi mu : Na Siennej U siostry pierwszego były takie schody. Jasne Jak w pałacu Wiem pani Stefanio kolega tam sprzątał poręcze w jesionie ścierał sokiem z kory - Poręcze korą ? - Żeby pociemniały Może smak kory może kory zapach uniósł się gorzkim wiechciem po tych kątach im dwojgu na schodach że oczy po ścianach do szyku kwieciście. A górą plafony Po ścianach pędy w oblamówkach srebrnych delikatne kreski o prężnych łodygach Marchew. Szmaragd. Lila w koszyczki zebrane a z płatków spoziera słońce z końską grzywą w banderiach weselnych w puzonach blaszanych poci się pan młody. Piszczy panna młoda Na wietrze świergocze, a promykiem mruga ta niechcąca gwiazdka co przed Gwiazdką szczodra A tutaj w płatkach jak szpila w krawacie Kto im tak dzień barwił zmieniał niespodzianie widzieli oboje i on jej dłoń podał widocznie Malarz, tak ich nie chciał stracić że na tych schodach wśród kurzu i smrodu tak ich prowadził przez ruczaje Bajki Jemu doliną zieleń Veronese z motywem nitki srebrnej w sokolikach Stefa pod palcami po błyszczących łuskach nareszcie jakby dotknęła tempery choć jej zdaniem sokolik błyskiem w tym motywie Zieleń ? - Malarzu ... Drgnęła nitka złota Feluś spojrzał wysoko i plafon otworzył jeśli toń sufitu marszczył się w szafranach wiedział o miękkościach o tej barwie znaków Czuł zegarek po Cześku na guziku wiesza Na łańcuszku srebrnym mota. Mota. mota Że o nim pamięta Że coś na ostatek Jestem pijak, Stefanio – plafon się zatrzymał - Widzisz, co się pojawia ? - Stefanio. Planety ? Naniesione starannie pastelową ręką. A w rogu jest napis - Ratowałeś ludzi - Chyba po łacinie ? - Że nikt z ludzi nigdy nie dorośnie wojnie a on za nią palcem błądził po orbitach - To jest jakieś dziwne. I tak po łacinie ? - Kogo zgasili, to gasł w twoich oczach Opuścił głowę - Chciałem być pomocny Aż w końcu wojna dorosła do ciebie Jeszcze przed drzwiami. Schronieni za ścianą wszystko wyraziste. Tynk. Szczerby. Futryna Chciała zapiąć kołnierzyk. Tuż pod jego szyją włosy poprawiła. Swoje nieodświętnie Uśmiechem ledwie drgającym podbródkiem Drewnianą barwą. Gdy braknie palety są takie drgnienia na ustach kobiety ten tylko pozna, co codzienny obrys wbrew temu co widzi, kreśli pod powieką czy gruba piękna ordynarna mądra zwykle coś kruchego tam nosi pod piersią jak magik zręcznie zakrywa chusteczką wdziękiem to chroni wybiegiem ocala kobieca dusza smukłe ptasie ciałko jakie jej do piersi pod niebem okrutnym u nas składa w sercu paznokciami dzwoni Najczystsza Panienka Już ją prowadził. Uniósł dłoń bezsilną Drugą dłoń uniosła, półprzytomnie w górę Że plamy gęste. Plamy wsiąkające Odór, i rękę przestąpić, w tej wierze : To ręka anioła. Z tryptyku są palce A głowa zasnuta włosami na oczach Z nad ołtarza tu spadła. Głowa przestrzelona Do bramy, Stefa – już sami w tryptyku – Mam trzymać ręce ? Powoli, na spacer - i ten strzał suchy. Targło nim. Aż bekło Ledwie schwyciła w kolanach się ugiął w pasie niepewnie - Do bramy, proszę i rękę przez szyję - Nic nie poradzisz, jeszcze jestem ciężki - Ja nie poradzę ? Całe życie swoje - chwyciła żarliwiej - Czyniłam z was chłopów - Wyrzucaj nogi jak do poloneza - Nie krzycz. Widziałem. Raz przez okno. W szkole do bramy ciemnej, alejki w Łazienkach, z tubki szybko brązy i klomby groszkowe ... Mogliśmy zdążyć, bo przelatywali - dziewczynka z piłką ... - O czym ty mi mówisz ? - Żeby nas z taboru dźwignęli do góry - Bosakiem za kołnierz ? My z Woli. Marzyciel a piłka się toczy bordo w gwiazdki małe. Trawę szybko znaczyć bo w błoto. Buciki płynny chrobot zamka, to już Władca Sznurków, Stefania : Musisz to usłyszeć. Ja .., grzeszyłam trochę Felicjan ( gorzko ) : Myślisz, co ja czuję ? Chór : Tam, gdzie alejki, planeta się toczy. Czasem jest w gwiazdki. Czasem polnym chabrem Tam, gdzie fortepian, skrzydłem takt Etiudy gdzie się w nas otwiera czasem namiot biały Za dni stracone ... Za słowa dla zasług ... Felicjan : Stefa, zjedliśmy warszawskie gołębie .. i oto zakończenie
08:42 / 10.03.2011 link komentarz (0)	** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone IX. Bawarski Rytuał Żałobny między Bramami są ciche Strażnice Nikt ich nie odwiedza i tęsknią na Stole za ciepłem drewniane tęsknią za Dotykiem znaczone gładkością w Spiralach Słojami Miska i Głębią Druh Kubek drewniany z nad Stołu się widzi nie tęskni do Świata Anioł tu trwały o Bezkresie w Oczach nie mrugnie Powieką i we Śnie znów zobaczysz jego Twarz jasną o zbyt pięknych Rysach aby znieść jej Widok przez Palce z ukosa patrzysz Sen beztroski splata swoje Włosy gdy Anioł zaśpiewa i potrąci Lutnię Rozumy ci miesza do Bólu Palcami taka to Pieśń czysta w Cierpieniu jej słucha Jeleń co Wieńcem tu na Brzegu stoi z Lasu na Skraju zwabiony Dźwiękami a każda Zgłoska dźwięczy metalicznie jakby w Kropli Słońcem rozrąbywać Rosę tak się wprawia Anioł pierwszym Tonem Pieśni jak szczerbił Nią niegdyś o Mury Jerycho kiedy im przyjdzie po cichych Strażnicach nawoływać się Śpiewem i rozrąbać Światy te Worki Ścięgien błękitów Oddechów te nasze czułe nieistotne Sprawy i Dłoń im nie zadrży napełniwszy Kubek by o Struny Lutni Śpiew nie był Chropawy i o tym myśli o Twarzy bielonej ten Anioł spod Lasu patrząc na jarmarczny Świat Straganami przed Nim zawieszony a wchodzi się tam po szczepionych Balach z Krzykiem się wchodzi i nie zna Imienia nie musi wiedzieć wiążąc Pępowinę starannie oddziela od spokojnej Wody na Zgiełk na Skrzypienie i w Widzeniach Czerwień Bezimiennego ten Świat Bezimienny kusi odwiecznie za Ramiona chwyta nie uroni więcej i uwięzi we Krwi niewinne Usta wraz z pierwszym Oddechem napełni Sumieniem, a właściwie Lękiem potem Kształt z dwóch Miar w jedno Ciało w małe Wypukłości między Straganami i śni Stefania Dzieciństwo, a Anioł patrzy i w Garstkę Pestki Słonecznika coś musi czynić przez tę Wieczność całą przez jedno Życie, co starcza na Pestkę ale zobaczył i wyciąga Szyję widocznie Pora widocznie Wiośnienie dotyka Dziecko między Straganami kobieco pachną Aniołowi w Sadzie te w Pąk zamknięte Skórki Dojrzewania będzie najciekawsze zmienia Strunę Anioł tam w Tle Straganów pojawić się musi Jeździec wysoki i w Maściach fryzyjskich powiedzie Tęsknoty na silnych Pęcinach a Imię jego Ten Świat i Udręka a Imię jego Przybądź Zapomnienie co Dzień On nowy i o silnych Rękach Kosę ściskał niegdyś i ma Płaszcz z Kapturem ale dziś obnażył już spokojne Lico na Płaszczu białym ma czarną Swastykę Anioł o nim z swoimi mówi : Przebieraniec a On się pyszni tym dwuręcznym Mieczem jak nim zafurkocze to Liście świergoczą jak nim zawinie to zaśwista Głowa a jednak zostanie tym samym Księgowym gdy w Słabości kobiecej rodzi się jej Koniec nie znosi Śmierci beznamiętny Anioł po cichu wstydliwie plecie Dzieciom Wianek gdy z rojeń sennych taką wyprowadzi nagą powabną w Jej Pierwszym Krwawieniu kiedy pachnie jak Bochen i kwili z Niej Życie kiedy Dłonie ma ciepłe i ufne w Dotyku On : Przy smukłych Sosnach jaka jest kanciasta przy Pniach wysokich : Jak staje pokracznie wtedy Anioł ukradkiem z Rumianków ten Wianek przepuszcza Śmierć Bramą. I wychodzi głupio odkłada Pestki zawstydzony Anioł sam nie chce słyszeć Krzyku Ludzi z Beczek zapeklowanych po Rampach toczonych chwyta za Ramie Zmartwychwstań Stefanio o tym wie czasem Sen koczuje w tobie o Karku prostym Sen już zbiera Chrusty i linią Barków w Kobiecie zakreśla a po ich Piersiach sypie Ryżem drobnym najpierw po Wargach z daleka gdzieś z Boru w Lisach wyprawnych sam Mistrz Ceremonii aż się nam widzi do odległych Kątów wcale nie stoi i krzywe do siebie przez Linie Barków nie zaciągasz Ostrze A wstajesz w Oczach od razu z Chorągwią zieloną taką z tej Przędzy mogilnej i tam mój Grafie gdzie Słońce Słomką wytnie z Granitu Ciebie przed Katedrą zgrabny w Figurach wznosiłeś Ołtarze w letnich Kołnierzach przystojnie Ci było przystrzygać Uśmiech tak jak w Dłoniach Uzdę miękką z jagnięcych Skór Rękawiczką Wierzchowca nosi a Ty nieruchomo potrafisz patrzeć przez miodne Minuty błękitne w nich Stawy połyskają błogo zdają się skapnąć nam krzepiącą Nutą gdy Palcem zimnym w Piersi te Obawy Początek z Końcem wiążesz na Pętelkę błyskasz Monoklem i czernią na Klapie zrobisz To ładnie, i zrobisz To szybko Słońca nie złamiesz z nad Pasieki brzęcząc staranny w Cegłach w Poziomach dokładny czerwonym Murem przez Wykusze, Okna Rojem nam w Przestrzeń już w takiej Składni nie zwiedzie nas Majster może Junkrem w Siodle jest z pomorskich Landów gdzie Słońce, w Słońcu, mądrym w Oczach wiesza na Piersiach Dłonie, Ciszą, długo po Mszy O ten, co w Lisach, On wie o nas więcej i w Śnie podbiera te Kobiece Chrusty Szkielety rymuje jak Kostki z Kurczaka w Dzień ciemny sutą od Słońca Godziną szepcze Jej w Drzemce zawile pomnaża już czuje Stefania, sprząta, nie nadąża że tam jej Kurczaka głaszczą Upierzenie Dotyk i Rilke w Kołnierzu jak Wazon a z Liści wyżej, żółknąc, Tulipany Dziobami skrobiąc ich Cienie na Ścianie w tajnych czytaniach przeplatała Strofy dobroć szwabskiej Cegły pośród Słowackiego dowieść Monolitu, Kto tak pięknie pisze gorzej - Kto odczyta - nie może trwać długo w Odwecie, w Pysze, nie wypatrzyć Kary zna Nurt odwieczny, każda, piękna Mowa i w Dni od Chrustu zbierane na Piersiach wstaje Stefania pod Fidiasza Ręką Grona jej Chłodem, powoli, podkreśla po Udach stąpa, a Soplem głęboko jako Bezimienny Szyszak z Przyłbicą a Ona się spieszy, Co jej z Rąk wypadło nie pamięta nawet, Tą ciemną Godziną i kiedy biegnie zaraz po Wybuchu potyka się. Gubi. Pantofel się skrzywił patrzy. I klęka. Dotyka Czesława a w Łonie czuje jakby swoje Dziecko On - tutaj leżąc - przestało się ruszać jak te Zegary, Trzynastą Godzinę biją i ledwie spóźniając się trochę do Lat bezzębnych z małymi Ryjkami co Krew upiją, tym jednym Wspomnieniem gdzie na jego Szyi Palcami znajduje jeszcze ciepłą Bozię zaplecioną w Krzyżyk a drugą Pięścią bez Pamięci wali krzycząc do Rilke : Kurwa mać ! Dlaczego ? I to - Dlaczego ? - Junkrze w Siodle Lisim do końca potnie twoje liczne Armie w ikonografii niemieckiej Śmierć jest mężczyzną, zaś Bawarski Rytuał Żałobny jest moim orężnym starciem z poezją niemiecką na jej obszarze kulturowym I tak do rodzinnego dramatu z przeszłości, dokładam osobisty kryzys twórczy, przed którym we własnej świadomości uciekałem całe życie będąc małym dzieckiem chorowałem bardzo ciężko. Wtedy zacząłem pisać wiersze. To było moje okno na świat. Moja jedyna nadzieja tam byłem normalnym chłopcem. Jeśli kiedykolwiek byłem chłopcem. Jeśli kiedykolwiek patrzyłem na świat oczami dziecka. W IV klasie poznałem poezję Jana Kochanowskiego, ale potrzeba samokształcenia sprawiła, że spojrzenia na poetycki świat nauczyłem się od największego poety niemieckiego dziś czas się zatrzymał. Dziś w bardzo osobistej wymianie sztychów z jednym z największych poetów niemieckich, potrafię określić siebie Nie jestem poetą pokonanego języka. I gdyby kosztowało mnie to znacznie więcej niż kosztuję obecnie, powiem wam jedno : Warto było wreszcie dotknąłem mojej dziecięcej nadziei. Tyle lat, a ona nadal żywa
19:43 / 02.03.2011 link komentarz (7)	* Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone VIII. Opowieści najstarszych kobiet Homo Sovieticus Dniu, co Jej skąpisz mój dniu w wodewilach jeszcze nie znalazłem o zmierzchu wystawy tam się spotkamy tam kołnierz postawię znów prawdę mówimy tylko nieznajomym tak chciałem dorosnąć w zniewolonym kraju i materii dotknąć i wysoko w górę palcami określić pierzastość substancji nie wiedziałem jeszcze do czyjego nieba z skrzypieniem huśtawki nam równie daleko były nam marzenia jak w bezy cukierni ale biec się chciało i w drzwiach pawilonu ciężkich jak w twierdzy piskliwych zawiasach bo tam się w złudzeniach szukało nagrody Gdzie pisali : słodkie Mówiliśmy : słodkie męstwem nadziewani w kluchach niedomówień ta nasza słodycz z mąki pod językiem jak żeglujące nad głową kotlety te nasze w mące obłoki mielone dzieci chcą wierzyć chcą sięgnąć palcami i czerwień sukienna nam barwiła dłonie Dziś rzekomo nieważne, dziś starasz się wmówić jogurcików powszechne w szczęściu Wniebowzięcie byś dźwigał w milczeniu, smakował Narodzie tą ofiarowaną z azjatycka Wolność ? Dniu, co do Niej tęsknisz a skrywasz spojrzenie Czy każdemu mosiądz kładł sen na powieki ? Czy noc godniejsza od poranków pustych Czyśmy tej nocy słyszeli pacierze bezgłośne wargi matek przed zaśnięciem Czy taką bajkę dam ci dziś z wystawy ? Ciuchcie za szybą. Osiołki. Pacynki Ciężko z ciuchcią walczyć pod unijną flagą Czy ja ciebie zwodzę ? Czy sam siebie zwodzę Czy w szafie nam sztandar wciąż idzie czerwony ? I coraz trudniej ci posłuch utrzymać w snach ascetycznych i w pierzu miast słowa Masz jakieś wspomnienia z tej rodzinnej strony gdzie do matki bliżej pościelą składaną szorstką na łokieć. Na długość krochmalu Kryjesz się urzędach i zasądzasz smutek Nikniesz bez wstydu i nadal kaleczysz pamięć topielczo w obrazkach w bełkocie aż się rozwieją gdzieś satelitarne słowa ułomne na kartę w impulsach Szept przebłagalny po gwiazdach, daleko dla tego miasta tego pokolenia dla tych poetów porzuconych w pyle czas pisać pacierze czas ich alfabetu i nieba sięgnąć i wysoko w górę niech nas poprowadzą hen pięty dziecięce z tamtych huśtawek ku Polsce Kreonie ... Lauda. Opowiadali o nim w ciasnych kręgach przy ogniskach mówili, im płomień wyższy, to i nie wyciągnie maszkara pazurów z ciemności a On, pojętny strzeliste nasze płomienie i lęki poznawał pilnie zakradał się do nas przy styczniowych kuchniach kiedy się o takich z ckliwości, opowiada chętnie i o tym, że wystarczy nam w jedno ciemność odegnać i o tym, że Mima, siostra przyrodnia w sakwach snu marzenia nasze poranne przekłada liśćmi blekotu a przecież tak niestrudzenie wyglądamy przednówka wystarczy krąg zacieśnić i mieć na patyku własną rybę Jedynie one wiedziały jak gorzki potrafi być mlecz po ościach czytają Mima kobiety najstarsze widziały jak przełykał najwyższy płomień z ogniska choć zawsze spóźniony, poznał już druk i medycynę i każdą naszą zabawkę na wspak w dłoniach obróci do każdego marzenia doda swój szych w imieniu przymilnych powoła się na policje i konwencje i jeszcze westchniemy nie raz do naszych marzeń, z których dźwignęli porcelanowe baszty Wiedzą najstarsze kobiety z mówionych ksiąg, z pisanych nim atrament obeschnie, wirtuoza już łechcze poklask zaufaj kobietom najstarszym, kiedy rozpalają kuchnie gazetą najświeższą w ich oczach znajdziesz, że w bezstronności nie jest mądry ten co krzyczy wcześniej powiedziane, i pośród innych w plecy wrasta a ten, który skromności wytknie jeśli pstrokate krawaty przymierza pozna, kiedy uczciwości podstawią, sześciokonną karocę aż w końcu się skusi, i pójdą za nią wykształceni i piękni ci, co nie jedzą mięsa, ci, co mają piękne zęby i kochają zwierzęta już w ich duszach słomianych, zapomina się nagle zadbać wcześniej o ludzi One wiedzą o tym, nic nie umknie spojrzeniu wyblakłych oczu widziały, w jakie liście przyprawne zawija karpie siostra snu a jeśli czas nieznośnie napina ich krosna usłyszą Mima w powietrzu po cieple słów, nie zwiedzie ich piękno czy akcent żeś martwy znają Tą kuchnie, wszystko po omacku i tyle razy oparzone palce zagłębiły się w sekretach nieba, w kroplach deszczu na wietrze w zapachu ziemi, i kiedy liść spada najmniejszy, zdaje się niepotrzebny z wiekiem sadzą po kominach piszą. Warstwą na warstwie Całość stworzono na parę, chodzić w tym niewygodnie Najpierw, wolną wolę otrzymał człowiek. Z niej czerpie władza szaleństwo, mędrzec tłumaczy jej strach, aby w samotności starczyło na świece, krawcowi światła, poszyć nauce nowe ubranka zmienia je niecierpliwie, i poprawia szkiełka, im bliżej tym bardziej nie wie, gdzie placki na słońcu smaży, skromny Darczyńca i jeśli ujmiesz dzisiaj zgrabnie ogon i płetwy dalej przed swoim Słońcem uciekać będzie Księżyc i ziemia w sadzie ciągle odnawia z błękitem przymierze majową ulewą mieliby uczeni doktorzy, szukając w kruszynach maciupkich, być tak, bardzo samotni ? miałby swoim ogromem nieczuły być Kosmos ? i człowiek w jego lodowatej czerni, przekrzykiwać strach strachem innych, w bólu tak strasznym, aż się samemu, sobie wyda logiczny ? Posłuchaj, inny ład się mieści w oczach starych kobiet kiedy stały przy kuchni, w sadzie z każdą wiosną wielobarwny koliber zawsze łączył się z kwiatem wiśni Kobieta, i przy jej piersi drzemiące dziecko to za nią Mim na szczudłach przebiega ulice pod rękę z siostrą Pychą tańczą o bruk walce ze szczudeł w okna pluje rozżarzonym gwoździem i w bólu, strach swój topią zbiry von dem Bacha z Wolną wolą zwycięscy przed pustym Kosmosem ? wiedzą stare kobiety, nie ma nic bez pary wiedzą, i współczują jest maleńka drobinka, co ożywia większą Wagnerowskie kukły wrzeszczą w głowie Boga dlatego masz jeszcze na patyku Rybę Z Wikipedii Homo sovieticus – wg Tischnera – to zniewolony przez system komunistyczny klient komunizmu – żywił się towarami, jakie komunizm mu oferował. Trzy wartości były dla niego szczególnie ważne: praca, udział we władzy, poczucie własnej godności. Zawdzięczając je komunizmowi, homo sovieticus uzależnił się od komunizmu, co jednak nie znaczy, by w pewnym momencie nie przyczynił się do jego obalenia. Gdy komunizm przestał zaspokajać jego nadzieje i potrzeby, homo sovieticus wziął udział w buncie. Przyczynił się w mniejszym lub większym stopniu do tego, że miejsce komunistów zajęli inni ludzie - zwolennicy Kapitalizmu. Ale oto powstał paradoks. Homo sovieticus wymaga teraz od nowych «kapitalistów», by zaspokajali te potrzeby, których nie zdołali zaspokoić komuniści. Jest on jak niewolnik, który po wyzwoleniu z jednej niewoli czym prędzej szuka sobie drugiej. Homo sovieticus postkomunistyczna forma «ucieczki od wolności», którą kiedyś opisał Erich Fromm (Tischner, 1992)
22:03 / 24.02.2011 link komentarz (12)	** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone VII. Najprostsze czynności melodia z jaką najprostsze czynności w paznokcie chwycą raz przerwane wątki przewlekać potrafi fiolety powietrzem potem z ciekawością głodnego kurczęcia bo w sen zapadło na dnie jasnej studni w sałacie soczystej podłużne dotyka nasionka ciszy, w szczypiorze podłużnym w snach o bazarze tutaj się nie mówi o przedmiotach ostrych gdzie twarze różane połyskliwe oczy tutaj gazeta rozmawia z włoszczyzną w tak nieprzystojnie zwyczajnych wyrazach patrzy się, przekłada w palcach bujnie natkę Wiesz, kiedy tu pada pada wodą suchą po kręgu piasek z parasola siurka trącony słońcem błyska najpierw kwarcem potem to już sznureczki, kapią kryształowe bo one w męskiej brokule mózgowej suche, i sucho wymawiasz zielone u niej tam parasol. U ciebie zwrotnice U niej ze skrytek orzechy laskowe toczą przed sobą figlarne wiewiórki zielone kryształki a spadają ... bujne a kropla w krople, prosta i druciana budzi ją ze snu bez szarpań za ramie sen jej ma oczy otwarte do rana sienie jej drzemki maluje jagoda słodka pod halką rozumie żurawie jedna z nim duszą kiedy do odlotu sen w klin zwołuje pierzastą husarię z wami bezpiecznie ale w skrzydła dmucha i sen jest takim upadłym lataczem czasem i jemu jagoda z błękitów ziębnąc w fioletach toczy się pod kredens jeszcze jej nieco ocalić na rzęsach o tym nikt nie wie ? O tym się nie mówi – igła mocniej w palcach Fiolet nie strojny w tych wojnach chłopięcych Igła - bo fala z łagodnym wzdrygnięciem z bezmiaru skrzypiec w tiulach kawy perskiej na brzeg wyrzuca a tam już kolana na nich koszula porwana odłamkiem dalej, gdzie okna w ścianach kamienicy w ten świat chłopięcy w kwadraty i romby wszystko tam jest płaskie ma wzór i przekątną dzisiaj nie wylicza zupy cotangensów zdobyczny jęczmień Czesio z magazynów Od Haberbuscha – stara się nie myśleć jak to z daleka nosić niebezpiecznie w oczach jej szukał chyba obietnicy najprostsze czynności są jak igła w ręce aromatem perskim One są jak kreska kiedy jest lśniąca to jest zwykle ciepła Niech będzie kreska – i śmieje się z siebie A taka lubi szukać się po ciemku słyszycie bolero ? Indyjska księżniczka spina trzcinką słonia Bądźmy poważne - skrobiąc to w dzienniku Ta druga - dzisiaj – Kreską innej rangi z doktorem ostatnio nie było najlepiej od lat troskliwe – Witam - kapeluszem aby potem wtrącić to słówko okrągłe jakie to bezpieczne. Proste jest jak wielka dynia. Gdy kładł jej na dłonie jak pachnące słońce żółte, i ogromne. A taki bezradny ... I niech tym się zajmie ... aż sobie dała klapsa przez pośladek Doktór to przyjaciel ! – a wciąż osowiały Potracił chłopaków Nie - kiedy mu dłonią usta zamykała Wciąż widziała twarze nie chciała znać nazwisk Niezagrożona - to słowo jak pręcik batutą bywa w sylwetce doktora wchodził po schodach i wyjmował klucze patrzył roztargniony, a po chwili ciepło kiedy tak kroczy płynnie i sprężycie czekamy, aż dyskurs podejmie batuta bo ona w nim krąży i stać ich na więcej niż o jego dłoni przestąpić kałuże I tutaj doda – bo zapamiętała - kiedy ze szpitala wracał zmęczony z twarzą bladą zmiętą dalej w cierpliwościach był odprasowany kiedy kompoty wtykała mu w wekach nasza codzienność. Dać mu Niebo złote złotówkę znaleźć. Niech rzuci kapeli niechaj nie szuka. Niech już nie rozmienia aby odnaleźć, w kimś, samego siebie jak to napisać - Przeznaczony Ance wyszła by chłopak nie trafił do Rzeszy nikt nie pomyślał, że przedwczesnych tęsknot w gnieździe piskorzym nie można uciszyć Teraz on chudy – pamięta ramiona opatrywała ranę po odłamku najpierw ostrożnie wodą i gałgankiem bo skóra na nim pachniała inaczej To nie jest dobrze – drzwi nagle otworzyć spojrzeć za siebie i nazwać przyczynę kiedy po raz drugi nazwała się żoną z nerwowym śmiechem. Wystawnie Z rozpaczy ? Nawet nie sposób wyjawić Czesiowi Ciii - bo usłyszą, i w końcu się wyda To oni, patrzą, dotykają wstydu że chętna poznać Zapach i .. Budowę trochę inaczej niż z romansu Prusa bo tam mężczyźni romansują z sobą doktór Tadeusz, poddał się, zrozumiał bo – Gdzie jest rana. Musi być badanie Rana na barku powstała z draśnięcia Nie krwawi - gorzej gdyby patrzył w oczy może dlatego, że jest piegowata ? bark opalony. Piegi w czekoladkę Jest poszarpana – nie pasują brzegi reszta, bez znaczenia, ustalili wcześniej dobry na krwawienie jest proszek do zębów Tyle, że zostanie na tym barku blizna potem wprawnym ruchem przykryła chusteczką resztkami tetry - Żebyś nie był śmieszny lekarz , bohater, z wypchanym ramieniem zapinał koszule i tak sobie westchła podała bluzę. Zszyty naramiennik i o tym życiu, co z wątłą fastrygą że bliznę na barku wolno nazwać innej że czasem głupia. Czasem romantyczna a teraz zasnął. Wyleczyli Stasia jedną łyżką cukru. Jedną łyżką wina przychodził leczyć w te dni przed jęczmieniem a teraz z chudymi udami pod brodą Jak konik polny – oj, niedobrze będzie Jak ty kobiecie nie skaleczysz pamięć Jej musisz zostawiać książę Piegowaty ten ukradkowy pomidor na stole i kto Ci zdradzi – Pewnie, że nie Anka mnie to babka mówiła krojąc do rosołu marchew. Pietruszkę. Że kochacie mocniej co w chłopięcych wojnach ulega zniszczeniu Mówiła, dłonie wycierając w fartuch budują, żeby zatęsknić po stracie a ten im zniszczy, kto Iglice w niebo stawia zuchwalsze albo te ... Stadiony Niebo złote Ci otworzę .., to tytuł wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego
15:45 / 17.02.2011 link komentarz (12)	*** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone VI. Władca Sznurków Dowiedź, w jakim gwaszu jest kochać bezpiecznie dotykać brzasku wprost z malarskich tubek wojny przetaczać dymami po niebie i tam gdzie dotąd trwał ze skronią odkrytą Sen, co począł Słowo. Sprawca Dekalogu Ktoś określił constans, Ktoś zmienia Istotę w coś dla Ogółu, w coś zimne bądź żywe Coś, skrywające oczy pod kapelusz Odpowiedz, warto wciąż sięgać do tubek ? tyle kolorów, a nitka w nich szara zawsze widoczna, uwspółcześniać słowa jeśli wypatrzysz w gwiaździstych obręczach Hanno, szesnaście gwiazdek dla kobiety złożone w tobie w woniach miłorzębu niczym zupełnie Cieniowi spod hełmu choćbyś zeń drwiła, papierowym kwitem staniesz się – Biegnij ! - i wytrwaj dla siebie zgięta wzdłuż Żytniej ruchoma sylwetko kochać bezpiecznie To - nic nie pamiętać a słowo : Kocham jest Bonifikatą co w śpiewnych dzwonkach uwspółcześnia kasa A biegnąc Anko, szukasz gładkim czołem pisku rzucanych o mury gołębi w jakie się wprawiał swym dłutem strzeleckim znany sztukator, prosto z Norymbergi młodzieniec kształtny, tam w świetle pochodni o twarzy wzorcowej jak maska pośmiertna teraz za dymnika, patrzy dziecie Śmierci w blaszanym garnku i z lufą od Kruppa po scenie szuka w odwiecznej tęsknocie tyś Lalką, jemu nieporadną w kracie w tej zsuwającej się chuście na plecy bo on inaczej na kolory patrzy może to znaczyć pod jednym błękitem, tą samą tęczą, i tym samym dźwiękiem kiedy rozpisanym Dla kogo. I po co ? On Władca Sznurków w smukłych drgnieniach jętki jedno nam słońce, znacząc kolorami promienie bełta tym samym skrzydełkiem jakim na palecie skrywam cię beżami nad tobą, Hanno, stawiąc wyroki My z Władcą Sznurków, zaledwie dzierżawcy ale to jego głos przez pokolenia z dniem dość metalu już zebrał na wargach by w fresk po ścianie ołowianym groszkiem zamykać Hannę, z popiołem na twarzy jej bryłę studiują erkaemy przednie w wyższościach Rubensa szybkie dziurki cyrklem z dziewczęcych bioder szydząc za plecami i ciemne włosy obłupywał tynkiem dalej z nad lufy chciał jej lekkość płoszyć pięty lękliwe w tanecznym zapale już jej ciężar pojął daleko odbiegła i gryzł zapałki, tak pragnął zapalić aż Cień czcigodny, poruszał ustami zaciskał żuchwy, a czasem się zdaje że cień na dachu przerasta figurę w coś czarnego wzbiera, co zaległo plackiem i za Anką podąży w hiszpańskim morionie długie ma buty, nad kolanem pludry płaszcz matowy, ciemny on skrywa personę kodeksów nie trzeba twarzy przed kamerą czasem się zdarza, w tym w innym narodzie łatwo przebudzić w sercu syna śmierci a potem jedną za dymnik tęsknotą wyrwie się z cienia by szkicować Ankę goni wpierw nieśmiało lekkie susy sadzi ale przez Leszno już miotał granaty nogi jej wykręcał w wspinaczce przez gruzy wielokroć gubiła się sanitariuszce w jego tchnieniach rzeźbiarskich wciąż nadlatywały owe rylce w miedzi, bitewne rydwany nad barykadą przenosiły strzały ruchome lufy w kapturach żelaznych cienie, co w pokoju, z pustki kątów strzygą snem o złotym jaju, z dnia na dzień, chętniejsze wychynąć z skorupki włochatym odnóżem Ćmo, o ciemnych włosach tynkiem posiwiałych do wdzięcznej główki trafi wreszcie słowo w tych jajach bankierskich kaptury się pisklą była tu władza ? Jakaś demokracja ? szanowała godność ? Czy miejsce przy stole ? bo z praw pajęczych porytych po ścianie jeśli ci władza zagląda do majtek to pacną Ankę figurkę na gruzach Zakołysało znów przed nią ulicą pudełko kiosku zgniata po blejtramie tu iskrą żądli, tam deską wystaje ... zaczyna władać sylwetką brzemiennej jeszcze zrozpaczona Ma na imię Anka ale Cień widzi na okapach domów Kica. Zastyga. Już zlewa się w smołę Anka, z pomocną dłonią na ramieniu i przez przebite na przestrzał piwnice tam na tobołkach nanizać modlitwy siebie określić, przez usta, w chaosie jej za dowód starczy ten kawałek szmatki wilgotną ściera, co nanoszą usta w temacie : Jego zabrali na Pawiak jeszcze nie dowierza sprawdza dłonią ściany kłócili się chyba gdy jechał po prowiant - Ja z Czesiem, Anka, też się ciągle kłócę wielki naprawiacz z niego, barykady To jest ciocia Stefa. Życzliwa i ciepła z biało czerwoną opaską na piersi nosi prasowaną. Przypiętą agrafką Porządek zamilkł bądź szuka imienia ona tu rządzi. Wcześniej neutralna z opaską na piersi o nazwie : Fantazja wszędzie drzwi otwarte i cieniem po ścianie mignął Ance morion piersi natychmiast dotknęła z przejęciem pamięta, po cegle piwnic, On za nią popłynął skupiony łakomie przyglądał się ludziom ostrożnie dotykał nowych plemion z Żytniej o twarzach jaśniejszych niż inkaskie szczepy chociaż przed konsylium tamtym dowiedziono że ich człowieczeństwo wywodzi się z śmiechu - Powinnaś być blisko, tutaj przy rodzinie w porę między Morion wkracza ciocia Stefa i z włosów wyjmuje spinki pojedynczo włosy ma jasne. Potok tłusty, długi Stasio się zatruł – starannie upina - Wodą stojącą w pożarowej beczce każde pasemko układa starannie Oby nie tyfus – wciąż mówi przez grzywkę potem się obraca, ostra jasnym łokciem, spływa palcami prostująca bluzkę i piersi obie przez chwile się puszą pęcznieje materiał a nagrzane kopce trącały się trochę w dyskretnych szelestach obrażone obie ( a Morion zjadliwie : ) Pomyliły miejsca A czy ja po ciąży będę miała takie ? będę ciekawsza – i cieszy konkretność cieszy tym stołem, kurzem na ceracie jaki się wdziera przy każdym wybuchu łatwiej pamiętać tak nie pamiętając patrzeć na ciotkę. Spytać o jedzenie o piersiach. Miłe - Jeśli mi zostaną Siedzi Anka potulnie na korytarz zerka Ja chyba wariuję - cicho szepcze sobie bo dlaczego Morion ? A nie pikielhauba ? - A to pradawna bajka, niemyta panienko szepcze w ucho Morion, i palcem po blacie pośród szmatek na łaty kreśli obcą nazwę Zasmuciło Ankę, bo ten nad ramieniem dobry chrześcijanin farbami ją chronił resztce chóru wmawiał staroświeckie racje wraz z nią niepewnie, czyta Kartagina - Żałoba boli, a czas dalej sobie wstawanie codzienne. Ich smutne paznokcie - Wiadomo kogo tu nawiozą Ruski ? a w drugiej izbie samotny powstaniec rozkładał i czyścił sumiennie karabin - Znam receptury. Będę ich nauczać w drzwiach uchylonych ledwie widać ręce, ciepłe muskularne prawie słychać dotyk Anka w własne dłonie ucieka z rumieńcem to takie głupie. W jej stanie pomyśleć - Mam kosztowności. Pójdziemy w rzemiosło Że jej najbardziej brakuje tych pieszczot Przewodniczek. ... ostrożnie dotykał nowych plemion z Żytniej o twarzach jaśniejszych niż inkaskie szczepy chociaż przed konsylium tamtym dowiedziono że ich człowieczeństwo wywodzi się z śmiechu ... mimo stanowczej postawy humanistów, hiszpańscy konkwistadorzy stanowczo przeciwstawiali się uznaniu narodów Inków, Majów i Azteków za ludy człowiecze. Starano im się znaleźć miejsce w historii sacrum i w ten sposób uznając ich człowieczeństwo, starano się przyznać prawo do posiadania duszy wprawdzie już w roku 1493 bulla papieska Aleksandra VI nazywała nawracać barbarzyńców, co potwierdził kilka lat później papież Juliusz II, oświadczając, że Indianie również podchodzą od Adama i Ewy. Potem jednoznacznie papież Paweł III w roku 1537 określił Indian ludźmi jednak nawet stanowisko papieża nie rozwiązało tej spornej kwestii, bo XIX wieku Darwin i jego uczniowie powrócili do sporu, twierdząc, że niektórzy Indianie są z pewnością elementem przechodnim między małpami a ludźmi. Jako dowód podawali, że niektóre plemiona nie mają religii, posiadają język szczątkowy i prowadzą tryb życia podobny do zwierząt. Chodzi tutaj o brakujące ogniwo ewolucji między człowiekiem a małpą, bez którego cala Darwinowska teoria jest błyskotliwą, ale jednak naukową przechwałką, co do źródeł pochodzenia człowieka stąd już blisko do głoszonej urzędowo w Trzeciej Rzeszy Narodu Niemieckiego teorii wyższości rasy aryjskiej, podług której pozbawiano człowieczeństwa Żydów i Cyganów, po nich zaś min. Słowian ... Morion jest średniowiecznym hełmem muszkieterów i pikinierów o charakterystycznym łódkowym kształcie jaki nosili hiszpańscy konkwistadorzy
05:28 / 10.02.2011 link komentarz (8)	Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone V. Modlitwa o kawałek Szczęścia był raz porządek. I było wytchnienie pośród ręczników w szufladzie komody dzień, który zmyślnie dzieliła na ćwiartki by uśmiech donieść rankiem do wieczora na aptekarskich odmierzała szalkach i tak jej szczęście stało na zachodzie na toaletce z ślubnego obrazka sprawdzało przepis, myślało : Jak pomóc ? nie zgubić kursu w czterech świata stronach ciche w tych wodach przepływają nurty namiętne szepty tej nocy lipcowej spojrzenia wczoraj podpowiadał księżyc małe stateczki ustami po piersi wtedy wierzyła wszystko swoim kursem zdąża do do portu i że Pan żeglarzy widział ją godnie z Czesławem pod rękę na mszy porannej z palcem w kropielnicy będąc im dwojgu, sobie kapitanem w swoich modlitwach, jakby słała listy gdzie wśród skrzydlatych Żaglomistrz w Organach i gdyby zechciał w okrętowy dziennik zerknąć z dniem 1 sierpnia Dzisiaj planowana zupa owocowa i piórem skrobiąc gdzieś po marginesach małe stateczki. Na żaglach Niepokój Był raz porządek, a taki zaleca ruchliwym palcom bałamutne paski wyciąć z gazety, a chciało się śpiewać może ciepło nocy nie odeszło jeszcze uchyliła okno, a ciepło się kłębi Co rzecze Porządek ? Ona rozpięta. Skupić się nie może albo te reklamy. Było to na szafie wykroje sukien w miesięcznikach więdły paski kleimy – Czesławie - na wstrząsy dotykała palcem i puszczały pędy mieć taki kapelusz na ławce, gdzieś w Saskim .. ale druk nie śpi. W farbie czarny robak grzebie się. Wieszczy. Rusza kolumnami Pochodnią się staje kiedy znasz już przeszłość kiedy usłyszała - To suche klaśnięcie – zawisła w powietrzu wystrzał z karabinu – to zawsze z daleka i podejdzie bliżej Zbyt dobrze je znała a tam wzdłuż ściany zapał szarość zwodził szukał Białopiórych po marsie na twarzy wywijał mankiety powstańczej koszuli tak z dłonią na piersi. Zamykając oczy trwała długo jeszcze i w niwecz Porządek runął w czterech stronach małe stateczki w swych niemych pacierzach wołały tylko : Żeby się udało ! Tam gdzie nie ma porządku najpierw jest Bieganie bardzo bliski krewny Biegania po schodach sztubackie w powabach Wychylanie z okien entuzjazm w podskokach makiet na strzelnicy zaś u Czesława – Chce sztandar wywieść – jeszcze nie dotarło że po oknach biją nie zamknął komody, i dawna codzienność którą porządek przypisywał rzeczom a przy nich uczucia równoległym kursem aby żeglowały namiętnie, niewinne rzeczom zaszczepiła ze związków dożylnych ból i nieszczęścia. Strącała ze skały Ktoś tu już biegał. Nie zamknął komody jej zapatrzenie zawiesiste, długie przecież ją dźwignął z panny od receptur i sięgnąć przed Nim nie mogła po masło pił choć chorował, kiedy Hitler wkraczał miała taką bluzkę z wysokim kołnierzem rękawy długie szczelnie zapinane już ją wyrzuciła choć lubiła hafty żeby już nie czuć co robił rękami mówiła o tym długo z Żaglomistrzem żeby i dla niej był jeden Okupant Jest gdzieś w dzienniku taki krótki zapis że z bezimiennym : Bluzka była winna nie znajdziesz haftów wśród zwiewnych zapachów wieszak ci powie : Że będzie szczęśliwa Tam gdzie drzemał spokój. Gdzie stały obrazki na toaletce w ramkach za fortunę musi być miejsce również dla Sztandaru o który dbała. I tak być nie może że ona za białe. A on za czerwone jest mężem prawdziwym chociaż się nie wprawia i ciągle Felusia woła do naprawy - Ja cię uczę rachunków ! Jest od niego starsza I z każda kąpielą czeka na rozstępy O, durna miłości ! puszczając białe z łzami wykrzyczała : No, leć z tym patykiem ! Idź, i daj się zabić Przecież potrafiła tę wojnę ogarnąć Czesio jej nie burczał z rękami w kieszeniach myślała - Patefon - włączyć uroczyście Mazurka wysłuchiwać stół obrusem zasłać żeby zapachniało jeszcze – pamiętać – szybkie placki z blachy mąkę oszczędzać. Racuch ? Z rabarbarem Kryształy pożegnać nazywać przedmioty Że jej w tej godzinie dłoni nie odmówi Jej mała niezgraba spleciony palcami ... sąsiadce przypomni Redutę Ordona trzeszcząc w rowkach igłą ta mosiężna tuba Poprawniej niż Czesio To się odezwało jak zwykle z daleka za rogiem wachlarz otworzył z iskrami niby to daleko inkrustacją pełgał tąpnęło głucho w parter może w ścianę drgnieniem złowrogim pięło się do szczytu i całe szczęście brzęku szyb nie słychać w tym nasłuchiwaniu poczuła się śmieszna z tym sykiem na blasze w tych kapciach robionych dratwą przez Felka wieczorem ciągnionych małe figurki jeśli nie masz lupy zielone świerszczyki machają skrzypkami zgrabnie to idzie, póki przez ulice biegnąc, i nagle pod skrzydło coś grzęźnie w którymś byś wiedział : Nie skrzypce To są automaty przystanęli chłopcy i zbiegli pod ścianę stamtąd opel wypadł i grzmotnął w latarnię ogień, co pęd dusił, i nagle liliowe w zmowie z tapicerką rozczapierzył palce Niemiec w swych raptownych przemowach do klamki za uszy z sąsiadką Colombiny obie krzyczał krzyczał matko aż się wzdrygała refleksją, i wsparła pod boki tam za tym rogiem wszystko zapisane pakują pościel wczoraj prasowaną O tym, że dla wojny pożywne klamoty rożne cacka kruche i lakierowane Wojna to referent w tanich zarękawkach pisze w kolumienkach i rachuje zachwyt przyszłej odbudowy do następnej Wojny byle nie jej Singer z zdejmowanym blatem cała reszta na dno z hiszpańska Armadą i obie z Terenią nie patrzą po sobie dopiąć niezbędne, nową maskę znaleźć rzęsy latają, kiedy sil brakuje a jeszcze Czesio tajemny, i groźny - Co kilka strzałów robi z mężczyznami Kiedy się w ramionach pojawiły kanty ? usta już nie łase przesmyczka w zaklęciach wczoraj na spacerze mierzwili kłos w trawie gil gdzieś wysoko krzyknął nad wierzbiną spadł obok martwy echo powtarzało w trosce o traw wiechcie w gałęziach wierzbowych wzięli się za ręce wypatrując gniazda tych łebków maleńkich, co głodne wśród liści z oddechu na szyi, z szukań po gałązkach raczej wychodziło, gdzie żółte własnych chcieli stalówek z tych dziobków otwartych a teraz skreśla referent za rogiem bucha dymem czarnym coś różowe śmigło Staś co się plątał pod nogi powstańcom łuk zatoczył zgrabny jak plecak w powietrzu wierzgnął boleśnie na środku ulicy patrzyli z okna jak stara się podnieść podbiegł powstaniec pociągnął za kołnierz a za nim wizgi kul kocimi łbami gorzkie pod murem wykrzyczał przekleństwo w twarz dzieciakowi, a ten Wydoroślał Chodź, wywiesimy ten nasz sztandar, razem już nie wspominała, o oknach, zbyt kruche tylko pokornie : Proszę ... Noś choć krzyżyk niech się dzieje opowieść
15:09 / 03.02.2011 link komentarz (13)	*** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone IV. Muguet Du Bonheur N°44 poranek melonik ma z szarego mydła nie skrzypi po dachach w rozchodzonych butach gdzie spojrzy tam rondem sklepienia przeciera w mydlinach skrzydła prostuje gołębiom to wietrzyk porusza praniem na balkonie na przemian Jaś z mydła niesie się z trzepotem poranek po dachach trzeszcząc gołębiami poranek po pierwszych słonecznych lampasach pionowo dyskretnie zjeżdża nam do okien tu wita stół okrągły, tam spóźniony zegar ciekawy, kogo nie ma ? co śpi pod serwetą ? Po murze szczerby liczy jeszcze niewidoczne pęknięcia po bombach Taaak planuje sobie kto wcześniej sprawdził tego geometrę paluchem stawia przy nazwisku kropkę a paluch lity nocą w kirze maczał za nic jemu jęki trzask w chrząstkach łamanie głucho stuka paluchem. I w dół, Obwieszczenia obecność codzienną pod każdym kropkami tłusty. Czarny. Szlaczek Nim słońce na twarzy Rdzy już na wargach dobędzie następnej O w jakim bolesnym zdziwieniu nam potem Gubić się, zachodzić, w złotych słońca fałdach Za wcześnie nam o tym krucho wstając z wróblem Świt na drobnych nóżkach kałuży wygląda a potem, już Oranżadowy, po drodze płaszcz gubi ale i miętówki u Jasia bez płaszcza pastelowe takie rozwiesza na drzewkach zapewniam, Dzieciaki ! Cały jest w bąbelkach Jaś zza rogu wygląda w tych naszych zabawach przyszło wam się toczyć z fajerką na drucie ? gonić bez pamięci i dziury omijać aż nagle buciorem jak kolos wyrasta a potem Monstrum wali mocno w ucho choć jedno, co widzisz, to klamrę od pasa Świt też się nauczył jak przez dziury chodzić z bramy wyglądać chytrze na ulice bo taki tu mamy relikwiarz dorosłych raz tylko mówimy i nie spowiadamy tego naucza wiara przy trzepakach do biblioteki pójdziesz, o ile podrośniesz wpisową złotówkę znajdziesz w PPS ie przed majowym świętem, tych w szarych surdutach pracują w gazowniach, i to im się liczy że z pochodu zawsze pędzą bolszewika w warzywnym złotówkę wraz z jabłek wysypem u pana z warsztatu już musisz zamiatać u pani Stefanii to trzeba po syfon, i w oczy nie patrzeć Ona nie ma dzieci jeśliś w kombinacjach jest zupełny gładysz fertig do Szmula, na ulice Niska w czapce milczkiem, grzecznie za Ten złoty, zapalisz szabatową świeczkę bo warto pod rękę chodzić z Sienkiewiczem nie tknie palcem Dąbrowskiej złodziej ani apasz za ten złoty, godzien ! choć w krąg wiedzą to wolskie ulice ilekroć się księżyc na świecie odwróci gdzie indziej społeczny tonują niepokój tu zawsze patrol Jasia, prosto w mordę Nie błyszczą klamry i Świt na dzielnicy w szybach sklepowych spłaszcza kapelusze jasne czyni dłuższym, zatykając pióro czapli, ta promieniem jest wyczarowywana widząc ją i siebie czy czapli odbicie bo jest to poranne ze słońcem Jak się masz czapla, co nam tu czarownie skrzydłem złotym spada i miękko usta zakreśla Stefanii pani już odeszła do szyby następnej czapla zaś promieniem tępo dziobem wali koniec z ptaśków czarem ? Czy czarów początek ? czaruje Stefania, świtu ku uciesze kiedy już dniało, słońce patykami złotymi, sprawdza nicponia w foremce na wargach miękkich i w szybach wystawnych Abyś się przekręcił, łapał skórkę Świcie O wargach bezkrwistych i barwą gumek z naszych papilotów jak struny od skrzypiec, i jak one prężny ni słówka nikomu ... Obyś się rumienił obyś nam w romansach koszuli do kostek dziewczynom z Młynarskiej jeszcze kapkę drzemał Przecież sierpień idzie już łamie pieczecie ... Czy okna umyte ? Dokręcone klamki ? Czy dom nasz, po polsku Gotów na zniszczenie ? Jakim On zostanie Takim zapamiętasz Spojrzenia ulotne Stefanie w jedwabiach nasza cicha chwała właścicielki aptek Piękne Strzeliste. Wprost z uda z El Greco to te miętówki to Świtu bąbelki a trzeba wam wiedzieć niosło ją lekko, jak to ze mszy niesie kiedy pod fryzurą świętobliwe torsy znikają skokami koników szachowych po tych szachownicach, gdzie zamysł kobiety z ucha chwytliwego w projektach niebieskich na zgiełk uliczny, nie wiadomo, kiedy na szept przez okno na spojrzenie szewca stawia pantofel po tych spojrzeń tratwach westchnieniem popłynie, to aż tratwy trzeszczą ulica mięknie, chodnik się ugina jedynie w jej oczach czy tabernakulum zamknęła właśnie ? powstawiała laufry ? kiedy ze mszy wraca czy wszystko jest w zgodzie i kluczyk na piersiach O, pociekł właśnie, w kosztele pachnące powiem : Wydatne a dla szewca ? Żywe One Żytnią niosą nie senne falbanki i tak wiosłuje stukiem po chodnikach postrzegającą owym dzióbkiem pawim jak się ukośnie i w odbiciach miło tu w piersi rozwiera już zamyka w talię a tam bez zamętu tam nie znajdziesz cypla i bez gorsetu, lekko paskiem zastrugana i w zaokrągloną ... tu się szyba kończy dlaczego szybo ! Koniec poematu ? Zaokrąglona, wychodzi z mnożenia zer dodawanych, spuszczanych w rozumie W tej zaokrąglonej .., moment ! z równań darwinowskich ... Poniżej paseczka, przechowuje Ludzkość ? Otóż, jeśli idzie, nie będzie uczenie bo świt mi dzisiaj jej dobył sekrety wiadomo, nerw palców malarzem prowadzi kiedy mozoląc się, włosiem, jędrnej dotknie barwy mizdrząc się jak kukła, mówi Temat zgłębił znacząc wypukłości po figowy listek Wiedz, pod owym listkiem nie szeptał z kieszonką i nie wiadomo jak rzeczy się skończą sierpniowym wieczorem, ale w tych odbiciach kiedy nam jeszcze śpiewać było wolno przez strach co wypatruje nas z rogu ulicy przez tuby szczekaczek malowane kółkiem ryczące swoje Der Sturmartilerie, dzwoniące bańkami z nagła, nad głowami, pustymi bez mleka a my na tratwach kołysząc się tkliwie o biodrach Stefanii śpiewajmy ? Czyżykiem Jedni przysięgali, na Lesznie a drugim, Świt śpiewał cienko, gdzieś na Karolkowej on sobie frykant skacząc doniczkami dzwonkami fiołków na dracen palmiarnie raz Kmicic wonny sznurem parapetów tam Stach mroczny apasz kręcący praczkom oregano w głowie nam śpiewa, długą frazą, kaczo to raz w Monte Christo tak lekko świerszcza, nożynami brzdąknie Taka dzielnica ma swych własnych Janklów i dnia pierwszego, w sierpniu potem wrześniem niebo się jasno otwiera harmonią bo, co nam Jałta i mieszczuch kształcony podszywać będzie togą na czerwono na Leszno Norwid chodził do gimnazjum Jemu też zdarli pelerynę do krwi przy nim trwać będziemy jak niegdyś Sowiński pewnie nie anioły o ciętych uśmieszkach na gołej piersi z rozwianą apaszką nie my się gubimy to Świt nam się sypie biegnie za Stefanią w irysach przez jezdnie biegnie, nie patrzy, a Stefania w bramie już w cienie miękko, jeszcze błyska łydką złoconą, ze znamieniem w myszkę a ta jej cupła senna pod kolankiem aż Świt z ciepełka zatrzymał się, wryty a dzień uderzał we Wolske klawisze tutaj tramwaj dzwonił bo motorniczego, nie wiedzieć czemu zaswędziała pięta i konik z piekarni furgonem w skos łamiąc Jasia, świt wyminął och ! jak słońce skórką chleba zapachniało Felicjan kiedyś, coś na Matki Zielnej ... Jak bułka paryska ... Stefy łydka w bramie a jeśli ją schwycisz z jej łydką zaśpiewasz jakbyś zwierał w garści chorągiew kościelną tak Stefą za kostkę potrząsać w anioły aż twarz odwracają serafini z śmiechem bo czyż nam śmiertelnym użądlonym w słabość na mszy przed bitwą nie wolno jest marzyć ? marzenia mieczyki, Stefa wstawia w wazon i Świt tam się przeciąga jak kot wśród apaszy a tu - Łaaa ! - Świt na masce gapiostwo rozpłaszczył przez szybę feldfebel tępo na świt patrzy a tam na pace od lewej, blaszani dwójka, trójka. Czwórka, strzelec z Norymbergi na kocim bruku twardo się kiwają twarz w twarz, Lohengriny, też po po prawej stronie rasowe profile z tych brabanckich talii co krwi tak gęstej, że ekierką zmierzysz ale coś im niepewnie jeździć dziś przez Leszno gorąco, za kołnierz, w naszywkami z pikami mucha bez szacunku włazi eksponatom zaraz, z kalafiora ? tłusta Owocówka kiwają się szmoki ale zwolnili przepuścili tramwaj Świt, lekko z westchnieniem, czepił się poręczy i coraz cwańszy śmieje się ze stopniu kiedy motorniczy na rozjazdach iskrzy kiedy szyna piszczy, a wagon koleba Stefania ostrożnie wygląda przez okno bluzeczkę wietrzy a ręcznikiem piersi swobodnie w oknie na dzień zaróżowia Na podwórku, ochryple, zwykle o tej porze pewien druciarz z osełką powinien zjawić rad wydzierać w zaśpiewie : Noże ! Ostrzę noże ! bo u nas najlepiej noże ostrzyć po mszy ten iskrownik wędrowny wśród okien radosnych studni cembrowanej jak po szyi gęsiej Gdzie marzeniem sięgnąć skąd zapachem zupy prędzej błękit znaleźć i tak z podwórca wystrzelił nam Skierką ostatnią, pogodna Żytniej widokówkę Wolo, moja Wolo Tyś z smołowych gontów Tyś z skwerów, gdzie trawa zadeptać się nie da Gdzie proboszcz znać musi ten katechizm śpiewny Z gwizdów na palcach Z gołębi pękatych Garstko Wolskiej ziemi jak Cie w dłoni unieść jak Cie w dziąsła wcierać Mowo Piastowska Matko Lip Dzwonnico jak nam Cie zasłonić nam, tak innym szpetnym i nieskładnym, w słowach uderzać w Requiem ? I to w nas boli To, się w nas kołacze po tramwaju dzwoni i szarpie Jasiem z dłońmi na poręczach coś tu nie pasuje za mało młodych uwieszonych w przejściach ale do siem siedzący pan Józef z Klemensem że : Coś się wyszydli ... szeptali dziadkowie skrobiąc po zarostach. Sobie pod rozwagę innym oko perskie bo wie o tym w bramie niedomyty grandziarz że istnieje legenda o żółtych cytrynach Że zielone nie pachną, i pestki nie czują kiedy słońce się topi w tramwajowych szybach i tasuje nagrzane błyski na zakrętach już nie trzeba spaceru, jeśli kołysanie kiedy sierpień upalny do kości łamliwej młodość przywraca złotem na zakrętach taką nieobecność czyta piszczel stara będąc na zakrętach Starocią i Pestką Zaś aromat skórki poznasz po stukaniu w tych poobiednich porach dla talerzy dziś się nie moczą i nie obciekają w zamian na dystynkcje głodne furażerki z bramy powojem rozciągną się w zieleń w równych odstępach przepływa konwalia biały kołnierzyk z odrobiną perfum długo oszczędzana kropla wiosny w sierpniu ciekawe, czy jest ktoś z Woli ?
08:12 / 27.01.2011 link komentarz (12)	***** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone. III. Księżyc nocy sierpniowej Księżyc nocy sierpniowej. Protokół rozbieżności. Korekty wprowadził. Eugeniusz Korbowy. Oficer Bezpieczeństwa. Autor wyrazów. Podchorąży. Powstaniec. Dopowiadacz. Felicjan. Dozorca. A dokąd panny ? Panny są w potrzebie a dziś po bramach ściszone rozmowy pan Feluś w stygnącą z wolna Okopową ukradkiem. Ostrożnie. Od bramy do bramy na szelest płaszczy zachował baczenie Podchorąży. O tym dziś szeptanie na klatkach schodowych palec przy ustach Eugeniusz Korbowy. Na dłoniach uściski ? Podchorąży. Z palcem na ustach - znaczy - gdzieś jest anioł może w tych skrzypieniach podeszwą za rogiem Eugeniusz Korbowy. Słyszymy właśnie pana Tadeusza ? Podchorąży. Czy za doktorem nie drobią, dziś wronio cienie poufne, od drzewa do drzewa ? I co w nich tam skrzypi jaka pozytywka ? Jaki to komtur, posłał ich z łapanką usta oblizując O oczach błękitnych Eugeniusz Korbowy. Lubią melodyjnie, lubią na trzy czwarte razem z panem Straussem schowane za drzewo ? Podchorąży. To ciemne światło, dzięki którym pustka zamknięta w człowieku za niewinnym drzewem. W kształt. Bywa płaszczem Eugeniusz Korbowy. Ze skóry bydlęcej ? - to chyba z tym płaszczem było niepotrzebne. My Towarzyszu, też służbowo w płaszczach Podchorąży. Pogodne szepty. W uchylonej bramie na Okopowej Eugeniusz Korbowy. Miło mi słyszeć, ale wy akowcy w tych butach z cholewą czasem też po nocy, drobicie poufnie od drzewa do drzewa Podchorąży. Ja poemat piszę ! tam, wstążki rozwiane to się przydarza pierwszym kapeluszom skromnym słomkowym, co rankiem przed lustrem ronda prostują, o dziewczęce palce drżące z bezwstydem, a przecież z nadzieją przechodząc jezdnie, jedyne, nam niosą dziewczęce złotka gołębi gruchanie, i zrywa wstążkę, przez plac Napoleona .. Eugeniusz Korbowy. On poemat pisze. A my rzeczywistość ! Podchorąży. Tutaj w Warszawie ? niesie, gdzie Drapacz, niesie, przez ulicę marzenia dziewczęce i wdowie wołanie w jednych się oko Drapacza zamyka w drugich otwiera, na szepty i dotyk Eugeniusz Korbowy. Wpierw w Wilnie i Lwowie. Tam władza rozdaje biorą z obawą, ale zamiecione Podchorąży. Rzeczywistość mówisz. Na Syberię, wojaż ? Najpierw jak Judasz całujecie w usta, tak po nowemu rosyjskim zwyczajem ... wiatr podrzuca wstążkę, a ona w kwitnieniu dziewczęcym spojrzeniem , ufnie, sasankami bywa chabrowa a czasem błękitna, tym koralem lśniącym, w nurt z górskim strumieniem, jakim ci to miasto w szczerbach i żałobie czereśnią powstaje, z wiosną, w oczach dziewcząt poznasz po placach, poznasz po imieniu jak dumne pamiątki, wolno, nosić w sobie gdy śnieg na brzegu, gdzie sasanka biała zaprasowana starannie w chusteczkach co zwykle z płatkiem, różu szminki pierwszej i pierwiosnkach śmiechu, nieść będzie przez dymy nieść będzie przez szkarłat Eugeniusz Korbowy. Mówią tam, Polaczki, dzieci Europy Czekają całusków. Grzecznie. W poczekalniach Zaszczyceni bardzo. Docenieni wreszcie. Mędrcy i prorocy o misiowych oczkach Podchorąży. ( zaplata ramiona przed sobą i usiłuje skupić uwagę widowni na swojej osobie. Obaj wydaja się nadmiernie uroczyści ) Jest cichy zgrzyt bramy po wargach wyraźnie z trzepotem wypuścić te ptaki ciemności Eugeniusz Korbowy. Jeszcze raz zbłądziły gestapowskie sotnie ... Podchorąży. Będzie nas ratował w szpitalu powstańczym Eugeniusz Korbowy. A tym co w ciemnościach, słuch szeleści widmem ? Podchorąży. Którym się przyśni. Którzy nigdy nie śpią ? Im zapach skóry czy skrzek po gałęziach skrzypi w pamięci skórzaną uprzężą Eugeniusz Korbowy. Choć przed chwilą gawron, już z płuc upuszczony ? Podchorąży. Śpi gawron głodny w polu nie obsianym skoro ziarno pamięta, to będzie w śnie szukał Eugeniusz Korbowy. Ładnie ci się kleją romantyczne smarki ... Bo tam za kominem Fryc z mauzera mierzy Podchorąży. Masz oczy na miejscu i koty na dachu ktoś sprawdza uważnie którędy chadzają łatwiej wypatrzeć potem Gołębiarzy Eugeniusz Korbowy. Ale wam Darmozjad świeci nieuważnie bo gdzie stoi Norblin ? Jego akwaforty Podchorąży. znów mylisz pojęcia a mylisz tak lekko, maczając w Parnasach Po srebrnym niebie kreślimy dymami palcami łatwo znaleźć Haberbuscha Eugeniusz Korbowy. Na lewo Stawki, i gdzieś tam Ciepłownia daleko, na mapie, kiedyś będzie nasze Feliks Dzierżyński, zaś plac Napoleona ... Górczewska. Żytnia. Robotnicza klasa ... Podchorąży. Gdzie gorzkie kule w pierś, dostał. Parasol Dozorca. ( wychodzący w mroku bramy. Przez chwilę przygląda się z niedowierzaniem widmowym sylwetkom ) Co mnie podkusiło ? - obwiniasz się Feluś pić z tym Księżycem ledwie na trzy palce ma głowę ladaco nie z tej okupacji Eugeniusz Korbowy. niby warszawski, w spojrzeniu zaś taki jakby na okrągło gadał z Mickiewiczem Panie cierpliwie czekają wygódki a On okrągły ma z gazety czapkę a on je cuka i wąsa podkręca Ledwie spróbował, i już Napoleon między nimi obecny. Wywija szpicrutą Panek, srebrną smugą, w co ciekawsze kształty Dozorca. Ktoś mu przypomniał po jakich ulicach szwenda się właśnie. I zarobił w jape Podchorąży. Przestańcie ! Proszę ... Odleciał nad Getto Eugeniusz Korbowy. ja wam Feluś, wskażę : Niech on tam nie lata ... On dzisiaj miglanc. On okrągły nadal Podchorąży. Nie cięty. W sierpy, schowany w granacie Eugeniusz Korbowy. Ładnie z tym wierszem. Dostojnie. Z pawiami Jeszcze tylko cymbałów w zaścianku brakuje A wiesz ty z herbową spinką przy mankiecie Że Wam się sierpem planeta nawraca ? zatem Mocium Panie, mów chamowi wierszem po kij nie sięgniesz, bo publika patrzy Paluszki świerzbią ? Siekaj heksametrem ! Dopóki naród swój język, czytaty ! Podchorąży. Nie możesz się zawrzeć ? Słoninki ukroić Ogórka zwędkować, i przepić spirytem Eugeniusz Korbowy. Nas spiryt nie boli, was giermańskie tanki Zajawkę poniał ? zdumiony Powstańcze język się zmienia. A my, Awangarda ! My, mocno stoimy z tamtej strony Wisły ciemnozielona ta matczyna rzeka a naszego gęstą jako chleb razowy z waszego błyszcząca syrenią szabelką w jej jasne piersi zapatrzeni obaj wciąż nie ma szczęścia, jak figury stoją ale będzie komenda, to pójdą przeprawy Podchorąży. ( bez przekonania ) Który sierpień łamiemy się tym samym słowem ? Przeprawy. Przedmurze. Lotnicza osłona nad matczyną rzekę zdążyć przed świtaniem Eugeniusz Korbowy. ( z naciskiem ) Tym razem zapisz, w tych swoich kląskaniach przeprawy żołnierskie, z orzełkiem na czapce ważne. Pamiętaj. Żeby ci nie wyszło kilku Kelnerów, nocą Śpiewających Podchorąży. ( rozdrażniony ) zapiszę, Ubowiec kopiowym ołówkiem nożykiem obciętym z pocztowego sznurka Eugeniusz Korbowy. ( cierpliwie ) wielka mi sztuczka pisać sasankami arkusik nosić w otwartej kieszeni my teraz skutecznie leczymy suchoty młodzież nasza ciekawa, pójdzie zarządzenie Kieszenie naszyć. Pisać poematy że u nas Światło nie gaśnie w urzędach Z sznurkiem, bez sznurka u mnie mowa prosta pewnie się wzdrygniesz, bo to u sąsiada, podpatrzona mowa a my będziemy, jak oni czynili znów pierwsi do chłopa, trafimy z ukazem Podchorąży. ( zwężając oczy ) a to już ciekawe ... Eugeniusz Korbowy. Car, jaki by nie był Czy Stalin na górze na ręce patrzy A na co ty, patrzysz ? Ty ... na akselbanty Podchorąży. My, wy, figury. Tak, lubisz pouczać Stawać w oczach z większym kłaść się Jego cieniem On Ci powiedział : Ruszacie planetą ? Sierpień. Śnieg nie pada I Gwiazdki nie widać Puszkina lubię. Czasem Lermontowa co oni w Wigilię mieli pod obrusem Tak, jestem zdumiony ... Gadająca Słomo Eugeniusz Korbowy. ( ledwie kryjąc wzburzenie ) A ja ci powiem, co zrobię z księżycem Ty do mnie z wycieczką, a nie znasz wycieczek nad Gettem twój Księżyc, ten warszawski, fijoł u mnie, zacznie otwierać, nocą parasolki Pamiętną ruszy z śmiechem karuzelę Podchorąży. Ty, kto ? Korbowy Eugeniusz Korbowy. Może partyzanty ? Może Walenrody ? Zapytaj księżyca Podchorąży. Taa partyzanty, ... z Lasu na Kabatach Eugeniusz Korbowy. Różnie nazywają, i nieustalone. Zabrakło odwagi wszystkich partyzantów na głos, ponazywać twoje jenerały w cylindrach, czy w czakach ? chyba w ciekawości swej ludzkiej natury pan koglem moglem karmiony poeta raczył zapomnieć o swym poemacie ? Czy zechcesz lirę swą cofnąć znad Gęsiej nie kluczyć więcej już po naszym Getcie ? Podchorąży. ( wyraźnie zadowolony zaciera ręce ) spokojnie, spójrz, i on spokojny dzisiaj On obły jak balony z nad Pól Mokotowskich A przecież z tych gruzów gdzie wszystko śpi z krzykiem Eugeniusz Korbowy. ( odstawia opróżniona szklankę. Krzywiąc się ) A gdyby z tych ruin wzrosło śnieguliczką ? Podchorąży. ( przeciągając z zadowoleniem palcem po niebie ) W jej czystej kredzie bólem zatrzaśnięto i jako perłę dowiedziono bólem Eugeniusz Korbowy. Perła was zostawi błądzących w ciemnościach ... Podchorąży. ( deklamuje, bardziej już myśląc o poemacie ) Mądrość nam gorzką rozdzieli palcami ten smutek co do nich, najpierw z kulki białej na bezchmurnej tablicy nam rozpisze kredą Żółty niech Księżyc. Poznaczony sadzą w tej z chmur koszulce nad kirkutem stanie Eugeniusz Korbowy. ( naśladując podniosły ton Krzysztofa ) Zza chmur wam wyjdzie. Bystry obrzezany Podchorąży. ( powoli nie panując nad głosem ) Jak dawniej bywało, niech powstańcze wici pod bramy obozu na Gęsiej, ciśnie zapalone Eugeniusz Korbowy. szepcząc aj waje koronką o druty Podchorąży. ( teraz już prawie biegnąc w stronę Korbowego ) Ach, ty głupi cepie ! Ciebie do Syjamu ! Tyle cierpienia. Słyszałeś o Auschwitz ? Mieliśmy Żegotę Dawidków odbijemy z batalionem Zośka ! A księżyc, jest srebrnym obolem powstańca to dla nas księżyc Eugeniusz Korbowy. to dla was Mickiewicz ? Podchorąży. To jedynie księżyc ! Eugeniusz Korbowy. ( cofa się i wyciąga otwarte ręce pojednawczo ) Księżyca Ci szkoda ? Już więcej warta, ta, papierośnica Ja w swojej służbie, już kilka, Księżyców widziałem Sorki ! Przesadziłem. Katyń Nowotko Ribbentrop Mołotow wszystkiemu zaprzeczę z wszystkiego się wyłgam to pomówienia, małe przeoczenie ale słowo, prywatnie, na Świętą Publikę ! to niestety prawda, i było tak niegdyś Jeśli ty nie myślałeś, to już oni dbali i Wawel wrogom we śnie, w oczach stawał goryczą mu jedność Handel. Pług. Poezja u bram Wschodu stała Co czczo wyrzuciłeś oni przysposobią i jako ikonę szczerozłotą w karczmie może Ci i trudno lecz bez ich sonetów Podchorąży. Z takim księżycem to krzyk się podniesie ? Eugeniusz Korbowy. Przecież muszą krzyczeć. To niewielki naród. Ty byś nie krzyczał ? Za taka niezręczność Po rękach Polaku, nie, po akselbantach I rozpoznasz na wschodzie po owocach Drzewa Podchorąży. ( grozi zaciśnięta pięścią ) Jeśli to kłamstwo ! Eugeniusz Korbowy. ( wskazuje dłonią półkoliście widownię ) Jeśli to Publika ! Podchorąży. ( z satysfakcja ) naprawdę chcecie w kraju rządzić plotką ? Eugeniusz Korbowy. Twoje stanowisko ? Spiszemy protokół nie patrz tak na mnie miniaturko Fausta Podchorąży. ludzie chcą wytchnienia i czekają plotek plotka jest prosta, nie ciąży sumieniu nie trzeba się uczyć, by zrozumieć plotkę z plotką być równym pomiędzy większymi plotkę z czyjąś plotką zmienić w pomówienie jeśli chcesz zabrać, co należne tobie być plotką lubianym, zawsze czyimś kosztem wesołym, krzywdą, tak szczerze, po polsku nie mów o mnie, wredny, i się nie oburzaj sam będąc już plotką, powtórzyłem plotkę kto wśród nas żyje, i chodził do szkoły odbierał świadectwo z Historii, Tych plotek Eugeniusz Korbowy. ( pauzując wypowiedź westchnieniem ) póki pamiętam nie powtarzaj plotek na froncie my przecież A front jest przez piękną, twoją Europę front, co nas zjada, i ten co, rozdaje wawrzyny prawdziwe niestety zabija, musimy uważać zbyteczna troska, panie Podchorąży o tworzenie historii, nie panu się troszczyć ja dotrzymam słowa, ja teraz frontowiec i jak na razie, to dupy nam w głowie Podchorąży. ( wyczerpany. Obaj patrzący na siebie z obawą ) ... I byłby Żabczyńskim, tych nocy sierpniowych ... Eugeniusz Korbowy. ( też jakoś niepewnie ) Sunącym shimmy w atrament świtania ... Aktorem mówisz ? Dobre, dobre, dobre ! Podchorąży. Ale się sam w sobie jak kosa obrócił Eugeniusz Korbowy. ( znajdują współbrzmienie ) To na ciemnym niebie powszechne zjawisko Podchorąży. Będzie biegł, drogę srebrzył, nikt tak nie zna Getta w tych dniach ostatnich, kiedy Wiek na scenie twarz Ci szminkuje, małpio potem Barbie I po garderobach, gdzieś, sensu pozbawił pohańbione słowa co Śpiewne. Solidne. I Nasze Co z oczu patrzy Eugeniusz Korbowy. ( uśmiechając się zagadkowo ) Panta Rei, Dziadku My mamy dla ciebie Manifest Lipcowy ! Podchorąży. Daliśmy się podejść, co nam na ołtarze i w jakiej pamięci, tak łata na łacie Daliśmy się potknąć i zdarzać wyrazom ... ( rozchodzą się bez pożegnania. Zamaszyście. Po chwili pojawia się dozorca z klamkami na sznurku. Trąca czubkiem buta jakiś przedmiot między cegłami. Blaszana papierośnice. Ogląda. Otwiera. Czyta głośno ) Dozorca. Eugeniusz. Znaczy, Karbowy, od matki ( częstuje się papierosem, i patrząc w stronę widowni , jakby czytał w powietrzu ) I kiedy za Wisłą, to Słońce, Słońc wstaje a potem na biurko spłyną szyfrogramem ... O dziwnych Księżyca ruchach na zachodzie. W bliskich kontaktach jest z niejakim : Rilke I ma pseudonim Ten gwiżdżący Dodek czynnie przeszkadzał bojowcom na Gęsiej Warcholskim krzykiem ( i filosemickie ) Oraz szczypał baby Do wykorzystania. Przeszkadzał na Gęsiej A w konsekwencji, nie zdążył na Pawiak ( odchodzi ) Kroczyliśmy dumnie miast stąpać pokornie Czy będziemy Jedno ? Kiedyś ? W oku szczygła bierzemy się za poważne wierszowanie. Ave ! *
08:19 / 21.01.2011 link komentarz (15)	***** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone II. Książę z Kadyksu świt, co się powinien podkradać ze sprytem zanim dnia dotrwał już się zapożyczał w nitki schwycony jeszcze przed wieczorem z lizakiem pod pachą, gdzieś pod semaforem sapał leniwie z krawieckim żelazkiem a owo, w działaniach raczej jest podzielne spirali nie ma, to na kuchni stoi na bluzę łakomie. Ogląda kołnierzyk w dziewczęcej dłoni jak parowóz cielsko spłaszcza powoli i w zaszewkach sapie płachtą wilgotną w drodze do nastawni guziki mija na kolejnych stacjach zielonym czyni. Schludnym. Militarnym ten łub z żelaza palcom niecierpliwym i w ustach łatwiej niepokój przełykać mrocznej za oknem, tak z nagła ulicy przez lata bliskiej, a dziś Niewiadomej dom nasz spokojny z tą na kuchni duszą złoconym kręgiem spod żarówki gołej czasem nas w życiu najuboższe kąty ostatnim cieniem chronią w uroczyskach dom nasz ogromny był domem na nóżce gdy się kamyki składało pod stołem przed Babą Jagą w zaklęciach magicznych z plaskaniem biegło do wspólnego łóżka dom nasz maleńki taboret ogromny żeby się wody z kranu cichcem napić on też zmaleje, bo trzeba się wdrapać aby pierwsze buty otrzymać po siostrze gdzie, młynek do pieprzu gdzie czajnik pękaty pryka a parą sięga do firanek jakby dni liczył plastrem na kolanach ciasta wabiące przez lufcik na haczyk dom nasz wygodny a czasem tak, tęskny kiedy dochodzisz tych praw niepojętych skrywając wstydliwie, już niewieście ziarno jakie cie z pościeli wyniesie, kobieco zdumieniem palców w szkarłacie poranka a życie sobie, i latorośl sobie kiedy ta najmłodsza, drobinkę dziecinna po taboretach na pawlacz się wije obrazki ze snu, jeśli coś pamięta, to kolory wylał z balii na podłogę Krzycząc na Wielkanoc nie ma prania, ćmoki ! I w sieni, na gwoździu, znalazła pod balią ten pasek karcący, ale chłopa nie ma jeśli dokładnie przyjrzeć się choince kiedy zapalisz już właściwe świeczki jakiego ci życie ulepi anioła ? zna Szermierz marzenia w złotej kryzie chodzi i ma karnecik każdej młodej panny przed mszą dodaje mazury i polki ze słońcem staje, smukły z kozią brodą może on, i Hiszpan, z górnego witraża tak zgrabnie sięga tym szpady promieniem przez wianek na głowie, ostrzem, iskrzy welon że słońcem się staje, i kością słoniową patrzą w kościele Świętego Wojciecha a ty się martwisz, czy czego nie przeciął gdy nareszcie szpadą twój welon prostował ten Grand z Kadyksu, co w obrączkach igra i kiedy cie muśnie twój mąż krochmalony po jednym – ciepłą - by ręka nie drżała to takie ciarki po plecach odchodzą po ostrzu Granda. Gdzie ? aż wstyd się przyznać zanim się przebudzisz, poukładasz sobie ten co z całej bajki całkiem nie na miejscu ksiądz jak stójkowy ci dłonie przepasze z całego marzenia ledwie Ci zostanie by przed łóżkiem w zgodzie stały wasze kapcie ? z tych kwiatów wręczonych, matkę zapamiętasz wreszcie się spowiada we łzach z tajemnicy w trzydziestym ósmym, na samym początku poczuła ojca na szczycie rusztowań kiedy leciał leciał mówiły sąsiadki na drugim pietrze, od tego z gazowni co mają pianino, coś kolnęło matkę Antek bejc przez deski a tam struna pękła I o tym się szepcze dziś w domu na nóżce ? za ścianą głośniej. A tu same baby nitką przez ucho wlecze konspirację matka. I babka. Potem siostry wokół już nie wiadomo : Kto sanitariuszką ? tutaj obrębić babci prześcieradło powłoczkę doszyć z tej w drogę ostatnią nie zawsze słowo odpowiada chwili można powiedzieć, materiał dwubarwny a każda stara się schwycić palcami pozdro, i zaczynamy opowieść. Skoro przebrnęliśmy przez podniosłą, pierwszą bramę eposu, życzyć należy wam i sobie, aby opowieść była ciekawa. Bogata. Dowcipna, a nawet lekka, pomimo powstańczych realiów tamtych dramatycznych wydarzeń. starałem się aby była czytelna, mimo ważkości przesłań, jakie się pojawiają. Sin teraz najważniejszy jest czas *
08:11 / 15.01.2011 link komentarz (8)	***** Sławomir Różyc - Stefania, ma oczy zielone I. Elementarz polski dzień już dogasa i cieniem na dłoniach wieczór przemierzy zapomniane zmarszczki zamarudzi trochę ? bądź przez drobiazg błahy gdzieś tam rozdmucha uśmiechu ogarek dzień się dopala i trudno nie słyszeć jak noc przed szafą płaszcze granatowe mierzy błyszczące gdy jej na śnieg z deszczem o włosiu miękkim gdy chroboczą żaby o tym że jej w głowie krzyże i ordery a jakie ? pojmiesz odłamując sopel w ustach bezwonny i lutowym mrozem bo takiej nocy zaznasz smak spiżowy nim dzień odejdzie skrada się zmierzchanie i popatrz ... Słońce ! w krągłej geometrii z kłębka się rozwija nam szkarłatnym szalem po koronach klonów skapnie, gdzieś w odmęty ? na próżno odwlekać Usiądź na kolana świeczkę zapalimy w naszej kuchni małej w jej smudze drgającej powierzę ci Słowa jakich mnie uczyli o tej Ciemnej Nocy To Miasto zawsze potrzebuje światła precyzji skrzydeł w dźwięku czasem w słowach ważne byś umiał w drgnieniach słuchać cieni gdy z drobnych ćwierkań swe dzienne okruszki znosiły lekkim szmerem po gałęziach swawoląc wreszcie ? czy drepcząc lękliwie wczoraj robotnicy tutaj kładli asfalt kiedy ucichły piskliwe kombajny w otwartym oknie - Chopin - tak przypadkiem muskał się ze smukłym palcem Zimermana zwodził kołował i przysiadł z drozdami przez smolny opar zapachniało lipą widziałem w skupieniu sztychówki wbijali mazurek prostował ich z wolna do słońca o tym ci mama zginając paluszki mówi przed zaśnięciem i słuchacie z misiem że pierwszy z imieniem jest ci najważniejszy ... ... o Niej się nie mówi. A nosi na piersi choć lustra zasłaniasz jak w szlacheckich dworach aby nie patrzyły oczy w dzień pogrzebu bo z taką miłością może cie zawołać ... nic, tylko oczy szeroko otwieraj i razem z rosą po majowym sadzie pędź abyś wzleciał stopą, piersią bosą w słońcu upijać nektar przed pszczołami to ci zostawiam. Pełnią sów hukanie zapach rumianku a krzyk czapli czasem o tym że wracasz patrząc na żurawie gdzie matka w progu czeka włosem siwym dłonią skroń ogarnie i pająka z oczu, tobie klęczącemu dziecko paproch wyjmie choćbyś wracał z niczym bo jej spojrzenie to są słoneczniki kapiące ciepłem na tej trudnej ziemi do Polski trudnej, spod palca drugiego wzlatuje skrzydłem w pracy czy w pacierzu aby był jasny. I nad chmury wzleciał Gdzie myśl przejrzysta. A próżność daleka sól rozsypaną zawsze z blatu zbieraj nie czekaj kłótni. Nie ma zabobonu jeśli ktoś za ciebie ręką spracowaną na nowo poprawia, co ponoć zrobione to, co dla dzieci śmiesznym obowiązkiem dla soli z wodą jest zgubą forniru słuchając innych, to zawdzięczasz sobie że Polsce służysz. A nie Ona tobie pod trzecim – Wisła - tej ziemi o barwie co słowa układa po zakolach pluskiem i kiedy krzyczą, w złocie, czy w żelazie będzie nasza siła. Szklane pawilony stań na Żuławach, posłuchaj szuwarów bo choć czytamy te same litery lipą słowa tchnące a dzwoniące świerszczem zamrozem na szybach szeleszczą mazurki posłyszysz, że z nurtem, rosą czy wieczorem po łąkach syka, do nas, Dzwon Zygmunta by marzeniom ojców i modlitwom matek wiary dochować. To jest mową żywą jak psota dziecięcia jak gniazdo bocianie co z wątłych uśmiechów wiosnę nam wyplata jeśli ci powiedzą ludzie z sytą twarzą nie było potrzeby ginąć Nocą Ciemną wspomnij śpiew drozdów nie zaciskaj piąstek nie zna słowa - Wolność ! - gwara niewolnika by mniej bolało. Tak plecy układa Jeśli ty upadniesz. Nie potakuj batu Czy bat wycinał w kamieniu litery ? odgarnij liście w dzień listopadowy gdzie ziemia boli. Gdzie ojcowie leżą Gdzie nasz Akropol w hejnałach urwanych woła nas, co dzień aby wyjść ze skorupy Nie masz twardej skóry ? To sięgaj po wiedzę Chcesz wierzyć w Marzannę ? Pisz. Komponuj. Maluj jeśli nie złamiesz nahaja najeźdźcy Ci z twoim imieniem czuwają za tęczą czy z wstydem składają już w puste sylaby ? Warszawa zawsze czeka twego światła Komu ku drozdom wzrok z nadzieją unieść ? byś z świecą w porę stanął na rogatkach i jest poemat mieszczący się w tematyce Powstania Warszawskiego. Tutaj będzie publikowany najpierw, bo tutaj będzie bezpieczny. Składa się z dziesięciu części. Wielkie poetyckie wyzwanie. Pozdrawiam wszystkich. Wierzę że jesteście ze mną. tylko ostrożnie .. *
09:25 / 31.12.2010 link komentarz (21)	Słowem, jedno moje wielkie marudzenie noworoczne. więcej czasu dla siebie w zdrowiu i olewce życzę Wszystkim !!! zasypuje nam właśnie przeszły rok. Dziwny, w którym tak trudno mi określić siebie. Nie przypuszczałem, że tak bardzo można stracić Mieć, i tak bardzo zaistnieć w tym swoim Być, bardziej z pewnością tego, co musi nastąpić, niż z nadziejami przetrwałem i zacząłem zdobywać swoje, nic nowego jeśli rzeczywiście czyta się wasze logi, bo skoro u Was podobnie, wypijmy dziś za to !!!
02:52 / 27.12.2010 link komentarz (2)	** List do królowej. piszę do Ciebie świecą wigilijną pisze do Ciebie, bo nie umiem płakać i o tym Ci mówię, że przez chwilę sennie kroczyły mi biodra piękniejsze od twoich i uśmiech z tych rzadszych furkotał gdzieś przy mnie dłońmi szyby dotknął, czy mrugniesz powieką w jakim nam kobieta zostaje w obrazkach uśmiech twój zza szyby przez zamrozu wrota śpiewam, przystań widząc i trącam dla ciebie co by nie drzemało po sercu paznokciem wiem, samym uśmiechem nie zdołasz nas wstrzymać choć po twoich ustach ja w mowie za światłem echem tamtej lipy rozrywam ci piersi jak mi to wystrugać, jak Cię dzisiaj składać jak Tobie kraśniejąc w szczególik, niewiasto drgnieniem wargi szczodrzej, o uśmieszek ledwie gdy pod reją rojem złamane w swych pląsach w bielach przez talerze odbicia kanciaste po ich twarzach zacząć wiersz, świeczki jarzydłem co napisać najpierwej ? Od jakiej jaskółki na Twych pustych żaglach pardon to nie pierwsza wklejka. Ale poemat o Powstaniu Warszawskim będzie Uno :)
11:56 / 22.12.2010 link komentarz (19)	Wigilien post karten Kameraden święta. Doigraliśmy się. Znowu na usadzą za stołem i wypchają kapucha. Grzecznie wysłuchamy z jej kredytami w Alior Banku. Zrobimy niewyraźne minki nie bardzo wiedząc w którym okopie siedzi większość : J. Kaczyńskiego czy Tuska ? Dościgną nas upojne Axe w zestawach trójkowych. Doigraliśmy się, bo tacy jesteśmy tutaj, prawdziwi, uczuciowi i słodcy, moje Panie Nimfy dalekomorski i panowie Dziki. Jeśli ktoś na tym, dobrze wychodzi, to jedynie Ci zawierający w ubiegłym roku stałe związki, bo tez żelazko z regulatorem zawsze się przyda. A przy okazji, Szczęścia !!! raz jeszcze święta. A raz jeszcze cudem ocalony, życzę wam ... Pozostańcie tacy jacy jesteście, a wtedy nas stąd nie zdmuchnie. Życzę Wam jak i sobie, bądźmy nadal Autentyczni ... nigdy też nie składałem tutaj deklaracji związanej z Bożym Narodzeniem. Skąd mi taka myśl do kiepeły przyszła ? Otóż tłumaczyła mi pewna pani na jednym portalu do czego służy Dzieciątko Jezus. jaki jest Plan, i co tego tłuścioszka w żłobie, w przyszłości czeka. Przyznam się zmroziło mnie trochę, bo tak sobie zakładałem, od przyszłego roku być trochę lepszym śmiertelnikiem ... odpowiedziałem, i choć moja odpowiedź została bez komentarza, przytoczę ja wam jako moja deklaracje sumienia, wierzę bowiem, że mnie zrozumiecie, jako ta rodzina portalowa i niepoprawna, co cenię w was jako zaletę „ ... droga Śnieguliczko, nie wpadajmy w ton rozprawy biblijno publicystycznej rodem z naszych kochanych telewizji komercyjnych, pamiętam był czas, że zachwycali się naszym Papieżem na rowerze, widocznie w dzieciństwie nie mieli roweru ... Bóg nie jest ...przedsięwzięciem w rodzaju władzy demokratycznej, bo w przeciwieństwie do nich odpowiada za wszystko ... potrafi powiedzieć pięć słów i wszystko znika albo się pojawia. Jest małomowny i surowy. Z pośród przedsięwzięć Boga, zawsze odpowiadał mi Jezus. Jezus nas kocha za friko, patrzy na nas przez palce i ile razy się pogubimy, zawsze przebacza i grzecznie pyta : Wchodzisz w To ? dlatego się pilnuje ostatnio. Ale cieszę się Upojna, że siedzimy w Tym razem. Wierz w Jezusa siostro, bo Jezus jest nie do przejścia. Alleluja ! „ .. i tak naprawdę ten pogląd zapewni mi resztę dobrego samopoczucia pośród świątecznej sztampy i biadolenia komu jest gorzej. Z życzeń praktycznych dodam .. Zdrowia, Wam i sobie życzę, bo kiedy człowiek czasem dźwiga głowę po melanżu, to graniczy to czasem ... ze zmartwychwstaniem
16:22 / 11.12.2010 link komentarz (20)	iskierkowanie. Zacznijmy od zimy. Od związanych z nią uciążliwości. Kubuś obecnie pracuje w miejscu, gdzie jest kilka małych firm. Świadczą one usługi osobom. Którym w naszych czasach przypadła nieco bardziej suto posmarowana pajda. Może nie najciekawsze określenie naszych właścicieli III RP, ale lekkości ani zadowolenia po nich nie widać. Elegancje posiadaczy podkreślona jest zaś w tele różnicą pomiędzy stylem ubierania się i noszenia ciuchów przez nich, a pannę Jolę Rutowicz i ma tam nową koleżankę, Iskierkę. Ale trudno się dziwić Kubusiowi, żeby zima nie pragnął mieć przy sobie tej Iskierkowej wiosny najwięcej. A skoro jest pachnąca, niech też będzie najbliższa ale zima ostatnio krępuje Iskierkę. Mówiła Kubusiowi w ostatni czwartek, będąc na wewnętrznym podwórcu, oboje na fajku wiesz Kubusiu, dobija mnie to przebierania, nie wiem jak się odwracać ostatnio schudłaś trzy kilosy, chociaż nie wiem do czego cię ta rzekoma strategia zwalczania rewolwerów na biodrach może doprowadzić weź ... - kiedy Iskierka mówi weź, mówi to w własnym kosmosie, an pokładzie własnego statku kosmicznego. Jest tam panią kapitan smukła, o czarnych tlenionych włosach, z połyskiem. Mruży starannie dopracowane rzęsy i przypomina Egipcjankę. Kleopatrę może, jeśli ta kiedykolwiek zwodziła zapachem norweskich balsamów zatem na promie kosmicznym kapitan Iskry, system podtrzymywania życia przestawiony jest na Dobry Nastrój. I jeśli Kubuś otwiera nagle śluzę na niekończąca się galaktykę Rewolwery na biodrach, to niech uważa. Bo zimny kosmos niepamięci, może Kubusia od Niuni, bezpowrotnie .. widzisz Kubusiu jest tak przeraźliwie zimno i mama mnie dopilnowała. Muszę nosić teraz takie grubsze galotki za krocze. Chyba się śmieją ze mnie, pokątnie ale jakieś koronkowe, pewnie, Niut oj przestań. Grube są, może nie gryzą, i co mam o nich ci powiedzieć. Nie potrafisz sobie wyobrazić majtek powszechnych ? przekrzywia głowę, leniwie nawija włosy na palec. Włosy które prostowała wstając wcześniej Jednak nie wyobrażasz sobie – mówi wyraźnie zawiedziona Potrafię, tylko jesteś inna kiedy zakręcasz kosmyki w palcach. I pewnie wtedy wszystko cie drażni, a już na pewno postrzeganie powszednich majtkach Skąd wiesz ? Chodzisz zapięta. Zamknięta na cztery spusty Kubusiu jestem zapięta. bo wołaliśmy się na fajka, i jest okropnie zimno Pod Futerkiem masz dekolt, wiesz ? I on zazwyczaj jest wyeksponowany I mogę trzymać dłoń w twojej dłoni w te dni Możemy porozmawiać o prezentach z pominięciem działów tekstylnych i rzeczywiście chwyta Kubusia ciepło, delikatnie palcami za palce. Uśmiecha się figlarnie. I nie ze swoją płynnością burzy palcami grzywkę. Dopiero przy gaszeniu niedopałków w jednorazowym kubeczku, kiedy zbliżają się przez chwile skupieni do siebie. Szepcze : Kubusiu, ale ty naiwny jesteś
11:57 / 05.12.2010 link komentarz (4)	** Sławomir Różyc. Pieśń szumiących traw nie pozwólmy śpiewać dziś lipcowym ptakom w ten wieczór sumiasty zanim wiatr posieje siwe ćmy po zmroku a woda przebudzi kołyszące się żaby Luciano na barowych stołkach podaj mi dłoń bez troski o dzwonek przy kasie troski o fryzjerkę jej salon wędrowny mądry jest makaron i sam trafi do ust po drodze ją czeka jeszcze jedna trwała pójdź przepastna biodrem z wahaniem przez ciemność z wahaniem przez ciemność kiedy puchacz biały mknie przez piersi miękkie do twardych stalówek kiedy stół przykrywasz nimi po obrusie piszesz - dotknij fali kołyszą się maszty skąd przemytnik w odpływ sieć wyławia z redy taką cie odkryje w pościeli porankiem nim wietrzyk zdumiony w uchylonym oknie pochwycony nagle przez wilgotne uda dośni ciepłym skrzydłem agonalny trzepot podaj dłoń podaruj nas złaknionym trawom
19:27 / 02.12.2010 link komentarz (8)	mówimy tym samym językiem. Na co dzień z radia nam pyszczą wspólnymi wartościami. W Tele to nawet mamy autorytety moralne. A przecież nie tylko ja noszę maskę na co dzień. A dzisiaj patrzę w lustrze, odstaje a może się je nosi na mocy wzajemnego uzależnienia, my nosimy swoje, a korporacje swoje maski. Nie przypadkowo pisze o korporacji. Od jakiś dwudziestu lat pracują nad nami, wykształcają poczucie winy na poziomie dziewiętnastowiecznych panienek ze stancji, ktoś nas pozbawia honoru i pracy, a my czujemy się porzuceni a przecież to są pasożyty, chwilowo władający poziomem naszego życia i krzywiący pokrętnie nasza przyzwoitość. U źródła jest niby jakiś założyciel jakaś Gęba na ścianę w ozdobnych ramkach. Potem połyka ich rekin albo inny trochę większy Leviatan. Nic od tej chwili do nich nie należy. Za nic nie ponoszą odpowiedzialności. Marnotrawią tylko nasze nadzieje i lojalność w tym kierunku zmierzam. Tak wygląda ich maska. Zachodni kapitalizm w którym bezczelnym bankierom trzeba dawać darowizny z naszych oszczędności i podatków. Ostoja przyzwoitość. Opoka uczciwości dryfująca wzorcami do swojego zdechłego już krewniaka, jakim był Komunizm i dzisiaj zdjąłem z twarzy maskę Pana Józefa K. Dobrze mi służył ten bohater Procesu i Zamku. I powiem, to była kreacja z wszech miar artystyczna, zbyt subtelna dla rewizorów którzy ja wzięli pod ocenę. Na razie nie wkładam żadnej. Ostra i szczera znaczona dwiema lekkimi bruzdami twarz. Zauważyłem, że w chwilach roztargnienia wszyscy mamy właśnie takie mężczyznom dodaje to charakteru. Kobietom zmysłowości. A już na pewno kiedy mówią z lekką chrypką po melanżu
12:49 / 26.11.2010 link komentarz (20)	akrobatyka kuchenna wiersze jest zawsze wyrazem jakiegoś utajonego marzenia. Ale potrafią też leżakować latami w ciemnościach i dojrzewać jak wyborne wino. Łatwiej utrzymać jest jednak to wytrawne, trudniej zaś utrzymać musujące wina deserowe. Istnieje widać nieznana nam bliżej reguła duszy, czyniąca nasze powszednie smutki nasze smutki i melancholie bardziej aktualnymi, podczas gdy wczorajsze nasze zwycięstwa i radości blakną chłodno dzisiaj choć pogodnie. Czy to nie wystarczający powód uwolnić jedną z barwnych impresji minionego lata ? Dać jej poswawolić nim następnym majem napłynie następna ... Sławomir Różyc - szkic do kuchennego walca Szczęśliwe zakończenie lata zatańczę w ogrodzie może tej jesieni na palcach w przestrzeni z apaszką rozwianą śmiech na niej poplącze światło i desenie a nie zapomnij we włosach mieć różę zroś kropelkami herbaciane płatki to będzie łatwe w naszej jasnej kuchni a ja dla ciebie z garnkami zatańczę z łyżką wazową gdy na głowie durszlak za mną korowodem giętkie parmezany za mną pani Mięta co pod rękę z Szałwią wonne oko robi do świeżego Kopru potem serpentyną dżemy z rabarbaru w pękatych słojach ogórki kiszone i schab ze śliwką w ostatniej koszuli tej przezroczystej w akcent majeranku gdyby miał stopy uwierz podryguje ty mu tej jesieni ofiaruj Morelę zaślubiny przyprawisz z lekka Babim latem wyplotę im sprytne obrączki z szczypiorku brzęczy o tym robot nie do końca sprawny i huczy zmywarka z zmienioną uszczelką o tym że jesienią śmiejesz się jak dziecko w ostatnie słońce pobiegniemy boso nad rzeką różę przewiążę apaszką może ktoś wyłowi i komuś pomoże wiem, nie można znikać i pojawiać się bezkarnie. Szczególnie w sieci, gdzie zaufanie buduje się tak mozolnie i z takimi nadziejami. Miałem marzenie i stało się realne. Rzeczywistość z układów i ustępstw, życia bezmyślnego i pogodnego, po prostu wycielą mnie, poetę. Bardzo bolesny to proces. Straciłem nieomal wszystko. Bliskich, przyjaciół, rodzinę, prace i stabilizacje, wreszcie ukochana kobietę zostały mi słowa i to miejsce na waszym kontynencie. Tutaj znalazłem przyjaciół. Stworzyłem miasto nocy dzięki ich przyjaźni i bezinteresowności. Powstała druga strona Sara oratorioum. Dziś udanie wracam z Facebooka bowiem jestem poeta bez biografii. Jestem artysta który ufa, ze tworzenie to akt mistyczny. A takiemu kłodą u nogi jedynie pozycje. Plecy. Czy życzliwość urzędników kultury. Jedynym powodem poza naturalnym głodem twórcy są inni uczestnicy tego tworzenia swoista symbioza. Ja poeta bez biografii wróciłem do was którzy stanowicie moja biografie. Do osób jakie z odwaga, wdziękiem i talentem słowami tutaj starają się przyczesać zakradający się w ich dusze chaos życia codziennego. I to nie ja wam mówię miłe słowa aby was pozyskać. Zbyt dobrze znacie swoja wartość pozdrawiam was moja kształtująca się Biografio. I mam nadzieje być barwnym zakątkiem waszej. Myślę, że jest szansa, aby nadal była ona autentycznie taka, do jakiej wzdychali pewni krańcowo ubezwłasnowolnieni ludzie w firmie, w której pracowałem do niedawna. Aby była zajebista
14:34 / 23.11.2010 link komentarz (6)	Urządzenie ( się ) nie chce się zastanawiać nad dzisiejszym moim zasiedzeniem w domu. Ale przyjemnie jest się obudzić rano i wyrzucać sobie : Zaspałem. Mam prawo, bo odpracowałem wczoraj swoja pajdkę, a w tej chwili należy poświecić najbliższe godziny kontemplacjom, czemu najistotniejszemu ofiarować czas zasiedzeń moich prywatnych, aby nic nie robić z pewnością nie należy psztykać urządzenia telewizor. Zrobiłem coś więcej, wyłączyłem urządzenie przed chwilką. Zostawili mi je włączone domownicy nieocenieni, abym uczestniczył w misjach tworzenia czegoś właśnie samorządowego w Białymstoku, abym był czynniejszy, może żebym poszukał pracy, przez która unikając zasiedzeń prywatnych, odnajdę się w pasjach, w integracyjnych sushi, i ustalę pełne wartości relacje ale ja ostatnio coraz bardziej nie wierzę w urządzenie telewizor. Bo to jest urządzenie. A przebywający tam Gadacze nieustanni, nie przeczuwają, że już się stali urządzenia częścią i jest tak jakby siedzieli w pralce. Wrzucali na wysokiej temperaturze jak leci, a tam wiruje się, i wiruje, farbuje. Zachodzi i zacieka. Czyli raz jeszcze, i wyjmują później jakieś szare i jakby brunatne. Ogólnie się na to mówi różowe. Albo przekręcając : Nebeskie. Miejscami zielonkawe dlatego mają charakteryzatorów. Fluidy, żele i przeciw odblaskowe pudry pokrywają ich ciała. A ty chłopcze naiwny pstrykasz to urządzenie. Przez chwilę nawet ładnie wygląda i pachnie ci wspólną tajemnicą, to Gówno bo dobrze znasz te relacje i płyniesz z wesołym prądem. Na pewno nie toniesz
15:37 / 20.11.2010 link komentarz (8)	Sławomir Różyc - Ballada o żurawiu wieżowym rozkręcili poukładali na wielkich ciężarówkach i wywieźli mój ukochany biały dźwig bez uprzedzenia to było w czwartek a dzisiaj na dywanie siedzę wszędzie twoje uśmiechnięte zdjęcia porozrzucane i robione ukradkiem oboje nie mamy gdzie się podziać w te spadające na nas weekendy nad wina lampką nauczyłam się dla ciebie malować usta a rano aktówkę ramionami obejmuję tak że coś się w tobie przeciąga i unosi brew w tej windzie ale najbardziej wieczorami byłeś obecny światła miasta rzucały twój cień po ścianach mocne żebra i i prawdomówne kąty ramion tak – powiedziałam sobie – On jest tym dźwigiem dyskretnym tak pragnę abyś zawsze zaglądał przez okno kiedy o siódmej wybiegam z kąpieli spóźniona i bez potrzeby gubię ręcznik przed lustrem ty który za moim oknem ze szwedzkiej stali jesteś i jeśli się nauczyłam sztuki z opadającym ramiączkiem jeśli na początku kariery przebudziłam się w moim pierwszym apartamencie z myślą zaraz tutaj ktoś wejdzie i wydrze się Dlaczego nie sprzątam ? nie musisz wcale zaprzeczać mój chłopcze w żółtym kasku że świat nie zbałamuci już upartych kobiet a tam na stole leży projekt Jodłowe Wzgórza możesz sobie być wysportowany i rozpięty możesz drwić z życzliwości okazywanej mi przez miejscową société ale kiedy na Jodłowe Wzgórza zwołuje ptaki to szminka jedynie podkreśla warg mych zapach nie wolno zimnym metalem wypełniać usta bo jeśli kobieta pośród drzew na urwisku staje to wiatr wplata w jej włosy odwieczne słowa matek i nie dla siebie znaczy zielone zbocze w powietrzu ciepłym palcem nie dla siebie znosi te wszystkie sztuczki z łamiącym się ramiączkiem nikt się nie dowie jak bardzo mi stwardniały sutki kiedy zaglądałeś tutaj ostatni raz mój cieniu w światłach przejeżdżających aut wysmukły potem rozkręcili cię śrubka po śrubce poukładali na wielkich ciężarówkach i wywieźli mój ukochany biały dźwig jak ich prosiłam byli taktowni nagle jestem mniejsza o cień o żółty kask w słońcu wiesz nakarmię teraz na Jodłowych Wzgórzach sikorki powiem im : Że nas chciałeś to było w zeszły czwartek dziś już nic nie zasłania mojego okna w morden, przetrwałem masakre ... ***
13:12 / 25.06.2010 link komentarz (4)	skorupiaki słoneczna plaża palmy i bałamutny kawałek błękitnego nieba, tak piękny, że aż boli. Mimami zaś niezgrabne skorupiaki przebierające szybko nogami, maleństwa szkaradne w swoich godowych tańcach, w krokach tanga, zawsze bokiem, prawie że dostojnie potem pojawia się pan w skórzanych rękawicach farbowanych na pomarańcz. Świetnie to się komponuje na zdjęciach : skorupiaki w jego mandarynkowych dłoniach. Nagle dociera do nas, że plaża, ten beztroski słoneczny piasek i niezgrabni tancerze, to część przemyślanej całości zawsze się tak dzieje zawsze z nasza miłością, z naszymi po nocy snutymi pragnieniami, kiedy zasypiając ze złocistym piaskiem pod powiekami, słyszymy głos syreni, tej jednej ... tej błyszczącej nagą piersią na skale, łuskami ... potem to wszystko ląduje w garnku. Na sitach. Na parze. Skwierczymy. Szepczemy drugiemu w sicie jak nas okrutnie boli. Jak się rumienimy. Dochodzimy wypomadowani w aromatach jedynie właściwych przypraw jak nas układają po tym solarium na talerz życia, wsadzając w dzioba jakieś brokuły. Potem już tylko zobojętniałych stawiają między kielichami o długiej nóżce, a wypolerowanym widelcem z dyskretnymi inicjałami restauracji wyskrobanymi na trzonku będziemy jeść – tak mówią. Jakbyśmy uczestniczyli w tym rytuale wszyscy. Uwierzycie w to, tak lżej i tylko tego nieba. Tego cholernie błękitnego nieba, żal ...
14:56 / 18.06.2010 link komentarz (6)	codzienność autobusowa luty. w codziennej sprawie ledwie się uchwyciłem lewą ręką oparcia. Autobus hamował. Nie słyszałem pisku opon. Nieuchronnie zjeżdżałem dłonią po szybie, zbyt gładkiej, aby nie zamknąć w końcu pomiędzy ramionami wystraszonej kobiety, powtarzającej przez komórkę Ericsson, swoje : Ale tato ... ... tak ogólnie to jest obłędny facet. Pełen pasji - słuchałem jej z przejęciem. Przed chwilą z rekami wokół niej, balansujący ponad skutkami hamowania pojazdu. Oczy w oczy piwne. W ich połysk. Lśniący różowy język . Zapach niesprecyzowanie migdałowy, intensywny. Przejęty, z dłonią na piersi, już siedzący naprzeciw niej. Pochylający się w geście przeprosin. Z nieśmiałym uśmiechem szukający zrozumienia w jej spojrzeniu ale już wyciąga dłoń. Macha, że nie szkodzi. A może ona właśnie szuka oparcia, przemieszczając się na siedzenie obok mnie. Może powinienem schwycić jej dłoń dla pewności, kiedy autobus skręca gwałtownie w Puławską ? .. nie lubię jeżdżąc z plecami do kierunku jazdy – oświadcza. Sprawdza kciukiem klawisze. Stwierdza wobec siebie – proszę i wyłączył się. Może i dobrze ... .. widzisz – szepcze mocując się z torebką przesuwana na padołek dla wygody. Trąca mnie włosiem futrzanego kołnierza. Syntetyczny jest, a przecież elektryzuje ... doskonale wie, ze muszę mieć nowa torebkę na ten wyjazd, na konferencje. Kupił dwie.. Czerwone, wyobraź sobie. Popatrz uważnie na mnie – patrzę - Czy to w ogóle pasuje. Czerwień ? Do mojej oliwkowej cery, właśnie ? oglądam uważnie gładka. Tuż nad prawym kącikiem pobłyskujących ust znajduje ruchliwy pieprzyk. Małą fałdkę od uroczego uśmiechania się, choćby do mnie. Chce powiedzieć , że każda dopatruje się oliwkowej, nie zdążę ... ... kurcze, Do Aśki miałam zajrzeć. Wysiadam - jeszcze się pochyla, migdałowo - A ty wpadnij do nas i tak nie znając jej, znałem. W jej wersji należało jeszcze przed wyjściem, zamknąć dla mnie dłoń trzykrotnie w piąstkę ... dziś myślę, co w tym takiego było szczególnego. Pół życia spadło mi potem z pieca na łeb. Ostatnie chwile beztroski. Ostatnie nieliczenie się, że kiedyś zabraknie na fajki. Czyżby zawiodły mnie znaki. Dziś przypominam sobie. To był zadarty paznokieć kiedy pospiesznie zdejmowała rękawiczkę. Sięgała po komórkę. Łagodny grymas na jej harmonijnej twarzy. Potem ułamała dyskretnie. Czy w życiu wcześniej wszystko wydaje się takie proste ? Wystarczy ułamać zadarty paznokieć . Czy ja go ułamię. Ile tak naprawdę będą kosztować moje marzenia. ? Ile kosztuje wolność ?
14:39 / 12.06.2010 link komentarz (15)	tabor mój nocą po niebie wędrujący styczeń. zaczął się nam ten Nowy Rok ospale, nie powiem. Z sąsiadami oglądaliśmy feerie fajerwerków, pozdrawiając się szczerze, co już zaczyna bywać przypadkiem szczególnym w naszym europejskim domku dla lalek, taka enklawa serdeczności potem we trzech degustowaliśmy wyborną nalewkę z porzeczki, o smaku miękkim, aromatycznie i doskonale wpływającej na humor. Ktoś nas zawołał. Patrzymy, a tu nieboraczek Nowy Roczek w śniegu leży zziębnięty. Pewnie przysnął i wypadł z sanek jak go do Polski wieźli mówimy do niego po angielsku, oczami przewraca. Mówimy po francusku. Uśmiecha się figlarnie. Po rosyjsku nie mówiliśmy, po co od razu straszyć nieboraka skostniały był. To go natarliśmy śniegiem. I do doma bierzemy. Sąsiad Christian szklanice nalewki do ust mu przykłada, bo jest piastowskie zalecenie lekarskie. Chciałem coś powiedzieć, że jak masowałem na piersiach Roczka, to mi się jakiś inny wydawał. Nie to, żeby była tam wypukłość wielka, ale żeby go tą Porzeczką ... no i proszę zakrztusiło to się całkiem nie po męsku. A teraz nakarmione i przyczesane siedzi przede mną. Koszulę czerwoną w kratę z Massachusetts założyło, po zawiniętych rękawach się głaszcze a patrzy tak za mną, gdzie nie pójdę, że już wiadomo, ja tej koszuli nie odzyskam. A jak to z tym Nową Roczką będzie ? powiem wam : Ciekawiej
21:48 / 16.01.2010 link komentarz (19)	dalej nie wiem, co dzieje się w moich snach. A przecież podzielam pogląd Edwarda Stachury o trzech niebezpieczeństwach. Nie musiałem się bać dzieciństwa, byłem chromym, i śmiertelnie przerażonym dzieckiem. Zagrożony kalectwem nie miałem specjalnego wpływu, co inni określając jako słusznie dla mnie, powiążą na supełki w mojej mającej powstać dopiero osobowości. Bo jeśli własnym uporem stanąłem na nogach mocno, i musiałem udowadniać pięścią , że już nie jestem niepełnosprawny. Że nie warto mną pyrgać. To w dupie z dzieciństwem zagrożenie drugie : Sen. Śpię tyle, żeby nie mieć worów pod oczami. Żeby cera nie zeschła się na pergamin. Śpię te trzy godziny czasem z zaciśniętymi pięściami, żeby się nie obudzić przedwcześnie. Moje sny, o dziwo są jak katedry jasne. Są smukłe i kolorowe jak minarety w słońcu. I pełne są od dźwięcznego kobiecego śmiechu . Są pulsujące jak w tym śmiechu ich piersi. Buty są tam jedynie z obcasem. Chusteczki z monogramami. I nawet butelka piwa ma taki ucieszny i wilgotny od piany kształt naturalnie potrafię przywołać męski sen. Kiedy śpię na lewym boku tłuką mnie w gębę. Kiedy przewracam się na prawy, ja tłukę. Kiedy śpię na wznak, wszyscy tłuka się po gębach bez wytchnienia. Jeżeli tak to wygląda, to w dupie z męskim snem usiłowałem wytłumaczyć sobie sen na rożne sposoby. Najwłaściwszym ostatnio wydał mi się pogląd, że każda materialna rzecz składa się z atomów związanych energią elektronów. I tak kremowa miseczka z Ikei jest tym samym , co wiszący na ścianie trójkątny kinkiet z zamkniętym mlecznym kloszem. To tylko ta sama materia atomowa związana energią. Jedna i druga rzecz pewnie ma swój własny wzór matematyczny, którego nie znamy, a gdyby, nie umielibyśmy tej wiedzy zastosować. I tak śpiąc osłabiamy naszą energie i przechodzimy na wzór katedr i minaretów. Reszta to kształt przybrany na zasadzie prostych działań z geometrii fraktali może właśnie w ten sposób pojawi się trzecie zagrożenie Stachury. Nadejdzie zmierzch. Za wcześnie. Nieubłaganie. Może za rok, a może teraz, z palcami na klawiaturze. Poczuje dłoń na ramieniu. Zobaczę Panią Snu o ognistych włosach. Oczy będzie miała zielone. Zapieczętuje mi usta ostatnim zamieniającym na lód pocałunkiem. dalej będzie jak w popsutym telewizorze. Jasna plamka na środku ekranu. Potem przejście na wzory innego świata. A jeśli nastąpi jasność, i w tej jasności, znowu powtórzy się wszystko z dzieciństwa ? Choćby przy najpiękniejszych snach o minaretach, to w dupie z taką geometrią fraktali
21:13 / 08.01.2010 link komentarz (27)	gorset każda bajka wiedzie nas do swojego zakończenia. Dlatego właśnie lubimy z nimi obcować. Posiadają swoje postacie dobre i złe. Zarysowane wyraźnym konturem po brzegach w bajkach się za dużo nie myśli. Woła z nich do nas czyjaś niedola, krzywda i niesprawiedliwość. Którą dzięki uporowi ktoś w bajce naprawi, i szczęśliwi będą dobrzy. I z pyszna będą się mieli źli znamy bajkę o Kopciuszku. Znamy też literacką bajkę o Grekach, którzy zbudowali konia, żeby spalić czyjeś miasto. Kiedy przebywasz wśród ludzi na których ci zależy, zawsze opowiadaj im bajkę, jaka dobrze znają moja będzie o tych porządkach po Nowym Roku, o wyrzuconych choinkach. O przepastnie pustych wreszcie szufladach biurka. Właśnie tam zawieruszył się mały kalendarz z telefonami. Szary o wytartej miękkiej okładce, niewielkie literki, mieszczące się w małym formacie. Uroda kalendarzy, gdzie po staranności pisma poznaje numery przenoszone zawsze, i kreślone zamaszyście, niby cygańskim smykiem, nazwiska domokrążców, których twarze tak trudno sobie przypomnieć na samym początku Barbara i Robert. Z nim pracowałem, ją poznałem razem z nim w autobusie. To nie była pozycja z tych wielkich miłości, jeśli już to instrukcja kuchenki mikrofalowej. A jednak pasowali do siebie z tym okazywanym zaciekawieniem czy czytałem Ptaśka. Czy podobał mi się ostatni film Jarmuscha. Czyli wszystko to, co intelektualista według Gazety Wyborczej, powinien w danym dniu wiedzieć rozmawialiśmy z Robertem tak do niej troszeczkę bokiem. Nie musiałem na nią patrzeć po prostu ja znałem. Barbara mi ufała w ten przedziwny, jak się akceptuje nieznany klon męża, jakim on czasem musiał bywać, kiedy na trunkowym Sylwestrze poświecił więcej uwagi, w dusznym, ciasnym tańcu, na zatłoczonym parkiecie, jej kierowniczce Aldonie kiedy powiedziała : Idziesz do nas, mam ciasto. Spojrzałem na nią z przeczuciem, że będzie niebawem przy nadziei. Tak wyglądała, nieco się wypiętrzająca w niebieskim paltociku, czy może kurtce na trzy czwarte,ale kolano rysujące się przez brąz sztruksowych spodni, kształtne. Również drugie udo, wyżej dostępne spojrzeniu, smukłe wyglądało, że Barbara zebrana przez to autobusowe siedzenie, gdzieś tak od pośladków ku piersiom, jest kobietą na której śmielsze palce, zdolne są wygrywać szerokie fortepianowe pasaże. Zaczynając w miejscu, gdzie u innych, moja rozmarzona dłoń, omsknęła by się w przepaść, z wypukłości. Jednym słowem : Przepych ale ona już o tym wiedziała wcześniej. I ja wiedziałem. Nie musiałem patrzeć. Gdzieś to pojawiło się to jak wyspa w mojej świadomości. Tak jak jej ciasto. Jej pewność o istnieniu jeszcze innej odmiany męża, tej bardziej smukłej. Niebieskookiej i bez brody. Jaka niespodziewanie pojawia się ze światów równoległych dlatego bez wahania przechodząc wzdłuż marketowych stoisk,on wygrzebał kawior, ja cztery butelki wytrawnego mołdawskiego wina, o barwie przechodzącej z czerwieni w róż. Ich nas zstępujących ze swych światów do niej. Zastępujących się wzajemnie. Z innym uśmiechem czy spojrzeniem : Weźmiemy ? jej przeszkadzało to najmniej. Byliśmy wzorem matematycznym. Funkcją. Która pojawiając się przy niej, od dawna spełniła, niewiadomą równania. potem nastąpiła iluminacja naszej galaktyki. Zależnie w którą z jej stron zwróciła oblicze. Bo tam na północy, gdzie były pieniądze, asceza pieszczoty i akademickie zgrabne ruchy dłonią, o zawsze wyprostowanych i złączonych palcach. A u mnie, ciepła bryza południowych mórz, stąpanie gołą stopa po wydmach. A czasem też chodzenie bez majtek. Skrywane naturalnie zielonym szlafroczkiem otóż jaką była Beruber, nie dla niego, lecz dla mnie ? Wtedy, jeszcze przed stworzeniem dziecka. Była inna. Ich rzeczowe rozmowy, ich kulturalne zadrażnienia się, bez brzydkich wyrazów, z dbałością o składnie. I ja, od początku do końca metafizyczny, bo nie robi się takich rzeczy przyjacielowi o jednym jadrze. Choć byłem potrzebny. A moje słowa skakały po meblach. Śmiałe. Świadome swych zgrabnych grzbietów. Moje stawiające sierść i bez składni. I zawsze jak jaszczurki zdolne , gdzie spojrzałem się wcisnąć. Choćby za zatrzask sukni. Słowa zdolne przebudzić płód a potem pojawił się bezglutenowy potomek Barbary. Robert zaczął powoli znikać markotny. Żegnała mnie poprawiając jak zwykle szalik, ślizgając się ciepłymi palcami po mojej szyi, stwierdzała, że : Mały jest u matki. Wierzyła, że jak kiedyś uśmiechem czy słowem, zdołam przywołać to, po co nie umieli sięgnąć przez tyle lat jeszcze niedawno wysuniętą stopa w kapciuszku potrafiła deptać bądź zadzierać brzeg dywanu w przestrzeni moich rozstawionych nóg. Nie dotykając mnie wcale. Dotykała spojrzeniem z piwnych do niebieskich. Rozwierała wargi. Na moje rozwarte a potem patrzyła ze stopa wysunięta na ten brzeg dywanu. Włosy czarne lejące się z ramion. Włosy zsuwające się na oczy. Ścierające ciepło i wilgoć warg znałem te włosy. Odpowiadały zapachem na mój zapach wytrawny. Trzeba czasem niestaranie domywać takie malutkie miejsce na karku. Aby poczuły twoja prawdziwa woń. Aby się zachłysnęły tobą boleśnie i gorzko. Jak bardzo jesteś odmienny niż on inaczej niż on. Czułem ją. Widziałem przez gruby sweter pod szyją. Przez zapięte szczelnie pod szyja bluzeczki. Jej piersi napełniające się przy dziecku. Jej piersi tylko wtedy pachnące. Wcześniej i później zwieszone płasko. Nigdy nie ciążące ciężko. Nie zaokrąglające się na dole zgrabnie. W struchlałe sutki, co na nich zamykają się ząbki wychodziłem, chwyciła mnie przez ramiona wpół. Było w tym trwaniu tyle kruchej kobiecej bezradności. Jej włosy pachniały piołunem; Pomyślałem, gdybym kupił jej skórzany gorset ? Taki fantazyjnie sznurowany z przodu rzemykiem. Na kokardę. Gdybym wciął ją w pasie. Zebrał jej muflonki w miseczki. Gdyby ją zobaczył na nowo jedynie w gorsecie * tak często nękał nas nowymi pantoflami. Skórzanymi. Drogimi. Na obstalunek. Bardzo w tym przypominał swojego ojca, kiedy tak chodził po pokoju i skrzypiał nową skórą. Znosiło się skrzypienie - patrząc - na ten jego zachwyt. Bo jeśli płynąc w gorsecie, by mu nową skórą skrzypła. Zrozumiałby jak bardzo chce do niego należeć ? może by nie odchodził ***
04:28 / 31.12.2009 link komentarz (36)	życzę wam tych wszystkim pechowych rzeczy, jakie się wymienia przy wyjątkowych okazjach zatem : Pieniędzy, które należy bez zwłoki zainwestować w jakimś przedsięwzięciu, a praktycznie w banku, który je roztrwoni, i w dodatku doprowadzi do ruiny , za niespłacane kredyty, jakie weźmiesz w związku z niespodziewanym bankructwem twojego banku Samochodu, którego nie można zaparkować nigdzie w dużym mieście Dobrej, ciekawej Pracy, czyli tak około po 14 godzin dziennie Kobiety, dla której będziesz musiał nauczyć się gotować, sprzątać prać, odwożąc ją przy tym co do minuty na aerobik i do solarium sobie zaś, szybkiej wizyty u chirurga, Niech mi wreszcie otworzy ta pusta głowę i opróżni z tych wszystkich staniczków i majteczek, łącznie 187 rodzajów konfekcji damskiej naliczyłem ostatnio we wpisach i mojej prozie luźnej chociaż, kiedy zaczną wyjmować fikuśne stringi, i rozejdzie się wokół pyszny aromat, kto wie jak to się może skończyć dla personelu medycznego po gipsiarzy włącznie, bo ja przykładowo Go czując, chodzę po ścianach, drodzy Jubilaci 2010 ...
14:22 / 24.12.2009 link komentarz (74)	dziś bez fajerwerków. Poczynając od rzeczy ważnych ... ... sytych i pogodnych Świąt panu zbirosowi i wszystkim uczestnikom opiekującym się projektem nlog ... barwnych i rodzinnych Świąt wszystkim cierpliwie znoszącym moje wpisy, a już ich czytelnikom, z wdzięcznością ... do Samotnych, wybaczcie. Nie udało się jeszcze w pełni sprawnie uruchomić mojej strony : www.miastonocy.pl. , nie na wszystkich ulicach palą się światła ... zawiniłem. Dziewczyny spełniały moje nieprzemyślane fantazje, aż strona bardziej przypomina portal, a takie przedsięwzięcie nie daje się uruchomić jedynie, mocno tego pragnąc dodamy muzę. Mamy obiecane unikalne sesje muzyków, którzy na ten jeden raz zagrają wspólnie. Będzie to szeroki wachlarz najprzeróżniejszych znanych szaleństw muzycznych w grafice już znajdziecie znakomitości rangi międzynarodowej o tym , że należy wspierać ludzi nieśmiałych i uzdolnionych, trzeba wspierać na tej stronie twórczość amatorską, czego symbolem jest ciacho ikonka na stronie głównej, pamiętajcie zawsze przygarniemy do siebie wasze pierwsze pragnienie piękna ... a jeśli wywodzicie z małych miejscowości, szczególnie ... czekają nas trudne dni, Samotni. Każdy z nas jednak nosi w sercu obraz jakieś swojej spełnionej Wigilii. Pamiętajcie też, że ten dostawiony talerz może pochodzić ze szczerej reki. Ostatecznie niebawem znowu będziemy niezbędni. A z każdym rokiem będzie przybywać Nas coraz więcej. Jesteśmy produktem cywilizacji ... nie zapomnijcie się uśmiechać w te dni do najbliższych, jednym z tych waszych tajemniczych, rozmarzonych uśmiechów Sławek. Świadomie Samotny
03:01 / 20.12.2009 link komentarz (65)	Opowieść przedwigilijna przystanek autobusowy jest miejscem gdzie gubimy nagle swoją przynależność. Jeszcze przed chwilą nabywając buty zimowe w CCC, Józef czuł się żołnierzem korporacji. Wybrał ciemno brązowe mokasyny za 149,90 zet. Jeszcze przy kasie powtarzał sobie, że należy oszczędnie, nie należy szastać biletami NBP, bo trzeba zadbać o swoją morden, zanieść ją do chirurga, prywatnie. Powierzyć pani kosmetyczce. Nakupić kremów i odżywek. Wcześniej upupić u dentysty, niech sobie nie myśli, że może wyglądać na rozbrykaną. Zawadiacką fizys. Niech wie , że jeden z szamponów koloryzujących będzie jej poświęcony. A, że to nie będzie już jego twarz ? Ale kto może sobie pozwolić na taki luksus, mieć prawdziwą twarz w dzisiejszych czasach ? i tak spacerując po śniegu, ślisko. Wszerz i wzdłuż. Zrozumiał, że przemieszczam się do przynależności domowej. Dobrosąsiedzkiej przynależności. Przynależności z Antyradio. Może nawet imieninnowo rozrzewniającej jutro, jeśli solenizantka się odezwie. Jedynie na tym przystanku jest Niczyj. i kiedy pojazd się pojawił, natychmiast dostrzegł wyjątkowość tej chwili. Otóż on był zupełnie ciemny w środku. Ciemna czeluść na raczej skąpo oświetlonym przystanku. Wsiadł Drzwi z piskiem oddzieliły pana K. od niezdecydowanych. Uwierzyłem w numer linii 172. Zaufał swojemu smukłemu ciału, i rzeczywiście prześlizgnął się przez ciemne sylwetki przy drzwiach. Znalazł wolne miejsce, tuż przy oknie, twarzą do dwojga pasażerów naprzeciwko. Obok niego pozostająca w cieniu wspólniczka. I z boku swobodne pole obserwacji, na rysującą się w takimiż usadowieniu czwórkę. pozostawił przyczynę zaćmy gdzieś za sobą. Pochwalił zapobiegliwość kierowcy, który w mocy akumulatora upatrywał dodatkowego asa, na tej śliskiej, brejowatej jezdni. Oddał się bajkowości zjawiska. Najpierw chłonął czarno szary obraz. Zarysy twarzy rozmywające się w cieniach, to liźnięte światłem przejeżdżających samochodów z naprzeciwka. A kiedy pojawili się na jednej z ulic głównych prześwietlił nas blask ulicznych lamp, ferie neonów. To wszystko z trudnością wdzierało się do środka. Nie docierało głębiej, może na pół metra. Byli ciemnym pudełkiem z geometrycznie rozmieszczonymi otworami przez które raziły ich żółte, niebieskie i czerwone lance światła. Bo one najwytrwalej nadgryzają ciemność małe, czarne pudełko z robaczkami w środku. Ten pan kręcący się nieswojo to zapewne Gucio. Obok okazała z ginącym różowym noskiem w policzkach, Pyza. Obok Piggy, a zawdzięcza to operującej wokół nosa chusteczce. Jest jeszcze jedna uczestniczka tej podróży do pętli. Na siedzeniach obok. O miłej twarzyczce blondynka zaczesująca się w ścisły i upięty wyżej koński ogon. U kresu dopiero się okaże, 180 iluś tam centymetrową, łanią. O sympatycznym buziaczku, nazwałem ją w duchu więc, Dżdżownica Magda pozostał jeszcze Józef. Mrówka Z. Bo przecież dumny jest z mojego mrowiska. Ale na początku walczył z sennością. Ciekawe, w dzień jakoś wszyscy się powstrzymujemy, ale w autobusie przy wygaszonych światłach, każdy kto usiadł, zaraz zapadał w drzemkę. Pośród stojących w bezwładnym kołysaniu też następowały nagłe wzdrygnięcia. Pyza ze skrzyżowanymi rekami na piersiach, dłonie niknące gdzieś na biodrach. Pulchniutka buzia z mlecznym podbródkiem. Pomniejszone polikami oczy. A przecież ładny zarys brwi ciemnieniących w swych łukach uciekających od nasady nosa. Rzęsy długie, gęste, wywinięte do góry badał Józef Pyzię spojrzeniem przez paltko. Jak to może wyglądać. Jak to się układa na niej, zachodzi, jak to się oddycha. Kiedy nie jest takie zwarte i ściśnięte ramionami. Ile Pyzi spod ramion spłynie na biodra ? I nagle, coś się zmieniło, coś błysnęło żywo. Otworzyła oczy. Trudno określić wielkość kobiecych oczu w mroku, jeśli głowa mości się głęboko w ramionach, we śnie, a jeszcze wokół policzków stroszy się przypadkiem podwinięty za zagłówek kaptur. Oczy były w ciemnych brązach. Nie, zdawało mi się, zamknięte najspokojniej przystąpił do oceny uda. Do wybornego kształtu rysującego się pod paltem. Ale przecież musiał sprawdzić, musiał wrócić tą droga , jaką należy wybrać, kiedy kobieta nie wzbrania, drogą przez środek , dla innego niech to będzie guzik czarny i błyszczący, rozpięty przez nieuwagę, Józef to widzi inaczej. Józef inaczej czuje. I wcale nie jest łatwo wspiąć się płynnie z spojrzeniem powyżej pępuszka. Dalej pozdrowić prawą, a lewą pocałować. Zawsze całuje , bo pod nią jest serce. A potem to już tylko Pyzi oczy błyszczące, jak przybój oceanu o sterczący dumnie fiord. Nie wiadomo kto kogo pierwszy trącił stopa w kostce ale Piggi nagle ożywiła się bardzo. Zmięła hasająca wokół nosa chusteczkę, położyła niespodziewanie swoją ciepłą dłoń na wierzchu Józefa. Nie sądził, że jest taka gładka. Że Piggy ma ten nosek kształtny , i nie więcej niż trzydzieści lat. Szepcze do Pana K. konfesjonalnie : Jak w Londynie w roku czterdziestym. Nie mogła tego wiedzieć. I akurat w tym momencie, kiedy czubek damskiego kozaczka zawędrował gdzieś pod zgięcie kolana. Zaciemnienie – dodaje Piggy. Odwraca się do Józefa. A kozaczek się zaplatał gdzieś tam w józefowe sznurowadła. Tam musiała być jakaś klamerka ale ta ciemność, ma swój urok, prawda – zachęca Pana K. Piggy. Drzemiący Gucio odkleił się właśnie od szyby. Zapragnął sprawdzić godzinę na komórce. Niewielkie to światło, ale zawsze światło. Ale wytrwali spokojnie. Narodził się między nimi sekret. Pewna tajemnica otóż ten kozaczek trafił tu po przekątnej, pomiędzy Józefa, hakiem. Jeśli to była czarna, wełniana rajstopka, sama łydka była nader szczupła. Być może to była gra cieni, kto zresztą wie, jak się może nastroszyć paltko podbite futerkiem. Nie mogł się przyjrzeć, bo Piggy miała oczy sarnie, i takie ufnie patrzące pod górę. A dżdżownica Magda osamotniona na tamtych siedzeniach patrzyła na Pana K. na niebiesko, i szukała zrozumienia okiem na okrągło, a jest to spojrzenie z tych , co dławią po przełyk pomyślał sobie - to ci się śni. Musisz się obudzić. To jest jakiś koszmar. Fiński film o autobusie z duchami. Ale buty mam. Paragon schowałem. mówi Piggy – Moja babcia zawsze bała się bombowców. Zgodnie z etykietą damie nie wolno w takiej chwili podsuwać trudnych nazw. I tak z tą myślą o Luftwaffe, zatrzymali się na pętli Sadyba. I każdy się znalazł, i nie sypnął się ze swoja kwestią. Piggy pogładziła Józefa po dłoni pierwsza. Gucio przekroczył przez nich zgrabnym wrzutem nogi. Wstali blisko siebie. Ciepli. Jakoś się Pyzia obróciła zgrabnie. Nie patrząc, a właściwie patrząc, jak Magda wstaje, i wstaje wcale się nie kończąc, pamiętał trzymać stopę przy podłodze. Mocno. Pociągnęła raz przez delikatność. Za drugim sznurowadło poszło z uśmiechem przepuścił Magdę. Tak musiało być. Widać wcześniej zapisana już była w gwiazdach ta kolejność. Piggy. Gucio. Pyzia. Dżdżownica Magda i mrówka Z. Tylko te oczy Magdy z zapytaniem. Oczy szepczące : Muszę ci się dobrze przyjrzeć. Był za nią pół metra, co przy spadkach w autobusach niskopodłogowych Ikarus, daje przewagę około dziesięciu centymetrów. A i tak jej smukły młodzieńczy pyszczek zwieszał się nade Józefem. Było mi niebiesko. I wcale nie krzyczał : I co ja poradzę, że nie urosłem. Mama dawała twaróg, i nic nie pomogło wracał dwa przystanki jeszcze w luźnym bucie. W poniedziałek Wigilia w pracy. Ciekawe, co się wydarzy. A potem już bezpieczne święta. Tym razem to Józef się naje tych indyczych udek ... ***
01:11 / 13.12.2009 link komentarz (11)	* Sławomir Różyc - romans o księżycu wiele pokoi ma wrześniowy księżyc w pierwszym po stołach stąpają gazele majestatycznie w głębokich półmiskach trącają prosie czerwonym kopytkiem wypływa na taras nie czeka na salut sznur manekinów o weneckich maskach pełen szczebiotu dratwy zapętlonej w perukach żagle hiszpańskiej armady w palarni chłopcy od Makowskiego przez słomki ciągną anyżowy likier jakoś żółtawo klekoczą dziobami kaprawo patrzą gdzie pokój ostatni tam ściany bielone. Tam malutkie drzwiczki. Tam manuskrypty oprawione w skórę. Tutaj od zawsze pachnie żołędziami szukam i widzę z szczudlastej drabiny przyszedł biesiadny krzywo utrącony szczerzy się do mnie jak cynowa łyżka w fotelu gnuśny z twarzy pelerynę by świecić w pełni. Strzepnął poszarpaną chciałem zapytać : Szukam woluminu mnie manekinem ? Czy ten profil z dziobem ? Gdzieś słychać kroki. Po sobie roztrwonił śmiech zawiesisty w szklance niedopitej i ten do podusi. Dobranoc anioły ... ***
20:29 / 12.12.2009 link komentarz (5)	biblioteka. Zaciszne nawy ludzkiej samotności. Ostatnie miejsce, gdzie można spotkać miłość. Czasem pojawia się jakaś para szepcząca, wtedy większość zerka ukradkiem, skonsternowana. Zakochani są tutaj jak bic maki w zaślinionych serwetkach. Bo tutaj jest sacrum. Samotność na nas się kładzie chłodem zakurzonych tomów. Bo tutaj odbywa się wielki dil. Tutaj przychodzą po hasz zwany miłość. Po crak sensacji i beletrystykę. Tutaj znajduję pośród półek sinsemilli filozofii pan K. należy do dobrych hurtowni. Oferują nowości. Biblioteka jest dziś zapisem do złej lub dobrej hurtowni. Zależy kto komu chce pomóc. Czasem od wyobraźni dokonującego zakupy. Ale Józef nie odbiera uzależnionym towaru od ust. Nie odbiera im życia w którym będą żyli z rozdziału na rozdział. Nie odbiera im pracy w firmach, w powieściach, gdzie się nic nie robi. Ubierania się w kreacje o których wartości nawet kobiece pisma nie wspominają. Gdzie kobieta będzie słuchać wyznań skierowanych do niej. I traktować to sobie lekce. Kobieta rozpisana w literki, czy czytelniczka literki zbierająca ? i tutaj, i tam, gdzie młody manager sprawdza nową wyciągarkę w swojej terenówce, a przecież musi się zakopać na bezdrożach w błocie, aby mu pospieszali z pomocą, późno po północy, pasjonaci z Bydgoszczy, a może z jakiegoś Ełku. i tutaj, i tam, nie potrafimy żyć pełna piersią , nieprzewidziani w jakimś scenariuszu. A jeśli nam wyobraźni starcza dobieramy sobie w przymierzalniach bibliotecznych zamysł nieprawdopodobnej historii, która w błocie utaplana, ciągnie się kurczy, i jest za ciasna nawet dla nas. ale już tak scenariusz skroili spece od reklamy. Wie o tym pani w okularach, to ona będzie nie zwracać uwagi na pocałunki. Przeprowadzi się do biura managera i całą sobotę i niedzielę będą podziwiać jej kształtna łydkę w windzie. Ilekroć zadzwoni jej telefon na stronie 101, sprawdzi adresata i wyłączy komórkę. Potem ukradkiem na stronę 7, gdzie winda się się otwiera na zarysowane pod sukienka udo i tak się zamieniamy skórami na kilka godzin. Choć może uprzejmość tej pani na rogatce miasta, pozwoli temu panu w ciemnym kombinezonie zawezwać pomoc drogową, pomimo nowej wyciągarki. kierowcy w przepoconych drelichach radzą sobie na tej drodze, napierając na wóz twardym kołem. Ale my nie szukamy prawdziwego życia. Scenariusza szukamy z serii Upokorzeń bohaterem upokorzeń ma być nasze życie ***
19:43 / 10.12.2009 link komentarz (15)	Sławomir Różyc. Dobranoc Cyrano Tkliwsze serce sprawię zmierzchem mojej Pani Usta w sukni skrywa czy biel stóp od rtęci Którym w łusce szklany bardziej jest niż księżyc Pantofelek w trawie kształtną bywa rtęcią Sam w plotkach słyszałem, mówili, żeś piękna W czym piękna, odpowiedz, oddechu czy kresce Orbity pośladków w ręczniku na przemian Firan nie zwiesiłam ? Właściwe w nich dołki ? Kiedy stopą przyciągasz cienie w pilśniach trawy Cienie łódek maleńkich tam czekają do wzięcia Ja się gubię Cyrano ! Bo takt zmienił słowik ? Wołaj kocham ! Jej, Kocham ! Spod każdej gałęzi Kto oprócz nas dwojga, powiedział mi : Kocham ? Wybacz pani, ja gadam w pustej głowie chłopca Jak ci idzie ? Zawile, to głowa z przedziałkiem Jej kapelusz piór głodny i pełen winogron A co z chłopcem ? Niech spojrzę, powtarza coś z kartki - Cóż, to tylko poezja, nic poniżej pępka < Pocałunek Roksano, potem spać pójdziemy > Pocałunek to sprawi ? - tak pomarańcz w piórach Rozpłynęło się dwoje mokro spod powieki A my w pustym parku, gdzieś pokraczni w ciszy Powiem ci : Dobranoc, kochany gaduło Echo mi odpowie : Czas spać, Rosynancie nazwę Cię Lilia Con Amore. I będziesz miała w jej odcieniu skrzydła ... *
19:40 / 07.12.2009 link komentarz (16)	zniknął. Chodził swoimi ścieżkami aż rozpłynął się pewnego dnia dyskretnie. Wcześniej znikał. Podczas budowy zachodził wstrząśnięty i szukał znajomych kątów. Jeżył sierść, uciekał przed opiekunami, bo też nie myślał abstrakcyjnie. Gubił się mimo znajomych zapachów pięciu ocalałych ścian, które zachłannie obwąchiwał był jak większość ssaków istota terytorialną. Nie sądziłem, że może być tak przywiązany do rzeczy, szaf i parapetów, na których przesiadywał miał na imię Filon. Choć uparcie każdy przekręcał na Filemon. Może bym nie pamiętał ale miał paszport imienny do Unii Europejskiej wcześnie ode mnie. Biało czarny był odmiany polskie. Miał rodowód po matce czy ojcu, raczej wątły i najsłabszy w micie, ale objęty certyfikatem Kliniki Adopcyjnej przez pół roku dzwonili do mnie. Czy dostaje odpowiednie odżywki. Czy mu oko nie zaropiało. A jeśli chciałem Filona pozbawić samczości, oni gotowi byli tanio i bezboleśnie, w ramach promocji trzy wizyty u psychologa zwierząt nigdy nie usuwałem zwierzętom płci. Najpierw była Dunia. Wiódł się długi samczy ród kotów szarych. Pręgowanych. Czarnych z białą łatą. Jakoś top się udało gdzieś rozdać. I kiedy z miotu pozostał jeden jedyny kot okazało się, że to Masza Filon nie trafił do nas przypadkiem. Miał do spełnienia misję. Potrzebny był kobiecie mocno już starszej, aby się nim opiekować kobieta odeszła. Cicho i bez skargi. Zabrakło jej jej. Zagubiony między rusztowaniami kot, zdziczał i schudł, bardziej już przypominał deskę do krojenia warzyw, niż dostojne zwierzątko o błyszczącym futrze a jednak dał się obłaskawić powtórnie, ponieważ był osobnikiem łasym na muzykę klasyczną. Przy Strawińskim mruczał. Bizet strącał futrzarską kulę w czczy sen. Kiedy opera się kończyła stawiał ucha na sztorc i otwierał oko po przekątnej. Wreszcie prężył się na wszystkich czterech kończynach jakby się domagał bisów dzięki niemu coś wreszcie udało mi się zaśpiewać czysto. A jest to wyjątkowa trudna wokaliza. Słuchałem jej z wiekową kobietą, która starała się mi zastąpić matkę. Tuż po pogrzebie wyszedłem z campingowej przyczepy, gdzie nocowałem. Stanąłem pośród stawianych właśnie ścian, biegnąc wzrokiem w górę, z tej niezadaszonej pustce po domu, spytałem niebo i spytałem gwiazdy : Gdzie teraz jesteś Marianno ? z przyczepy płynęła aria Cania Leoncavallo z opery Pajace. Wróciłem smutny a Filon tam siedział. Wyprostowany, zmarnowany kot. Nigdy nie przejawiał zainteresowania muzyką, kiedy słuchaliśmy ze stara kobietą. I wtedy zrozumiałem. Że zwierzęta pamiętają i też tęsknią. Z początku cicho począłem śpiewać wraz z Stanisławem Gruszczyńskim, niskim, matowym barytonem, arię Cania ilekroć upadałem w życiu zawsze wstawałem z ta aria na ustach. Moja aria. Mój kot. Ostatni kot. Filon meloman. Rozpłynął się. Znikł taktownie bo żyję już tylko z wiersza na wiersz. Ostatni raz zaśpiewam ci Filonie arię Cania ... .... Śmiej się pajacu, bo tłum oklaski da ... ***
00:25 / 06.12.2009 link komentarz (17)	* okropne jest tak przegrać zonę w karty. Moralnie niedopuszczalne. Kiedyś pracowałem z kimś, Takim ... ale kiedy żona nas opuści dla bogatszego, żeglując z nim gdzieś na Baleary, czy dopuszczalne jest ją winić, że zdąża do samorealizacji ma przecież prawo oddychać. Żyć lepszym powietrzem paryskich wernisaży. Nie lękać się o opłaty około pierwszego nie będziemy golić pokutnie głowy z powodu niezrealizowanej żony. Bo goląc głowę nie chcieliśmy przecież patriotycznym wzorem upodobnić się do generała Andersa. Tak jak on skłaniając się ku ówczesnej modzie wśród wyższych wojskowych, upodabniał się do greckich strategów no właśnie. Do kogo usiłują się upodobnić młodzi z bogatych rodzin, goląc głowy i paradując w czarnych podkoszulkach. Zwieńczeni opryskliwymi tatuażami w widocznych miejscach. Pogardliwi wszystkim, i strzelający do siebie w kółko farbą z plastikowych karabinów. Bo na służbę w wojsku to już jaj zabrakło wstaje rano i wszędzie dostrzegam takie niespójności. Można o czymś opowiedzieć ze zrozumieniem, i można nie zrozumieć wyobraźcie sobie ja nawet nie kłamię. Nie muszę. Jestem prawdomówny. Jest tyle doktryn i filozofów, po których każdy z nas co dzień może się podszyć > ***
19:35 / 04.12.2009 link komentarz (3)	> ozdobnik w miejsce wpisu : Ile się naszukałyśmy tego forum ... czego pragną kobiety ? ale dlaczego szeptem, zawracamy przecież najgorętsze prądy jaźni pragnienia pierwotne. Kobiety .., każda ich rozbiegana cząstka, osobno pędzi na randkę. Potem sprawdzają ukradkiem na przystankach czy majteczki przypadkiem nie trafiły do torebki miłość, O czym szepcze miłość ? Kobiety pragną być pojmane ... ? ***
20:18 / 02.12.2009 link komentarz (7)	skrzętnie zbieram słowa. Wsłuchuje się w ich współbrzmienie. Oglądam pod światło. W sobotę napiszę erotyk. Albo w niedzielę. Może zacznę pisać już dzisiejszej nocy. Czy będzie miał rączą, przejrzystą konstrukcję ? Czy będę malował jak w drodze do Flandrii ? tym bardziej obce mi słowa niepotrzebne. Słowa dźwigające treść, ale nie zwiastujące. Wyciszyłem się bardzo. Czy powinienem teraz dokonywać wpisu ? Kiedy każdy zmysł mam wyostrzony na pozór czyichś przemyśleń takim się zdaje rozmowa, której byłem cichym uczestnikiem, rozmowa nic nie wnosząca swoją treścią. Swobodną, a z przesadną swadą, dotykającą anatomii wzajemnej i kłębiącej się w namiętnych aktach Kamasutry. istnieje pewna zależność między kobietami i mężczyznami zgłębiającymi ten temat. Dłonie mężczyzn tną powietrze wyprostowane, proste wektory. Katy. Romby. Tam gdzie powinno być zaokrąglenie pośladków. Gruszkowatość piersi, są wąskie bezlitośnie składane usta. Noga w białym zachwycie wyrzucona przed siebie, u nich raczej element z Ikei chwycony pod kolano po łokieć. one z piąstkami zaciśniętymi na widelcach. Usta rozchylone. Pewnie te piąstki tak im zostają we śnie. Tak trwają z paznokciami kaleczącymi konchę dłoni. Wiedzą. Widziały. Nie zdradzi je byle rumieniec w natłoku obrazów nikt nie wie, że Kamasutra odwołuje się do reinkarnacji. Że spełnienie mężczyzny jest przyspieszeniem zejścia jego cielesnej powłoki. I jeśli hinduska Kasia ma partnera spełnić, stymuluje go do granic wytrzymałości, by w owym spełnieniu uzyskał błogość transcendentalną. Hinduska przez swoje ciało rozmawia ciałem partnera ze stwórca hinduskiego raju tutaj raczej składamy Barbie. Zatracamy cały europejski dorobek intymny. Odtrącamy Platona razem z przepychem orfickich misteriów. Odtrącamy Owidiusza, i tu mnie serce szczególnie boli, nie kontemplujemy zapachów dam. Nie uświadamiamy im zacisza ich kształtów. Nie uczymy zaokrąglać warg w zdumieniu. Nie zachęcamy oddychać pełna piersią tak, abyśmy się potykali na drodze równej. Aby ich rzęsy z każdej odległości łaskotały policzki nie uczymy ,że kiedy im przyjdzie ochota upaść, to nieświadomie upadły już dawno od pierwszego spojrzenia wodzone, a teraz przychodzi je spełnić, jak Hinduski spełniają partnerów, tak my otwieramy w nich siebie, do rajskiego wejścia cóż tu więcej mówić, słuchałem milczący. Możliwe, że nie jestem znawca Kamasutry, moi koledzy składają lepiej ciała kobiet jak klocki lego. ale wierny naukom Owidiusza mam nadzieje, że po mnie żadna z dam, nie przesuwa czerwonego klocka z powrotem, na właściwe miejsce. I wszystkie klocki są jednako różowe i ciepłe a u nich ten czerwony klocuszek ciągłe nazywa się Clitoris. Inaczej, rywalka ... i tak to jednym łacińskim słowem odstrzeliłem sobie większość komentarzy ***
17:29 / 29.11.2009 link komentarz (22)	Sławomir Różyc - droga do Flandrii rano przemierzyć stopą dębowa podłogę trzeszczy choć po nocy dźwięczą w szparach świerszcze odsłaniając firankę znajdę garnitury seledyny wysmukłe strącające rosę nie otwieram okna na parapet wykładam chleb fasolę Senekę podróżne przyprawy nóż o cygańskim ostrzu do boku przypaszę za oknem wschodzi słońce. I tam czeka dziecko dziecko ma długie rzęsy. Kiedy do mnie przyszło paliłem szyszkami pod kuchnią i strzelały iskry dziecko w fotel się skryło blisko popielnika gdyby nie te rzęsy prawie niewidoczne dziecko nie miało marzeń choć widziało trawę oczy ostre błękitne bo widziały niebo często na nie patrzyłem obierając ziemniaki jak ołówkiem zgrabnie wymyśla przyjaciół jak kredkami starannie nakłada kolory jest tam wzgórze zielone. Są pszczoły. I jabłoń wczoraj z szafy wyjąłem pudełko po butach mam tam proce z dzieciństwa i swoje marzenia ... dziecko spało spokojnie pokaże mu Flandrię ***
20:03 / 26.11.2009 link komentarz (37)	widziałem twarz anioła. Powoli. Moje marzenie zamieszka na pograniczu Francji Belgii i Holandii. Adam ze swoim kolega nas przygarnął. Powiedział, że moje poetyckie miasto nocy będzie bezpieczne w Flamandii. Obaj są Francuzami ale czuja się Flamandami. Od dłuższego czasu tłumaczyli mi historie, kulturę i obyczaje. Katedra jeszcze nie ma flamandzkiego adresu. Ale za dużo ustaliliśmy nazw ulic, placów teatrów, nawet szpital, teraz tylko pisać i na stronę internetową nigdy nie mogłem dostrzec twarzy anioła. Zawsze mi umykała. Ale pisałem do jednej naszej dziewczyny, która lubi moje wiersze, i je czasem ocenia, tak się zapatrzyłem na jej buzię, że jakoś wymknęło się podświadomie. Tyle. Że to młodziutki anioł. Skromny. Milutki i taki dziewczęcy. Ale skoro poezja nie zna czasu , zobaczyłem aniołka za lat piętnaście. I może ża te piętnaście lat anioł zrozumie ten wiersz i bardzo się wzruszy ... dziękuje Ci aniele ... Sac, Sacoche znaczy po francusku worek, woreczek. Powiedzmy worek tęsknoty jedna dziewczyna mi mówiła. Bo to ukłon w stronę moich francuskich Flamandów Sławomir Różyc - Cathedrale Tombe du Soleil a la Mer mówią o niej w mieście że jest szklana jak morze że po nocach jest szklista Sac - dzwonisz z katedry sygnał biegnie po nawie przez witraże czerwone cienie goni księżyc - ja tu siedzę na ławce z podniesionym kołnierzem jest katedra po ścianach łacińskie napisy - czekam mam we włosach kremową kokardę w której ławce siedzisz ? za tobą organy ... - chciałam ci powiedzieć ., że w drodze do domu tabernakulum złoci twoje ciemne oczy - poczekaj, przerywa, widziałam w łazience światło świec pieści lakier brązowych paznokci - widziałam w lustrze. Skąd wiesz, że brązowe ? jest katedra, a w środku osiem białych kolumn - stałam bardzo długo, i palce mi drżały gdy odgarnę włosy jak twa szyja biała - Sac, ona się pojawiła. Ciągle się powiększa każda z kolumn wspiera z urokiem podbródek - słuchaj, to nie poezja ! To jest pierwsza zmarszczka zmarszczka ? A organy z podniesionym kołnierzem .. - Sac, w takiej chwili zostawić mnie samą pierwszy akord posłuchaj - Sacoche .., ja się boję ***
21:07 / 25.11.2009 link komentarz (30)	może powinienem o tym wcześniej napisać. Dzisiaj będzie o mężczyznach sieć przypomina niekiedy kosmos. Kręcące się planety wokół Słońca. Allegro. Gazeta Wyborcza. Obłoki porno tuby. Mgławica naszej klasy. I gdzieś tam na Drodze Mlecznej nlog. Czy dla innych pudelek.pl wstrzeliwujemy się codziennie na taka orbitę. Krążymy ufni w panujące prawa grawitacji. Czasem ktoś nie trafi w portal czasoprzestrzenny i nick znika w czarnym kosmosie. Spada bądź trafia do czasów równoległych. Z Małej Niedźwiedzicy Onetu na portal Bez Tabu. Jak w każdym wszechświecie są gwiezdni wędrowcy. Jedni dla interesu. Inni chcieli by ten wszechświat podbić. Ja należałem do wędrowców kiedy się wybierze nowy układ słoneczny, do sentymentów zawraca cię poczta, i dogania szybko zgodnie z teorią względności. Im mnie niewdzięcznika również dopadła. Skoro jednak czas swój spędzam pracowicie mogłem liczyć, że przeprosiny moje okażą się skuteczne. Że słowa raz jeszcze będą trzepotami rzęs. A ostatecznie u istoty tak zmyślnie naznaczonej kobiecością, zawsze przez pretensję przebije się radość, i ciekawości chętka pomyślcie, garncarz Bóg ulepił Adama z czerwonej gliny. Ujął mu żebro i stworzył kobietę. Żebro nie jest zbyt wyszukanym . Zawsze kiedy mozolnie się wspinam po białej szyi, wargami, znajduje ten ciepły płatek, chce głośno krzyczeć, Boże ! Co by się z nami stało, gdybyś Ją stworzył z ucha ? pierwsza znalazła mnie Artemis, panienka łowczyni femina trzeciej generacji, wróg poglądów zaciekły, a przecież zawsze broniłem honoru jej kobiecości, co na tamtych portalach uznawane bywa za przypadłość, potem jedynie potupywałem w oczekiwaniu na jej przybycie, kiedy jednym wpisem pozbawiała nick głowy zdejmując najpierw kanarka, mówię wam przy niej piła 4, to zepsuta zabawka ale kolaborowaliśmy ze sobą ukradkiem, niby na ziemiach czerni krzyczałem : Sparta pozdrawia Ateny ! Ale tak trochę za nią podążałem, że zawsze czoło zatrzymywało się na czerwonym słupku z napisem : Przystanek. Artemis jest moim kumplem. I kiedy pisze : ... choć tęskni za światem mężczyzn, do którego boi się aspirować ., będę musiał rozejrzeć się po tutejszych mężczyznach i odpowiedzieć, dlaczego : Oni tu, a ja tam ? po chwili odezwała się Smoczka. Chciało by się przypomnieć jak krzyczeliśmy na portalach : Krew i żelazo ! I wydawało nam się, że zmienimy świat, wciąż dla mnie jesteś jak oranżadka w torebce szczypiąca w języczek, jak można pytać : Kto Ty w ogóle jesteś S... ? :)) pojawiłem się tutaj i rozstawiłem swoje skromne namioty. Z nikim nie zadarłem. Nikogo nie obraziłem Artemis. Bywałem tutaj u piszących mężczyzn. Początkowo wydali mi się jak dokazujący chłopcy. Rozbrykani i niepoprawni. Ale było coś jeszcze. Kiedy się zadomowiłem i zyskałem nieco popularności. Nie byli złośliwi ani zazdrośni. Mojemu nickowi oszczędzili uszczypliwości. może patrzyli z rozbawianiem. Może spod przymrużonych. Ale to nie są chłopcy, to dojrzali mężczyźni, którzy wiedzą, że świat zaludniają ludzie mądrzy, i kręcący młyńce nicponia z bandurka. Doceńcie wreszcie swoich mężczyzn na nlogu. To się nazywa Tolerancja. Od Niej aż ociekają publiczne media. Tylko wasi chłopcy z nlogu Ją mają we krwi. A media nie ***
21:23 / 21.11.2009 link komentarz (45)	> fizykoterapia wydało się wówczas ... Oto nadchodzi czas powszechnego celebrowania, a my nie pozbawieni obaw coraz częściej ulegając cichej stabilizacji przestaniemy narzekać wreszcie. Klocki zwyczajnie trafia na swoje miejsce i jak w Smażalni narzekania będą cichsze w końcu umilkną. A my zawstydzeni naszą niewiarą tym gorliwiej chwalić będziemy naznaczone nam przywileje. Jednym duże, drugim malutkie gdyby Józef K. nie pytał dlaczego. Nie usiłował wierzyć że przyjęty system postępowania na co dzień ma jakiś już nie tyle etyczny, a logiczny wymiar. Gdyby w porę zauważył ta skromną i powiększającą się w coraz szersze pasmo, czarna kreskę, która miała oddzielić uprzywilejowanych i chwalących czyjeś uprzywilejowanie pochlebców gdyby potrafił żyć z pochlebstwo tak jak się tam do dziś żyje w Smażalni reklam coraz bardziej ulegając logice zdarzeń rzeczywistych ... Sławomir Różyc - In plaats van de blauwe regen wczoraj przez sen prosiłaś o swoje wyzwolenie widziałem fale na plaży wyrzuciły deski pachniały solą imiona skrzydlatych tancerzy nosiły wydętą pierzynę białej galeony twój płacz przypłynął nad ranem z nieznanego miasta obmywał zboże imbirem w południowych prądach w tym śnie o ramionach jasnych jak powróz przez plecy w tym śnie o włosach ciemnych pachnących daktylem niepokój ten obecny kiedy spoglądasz przez okno widziałem to widziały portowe żurawie spojrzenie twoje niechcący zapala w oknie świece deski wyrzuca morze a ty na nabrzeżu pytasz skrzypiące żurawie kto nie wrócił do portu kiedy miesiąc nie wraca wykładasz pamiątki w kartonie stoją na targu przechodniów ciekawe kruche figurki nietrwałe na pólkach z książkami drobne pierścionki cienko ściskające palec krojące czas i przestrzeń sercem diamentowym i pewnie wieczorem powiesz cicho nad albumem ... wiem, w latach kryzysu i po rewolucji przywódcy budują stadiony. A czasem fontanny czy już wtedy oboje będziemy śnić na jawie choć uciekasz od krzyku ptactwa nad zatoką bo kto patrzy uważniej : Co wyrzuci morze dość masz dziobów otwartych i nienasyconych sen cie znosi sekretnie w pobliże fontanny na ławach z białego kamienia jakie ma znaczenie faun co dmucha w muszle kiedy gejzer syczy rozdwaja się w górze słońcem ciebie dotyka czy złudę dziecięcą znów niepewnie wyglądasz swoich nowych piersi łydki z udami łączą dziewczęce kolana do bulw podobne w lustrze jeśli nie kościste znowu masz kółko na ustach z czerwonej pomadki znowu mówisz mi barwne imie nieprawdziwe to tylko anioł niezręczny zostawił ci pieczęć na ustach ci pierzaści panowie nie pojmują kobiet dlatego na nabrzeżach gorzki zapach migdałów i pod fontannę powracasz i wracasz po młodość bo czy ktoś wie co dzieje się w sercach przywódców ? kiedy boją się ludzi i budują fontanny jeśli dokładnie się przyjrzeć to ten czerwony krążek anielskiej szminki na ustach odbiera im mowę Pozdrowienia !
22:06 / 19.11.2009 link komentarz (35)	portugalska impresja rano prezes zatrzymał Józefa w kuchni. Jeden z dwóch współwłaścicieli firmy. Czarnowłosy niczym Argentyńczyk. Bardziej żywiołowy. Stanowczy. Będąc dużo mniejszym od pana K. budzi respekt. Samiec alfa przygląda się uważnie lewemu oku Józefa. Odstępuje dwa kroki. Mówi, obserwując Józefa bacznie : Portugalczycy byli oczarowani panem ... przychodzi chwila kiedy zdajesz się docierać do własnej tożsamości Józefie. Byłeś ostrożny przez wiele lat. Ale poczciwy pan Józef K właśnie wymiękł. Jeszcze się uśmiecha melancholijnie Chyba mówi pan o jej żeńskiej części ? - ale jedynie zdolny jest potwierdzić treść pozwu. Szef wybucha rwanym, demonicznym śmiechem. Młodzi pracownicy nie trafiają szynką na starannie posmarowane masłem Łomża kanapki. Dzieje się coś czego nie pojmują : Prezes prowokuje dobrodusznego dinozaura. Pan asystent od spraw nieokreślonych bliżej, tymczasem stawia kubeczek na stalowym, długim blacie tuż obok dużego zlewozmywaka. Sypie na wyczucie Kronung Jacobs Gold. Zalewa wrzątkiem z czajnika. Starannie dobiera cztery nie utracone kosteczki cukru w kształcie trefli ... ale tuż obok pojawia się Halszka z sensowną szklaneczką w wisienki. Nie sposób nie popatrzeć na Halszkę z gór. Halszkę ciemnowłosą, smukłą, w której oczach szarych nieraz przepływa mgła znad turni. Niech tylko usiądzie kącikiem na skórzanej sofie. Niech się zamyśli dziś przez przez zwarte ciało kozicy przebiega jednak dreszcz. Po piegowatej buzi rozpełza się rozbawienie, jątrzy już nieomal oczy, i szkli długie rzęsy ... Józefie, mnie same spojrzenia nie wystarczą. Ja sobie jeszcze lubię pogadać ... zaczepnie wtrąca i przesuwa się za stojącego przy blacie stażystę, który zdumiony patrzy na mnie. Czuje jej obecność nieomal na plecach. A jeszcze szef tokuje : Całe przyjęcie wspominali , K oo, Sophii, coś kwili pojednawczo w piersi. Ale asystent Józef K. odpowiada Halszce szarmancko : Ależ ja lubię patrzeć jak Halszka mówi do mnie. Lubie ten pojawiający się koniuszek języka niby u Beyonce. I teraz Halszka strzela błyskającymi oczami. Pokazuje koniuszek w tej wycofywance już za ekspres do kaw, a lodówkę, jak by to ucieczka między krzakami agrestu. Czyli - myśli K – cała Górna Galeria wie. A szef niby się śmieje, ocenia ile wart jest basior, i czy mu przypadkiem nie wydusi pisklaków ach, to musiało kiedyś nastąpić. Uprzedzał Józefa jeden życzliwy komentator wczoraj, że brak snu może odwadniać jawę. I jest to jak malowanie na jesionie. Materiał pęka i w szparze pojawia się rzeczywisty błysk pan K. zauważył Ją we wtorek. Ktoś miał przyjechać z Lizbony dopiąć produkcję. Pierwsze ostrzeżenie przyznajmy, wychynęło z z zaciekawionego oblicza Korsykanki Marcieline, gdzieś w połowie zeszłego tygodnia. Ale Francuzi z natury są ciekawi i bezpośredni. Ona zaś wiotka , śniada, o udzie jak patyczek. A Sophie jest dziewczęca. Nieduża o kruczych włosach i nosku w orzełka. Usta wywinięte namiętnie oczy ciemne. Ciepłe. Niby wywar granatu jej zapach niepokojący zobaczyli się z Józefem od razu. Ona tym ułamkiem zwłoki w rozmowie, przesłała spojrzenie, a kiedy mówi jej buzia nie jest jedynie okrągła i niewinna. Jej wargi czynią się wymowne. Zachłanne. Jakby głębokousta, a a błona wewnątrz ciemniejsza, wabiąca niewiadoma jaką obietnicą. Tak, że asystent Józef K. zwyczajnie się zapomniał. Zrzucił sandałki. Włożył buty i przyczesał włosy woda zimną. Dodał kolońskiej. I krzyżowały się te spojrzenia wzajemne szczodrobliwości do wczoraj wieczór. Bezkarne. Coraz bardziej wymowne. Bowiem widzimy w sobie wzajemnie ostatnią nowa komórkę. Film Tarantino o którym trzeba się utwierdzić również z tymi z Lizbony. Plastyk widzimy nie kobiety. Zimowe opony a kiedy tak stanęła przy ekspresie wzdłuż całej długości blatu patrzyli na siebie z Józefem. Na kubki do kawy. Aż zaczęła drobić stópkami w miejscu. Zrozumiał. Zatoczył okrąg lewą nogą po parkiecie. Lewą dłoń oparł na biodrze. Prawą wyprostował z opuszczona dłonią niby dziobem żurawia. Czekałem. Nie liczył się czas. Czy ktoś nadejdzie. Zrozumiała. Stanęła wyprostowana bokiem. Przysłoniła podbródek i usta wyprostowana dłonią niczym wachlarzem. Opuścił dłoń na czoło. Zakreśliłem jej wczorajsza twarz na swojej. Potem opuścił nieco czoło, aż jej dzisiejsze włosy opadną. Palce sunęły delikatnie pod tymi włosami, a dochodząc przedziałka pochwycił je wyobraźnią, między dłonią i kciukiem, odtrącał niesforne, jak Sophii to czyni noc miał na palcach, kiedy znaczyłem powieki. Piwonie na wargach. Kalię otworzył dłoń na piersi, odrzucił jak przeczytane strony na jaśniejący dziś dekolt. Westchnęła głęboko. Potem paznokciem na kciuku przeciął dolna wargę. Czekał. Krople krwi zebrała na chusteczkę. Powąchała zachłannie i ze zrozumieniem czarnych oczu szepnęła : Flamenco ... odwróciła się i drobiąc jak dziewczynka ratowała się projektem pan K. nie wie, co z tego wyniknie. Nie wie jak bardzo zmieni się jego wizerunek w firmie. Ona będzie pamiętać Warszawę z sentymentem. Nie jest dużym i barczystym orłem. Nie jest pięknym i pewnym siebie sokołem. Jest małym i płowym jastrzębiem, który czasem pragnie poderwać się nocą. Jednym z ostatnich. Tym tańczącym ... ... i szlag trafił nadzieje na ambitny log, ostatecznie ... ***
23:06 / 17.11.2009 link komentarz (19)	neofici i renegaci kiedy pan K. szarpię ciężkie żelazne drzwi do carskiej fortecy , gdzie zatrudniony został niegdyś w wytwórni pieczarek, wcale nie czuję się wolnym. Spełnionym. Ciekawym rześkiego, jesiennego wieczoru szumiącego tutaj w koronach wysokich klonów. zrozumiałe, Józef bywa ogłupiały w tej walce o odzyskanie higienicznego trybu życia. Psychoanalityczka, pasjonatka raczej i dziewczyna A. sugerowała : Pompon ? Powinien odzyskać rytm snu w sobotę odzyskać swobody pan K. nie potrafi. Podobno to z uporu tkwiącego w nim samym. Wczoraj zaplanował sobie bieganie. Spał około trzy i pół godziny, z czego półtorej, wytrwale biegał. Dopiero się się napatrzył , co Józefa otacza w snach. Biało żółtawą mgłę mijał. Park z gazowymi latarniami, gdzie pod ławkami, śpią mali ludzie z drewnianymi nosami. Ale oni są przyjaźni. Ostatecznie należą do biegającego snu pana K. twarz wyraźnie zarysowana przez błonę ściany poprosiła Józefa o przypalenie papierosa. Razem obserwowali duża blado niebieską bańkę mknącą nad jezdnią. Przypominała sterowiec. Nie przyjrzał się dokładnie pan K., musiał wyjmować z ust twarzy papierosa. Kiedy twarz się zaciągnęła, to opowiadała raczej niestarannie. Ale Józef wiedział, że inni nie pamiętają snów. To ich mechanizmy obronne. Nie wiedzieć, co się dzieje w snach pan K. wszystko bardzo dokładnie zapisuję w głowie. Choćby nie chciał. I niesłychanie trudno przejść przez sen Józefa niezauważonym. Bańka zaś pachniała rozwodnionym octem. Świstała jak nieszczelny wentyl. Twarz powiedziała : Odwiedzili nas wreszcie Zamilcz – powiedział Józef – jesteś moją podświadomością Nie jestem, - odrzekła twarz - bo to jest twój sen biegający. Znikam z za rogu wyszła ona . Była młoda w czarnych koronkach. Minęła Józefa wionąc chłodem rozpaczy. Goździkami. Zdradziłam Cię – powiedziała – tak krótko cię znam, a już zdążyłam zdradzić. Józef K. krzyczał za nią Zaraz ! - krzyczał - Nie jestem żaden Chrystus, żeby mnie zdradzać. Nie pakuj mnie w syndromy. W żadnego Fromma nie pakuj - prosił - żadnego. Rozumiesz muszko ? Zatrzymała się panna Diva w czarnych podzwaniających koronkach, bo czasem w snach podkrada się jakieś słyszalne brzmienie Nie Fromm, mój naiwny - odrzekła - I nie pośladki, które wysyłałam ci tyle razy. Rozwichrzony samcze ... pan Józef K. nie potrafił zobaczyć twarzy. Nie była to wina koronek. Dlaczego anioły Józefa nie mają twarzy ? Erich, to takie czyste brzmienie, Erich było jak wyszczerbiony kieliszek przyłożony do kobiecej piersi ! - krzyczała w otchłań pustej ulicy. Ile było skargi w tym jej wołaniu. W dłoni ściskała coś małego. Wstążkę. Figurkę. Może kawałek kolorowego papieru zdradziła mnie – rozmyślał Józef idąc w mroku po mokrych liściach. - m Zrobiła to z potrzeby serca. Teraz ma wyrzuty sumienia. Ale wkrótce jeszcze bardziej mnie polubi. Stanę się dla niej bardziej zrozumiały. Takie są kobiety. Składają się z piersi i pośladków. To już wiesz .., i jeszcze z duszy. Nie zapominaj Józefie o duszy. Dusza kobiety przeciąga się na miękkiej lignince, łasa czułego słowa i dotyku przez ten dotyk dusza, czasem zapodziewa się w sobie i biegnie za tobą z płaczem bo kobieca dusza jest czarnych koronek dzwonieniem. Albo maleńką kokardka wszytą w koronkowe majteczki ... one zawsze mnie zdradzają, moje anioły – powiedział sobie pan K. A przez okna restauracji widział przy spóźnionym obiedzie pracowników z trzech zaprzyjaźnionych z pieczarkarnia firm. Nie wpadł na piwo. Oni tam ciągłe są - pomyślał wszyscy śniący na jawie swój sen, siedzimy przy tym piwie. Mówimy głośno o wolności, a prosimy, żeby ktoś się nami zajął. Nakazał. Miał gotową receptę. Głaskał po głowie. A najlepiej założył kaganiec. Obrożę. Kreślił patykiem granice na piachu. Stąd dotąd wolno skamlemy czeka nas poprawność polityczna. Społeczeństwo homoseksualne obojga płci. A potem Szariat. Czy Józef będzie walczył ? Józef potrafi żyć wśród kobiet zwolenniczek Patriarchatu. Nie oszukuj się Józefie. Znasz na wyrywki Clausewitza. Pokój zawsze jest wojną prowadzoną odmiennymi środkami musisz rozpoznać renegatki panie K. Będą je ścigać neofitki. Niczym rzucacze nikotynowego nałogu bądź zwolenniczki diety Kwaśniewskiego, będą wytykać swoje wcześniejsze przyjaciółki palcami. Bo to za mało rzucić petem o ziemię. Trzeba być za to kochanym. Unoszonym na wyciągniętych rekach ponad tłumem jeszcze feministki trzeciej generacji będą potrzebować pomocy. Musisz przestać publikować wiersze Józefie. Kontrolować swoje wypowiedzi. Musisz przywrócić rytm snu. Przecież światowego kryzysu nikt nie umie wytłumaczyć. Żaden ekonomista. A noblista Tobin przewidział. Zrobili z niego w NBC czuba na cały świat. Umarł jako czub. Wcześniej zabili Kennedych. I Martina Luthera Kinga. Chociaż Martin Luther King i tak by zginął. Mówił do tłumów czysta poezja. Jak Jezus ... dzisiaj będziesz grał w karty. W tym śnie. Zawsze potrafisz zainstalować tam dwie rzeczy. Niech będzie stół i nocna lampka. Może dowiemy się jak mieszka wiedziałeś o tym goląc się rano przed lustrem Józefie. Teraz jesteś po jego drugiej stronie. Żadna Smażalnia ryb, żadne studio grafiki tam cie nie dosięgnie. Żaden przebierający się za swojaka motocyklistę ... Szef kogoś czekają ciekawe czasy. Nas czekają naiwni.., bez wyjątków. Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli – pamiętasz Józefie ? Powiedz najprostszą prawdę widzianą przez wszystkich ... nawet bliscy znajomi nie podają już sobie ręki na powitanie ... ***
11:59 / 15.11.2009 link komentarz (48)	Sławomir Różyc - zapach Błyszczyka z placu Astromerii przy Katedrze. Tempera nanieść na palce jedwab cynamonu wystarczy jeden, dwa, a może więcej czerwone rurki w palcach strzelające z twojego okna przykładać do piersi trącać chropawo gęstniejące sutki bawić się w ustach mozolnie się bawić podłużnym wyrazem wymawiać z Sri Lanki pochodzi drzewo i listki zielone gdyby mieć kwiaty w kasztanowych włosach a włosy rozpuścić w sennościach wieczoru po kątach pokoju o połysku świecy z zieleni wosku z wosku utoczonej bo taką zdobył by wabić inaczej taką ustawił taką ogniem krzesa z półmroku wytnie ramiona i biodra spojrzeniem wejdzie ostrzem wzdłuż podbrzusza tam w szepcie Anno zabełta z imbirem tam je uczesze z kwiatami we włosach kosmyków szeptaniem i piżmem pachwiny zębami natnie chwyci płatek łona zedrze pasmami z ciebie wonną korę cynamonowo będą śpiewać piersi aż z biciem dzwonu palcami na wargach zgaśnie we łkaniach i rubinem zalśni palcami na wargach cynamonem ciepłym byś wołała ... byś śniła o Więcej ***
21:32 / 14.11.2009 link komentarz (17)	Tęsknoty otuliły mnie dzisiaj białym kożuszkiem. Nadzieje i smutki trwalsze są od zimy. Pusto tu wokół. I gdybyśmy usiedli przy kuchni, gdzie się szyszkami palili i osiką. Opowiedziałabyś może, czego pragniesz po zimie. Sukienki wiosennej w z dekoltem obszernym na placach. Zapaliłbym fajkę albo żeby tak dla kaprysu pobyć na Majorce. A może powszednich świerszczy słuchać na Mazowszu ?
20:39 / 12.11.2009 link komentarz (38)	* będzie dziś nietypowo ... Ogłoszenie. chętnie podejmę współprace z aniołem chętnym wesprzeć spracowanego poetę swoim zapałem w dziedzinie uporządkowania mojej pracy twórczej i marketingu. wolontariusz winna być płci pięknej, pełnoletnia i bez odgraniczeń wiekowych w przeciwna stronę, kreatywna. Z lepsza znajomością podwieszania linków ode mnie. Mile widziane uzdolnienia. w zamian oferujemy promocję jej uzdolnień. Współredagowanie loga i logów równoległych. W dalszej kolejności uczestnictwo w naszym drukowanym w przyszłości kłusownictwie poetyckim. Udział w spędach artystycznych i stypach pt. wieczory autorskie w charakterze sekretarza bądź asystentki. Funkcja może się pisać w języku francuskim, angielskim bądź hiszpańskim zapewniam ze swojej strony nietykalność osobowościową i cielesną pełen nadziei sinuhe wypada dziś dopowiedzieć Stukającego człowieka. W mojej twórczości dopowiadam wątki z tomiku na tomik. Piszę całym dorobkiem. Dopowiadam kolorem. Kształtem kamyka z dzieciństwa. Spacerującym po skórze snem pamiętam jak odchodziłem pełen nadziei w stronę mojego sadu, zielonych wzgórz i miasta Nocy, które wznosiłem dla sobie podobnych nie wiem kiedy zacząłem opowieść przemieniać w baśń. Ale takich was widzę pięknych i nieśmiertelnych, dokładnie świadom naszych słabości. Dlatego nawet brzydota u mnie ma wymiar antyczny. Oraz pyszną wyszywana złotem tunikę trzeba to powiedzieć. Bo miasto Nocy zupełnie bez mojej wiedzy puściło i tutaj pędy. Rośnie sobie i szepcze gdzieś tam w ciemnym rogu pokoju za waszymi świecącymi po nocy monitorami to miasto ten sad ta kraina to Avalon. Tyle że dziwnie współczesny a teraz dopowiedzmy o przeznaczeniu Kuby. Wierszem, co bardzo się opierał baśni. Po nim to właśnie zacząłem swoje myśli malować. Ten jeszcze wyrzeźbiony został Sławomir Różyc. Romans z stukającym człowiekiem nie zgaszę światła nad stołem zostawię kanapki takie jak lubisz z skorupką sałaty potem w ciemnej łazience ukryjesz się w kacie razem z igłą błądzącą okopconą łyżką będziesz niosła do łóżka swoje drobne piersi tysiącem rozmazanych płochliwych jaskółek rano nic ci nie powiem nie popatrzę w lustro że pościel znaczona, znowu treścią kobiety *
22:38 / 10.11.2009 link komentarz (44)	* Przeznaczenie. Kiedyś miałem przyjaciela. Zakochał się. Pasowali do siebie jak dwie połówki jabłka - tak to określał. Niewyszukanie jego przeznaczenie. Kobieta. Często chełpimy się w ten sposób jeśli się nam coś w życiu udaje. Wtedy wierzymy w przeznaczenie. Ono nas wyróżnia. Błyszczy orłami zwycięstwa na czole potem przestał używać słowa : Przeznaczenie. Publicznie stwierdził, że przeznaczenie nie istnieje. W luźnej rozmowie u znajomych przy winku. Wykrzyczał skromniutkiej dziewczynie, którą po raz pierwszy widział na oczy, większość ją widziała pierwszy raz. Ty mnie nie pierdol głupot o jakimś przeznaczeniu ! Potem trzasnął drzwiami. Milczeliśmy tym dziwnym milczeniem ludzi, którzy nie wiedzą o co chodzi. Ta mała się rozbeczała widzę go czasem. Przebija się przez moje spojrzenie i wcale mnie zauważa. Choć znam te ironiczne skrzywienie warg. Energiczny sposób poruszania. Jego energetyczna obecność w mojej głowie. Tak przez chwilę, jakby sprawdzał, czy wiem że on ze swoim Przeznaczeniem jest nadal. Wiem Kuba. Wiem sam nie wiem kiedy odszedłem ze świata poezji zaangażowanej społecznie. Buntowniczej. Starzy znajomi mają mnie to za złe. Mówią, że marnuję taki doskonały warsztat. Odsunęli się ode mnie bo ja postanowiłem pisać o miłości. Uznałem, że tylko miłość jest coś warta. Mówili mi : Podaj choć jeden racjonalny powód. Nie chciałem powiedzieć. Ale wam powiem. Jest taki rozbrajająco naiwny. Ten powód to zacierające się z wolna nazwisko. nazywał się John Lennon, i mówił, że : do życia nie potrzeba nam więcej nic prócz miłości opowiem wam o przeznaczeniu Kuby. Smutna to baśń zamknięta w małym cyklu. Jeśli was nie zrazi opublikuję jeszcze tej historii dopowiedzenie, które powstało niedawno. Chciałbym darować sobie, pamiętając wstrząśnięte twarze moich koleżanek z pracy po przeczytania, ale obiecałem sobie kiedyś nie kłamać o miłości Sławomir Różyc. Stukający człowiek zaprosić w drzwi stukającego człowieka niech uwierzy w dosłowność ścian że schody nie są z płynnego szkła poręcze nie popękają niczym łodygi kiedy oprze dłoń na balustradzie i przejmie dobroć drewna trwać z człowiekiem cierpliwie on umie stać i obie ręce wyciąga ginący gatunek o niechwytnych palcach kiedy przełamuje się chlebem ze sobą kiedy sięga z westchnieniem po kiełbasę po ser po jabłko do kieszeni na drogę jeśli wyłączysz stukającemu człowiekowi światło będzie tu jaśniał jak końskie czaszki na obsianym polu odganiający wrony gatunek o niechwytnych palcach pozbawiony nagle upierzenia lotek puchu nawigacji i ciepła czekający na chybotliwy płomyk świecy czekający, co dalej będzie się działo w twoim życiu w twojej kuchni przychodzić do stukającego człowieka z nożycami do człowieka w wodzie mętnej do tali trzeba coś mówić aby napocząć cięcie znać język kiedy spod włosów zajatrzą ślady po papierosach poskręcana w biały sznur blizna na łopatce sprawić, że zielona mydelniczka odpłynie jeziorem czerniejącym a zlepione włosy do worka tam już spodnie koszula rdzawo szare łożysko określane bielizną aż odpłynie jeziorem czerniejącym aby szeptać nareszcie o jakiejś księżniczce o głowie nacieranej naftą głowie syczącej bo stukający człowiek jeszcze nie zagojony bo stukający człowiek okazał się kobietą współczujemy sobie że człowiek zamknięty bywa kształtem i należy zostawić maszynkę Mach 3 aby tam również odkryła się ponownie wręczyć bilet wręczyć jabłko którego nie schowa ukradkiem do kieszeni już rozumie. Jabłko jest bryłą przenosi drzemiące życie i nasze palce na jabłku spotykają się niespodziewanie na jakimś Karakorum. Pilicy można zobaczyć zapętlające się ważki przez lupki skrzydełek oglądać tatarak wielobarwnie przez żyłki mrugać spierzchniętym słońcem tyle można a pociąg dźwiga powoli stukającego człowieka ludzie o o ptasim wejrzeniu kontrolują nas z nad swoich iPodów podróżnych oni od dawna znają zakończenie *
03:35 / 09.11.2009 link komentarz (26)	szarpie nas obowiązek przez sen. Podrywa z pościeli i ciągnie do golenia przed lustrem. Obowiązek nie Ciekawość. Możliwość naprawienia świata. I to żeby ludzie zaczęli rozmawiać ze sobą. Wiele traktatów napisano na ten temat tylko nikt odchodząc od lustra nie pamięta już o przeznaczeniu. Czy wierzysz jeszcze w przeznaczenie ? czy przeznaczeniem są rozdawane za złotówkę komórki na jakimś Plusie ? jakie jest twoje przeznaczenie istoto patrząca co dzień na mnie z lustra ? Sławomir Różyc Ogrodnik ten w kapeluszu czarnym nie jest żadnym bardem i nie cmoka tak czule spoglądając na żonę nie splata rzewnych nutek szkapę ponaglając nie czochra jej leniwie batem za uszami ten pan kryjący spojrzenie pod szerokim rondem jest raczej przepołowionym nad sadem zwierciadłem tak sobie pobłyskując pomiędzy drzewami bo gdzieś tam za agrestem uprawia marzenia ale najsmutniejsze składa na furmance w ciemności kruche szepty bardziej są dorodne tnie srebrną siekierką pnącze rwące się do planet żebraniem o bezwstydne piersi żadne nie dorośnie *
04:39 / 08.11.2009 link komentarz (55)	Sławomir Różyc -- Akt z zielonym wazonikiem sen podkulił pięty na twej płaskiej twarzy amarant figlarny szeleści jak tafta smukłe, i czarne porozstawiał laufry na postnych wargach połyskując cyrklem coś tam wytycza co się na sen składa wilgotny oddech zabijanej foki krótki przy rzęsach zabłąkany trzepot mokre plaskanie na stygnącej plaży lub podłużne szyje sterczącego drobiu ściśnięte w modlitwie gardziel przy gardzieli strach smakujące, długi tykowaty wytarty z pierzem w ciasnej egzystencji kto nas wyśledzi na miękkiej pościeli zgrabnie obraca przekątną monstrancji pokłon, co rozpala zuchwałość pokory wegetariaństwo. I niebyt orgazmu pewnych rzeczy się nie tłumaczy. Pewne rzeczy trzeba odszukać w sobie ***
22:04 / 06.11.2009 link komentarz (78)	fraszka zasiedla ten dom pan K., i zasiedla. Tacha kartony stare na poddasze. Jeden taki szczególnie ciężki, zaklejony przed laty, ale potknął się na schodach Józef, i rozpękło. Posypały się pożółkłe kartki z maszynopisami. Opowiadania, anioły jego młodzieńczych powieści. Jakie pisał dla siebie, dla których kawał życia odkroił ... na kolanach po nim brodzi, to równa arkusze, nigdy nie miał serca ich spalić z jemiołą na wiosnę. A tu wypada mu taki staruśki zeszyt, zapisany drobnym, zielonym maczkiem. Literki niewprawne, wyblakłe już i anemiczne a tu cieniutki zeszycik ocalał. Z rymami. Przytulił Józef ten kajet do piersi. Myśli : A kiedy ja to pisałem ? Dzieckiem ? Szkoda ich teraz upychać ponownie. Pomyślał .., podzielę się z kimś. Ale kto takie naiwniutkie wierszyki przyjmie i przypomniał sobie o o Eliaszku. Bo fraszkę te napisał mając lat osiem, może dziewięć. Kiedy to z K. było tak krucho, że jedynie fraszki mógł cichcem pisać. A jakby bardzo chcieć, to mogłaby Andziu, Eliaszka na tej fraszce poprawnej wymowy końcówek uczyć. Ale tak naprawdę, to Józefowi szkoda, że raz na zawsze zapodzieje się, ta fraszka malutka cztery wrony szpaczek hoży wnet uknuły spisek nowy nie uchowa szarak mlecza gdy mu na kark skoczym z pieca pianę wysiorbały chciwie łapa w łapę w komitywie wtem łasica – Straaasna sprawa ! Łaps po stole – rzecze żaba głupie whrony i szpak młodzik zgubił porter. Szpek gotowy ! następny jedynie dżemikowi może uda się wcisnąć. Ostatnio miała problemy w dyskotece z protekcjonalnym traktowaniem jej przez grubasa. A wierszyk jest taki naburmuszony feministycznie Pleban manier uczył kurę tak : moje proso, a twój kogut chwat łyk plebani dziobnął gdakę w drzwiach : księże jojki, na mej grzędzie Pax kura z pieniem łbem o ścianę, zdrów ! biedna dupa, łyk z plebanem, Lud ? ale ostatniego wierszyka nie uda się wcisnąć nikomu. Bo ostatni wierszyk brzydki jest. A przecież tchnący taką skargą od tego cierpienia w postronnym kopcu, zgadnij w czyjej słomie ? wędrowna mysia pyrki sobie skrobie nie znajdzie nas pocztomistrz, miękkostopa kicia ani żaden Pan Jezus niezbędny do życia ***
21:54 / 04.11.2009 link komentarz (60)	* jutro małą uroczystość mam. Coś tam obchodzę. Wyszło, że na przyjęciu będzie nas dwóch. Ja, co piszę. I ja, co za Piszącego, po grzbiecie rózgi zbieram. dwóch nas, a melanż taki pójdzie, że będziemy uszami parę upuszczać. Bo od tych nowych barw, melanż zupełnie bezalkoholowy może być, meskalina sama nam się w głowie wytwarza można sprawdzić poniżej. Będziemy rozmawiać o starych miłościach z kolonii, będziemy o nich śpiewać i łotrostwa ciekłe szeptać do ucha. Zatracimy się w tym zupełnie, zalamparcimy tak, że jutro nas nie ma ale dzisiaj owszem. A że zawsze woleliśmy bardziej dawać niż brać, dajemy wierszy o lubej naszej koleżance, Białorusince, z pracy. Ach, to kobieta dla nas szczodra uśmiechem jest, dlatego jej portret kreślimy surowo jak Rublow miejmy nadzieję, że się Łaszce spodoba. Łasza to taka kuna syberyjska o lśniącym futerku. Polka pewnie by się obraziła ale dziewczyny ze wschodu, wiecie one pachną jabłkami. Dlatego miejsce Łaszki o serduszku złotym i ogromnym jak kopuła mińskiej cerkwy, w sadzie moim jest i niech się jutro cieszy, niech drobną łapką zakrywa usta urodziwe, że się Sława postarał, że go biesy na kijach w głąb bagna nie ciągną a jeśli moje znajome tutaj dziewczyny przeczytają i się spodoba, wiedzcie również dla was to malowanie, musicie się podzielić bom jeszcze chromy, ale się otrząsłem, bo co odyniec, to odyniec Sławomir Różyc. Szkic o dziewczynie której mówię Łasza. Portret najpierw słychać kroki. I pobrzękiwanie drzwi niech skrzypią chrzęst klamki w futrynie światło niech błyśnie starcze. Herbaciane do szklanki niech luną strzeliste pędzelki a ten ciepły najdłuższy z tylcem obgryzionym co się włosiem nurza w czerwień ostrokrzewu i już płatek zaznaczam bieli uzębienia zakreślam słodycz pełnią dolnej wargi a teraz palcem o barwie renety jej dołki policzki naciągnąć napiąć piegiem tropić skórę aż samo z siebie otworzy jezioro. Oko. Krzyk anioła a na dnie malachit bo kiedy sięgam i gładzę za uchem grudeczkę farby z zapachem korzennym zawsze mnie zwodzi ucieka z włosami w tym tańcu nadgarstków , o szyje łabędzie a moje palce smutne są za duże jej włosy ciążą już pszenicznym kłosem szybko płytką dłonią ogarniam w ramionach zanim nie pogna, radosna po wrzosach *
00:36 / 03.11.2009 link komentarz (32)	na imię Jej ... mali mówią, że nie ma butów dla nich i muszą kupować w dziecięcym. Duzi mówią, że nie ma, bo na nich szewcy oszczędzają. Średnich przybywa co dzień więcej, niż zdążą wyprodukować butów w fabrykach. a jak jest z niebem ? biedni mówią, że nawet nieba dla nich zabraknie. Bogaci mówią, że nie wszystko da się kupić za pieniądze. Przeciętni mówią, że wszędzie jest inflacja, i co nie uzbierasz przepadnie, choć ktoś ciągle bierze na tacę. a czym my się najbardziej emocjonujemy drodzy bracia i siostry ? Otóż wciągamy na siebie nasze sobotnie, obcisłe sukienki, żeby nie oddychać, zakładamy kurtki haftowane w buńczuczne napisy, i niczym huzarzy majtający warkoczykami w szarży, wypatrujemy, czego ? wypatrujemy barwy on ma być barwy różowej. Przyjaznej jak skóra. Może pachnieć pomarańczem, co kojarzy się z ciepłem. Świece są w kolorze zielonym, co znaczy spokój. Jej włosy są krucze, symbolizuje to długowieczność, a tutaj wierność. czasem dodajemy seledynową inteligencję, bo zawsze trąca ona nam chłodem. Dodajemy też rzucona niebieską piłeczkę, kiedy nie potrafimy już ukryć podniecenia, a partner nas zachwyca na koniec gasimy światło i zapalamy świece barwą miodowo - szkarłatną, co kojarzy się z bezpieczeństwem, i skłania do pozostania na noc po cóż ja to piszę ? Mam poważne kłopoty z postrzeganiem. Tracę powoli umiejętność pisania. Muszę od nowa uczyć się barw i mowy. Bo choć nie wyruszam z wami nigdzie sobotniej nocy, też marzyłem o tej Prawdziwej bo zwykle nie wymawiamy jej imienia. Jej imię stało się banalne. Jej imię jest jak włosy sprzedawczyni pod czepkiem na dziale mięsnym. Ale wpadliśmy na siebie. Było to zaplanowane w jakieś dobrej albo złej bajce. Wiedzieliśmy o sobie, i złożyliśmy się zgodnie, być może odwrotnie, jak mała srebrna łyżeczka z widelczykiem w platerze mojej babci otóż Prawdziwa zna tylko dwie barwy. Czerwoną, jak pięść krwi tętniczej walącej w podbrzusza jak w bęben. I jeszcze wodny błękit Cezanne, kiedy spojrzysz jej w oczy, i wierzcie samymi spojrzeniami też można To osiągnąć, a wtedy z nieba spadają dzioby szyb zaostrzone, i przez piersi wychodzą na wylot potem jedno ucieka, jeśli obydwoje nie umarli wcześniej przez zapomnienie. Cała sztuka polega, aby drugie wyczekiwało wiernie. A czekanie jest bezbarwne, aż wróci, wtuli człowiekowi ciemną główkę w piersi, nic nie powie. Tylko będzie płakało, że to już. Że przeżyło, nikt nikogo już więcej nie opuści. Że to jest szczęście, co nazywa się ... nuda bo też taka jest ta Prawdziwa. Nie na słówka. Nie na esemesy. Nie na zapewnienia. I niezdecydowanie. Nie na pocałunki. I to co zwykle nazywamy łóżkiem ... na pokaleczone od palców stóp podniebienie, jest na krzyk wysoki jak katedra, i nawet we śnie na długie wijące się na plecach tatuaże od paznokci ... końcu glukozą w pracy, też jest, kiedy zasłabniesz ... dlatego nie wzywajcie Jej imienia nadaremnie. Lepiej zostać przy sobotnich obcisłych sukienkach. Pomarańczach i włosach kruczych. Potem już miodowe płomyki świec i szczęście, co w tym świecie nazywa się żyli długo i szczęśliwie a ja, który utraciłem poczucie kolorów, poczekam cierpliwie w pustce, co ma kolor bezbarwny. Jeśli zawiedzie, będę pierwszym na tym portalu okazem zombie. A wtedy drodzy bracia i siostry, w swoim miłosierdziu, dobijcie mnie kołkiem bo w takim czekaniu już się nie jest człowiekiem ... ***
22:11 / 28.10.2009 link komentarz (3)	Ksero. niedawno Sonia poczęstowała pana K. ciasteczkami na dzień Chłopaka. Z pierwszymi życzeniami zwróciła się do Józefa, a dzieląc ciasteczka jej rączka wdzięcznie pozostała chwilkę na jego. I poczuł się nagle marynarzem, któremu nie dane wrócić do portu. Wojakiem, któremu miłosiernie zezwala się na śmielsze całusy bądź uściski. Bo też K. na tej wojence się zapodzieje ... przed kilkoma miesiącami Sonia skinęła na Na Józefa K. z pomieszczeń animatorów wypieku, przejęta uchyliła pokrywę kserokopiarki, rozglądając się lękliwie. Słuchaj K, ja się z tego nie wytłumaczę – szepnęła chrapliwie - to mój pierwszy dzień, tak mi zależało, a ktoś mnie to podrzucił dopiero Józef mógł zerknąć na przemycony arkusz ksero. Nie powiem, twarz mu się wypogodziła, wszystko wyglądało na typową w naszej Bagietkowni wkrętkę. apetyczną - choć Sonia była innego zdania. to nie ja na tym jestem – zastrzegła stanowczo . przecież widzę – przytaknął Józef K. widzisz, ale inni powiedzą że takie rzeczy pierwszego dnia – już tak na pograniczu załamania nerwowego Szefowi miałam odbić. Przestań się wgapiać. Znasz szefa tyle lat może zaboleć – uprzedza taktownie pan K. W drzwiach pojawia się Szef. Zafrasowany dzisiaj i nieobecny. Sonia nie tak rozpaczliwie jak się spodziewał Józef, ściska jego rękę w łokciu. Pomóż – prosi. cicho – mówię. Ale powiesz mi skąd wiedziałeś ? Szefie, właśnie, dlaczego my nie mamy kolorowej kserokopiarki ? - zagaduje K i ściska dłoń szefa. Druga jego dłoń jakoś automatycznie zmierza do Sonii. Wcale nie patrzy w jej kierunku. A ona jak zahipnotyzowana wręcza mu arkusz ksero. Szef spogląda. Ooo - spogląda jeszcze raz. Mimowolnie , zwalnia merytoryczną odpowiedź na pytanie K. Nie będzie szastać, są świetne skanery, drukar .., dobre ujęcie, czyje to ? - pyta konspiracyjnie. Sonia spływająca rumieńcem kręci przecząco głową nie ujęcie,a raczej klapniecie – teraz obaj z K. oglądają ksero na wyciągniętej dłoni szefa – kogoś pełniejszego w biodrach. dyskutowałbym, ale kiedy ? - w właścicielu musi się zawsze obudzić coś właścicielskiego. Czujnego. Myślę, że późnym wieczorem – odpowiada pan Józef – i dajmy spokój z przepytywaniem ochroniarza dlaczego ? - Szef przekrzywia głowę. K. idzie za jego przykładem. Widzisz Szefie tę równiutka linię przedziałka ? Powiem ci K, masz rację , w kolorze to co innego. Przedziałka mówisz ? Sonia zupełnie wypadła im z kadru. Jednak staje za nimi na palcach, zafascynowana. Ja wiem Szefie, że dyskretnie wywinięte wargi podsuwają zawoalowane obietnice, ale proszę spojrzeć – K. zakreśla okrąg w powietrzu - przedziałek zakończony jest pulchnym dołeczkiem. Właściciel potwierdza. Proszę przyłożyć szerokość palca poniżej – obaj wykonują w myśli podobną geometrię. - Widzi tam szef zaokrągloną wypukłość ? Nieznaczne rozwarcie ? Józef znał szefa już tyle lat. Znam ta iskrę spod przymrużonych właśnie powiek - o czym on mówi Soniu ? Sonia zaplotła właśnie ramiona na piersiach. Spogląda na pantofle. Chyba jej teraz trudno być taką niepotrzebną. Taka niewinną mężatką. Ale przecież kobieta nie może być wszystkim jednocześnie. Dziewicą czystą i ... Mówię o łechtaczce Szefie. Tu się znajduje łechtaczka – K. dotyka tryumfalnie kserokopię palcem. I co ma łechtaczka do rozmowy z ochroniarzem ? - Szef z trudem powstrzymuje uśmiech. Sonia z rezygnacja poprawia fryzurę. Jest Uratowana, tylko ... To że łechtaczka jest niewyrobiona i należy pewnie do jednej z niewinnych asystentek zakochanych po uszy w tych fijołach z produkcji. A tamten, Szefie, każe jej klapnąć goło na ksero, i całe zamieszanie w takim razie nic nie wiemy K. ? Soniu ? - Już chciała przysiąść za compem - nic nie wiesz K. ? nie wiem Szefie. Nie patrzyłem jeszcze – niby tak odchodzą w miejscu. K. wysuwa do Sonii dyskretnie podniesiony kciuk za plecami nie patrzyłeś, mówisz. Ale ty ciągle patrzysz - rozważa głośno Szef, i z pewna pretensją - One ci na to pozwalają K ? Szef też może – Józef K. odgryza się kąśliwie. Jak to sobie wyobrażasz K ? - ach jak ja ten Józef K. lubi lawirować na krawędziach niedawno nagrodzono Sylwię premia motywacyjną. Kupiła sobie takie jedwabne wdzianko z mandaryńskimi smokami. Czerwonozłoty haft. Widział Szef ? Otóż ! Trzeba takie rzeczy zauważać. Podkreślać. To się nazywa integracja. Trzymaj ! - szef wręcza K. arkusz ksero. Czuje się poważnie zajęty. Ale z humorem - I co K ? Nie patrzymy ? Nie patrzymy Szefie. czasami K. zerka sobie na kserokopię przed wyjściem z pracy. Mój Boże – wzdycha - że są jeszcze takie niewyrobione na tym świecie. A przecież to jedynie nasza wina ... ***
10:35 / 25.10.2009 link komentarz (26)	Wanilia Michała Piroga widziano. Film kręcił. Stał taki zamyślony przed drzwiami do Pizzerii. Prawie, że opuszczony. Spojrzeli po sobie z pan Józefem K. Inne gatunki ptaków. Piróg jednak zwrócił uwagę. Spostrzegawczy. Żywy jak rtęć. drobny i bezpośredni. Bardzo chciałby zrobić coś swojego. I nie chodzi tu o wrażenie czy pieniądze. Michał chciałby się wyrazić. Ze swojej ośmio minutówki w Tv cieszył się niezmiernie. I nie należy się dziwić. Puszczają materiały minuta dwadzieścia. Rzeczywiście przełom. A to w niedzielę. Dzisiaj. Puszczą w Tvnu. I pan Józef K. musi to zobaczyć chce się dowiedzieć, co się dzieje Pirogiem przed kamerami. I jakim cudem oni potrafią go tak zniewieścieć. Michał rozmawiał z chłopakami, a Józef K. patrzył. Opowiadał o tańcu . Ma te magiczne ruchy rąk. Biodra chodzą mu jak węże. Ale gejówki w tym nie ma. A na ekranach Tv jest. Uważajcie na kamery. uważajcie na to czarne szklane oko. Na to martwe oko kamery przenośnej, czy na statywie. Mówię wam, wydobywa z was to, co jedynie przez krótka chwile się pojawia. Potem To składają na stole montażowym, i z natchnionych wężowych ruchów biodrami, wyłazi jakiś taniec przy rurze z doprawianymi cyckami z papieru a pan K. nie lubi jak mu człowieka przed oczami przerabiają na kukłę. Dodajemy od siebie, że pan K. gejów lubi. Lubię z nimi rozmawiać. Bo są lotni i bezinteresownie wiele Józefa nauczyli. A cała reszta ? Oni wiedzą, że nasienie pana K. nie dla nich. Tak jak ich, nie dla pana Józefa. Poznają to po jednym spojrzeniu i pan Józef zawsze czuł się wśród nich pewnie. Jak obcy szary jastrząb, wśród jastrzębi o kanarkowym upierzeniu. Bo pan K. lubi zapach wanilii. I może dlatego ich lubi nie znosi za to telewizji. Bo rozpierdala człowieka mentalnie. Z człowieka zostaje ledwie kilka kanarkowych piórek ... ***
22:59 / 23.10.2009 link komentarz (17)	* Różyc Sławomir - czarny dąb od dzieciństwa stare kobiety otaczały mnie kręgiem stare kobiety siedziały na swoich solidnych krzesłach taki dąb moczył się długo, a śpiewając czerniał pojaśniała na nim któraś. Wiedziałem umarła jedynie stare kobiety słuchały mnie uważnie niby przekładając trudne gobelinowe wełny ale każdy niecierpliwy list do ciebie pąs przeplatał przez rozpierzchłe wargi ty nadciągasz, stare kobiety wstają ociężale dopijając skwapliwie porzeczkowej nalewki ty na dno kieliszka zapuszczasz różowy języczek będziesz starą kobietą, smakuj nie pij mnie łapczywie piątkowy wiersz. minął tydzień pełen przejmujących wyznań. Od rzeźbiarza wziąłem dłuto. W lesie znalazłem flet, słowa dojrzałe spadają od dawna, słowa klonów złote. Słowa nabiegłe namiętną czerwienia, a dziś wyciosałem, a jakbym chciał ustami przełamać żyletkę, bo o cierpienie przyszło mi przesłonić skrwawionym prześcieradłem ... spróbujmy, materiał : ale i ja upadły, majaczący w mroku, mam nad sobą anioła. Wystarczy uwierzyć. Wyciągnąć przed siebie ramiona. Ogrzej mnie ciepłym. A okryję skrzydłami. Dziś raz jeszcze rozrzucimy ramiona i narastając krzykiem przebijemy to niebo. A teraz spróbujmy stworzyć czysciocha. Jeszcze tytuł. Tytuł. Tytuł, kurwa ... Sławomir Różyc.Twarz anioła z Katedry upadły ten co na gzymsach tej katedry stanął wciąż pragnie wierzyć wyciąga ramion ogrzej napełnij mnie słowem czy oddechem zamknę cię w namiot czarnymi skrzydłami prężnymi jak żagle wylękłe o zmierzchu aż moją szyję odnajdziesz wargami aż mój policzek otworzysz paznokciem spod swojej skóry wyszarpiesz się z jękiem posypie się z nieba nagle puch i manna no i co rycerzu mnichu ? Celibat w dekiel wali. Raaatuuuj, naparsteczku ? *
21:10 / 21.10.2009 link komentarz (23)	Elton czy pan Józef K. zna osoby gotowe poświecić swój wizerunek celem poprawienia jego samopoczucia ? Odpowiedź : twierdząca. Osobników takich, czy raczej trzymając się języka medycznego, obiekty takie dzielimy na dwie kategorie : Wariaci i Ludzie z liściem na głowie wariat jest obiektem bezinteresownym, w początkowej fazie często pragnie zwrócić na siebie uwagę. Celem wariata jest emocjonalne podniesienie nastroju w pracy do poziomu : Jest mnie miło i zajebiście. Wariaci rytualnie wykorzystani są przez szanowanych pracowników z najebanym ego. Dyspozycyjni pracownicy z deklem nafajdanym ego aż po sam wierzch, przedstawiają wariatów pokątnie jako jednostki niegodne awansu pracowniczego, i z powodów higieny psychicznej, do wypieprzenia na bruk. pan K. osobiście zna młodego wariata, miewającego pomysły twórcze, które w pewnym oderwaniu od rzeczywistości realizuje z niemałym kunsztem aktorskim. Wariat ten jest bezkonfliktowym i niebywale uzdolnionym pracownikiem. Nosi okulary, dzięki którym nosi przezwisko : Elton. Elton nie używa imienia ani nazwiska. Kiedy nadejdzie do niego służbowa przesyłka kurierem, biegają zrozpaczone panie recepcjonistki, pop całej Kapslowni soków Kubuś, aż w administracji ustalą, że to do : Eltona Johna. Elton był ostatnio w spółdzielczym studiu fotograficznym Nakrętka 1, gdzie znalazł skórzany pejczyk, kunsztownie wykonany i wiadomego przeznaczenia. Pejczyk był własnością gościnnie przebywającego w Kapslowni reżysera. Elton w swojej wyobraźni odtworzył domniemaną historię pejczyka. Jako stuprocentowy wariat zechciał ją odtworzyć, uważając swoja kreację za wysoce humorystyczną. Podszedł do siedzącej na wózku inwalidzkim koleżanki manager i z napięciem na twarzy, uderzając lekko pejczykiem o oparcie wózka powtórzył chrapliwie : Powiedz, lubisz to dziwko ... pani menager odchyliła się do tyłu i aż kładą brodę w okolicy obojczyka pośpiesznie zapytała : Co ci Elton ? potem w samotności długo jeszcze śmiała się do siebie. Kręciła głową z niedowierzaniem. I zagłębiała palce w gęste blond włosy z rozmysłem pan K. dyskretnie wspomni o tym Eltonowi. Bo pogodni wariaci też potrzebują wsparcia. Pan Józef wie coś o trym. Sam się wzoruje na wyższej kategorii wariata ekologicznego, zwanej : Człowiekiem z liściem na głowie ale o tym może następnym razem .. lubisz to dziwko ... ***
22:25 / 19.10.2009 link komentarz (25)	trzeba mieć marzenia. Trzeba czegoś chcieć. Albo zdać się na innych. Wierzyć w postęp techniczny aż pewnego dnia nowy ekspres do kawy powie Ci : Śmierdzą ci nogi i nie wierzysz w Jezusa nie wyrzeknę się marzeń. Zawsze będę szalonym chłopcem
10:26 / 17.10.2009 link komentarz (41)	Gra w klasy zadzwoniła żona fanatyka. Poznałem ja przez pewnego grafika i aktora spektakli alternatywnych. Niby teatr gestu, pełen ruchów kanciastych, w przeciwieństwie do pantominy. Grafik w trakcie płomiennej miłości do plastyczki, drugiej kolejno licząc żony, ja ufny znaleźć jakieś zdarzenie do samotnych przemyśleń filozoficznych, co się kończyło raczej gwałtowną fizjologią po spożyciu kilku flaszek. Ale tak to już jest, kiedy się trafia w malarskie kręgi, choć pija tam wykwitnie z cienkiego szkła lub kieliszków. zrozumiałe, esteci wizualni. Gdzieś tam na orbicie, wracając zapewne ze Stodoły, przyciągnęliśmy fanatyka do niej, jako ludzie gościnni i dziarscy, trochę ratując twarz z braku funduszy na wódkę, a trochę licząc na aromaty kuchni Bej. Skończyło się tym, że grafik jest teraz przy żonie entej, ja dramatycznie unikam filozofii, a Bej dzwoni do mnie w charakterze żony fanatyka, właśnie dzwoni ponieważ byłem zapraszany, a się nie odzywam. AA - mówię - byłem zapraszany na grilla przez Gutka, ale spójrz przez okno Oczywiście razem z Bej wiemy w tej chwili, co znaczy zapraszać kogoś na grilla w połowie października. Wpadnij na ciasto. wpadałem dwukrotnie. Kiedy związek grafika wykrwawiał się gwałtownie. Grafik docierał spóźniony, i też się wykrwawiał gwałtownie w zamkniętym kiblu. Fanatyk był jeszcze ambitnym pracownikiem naukowym, płochliwie reagującym na odgłosy w łazience. Zamykającym się w pokoju nad niedokończonym właśnie elaboratem, jakby to nie brzmiało, głupio pozostawałem z Bej. Kobietą świadomą swoich rozkwitłej urody, o rzewnych madolinowych kształtach. Poręczną w tańcu. W czarnym golfie, gdzie nad przyjazna buzią, wystrzelał niby z pąka, goździk krótkich, lśniących, i sterczących wokół włosów. Toteż zezowałem na nią znad ciasta. Fanatyk zaglądał. Ona błyskała taką przyganą na tego zeza. ... ściąga z namysłem lewą brewkę. Herbatki – mówi. Klaszcze w dłonie jak dziecko. Niewinne, nieznające swojej mocy paluszki - zrobimy sobie herbatki ... grafik przed lustrem pewnie wyrzuca sobie : I ci ty zrobiłeś z siebie Darek ? Ja krztuszę się w ciasto drożdżowe. Pachnące kęsy. Zaraz zasypię rodzynkami rozłożoną na ławie, Grę w klasy ... Cortazara. Walczę, aby nie wyjść ostatniego kretyna. Bej herbatką tarasuje wejście fanatykowi, żeby nie wiedział, co tu się mogło ukroić właśnie. Ale jego do elaboratu przepłasza głos Darka z łazienki widzę Bej patrzy na mnie z namysłem. Dotyka dużego szklanego kota maści czarnej w szkle ozdobnym. Głaszcze palcami. Mimowolne kółko wokół ucha, w jakimś zasłuchaniu. Klimat jak z Czechowa .. A potem się odwraca tanecznie jak łyżwiarki otwierające się dygiem, szeroko wędrująca łyżwą w stronę publiczności, i dalej z łyżwy czubka, w owacjach ruszają do boksu. To znaczy do kuchni ... a ty żebyś był aniołem, w tym przypadku upadłym, musisz przegrać z milionami lat ewolucji. Z nudziarzem Gutkiem wymachującym patykiem na mamuty. Bo ona jest kobietą wierną. Kocha miłością niezachwianą. Mateczno opiekuńczą. Ooo .. biedny sinuhe żebrzący na piasku. Odtrącony z ogłupiałym przerodzeniem pełzającym w spazmach . Robaczku, nic z tego nie będzie ... ... a ty tam jesteś ? – otrzeźwia przez telefon. A ja na pustyni. Wyjaśniamy sobie kwestię brakujących trzech kobiet. Bej twierdzi, że mam szansę w tej próbie z fanatykiem. Mam Biblijną Ewę. Lilith. I przekonuje mnie, że Adam mogła być kobietą, nawet. Pytam – Jak to ? ... a co to dla Stwórcy podnieść patyczek w ziemi, zasklepić miejsce i wsadzić, niech sterczy ... - teoria Bej wydaje się nęcąca. Aż wykrzykuję zdumiony : Uważasz, że Pan Bóg może być kobietą ? - rozważam dalej głośno – w takim wypadku ... nie prowokuj mnie. I przyjdź na ciasto – słyszę jej melodyjny głos w słuchawce. Dlaczego Bej ? Patriarchat... No dobrze, i co z tego wynika ? - pytam nieświadomie ... a wiesz, co ja przypadkiem trzymam w ręku ? - szepcze ciepło Powiedz ... Nożyczki. ***
08:23 / 15.10.2009 link komentarz (25)	** Sławomir Różyc. Smak porzeczek. Sad ma pewnie nas dosyć, drze paznokciem malina Pan pomidor nie sprosta kulistościom ramion Jako jesteś od szyi ku ostrym pośladkom W drzewcach żeber rozpięta, niecierpliwa na ostrze Pokarm wiosny, odmienność, nim o pierś twą rozpłata Usta w łódkach to jeszcze przeciągane trzepotem Czy ich ciepłem zabełtam przez otwarte okno Czerwień twojej porzeczki, w głogu dialekt winny Trudno zmyślać o wiośnie jak po mieszkach fasoli O ten dotyk subtelny, kiedy biel w nas tężeje Szepnij, pragniesz cichutko i opadać powoli W lewo, w prawo, kołysać nietoperze na strychu wiersz chociaż, bo burza nieomal porwała nam Sieć ...
00:39 / 11.10.2009 link komentarz (48)	* Mysz mysz, co ze mną mieszka wypuściła się dziś po ulotki promocyjne ze skrzynki pocztowej. Lubi sobie pogrypsać te bardziej wykwintne jak Elle czy Ikea. Dotychczas czekała na mój powrót z pracy. Kiedy to machinalnie opróżniałem tubę pod skrzynką, i zostawiałem zazwyczaj na brzegu narożnika w kuchni. Postanowiła się rozruszać, i tak rozkojarzona wybiegła przed furtkę, że wprost pod koło pędzącego Ducati. Aż zmrużyłem oczy, przeczuwając najgorsze, Mysz pomieszkuje u mnie już jakiś czas, i nigdzie nie zostawia niedopitych kubków. Nie blokuje łazienki. Nigdy jej nie widziałem uczepionej telefonu. obyło się bez nieszczęścia. Ale żeby odrobinę skruchy. Obróciła się na piętach za motocyklistą, i ... - Spisek ! Skalkulowany na chłodno spisek firm samochodowych. I smarują tym tchórzliwym premierom, paskarze ! Prowadzicie z nami wojnę ? Codziennie ginie więcej ludzi na drogach niż we wszystkich ... Afganistanach ... - ... byle kogo sadzają za kierownicą, z samej teorii liczb wynika, ilu niedowidzących siada za kółkiem. A co druga ofiara wypadku to pieszy, i to wszystko w imię postępu. Ja się pytam, jakiego postępu ? Jaki postęp ma pieszy, który nigdy nie siada za kierownicą tych maszynek do mielenia miecha. Cywilizacja śmierci ! - Gdybym ja po pijaku rozbiła komuś głowę, odpowiedziała bym za usiłowanie zabójstwa – zrobiło się niezręcznie. Biega tam w kółko i pokrzykuje ... mówię : Przestań mała, co ty świat przyszłaś naprawiać ? obraziła się. Teraz tak myślę. Jak nic, obraziła. Jeszcze na odchodne rzuciła przez ramie : Zabójcy dzieci też dostają mniejszą pajdę niż za dorosłego. Bo liczy się tylko ten Duży ! wymknęła się niby rozbiegać ten stres po łąkach. Ale ja wiem, znajdzie sobie kogoś ciekawszego.Powiedzmy to sobie prosto w oczy, czy ona dzisiaj nie okazała się bardziej twórcza ode mnie ? aż serce się ściska kiedy patrzę na ten biały ser z Pułtuska, co jej zostawiłem na talerzyku w kuchni, tak jak lubi. Puściłem, Wish You Were Here – Rednex, zawsze przepadała za takimi rzewnościami wyśpiewanymi cukierkowym głosem ... dupa stary, nawet Mysz się na tobie poznała. I gdzie ja teraz taką druga znajdę ? Sprzątała po obiedzie. O pensje nie pytała. Siedziała cichutko w norce. I jeszcze alterglobalistka ***
21:28 / 09.10.2009 link komentarz (15)	* Darwin czasem najlepiej się ugryźć język. A powinienem. W czwartek zdjąłem się z wieszaka zagnieciony jakiś. Przyduszony jesiennymi kurtkami. W gardło mnie wpadła kulka na mole. Przecież wysyłałem sygnały dymne. Mrugałem lusterkami. Dziewczyny pocieszały mnie w komentarzach. Bo ciepłe te dziewczyny nasze, że za nimi w zimę można iść na bosaka. Źle mi było ? Ale widząc na ulicy przyjaciela musiałem dziób otworzyć zapomniałem, jak z fanatykami bywa. Że gdybyś wsadził go do wanny z dziesiątką Japonek chętnych do masażu. Z jakuzzi i gąbkami. On wcześniej czy później wróci do rozmowy sprzed lat podejmie ją ścisłe z tego miejsca, gdzie słusznie wykonałeś unik. Gdzie udało się cudem ten unik wykonać. I trzeba się czasem trzepnąć w czerep dziurawym kapciem, bo nie ma przyjaciół wśród fanatyków. Jest tylko misja nawracania, której muszą dokonać na tobie. a mój znajomy, nudziarz systematyczny któregoś tam stopnia naukowego, uważa : Że świat nasz Samo Powstały w sobie, w najlepszym jest porządku. A ja nie mam pewności jak powstał świat. Czy nagle wybuchł. Czy został poskładany jak puzzle. Czy najpierw kura była. Czy przed kurą jajko. jeśli już mam rozmawiać o poważnych sprawach, chcę to robić pogodnie. Z humorem. Trochę się poprzekomarzać, ale też dać szansę, na pozostanie z honorem przy swoim zdaniu, mojemu polemiście. bo jakby wyglądał świat, gdyby ludzie i zwierzęta mieli jajcowate głowy jak większość intelektualistów. Jakby wyglądał spacer w parku, gdyby trawa, liście i psie gówno na trawie, były w kolorze lylowym ? Albo gdyby na tym świecie żyli sami mężczyźni. I rozłaziliby się ochlapli. Niedomyci i z jajami na wierzchu ? a właśnie początek rasy ludzkiej wziął sobie Gutek za cel krucjaty do przekonania mnie, biednego żuczka, o gutkowych racjach. O Świetlanej przyszłości wynikającej z rozwoju Darwinowskiej teorii ewolucji i choć w kółko różańcowym nie jestem solistą, ani w bingo u protestantów nie gram, to jednak ktoś musi stanąć po stronie Pana Boga. Bo powiedzcie czy ta historia z Adam i Ewą. naturystami w sadzie, nie jest romantyczna ? Do tego Wążżż szepczący, i mamy klasyczny trójkąt ale pieniacz był przygotowany chyba ze trzy lata nad tym myślał. Wziął mnie na kobiety. bo między facetami zawsze idzie o kobiety. A jeśli idzie o kobiety, to jeden z facetów musi mieć rację. Bo kobieta racji nie ma. Ona na to patrzy. I tak jest zawsze. O kobiety idzie, nawet między gejami. mówi do mnie : Dobrze, wiem, że masz odchyłki. Ostatecznie od Ewy pochodzisz. Tak twierdzisz ? A chciałem zauważyć. Ewa była jedna, czyli mamy kazirodczy problem oprotestowałem naturalnie. Mówię : Pierwsza była Lilith - chociaż tak po cichu nie wiem czy Lilith nie była wężem. A raczej żmiją w tym wypadku. Żmiją nastawiającą Ewę do męża na plaży, to znaczy na trawie. Ale to dwie zaledwie. A według świeżo potwierdzonych badań genetycznych pochodzimy od trzech matek. I wtopa. jednak wtrąciłem refleksyjnie : Mówisz z drzew zeszliśmy. Z drzew zeszliśmy i wycięliśmy do pnia nadertali, ty potomku jaskiniowego nazisty ! i wtedy coś w nim pękło, przeszedł na drugą stronę ulicy, a ja schrzaniłem sobie ten jedyny dzień urlopu, który wziąłem na załatwienie spraw z fanatykami ze Stoenu ***
11:29 / 08.10.2009 link komentarz (13)	Sławomir Różyc. Śliwa. Deszcz do niej przylegał może z nagłych błysków Krople, popłoch liści niezdolnych rwać z strugi Nabrzmieć z ciała w ciało, nim wiatr jej kolana Ugnie na lanszafcie, miziać płeć wilgotną Chcesz malować jędrność, napięcie jej skórek Częściej sprawdzaj w oknie ciemnych śliw rysunek Nim kształt kredy w liściach z kulistości w stożki Pełne parskań piersi, rozerwiesz do pestek Czasem barwy świadom wołasz środkiem lata Pijany od maźnięć : Gdzie szczegół stworzenia Gasisz światło białą z szyby ćmę poderwiesz Pryśnie kreda z liści, znów ciemnieje ego czerwiec 2009. Wólka Węglowa. smutny wiersz na pogodę dżdżystą Sławomir Różyc. Dotkliwa jesień moreli. Słuchamy po liściach gdzie to płeć kocura Skrzepły od niej w korze ślady pazurami Strzała już zarosła, co powiesz o sercu ? Jeśli to marzenie określił w nim własność Pobądź do nas Piękna rtęcią spłukać granat Dotknąć brzegu kiedy staw niebieski nowiem A piersi po szczeblach burych płotów w smole Śliwkowe z oddali w żółtych lampach obejść Nadciągam Kociambrze, od stacji do stacji Pusty uśmiech w oknach, hormony wysiadły Kłócą się Wiaderko - kruszeją w nas grusze Gdzieś nam w próchno kostek uciekają łydki O tym plotkujemy, nie o nas, w gromadzie Choć w krąg nie roztrwania już rumiane dzieci Każda z nas cierpliwie za chlebem w spółdzielni Nie chce byś wychodził nim zmięknie patyczek marzec 2009. Wólka Węglowa. i jeszcze jeden, smutno smutno smutno ....
22:35 / 06.10.2009 link komentarz (14)	Amelka odwiedzili mnie świadkowie Jehowy. Zawsze znajdowali u mnie chwile wytchnienia w swoich wędrówkach misyjnych. Zresztą nie oni jedni. Mormonów też podejmowałem. Noszę nawet przy sobie obrazek od nich. Babcia za życia mnie zobowiązała. Noszę Jezusa Króla. moi Świadkowie chadzają parami. Wcześniej był to znakomity gawędziarz z synem. Obecnie dwie młode kobiety. Amelia ciemna blondynka w beżowym płaszczyku, kołnierz szalowy brąz, ciemny, wełniany z grubej włóczki dorabiany, przypuszczalnie ręcznie, takież wywinięte mankiety rękawów. Kieszenie z wypustkami. Często ją widzę na mieście i zawsze biegnie do mnie, drobi na tych obcasikach trzy do pięciu centymetrów. a to berecik jasny, a nosek zaczerwieniony. A to kapelusik zgrabny, ulotny, w tych swoich okularkach w cienkiej oprawie. Dziobek wszędobylski, uśmiechnięty : Proszę pana, ach proszę pana, jak tam budowa, widziałam, cieszymy się wraz z panem – i rękawiczki skórkowe ściąga, tam na palcu obrączka. Co potwierdza jedynie jej walory. Czyli : oddanie, lojalność, gospodarność, zapał w pracy misyjnej. Bo też straszna konkurencja u nich. Kilka dziewcząt na jednego brata. dzięki nim poznałem Biblię. Owszem, nawracali mnie, ale nie potrafiłem się wyrzec akurat tego, czego oni się wyrzekli. Teraz już nie próbują. Powiedzmy, jestem w strefie bez wymiany ognia. Chociaż ludzie są obecnie bardziej tolerancyjni. Ale nawracać trudniej. otrzymałem książeczkę. Czy wiesz dlaczego na świecie jest tyle Zła ? Wiem. Brakuje nam miłości. Byłem jej wdzięczny za te zaczepki na ulicy. I za te pończoszki na zgrabniej łydce. Obecnie to unikat. Pas do tego musi być pewnie różowy. Taki z miękkimi marszczonymi gumkami na chromowe spinacze. Ale biegnie w tym do autobusu, słońce wzdłuż pończoszek jak szpady świeci i wysmukla, bo to moja znajoma sarenka biegnie, lekutko. i powiem wam, że i Tam, kobieta chce zawalczyć o siebie, i Pan Jezus ją kocha ***
22:34 / 05.10.2009 link komentarz (29)	Kruk. wyśniłem wierzchowca w czwartek. Mocny. Narowisty. Złowieszczy. Podobny zjawom ścigającym Frodo Bagginsa na Władcy pierścieni. Tylko ten wyraźny. Samodzielny. Oczy bez tęczówek. Czarne . Bezdenne. Jak u aniołów. kiedyś pytałem zaprzyjaźnionych Romów. Oni noszą w sobie jeszcze stara wiarę. Mówili ostrożnie, mówili wyraźnie i mówili mgliście. Powtarzali zmiana. Ciągłe wędrowanie. Coś o darze, którego nikt nie chce. Powiedzieli, twój tabor pojedzie dalej niż nasze. Tam, gdzie błądzą nasze romskie tabory. Twój pojedzie prosto. Ponad nimi. Gdzie się droga kończy. I zaczyna. Wierzę w znaki. każdy w coś wierzy. Mój znajomy z Pomorza wierzy, że potrafi ocalić interes rodzinny. Ocalić nadzieje dla zatrudnionych u niego ludzi. Jest z nimi 15 lat. Kiedyś na Wigilię napisał komuś w sieci, że wczoraj ktoś zapukał do jego drzwi. A to Śmierć przyszła po jego żonę. Ale walczył. Był głuchy na pukanie. Mówi o niej, że jest piękna. A ona jest Najbardziej kochana na świecie, i teraz da mu siłę, aby jego nadzieję ocalić. znam bardzo starą kobietę. Już jej spieszno. Mówi : Kiedy się skończy to wszystko. Niech pan wpadnie wtedy do mnie. Będę sobie siedziała ze wszystkimi moimi wnukami w raju. Bo teraz jestem sama. A oni się rozbiegli po świecie. nie chcę ją wyprowadzać z błędu. Że jeśli zmartwychwstaniemy, to wszyscy w określonym wieku. Ślepi zaczną widzieć. Niemi mówić, Umarli oblekać się w skórę. Wyobrażacie sobie jak wszyscy będą wrzeszczeć ze strachu. Podczas zmartwychwstania. ale będzie skandal. tylko, że babć już nie będzie. Ale pomyślałem sobie, coś się zaradzi. Skoro już chce, podcharakteryzuję ja trochę. Najwyżej znowu wyląduje w jakimś czyśćcu. znam młodych sąsiadów, którzy wierzą już tylko w pory roku. Nie mają dzieci. Teoretycznie mogą. Najpierw winien był on. Potem ona. Wreszcie się okazało, że substancja zasadowa wytwarzana w macicy bardzo to utrudnia. Nie mają mentalnego problemu in vitro. Mają wiarę : Na wiosnę. Było coś cztery tygodnie. A teraz : Zimą. a mnie się wierzchowiec przyśnił. Nie pierwszy raz. Zawsze to poszerza moja wyobraźnię. Zmieniam otoczenie. Znajomych. Czasem pracę. Rozwijam się. Uczę się nowych rzeczy. Czyli nie taki zły ten wierzchowiec. Byle do nocy. W nocy jestem bezpieczny. Tak mam tabor mam zawsze spakowany. Zbieram namioty. Zalewam wodą ogniska. Byle księżyc się pojawił jasny. Bo ciężko całe życie wędrować samemu czekam na znak. Wchodzę w piątek do magazynku, a tu światło wysiadło. Takie pulsowanie pod powiekami. Krążki widzisz. Ale coś się koduje. Składa ze strzępów. Zobaczyłem kruka. Dużego. Dumnego. Przechadzał się majestatycznie po regałach z nogi na nogę. Pan Kruk o popielatym i błyszczącym upierzeniu. Wierze w znaki. Tylko, co znaczy popielaty kruk ***
23:31 / 02.10.2009 link komentarz (34)	Różyc Sławomir - aria czereśni kto jej grał dyskretnie strojony na czarno kto w dzwon uderzał, ale nie na trąbie i trzmielim odwłokom powierzał wibracje Ona drewniejąca w suchy perz obuta ale jej śpiewał o słońcu w prześwitach o tych ścieżkach krętych prawie przez witraże czuła się na koniec święta bizantyjsko Katedrą o smutnym czole Justyniana czuła się pęknięta spojona koroną poświstem wiatru na skroniach cesarzy nie taka pokraczna i zarobaczona Kiedy ją wywlekli i rżnęli z rozmachem on w fraku szpaczek i na chudych nóżkach po ciasnej trawie zdeptane czereśnie unosił w dziobie i w otchłań cylindra wrzucał omdlałe wraz z okrycia strzępkiem Zadzierał głowę, ale śpiewać nie mógł ...
23:28 / 01.10.2009 link komentarz (13)	Banał czasem usta dziewcząt nie składają się na podobieństwo czerwonej i słodkiej czereśni. Między ząbkami zgrzytają fragmenty szyb wystawowych. Policzki wydyma ekierka. A jeśli wypluwają jakiś wyraz przed siebie, to są to ćmy czarne i mroczne ostrokoły. podobne historie zdarzają się także w naszej Wytwórni dżemów niedosłodzonych. Kiedy ucichną sprzeczki o wystrój nowej nalepki na musie jabłkowym, pan Józef K. słyszy nosowe szepty koleżanek. Te, między tostem z serem, a męskim wiarołomstwem przychodzi czas na mężczyznę, że już nie rozpala do kolacji cynamonowych świec na trójramiennych świecznikach. Nie tulgamy po Jej plecach opalonych i gładkich, kulek lodu, językiem. nie trwamy przy kuchni w samym fartuszku zielonym, z pomidorkiem czy lokomotywką naszytą na kieszeni, dając naszym gołym pośladkom baczenie. Aż pokreśleni dostatecznie, tam niebieskim i czerwonym flamastrem, w kółko i krzyżyk, nie chwytamy w końcu tego naleśnika na brzeg płaskiej patelni. I stoimy tak bezradni z tym ciastem na podłodze, że aż w Jej oczach widać pikujące gołębie zarabiamy w to miejsce. Nabywamy metraż. Zapraszamy Jej koleżanki, komplementując przypadkiem. Rozrzucamy po stołach katalogi wysyłkowe i piloty telewizji satelitarnej. Wreszcie mówimy mimochodem do jednej, z jej koleżanek najlepszych, że może czas wybrać się wspólnie do fryzjera i wtedy Jej się oczy zaszklą, jeszcze przez moment wahamy się nad naszą naiwna Isabel z biura. Która wprost skacze pół metra nad lodowiskiem, widząc jakie dajemy fikoły. Bądź gębą po lodzie na tych łyżwach ale najczęściej Isabel jest brzydsza. Jej dwóch gimnazjalnych synów się wałkoni. Podkrada fajki. Drobne, i trzeba ciągle wymyślać korki z angielskiego. Hipoterapie oraz owczarki kaukaskie. Które i tak nas na płask ciągną po chodniku, uczepionych smyczy a i tak gnoje nakłamią tacie o klacie włochatej i pnącej się spod niedopiętej koszuli niby popielate boa. A on już tam ma w bagażniku rozklekotanego Golfa na nas klucz francuski. Łyżkę do felg. Albo niekończące się flaszki Lodowej, zupełnie oślepłej w zakamarkach twojej ( jego ) piwnicy wraz z zeschniętymi na węgiel drzewny, śliwkami. Potem jeszcze dla niego materac dmuchać na tempa, i zachwycać się Ich ślubnymi zdjęciami ... jemu na imię Stefan, a on szczęka w tym śmiechu do niego jak drzwiczki od kredensu. Czy pan K. zasłyszał jeszcze jeden banał z Wytwórni dżemów niedosłodzonych ? Nie. Faceci całe życie marzą o prostaczkach ***
00:03 / 01.10.2009 link komentarz (17)	maja babcia była taktowna osobą. Niewiele mówiła o sobie. A przecież życiorys miała równie bogaty jak większość jej wojennego pokolenia. Ponieważ dzieckiem sam byłem milczkiem, moja babcia ośmielała mnie często, różnymi barwnymi historyjkami. ale pośród opowiadanek, pojawiały się różne praktyczne porady. I tak : Co czynić podczas żałoby, aby ludzi nie gorszyć histerycznym wyglądem, a cery nie narażać na zbędne zmarszczki ? należy z jajka oddzielić białko i pokryć nim cienko czoło. Okolice oczu. I usta. Dobrze wspomnianą czynność powtórzyć w chwilach już unormowanego życia, aby przekonać się przed lustrem, jakie mięśnie naszej twarzy podatne są na zużycie. nadchodzi jesień , a wraz z nią wysyp powakacyjnych zawodów miłosnych. Długo myślałem jaką pomocą mogę służyć tym wszystkim bolejącym serduszkom polecam wam dziewczyny : Wypróbujcie praktyczną poradę mojej babci.
23:57 / 29.09.2009 link komentarz (18)	poważnie zagrożone zostało moje dziewictwo. Nie oglądam telewizji. Nikt między serialami nie ładuje mi podprogowo Małego Głoda. Benecol też nie przedłuży mojego życia o jakieś 97 lat. w ekonomii zawsze ceniłem sobie opinie Jeamsa Tobina i nie ulegałem globalistom. Nie kupowałem 10 gadżetów bez których nie może się obejść nowoczesny men. A już szczególnie tatuowanych rękawów – pozycja nr 3 na liście. stworzyłem sobie dziwny ale w pełni zaakceptowany przez innych świat. Az tu nagle złożyłem następujące przyrzeczenie nierozważnie. Rozumiem, że jestem poza zasięgiem. Jeżeli znajda coś zbliżonego do iPoda : panelowy ekran dotykowy, mp3, kamerka ok 3mln pikseli, wchodzę w to. minęło kilka miesięcy i podstępni Koreańczycy sklepali coś podobnego, i to się nadal zwie telefon komórkowy. Usiłuję przejść do porządku dziennego. Nie będę rozmawiał zbyt długo, bo mi z mózgu zrobi siekana kapustę. Nie włożę do kieszeni spodni, bo spowoduje niedomagania w najmniej pożądanym momencie. jeszcze go nie mam a już ściągnąłem sobie rozbierane tapetki. A może by tak akty Maneta. Albo Balthus ? Zainstalowałem w tym celu Sea Monkey, w myśl jakieś tajemnej konspiracji. Nie dość, że od dawna jestem utajonym bigamistą używającym trzech przeglądarek, i należący do czterech bibliotek publicznych, to jeszcze próbuję uprzyjemnić sobie utratę cnoty. To powinno boleć. czy ja już jestem Dziwkiem ?
23:46 / 28.09.2009 link komentarz (19)	Em dzisiaj w pracy wspomniała o wizycie u masażysty. Może nawet u ortopedy. Niewysoka, miła dziewczyna o proporcjonalnych kształtach. Nie przegina się ryzykownie. Nie pnie ponad blat stołu na słupkach. dużo się mówi ostatnio o ubocznych skutkach wysiadywania przy komputerze. Siłowniach. Solarium odwapniającym kości. Rozmawiałem przez chwilę z roztropnym ochroniarzem po pięćdziesiątce. Pogodnym. Rozczytanym. Co ważne : I zadowolonym z pracy. powiedział : Kości, kości mają słabsze. Niby są wyżsi. Okazalsi, a na okrągło przeziębieni. a może rośliny są słabsze i mniej pozyskujemy z nich składników mineralnych ?
19:45 / 27.09.2009 link komentarz (10)	Afryka tak by się chciało wyjechać gdzieś. Do Hiszpanii ? Bo ciągle o Kadyksie rozmawiają w Spółdzielni Hodowlanej. A pan Józef chodzi i dogląda. Raczej mu tu Hiszpanią nie pachnie. Albo czy jest coś ciekawego w Siennie – kazali panu K. wyzbierać te mniejsze - czyli być tam , bo tam nie byli. Bo cóż ciekawego jest w Siennie ? albo nad Amazonką zobaczyć węgorza elektrycznego – te mniejsze pieczarki pan Józef K. spakuje dla Tesco. i Kilimandżaro, i te uśmiechnięte Murzynki, obnoszące swobodnie swoje nagie piersi. Jędrne i zuchwałe. Wezbrane pokarmem. Piersi wieku średniego ciągnące do dołu sutkiem jak worek na wodę zawieszony na wielbłądzim łęku u Beduina. czasem pan Józef obmiata jedynie grzybnie pędzlem. Wpatruje się jak w czarnej, tłustej ziemi pączkuje i narasta. Niby białe jaja niewiadomego ptaka . A jak tam smok dorasta .. i w końcu te wyschnięte i pomarszczone zobaczyć, schylić głowę przed piersiom Murzynek po raz ostatni, nie klikać esemesów. Nie stroszyć się dulszczyzną. Że klikając coś, czy kogoś się, w Afryce uratowało. teraz musi zakryć zapełnione skrzynki. W każdej był arkusz białego papieru. Najpierw płat po prawej. Starannie. Gruby powlekany papier szeleści jak syntetyczna bielizna. I ten płat z lewej założyć od góry. Wsunąć od dołu jak bluzkę bo to jest jedno wielkie kłamstwo posrane z tym UNESCO. Z tym przewodniczącym ONZ z trzeciego świata. Żadna Poprawność polityczna. Żadna Globalizacja. Tylko Merkel sobie. Obama sobie. Putin sobie. I Mega Chińczyk. A Afryki w tym spisie nie ma. Afryka Umiera Pierwsza. Tak kiedyś zostanie napisane. A ja chciałbym znaleźć pieniądze i czas, i pokłonić się dumnym piersiom Murzynek. Nie, Kadyks, nie Akropol, dla mnie, to siódmy cud świata ... zniknął nam pan Józef K. z wózkiem za zakrętem korytarza. Któreś kółko mu piszczy. Trzeba będzie naoliwić. I zapomniał dodać, że wszelkie czynności mają charakter żeński jest mały słowniczek wyjątków ***
23:48 / 25.09.2009 link komentarz (4)	** Sławomir Różyc. Wiśnia. Miałem koszulę z płótna żaglowego dziewczynę stojącą w słońcu pełną wiśnią sutek ciemny prawie kurz buddyjskiej wioski której mleko łączy w pieczęć usta mnicha U mnie krzyk trójkątny białych skrzydeł w oknach wiatr przyzywał wiosną, tak mocne jest morze sól, rtęć morskiej mewy, zwijała nad łokciem stawia ryż na słodko, odstąpcie precz dorsze Kamyczek w kolory, schodząc w rosy Gangi boso, po rdzach świtem w roje szklanych muszek i zziębnięta nieco o szacie kokosa, podaje miseczkę żeś cokolwiek młody, zdaje ci się mnichem Bo trzeba wam poczuć, wreszcie strąci z ramion szorstki płacht koszuli, różowiąc pośladki ... wracając do kuchni, wtrąca widz bezbarwnie - Jak pozór złagodzi krzaczasty piżm wioski ? Obie piersi dzieląc cynamonem wonnym choć niewprawna wówczas, pali kadzidełka czerwiec 2009. Wólka Węglową. wiersz, ale też zawiniemy się w październikowe liście, będzie nam ciepło, będziemy ssać dziecinnie koraliki czerwonej jarzębiny, będziemy ...
00:43 / 25.09.2009 link komentarz (4)	po nocy słyszę wyraźnie bijące serce. Przeczytałem pewien wpis na logu. Miałem w pracy dodać komentarz. Już o nim zapomniałem. A tu wyraźne dudnienie od strony brzóz po drugiej strony ulicy. A może dalej, w olchach ? I szelest arytmii. Ktoś właśnie czyta aby się odprężyć. ale powoli robi się za późno. Już przycupnęli cicho po pawlaczach. Już kładą się cieniami po czyimś przedpokoju. Oceniają zużycie każdej pary twoich pantofelków. Asystentce lustro wydaje się pretensjonalne. Księgowa wraz z sekretarką zaplatały się w twojej szafie, wybebeszają obecnie każdą bluzeczkę metkami, ile masz tych o ogólnie znanym wydźwięku ? przecież muszą cię jakoś ocenić. Skusić. Ile możesz sobie zażyczyć odrzucając w niebyt wieczorną lekturę. Ludzie korporacji nie znoszą kiedy się im odmawia. Natychmiast dostają świnki. Gardła im czerwienieją i puchną z oburzenia. Dostają grupowego ślinotoku w zaciszach gabinetów. Nikt tego nie widzi. Nikt o tym nie wie tylko rano sprzątaczce wydają się dziwne te mokre plamy na puszystym dywanie z Azerbejdżanu. chce krzyczeć uważaj ! Dziewczyno .., Zatrudnią. Przedstawią. Wynagrodzą, żeby niebawem zwolnić. Bo nikt nie będzie naruszał spokojnych snów korporacji. Jej romansów z Kreatywna księgowością. Dzisiaj dotarli do ciebie. pragną cię jako jednej z niewielu. Pożądliwie liżą językami twój cień po ścianach. Czemu nie chcesz ulec. Ty i Korporacja. Razem może wszczepilibyście nam identyfikacyjne czipy na karku. Bo o tym marzą najbardziej. I słyszę ich walące serce w kępach olch. Jestem tylko małym wariatem miejskim ale ty usłyszysz je w aneksach do umowy. Siedzi tam i dziurkuje, drobnym maczkiem ...
00:09 / 24.09.2009 link komentarz (5)	poranek. Słoneczny ranek. Po ra. Ale się nie chce. Nie stawimy się. Łukasz skrajem skweru nadciąga równolegle. Razem podążamy zielonym tunelem drzew. Malownicza jest nasza droga. Grzecznościową wymiana zdań. Jadę krócej. Ale to bardzo spokojna dzielnica. Owszem, Łukasz jest bardzo wrażliwy. Mówi cicho. Wyraźnie dobiera słowa. gładkie jak rekwizyty zaczerpnięte z jakiegoś rytuału intymnego. Składamy ofiarę. Znamy się od trzech lat. Nie zwiedzie mnie ta miękkość. Nie w wiodącej firmie, gdzie niby miło, ale oddech konkurenta czujesz na karku. Często nieomal wilgotny. ale nikt nikogo nie zauroczy swoją niewinnością. Wystarczy znaczące spojrzenie. Światem rządzi telewizja. Wiemy obaj. Telewizją rządzi Reklama. pośród tej gonitwy wypracowaliśmy sobie serdeczne formułki. Mieszkasz ostatecznie w Centrum. Tak, minuta do metra. Ale ty masz spokojniejszą dzielnicę. Rzeczywiście. I dobrze, że ranek rozszczebiotany między gałęziami śpiewnymi utarczkami ptaków, o tej godzinie dziesiątej. Bo pogoda utrzyma się jeszcze kilka poranków. Nie zaprzeczam. Potem nadejdą deszcze. A potem – tym razem to ja wzdycham dwa tysiące dwunasty – dopowiada Łukasz ze zrozumieniem. Przerabialiśmy temat w firmie. Przy śniadaniu. Przy lampce wina podczas obchodzenia czyichś urodzinowych inscenizacji. W trakcie firmowego grilla przy Heinekenie. W takich firmach do każdego tematu podchodzi się poważnie.Kompleksowo. I beznamiętnie jak w Oblivionie. Czy strzelankach. Wykluczyliśmy iluminatów. Obcych. Światowy spisek i topnienie Grenlandii. Po prostu dziwne kryzysy się nie zdarzają. trzeba zadbać o dobrą łódkę - łagodnie zachęca Łukasz. Czyli Nubiru. Ale umiesz tym pływać ? Przecież mieliśmy wycieczkę integracyjna na statku – utwierdza mnie stanowczo. Tak, barman potem się dziwił, że nie spotkał jeszcze wycieczki, która wyżłopałaby tyle gorzały. Bo barman profilaktycznie zabrał akurat więcej piwa. ale wtedy popłynie także komputerek Łukaszu. 3D szlag trafi - jątrzę. I dobrze ! - ożywia się, odchodząc, bo też trzeba nam do swoich boksów jak koniom - Krawcem zostanę ! A niby dlaczego butów nie miałbym ludziom robić ? patrzę jeszcze chwile w ślad za nim. Światem rządzi.. a nam władcom świata, też się odechciewa powoli. A przecież taki obiecujący poranek. Po ra ...
23:58 / 22.09.2009 link komentarz (5)	* szachy. Kiedy ostatnio grałem w szachy ? Chwila miłej konwersacji z kimś lubianym. Mężczyzną. Istotne. iskierka świadomej rywalizacji. Zwierzenia spowolnione majestatem przestawianych laufrów. Misterium spoglądania w oczy. Szukanie zrozumienia czasem uległości. zrozumiałem. Jak wielu z tych, co mnie w oczy patrzą, studiowało swoje gesty przed lustrem *
21:49 / 21.09.2009 link komentarz (4)	czytam Niedole cnoty Donatien Alphonse Francois de Sade. Samo wartkość imion wpływa na wyobraźnię. Można spytać z skąd u mnie takie przy nazwisku markiza. Otóż nie. znamy dzieła Voltaire. Jana Jakuba Rousseau. Wolnomyślicieli więzionych i skazywanych na wygnanie. Jednak ich dzieła nigdy nie były świadomie poszukiwane i niszczone. A przecież głosiły światopogląd sprzeczny z panującymi wówczas systemami społecznymi. natomiast de Sade, no właśnie. Czym zawinił ten osobnik dwukrotnie skazany na śmierć. Skazany na wieloletnie więzienie i umieszczony w końcu w zakładzie dla obłąkanych. Oskarżany wielokrotnie przez prostytutki. Żebraczki. Więziony na mocy skargi teściowej. Jeszcze dzisiaj przeczytać można w Wikipedii, kiedy to zmarł jego lokaj, kiedy zmarła wierna pokojówka. Skąd owa drobiazgowość poświęcona służbie pana markiza. Otóż zarówno lokaj, ani pokojówka wraz z reszta służby nigdy nie potwierdzili zarzutów stawianych ich pracodawcy, skłaniając się raczej do dziwacznego sposobu bycia naszego bohatera. w 1781 umiera wielka miłość markiza Anna de Launay ( sic! Siostra żony markiza. Tutaj manifesty oskarżające męża raczej możemy zrozumieć. Wszak to była młodsza siostra ). W 1785 umiera lokaj Latour, rok później wierna pokojówka, Gothon. Cóż sugeruje wpis w Wiki, umarli. Milczeli. Nie można już z nich wydobyć prawdy. Zatwardzialcy. do dziś ściga markiza zła sława. Przed wojna ukazało się prywatne wydanie Pornografu. Dziś wielkim staraniem trafił w moje ręce tom Niedole cnoty i Zbrodnie miłości. Jedyna pozycja jak dotąd nakładem Wydawnictwa Łódzkiego. Ale przynajmniej można mieć zaufanie do autorów przekładu : Jacka Trznadla i Jerzego Łojka. spodziewam się epickiego traktatu filozoficznego. Nie od dziś wszelka władza, czy to kościelna, czy bolszewicka, pakuje nam brudne łapy w majtki, de Sade miał to nieszczęście będą prekursorem, zaś Zygmunta Freuda nikt nie więził, nie skazywał na śmierć, czy zamykał w zakładzie dla obłąkanych, Zygmunta Freuda , co najwyżej niektóre paniusie nazwały obleśnym świntuchem. jak na razie czytam spowiedź dziewczyny cnotliwej, i skazanej na śmierć na podstawie oskarżenia o kradzież, przez lichwiarza u którego pracowała. Schemat jest nam znany, biedny czyli zły, przez tyle wieków cywilizacja niewiele posunęła się do przodu mentalnie. Biedny więc złodziej, jak uważają polscy współcześni kapitaliści. Złapany na kradzieży syn prezes zagrożony jest .., kleptomania. Sam byłem świadkiem takiego zajścia. spowiedź dziewczyny czyta się lekko. Duża część powieści to płynny epicki dialog. Przypomina Voltaire z jego przypowiastkami z morałem. Ale też przypomina Diderota. W którą stronę podąży autor. Jaka tezę filozoficzna postawi w oparciu o mroczne, pierwotne instynkty, takie jak popęd, nocne zmazy, czy szybki numerek z pewną dozą brutalności. szukam jak bardzo niebezpieczny do dziś jest de Sade. Jeśli trafię na ślad tej formuły, z pewnoscią postaram się przekazać jej zarys. Jeżeli chodzi o jakieś fascynacje pożądaniem brudnym, bądźmy poważni, w byle Seksolatkach na półce Kolportera znajdę lepsze i z przenicowanymi rozkładówkami
15:51 / 20.09.2009 link komentarz (7)	** Sławomir Różyc. Jabłoń Płeć wołała nas wiosną - Porzuć okno bezpieczne Trawa w sadzie wilgotna, płeć zwieszała się w plastrach Nie widziałem wyraźnie muszli w warkocz osnutej Choć księżyca ubyło raptem o dwie ćwiartki Księżyc w fraku cynowym na dwu końcach jak słowik W płeć nas łowi na zapach, szepcze : Kocur twój Mirza Chętnie zgłębi zawiłość płci szemrzącej spod liśćmi Płeć nieśmiało z porzeczek : Prawda Solfernusie Czuły w dłoniach jam garncarz łakomy na owal Poszukałem nadmiaru wzdłuż wilgotnych pośladków Kto tych kształtów okrągłych nie okiełzna na własność Coś buczało w skrzydełkach, coś opadło nas rojem Księżyc niósł się w ciemność drącym kocim spazmem Biegłem, Wiosna ! krzyczałem, padałem wraz z żądłem Płeć w krok za mną w pachwinach nastroszona wełną Co się stało z księżycem ? Tego do dziś nie wiem maj 2009. Wólka Węglowa. wiersz znajomego zamieszczam. Gdzieś tam powstaje suwerenny poetycki świat, kraina nocy, z której przemycam tutaj kolejne kolejne obrazy. Po cichu mam nadzieje, że w pewnej chwili urzekną was te płótna, jako mnie urzekły. Miłe jest takie życie, tworzyć i szukać zrozumienia u innych. moje życie to zarabianie na potrzeby. Moje życie to zjednywanie sobie życzliwości innych, bo przecież należy aby człowiek wrażliwy i kulturalny, spieszył ku innym z pomocą i serdecznością. moje życie to pilnowanie rachunków i kont, bo nie lubię zalegać z niczym, nawet bez skasowanego biletu nie pojadę. Taki jestem akuratny, nudny z tą swoją przyjacielską pomocą przy kopaniu studni przyjacielowi, punktualny i na właściwym miejscu, że tylko mnie zostaje sięgnąć po wiersz znajomego, gdzie z utworu na utwór wszystko z wolna staje się magiczne. A ja , cóż, choć przez chwilę pomarzę, że wraz z nim jestem odrobinę szalony ...
22:26 / 18.09.2009 link komentarz (7)	wracam z pracy. Pusto. Już się przewaliłem przez Centrum. I przez życiowe nitki dzielnicy. Ledwie kilka osób w autobusie. Słońce jaśniejsze. Jeszcze ciepło. Czytam. Lubię takie chwile. Kiedy świadomość takiej chwili powoli się przesącza. Siada obok. Oboje jesteśmy zadowoleni. Ona jeszcze w letniej sukience. Ja czytam świadom jej zniecierpliwienia. Bo ta moja świadomość nader wymowna bywa czasem. Się nie napawa chwilą. Nie odetchnie. Nie założy kolana na kolano błyskając koronkowymi majteczkami. Moja świadomość podlotkiem jest. Trzpiotem. I nigdy nie wydorośleje. czytam. Ale co ja właściwie czytam. Brudnopis - Łukjenko. Nie wiem czy to świadomość tego ostatniego być może słońca. Czy pełne zaśpiewów rosyjskie zadumanie się udzieliło, że spytałem siebie : Kiedy ty ostatnio trutniu powiedziałeś Kocham ? i nie kobiecie obejmując ją , a właściwie zawijając się wokół niej a ona w tobie, bo takie mówienie kocham, to szeptanie hormonalne. To już widzenie palcami, zgadywanie dotykiem świata, który powinien być ciepły. Który staje się skórą. Przystania dla żeglarza. A plaża dla rozbitka. I nikyt nam nie powie, że nie można być żeglarzem, i czasem rozbitkiem, jednocześnie. samotnej matce z trudnym charakterem, i właśnie dlatego , że z trudnym, że z uciekającym spojrzeniem do kuchni, ociekającym w tysiące słów o złej administracji i cieknącym kranie, dlaczego nie powiedziałeś ? Bo matki nasze nie są przygotowane na takie słowo. Bo przyjaciele wysłuchują cierpliwie. Bo w pracy cię lubią i są uczynni. czy to musi być jakaś wymiana towarowa. Promocja. Bilbordy. Żeby powiedzieć drugiemu To słowo. Czasem w pracy mijamy się na korytarzu, chwytam koleżankę delikatnie jak kruchy porcelanowy wazon pełen sekretnych zapachów, osaczającego zewsząd bukietu, płatki, te płatki w czoło całuje. Całuje serdecznie w policzek. One się śmieją. One od dawna wiedzą, musiałem, bo właśnie się duszę. Zapomniałem. już nie układa mnie się to słowo w ustach tak jak niegdyś. Nie potrafię. Nie chcę. Nie czuję. Jeszcze potrafię mówić ustami. Jeszcze siedzę w tym autobusie zadumany. Nad tą książką. Obok moja świadomość o duszy podlotka, potrafiąca być tak wrażliwa na dotyk. Kolory i zapachy. Ona jedna rozumie, że zawsze chciałem umrzeć z miłości ...
21:38 / 17.09.2009 link komentarz (7)	ooo, nie chciało mnie się wstawać rano. Bo czemu to ja sobie robię z ta pracą. Nie chciało mnie się golić. Spojrzałem na patere. Banany i gruszka. Nie jestem gruszką. Ale taki banan nie musi się golić do pracy. Zwyczajnie wisi aż go zerwie małpa. ooo, dlaczego ja nie jestem małpą. Małpa nie musi się namydlać do pracy. Puszcza baki na jakieś gałęzi. I za friko obżera się Figami. Rozleniwiona jest tak, że nie zauważa węża. Niedobrze. ooo, 8. 55. trzeba się bziuknąć pod pachami. Wracaj ! I jeszcze trzeba się bziuknać w miejsca dyskretne. Na szczęście furtka zamyka się na elektromagnes ooo, znowu Claudia. Będzie teraz szła ok. Trzy minuty przede mną. Przemieszczała się wewnątrzpośadkowo z lewego na prawy. Zmysłowo. Kocio, zwalniając. To przyśpieszając kiedy się zbliżam. Na pewno się spóźnię a faktycznie, czemu nie zostałem wężem. Żadna praca namawiać kobiety do różnych rzeczy. Wreszcie rozmówiłbym się z Claudią. Jakie tam jabłko. A Adam w ogóle nie byłby nam potrzebny. Sami nazwalibyśmy te zwierzęta. jestem nieco od niej starszy. Ale wąż im starszy tym lepszy. Lepiej kuusssi. Znowu zwalnia. Ale waż dziewczyno często zrzuca skórę Jest wtedy taki śśświeeeżutkiii. ... i spóźniłem się znowu
21:31 / 16.09.2009 link komentarz (6)	wczoraj to miałem w zasięgu dłoni. Zapominasz. Spotykasz starego znajomego przypadkiem. Poznaje cie a unika. Kategoria. Znajomy, lecz w pewnym oddaleniu. Spotykasz ponownie, ale już z pewnym dystansem. A on uradowany. Pytasz. Pamiętasz miesiąc, czasem dzień. Zaprzecza. Czasami obraża się gdy mu wpierasz. teraz jestem ostrożniejszy. Kiedyś przechodziłem do porządku dziennego. A spotykasz znajoma bądź znajomego, kiedy mają doła. Kiedy w ich życiu istotnie trwa jakaś zawierucha. Nie spytasz się nawet bowiem jest rozdrażniony , że mu wpierasz. Nie potrafi się przyznać. Zlekceważył cię. Nie chciał widzieć. ale rozmawiałeś w tamtym miesiącu. O określonej godzinie. Tylko ospały był. Narzekał na gardło. Mówił uniwersalnie jakoś, podtrzymywał rozmowę, ale tak z uprzejmości. Tak jak się uprzejmie rozmawia z nieznajomym w przychodni zdrowia. W kolejce. Nie patrzył w oczy. Abo patrzył nieobecnie. Albo pociągał noga. Albo garbił się nadmiernie. A mimo garbienia urósł. kiedyś nie zwracałem uwagi. Mnie się też rzekomo zdarzało nie pamiętać. Też się ciskałem. Az jeden starszy pan mnie zwrócił uwagę. Mówiliśmy sobie zawsze Dzień dobry. Czasem się kogoś lubi i szanuje od razu. Przypomniałem sobie . Okoliczności. Schematy. I pomimo różnic w zachowaniu. Wyglądzie. Czy samopoczuciu ten Ja używał jakiegoś mnie znanego zdrobnienia. Przezwiska. Używał moich gestów. dzwoniłem. Naprowadzałem ostrożnie. A teraz się spotkam z Łukaszem. Zacznę inaczej. Zacznę jak mnie starszy pan wytłumaczył. Od pojęcia Doppelganger. ciekawe ile osób ma podobne skojarzenia. Może we dwóch z Łukaszem znajdziemy więcej powtarzających się prawidłowości
21:05 / 15.09.2009 link komentarz (4)	w poprzek dnia. Tarantini. Jedno głośno wymawiana nazwisko przy śniadaniu. Udali się tam dość liczną ekipą. Od rana Bodziorno. Konkreto. Również dziewczyny o Żydówce z jedynie drgającym kącikiem ust. Faceci o rozkminieniu dialogów. O inteligentnych Niemcach. Ciekawie buduje się zainteresowanie filmem słuchając strzępków rozmowy. wniosek : trzeba się wybrać koniecznie. Dawno nie widziałem tak zbiorowego zachwytu. nowa gazeta. Dziennik Gazeta Prawna. Fuzja po sprzedaniu udziałów przez Axla. Po przerzuceniu paru stron znajdujemy dziennikarzy nieco już wytartych. Plus ten Balcerowicz o kryzysie. Zapowiada się garnitur B Gazety Wyborczej. wniosek : ciekawi mnie dalsza polityka wydawnicza radzącego sobie na rynku polskiego wydawcy. Czy będzie dokupywał kolejne aplikacje jak Nero, że użyję podobnego sformułowania. Nadal działają fora obu pism. Red. Zawada z dziennika. Pl publikował kiedyś interesujący artykuł o polityce informacyjnej w niedalekiej przyszłości. O większym znaczeniu blogerów i społeczności typu np. Grono czy Nlog wniosek 2. ciekawe gdzie trafia forumowicze z dziennika pl. Na takich portalach komentarze maja swoja specyfikę a moja cyfrowa panienka zawiesiła skutecznie Firefox. Nie odpala. Nie da się odinstalować. Nie rusza z trybu awaryjnego. Przywracania systemu. Odpalenia z biosa w pierwszej poprawnej konfiguracji systemu. Podziubie na pożyczonym. A cyfrową panienkę odstawię. Niech cierpi. Niech nie wie co wypisuje. A miała mieć w slajdach buźkę Angeliny Jolie. A może wymyśle Salmę Hajek. Cindy Crawford z jej sylwetka. A gdyby zapożyczyć się u kilku aktorek ? Ciekawe, kto i co by mnie zaproponował. Scorupco ma śliczny lewy profilaktyka dodatek na czarno : po Tarantino przyszła pora na smutek. Patrick Sweyze nie żyje. Przybiegła jedna z wiadomością i minorowo się zrobiło. Miał ciekawa role w psychologicznym Tigerze.
00:57 / 15.09.2009 link komentarz (3)	nadal się zadręczam podkręcaniem compa. Kilka rad dla posiadaczy Visty jeśli otrzymacie pakiet 60 dniowy wraz z systemem pocztowym . Zarejestrujcie kreatorem i niech się wyczerpie. Zostaną tzw. możliwości podstawowe. Kiedy się odinstaluje taki pakiet Vista szaleje. Szaleje jeśli grzebiesz w jej partycji. Masz lepszy program dubluj. System Outlook nie musisz od nich kupować. Zastępujesz Thunderbirdem. Łatwy w konfiguracji i przejmuje system. Działa na Firefox ie. Dobrze też chodzi Opera. IE od 7. Żadnego Chrome. Yahoo i Safari też chodzą bez zastrzeż. Dobre kopie zapasowe. Można je kompresować. Ostrożnie z czyszczeniem dysków. Defragmentator dobry, chodzi w tle. Media Player10 b.dobra z biblioteczką i możliwością uzupełnienia widoczków z albumów . Nagrywanie muzyki łatwe. W basicu tylko CD wmv. Ładnie się składa. Przycina. Robi filmy na Movie Maker. Le Pain graficzny dobry ale demo.. warto dublować : Nagrywanie CDBurner free nie gorszy od Nero. Movie Makera z powodzeniem zastępuje Kate s Video Joniers łączy w całość wszelkie możliwe formaty i dokonuje konwersji z jednego w drugi.. Media Player ma obróbkę zdjęć. Niezłą. Można dołożyć FastStone Image bo ma uzupełniające opcje. Biurowy Microsft zastępuje Open Office i trzeba go zaczepić do szybkiego uruchamiania jak Tunderbird.. Do Media Playera dołożyć Vista Pack z kodekami czta tez napisy. Oczywiście do napisów i wszystkiego co dziwne Best Player. Do Dvd w zestawie mam InterVideo wystarczy. Można do łożyć KLM a. All Player z Vista się gryzie. W zapasie jest K – Lite Pack z Odtwarzaczem. Do rozpakowania dobry jest Zip. Warto zainstalować Wise Disk Cleaner, czyści błędy rejestru. Jest przejrzysty i podaje co można usnąć bezpiecznie. centra medialne z Vista często się zawieszają. Komunikaty można skutecznie powstrzymać tylko trzeba pogrzebać w samouczku pomocy technicznej. Antyvir Symantec dobry ale spowalnia i muli. Frre Avast i Nood działają świetnie. Dla pewności można się sprawdzić netowo u Kasperskiego wstawia rybkę ale nie usuwa. Fiński Sourcse czy jakoś tak wycina wszystkich szpiegów. Torrenty najlepiej u 1.77 i e mulle 48. są inne ale te lepiej zaszyfrowane. i podstawa , Vista ma dobry system odzyskiwania. Trzeba zrobić kopie zapasową po sformatowaniu. Druga po zainstalowaniu komponentów. I nie ma co się bawić w wyłuskiwanie folderów po deinstalce programu trzeba przywracać. Ikonki folderowe można wyłapać na art deviant później trzeba wrzucić na chama ręcznie do systemowych. Znowu odnaleźć folder i zmienić szukając ręcznie po obrazkach w spisie tych chamskich. Pokaz slajdów wzbogaca się wrzucając do pokazowych obrazów półnagą Angelinę Jole. Też na chama. Mam nadzieje, że cos doczytacie dla siebie. Wybaczcie chaotyczny styl, ale już jestem dobity tymi instalkami. Aaa, bezpieczne instalatory dobre programy, instalki i programy z GPL ami. Wszystko skanować. Bezpieczne porniole dostaje się Juice acces tooblar. Już z wyszukiwarka. Estetyczne, wyszukiwarka z pewnością. Aż tyle, że wystarczy. Vista strasznie wrzeszczy kiedy próbuje się ściągnąć filmiki z komóry Motoroli. Zresztą każdy sprzęt bez sterowników na płytce to dla Visty najeźdźca. SP1 ściągamy z pomocy technicznej strona Microsoft. Ale trzeba potwierdzić oryginalność programu. Później ułatwiają.
22:43 / 13.09.2009 link komentarz (14)	sformatowałem dyski. Profilaktyka po zasysaniu z sieci mptrójek i tubek. Tyle, że mam Vistę. Estetyczny pulpit. O wiele łatwiejszy dostęp do do moich dokumentów. Jest nieco szybszy. Ale trzeba wiele programów ładować ręcznie. Ten system ma trzy lata i nadal brakuje kompatybilności z wiodącymi aplikacjami w sieci. na polskim rynku jedynie pismo PC Format na swoich CD z programami ma testera, lustrującego od ręki, czy dany program będzie funkcjonował, pomimo zapewnień na stronach w necie, że w Viście, jak najbardziej. Przed rokiem zaparłem się i testowałem każdy upatrzony program ręcznie. W końcu skonfigurowałem i rzeczywiście chodził jak burza. ale dzisiaj ponownie mordęga. Miałem skopiowane w odpowiedniej kolejności instalatory do wprowadzenia, okazuje się www. Nie odpowiada. Albo mają mają rewelacyjnie nowsze, te się kiszkują, i należy przywracać system, bo Viście się nie zostawia przeoczonych folderów. Zaraz system Cie upomina. Próbuje sam naprawić. Wyrzucasz system. Wraca oknem. Informuje jakie to będzie miało skutki . Kopiesz system w dupe. Niby go wyrzuciłeś ze wszystkich pasków, a on cię informuje , że właśnie znalazł rozwiązanie, i podmienia np. sterowniki. kiedyś podmienił mnie w ramach samonaprawy sterowniki z programu demo, po trzech miechach wypadł napęd, ani go przywrócić. Kopii zapasowej nie chciało mnie się wykonać. Płytka instalacyjna gdzieś się zawieruszyła. Musiałem nim ruszyć z biosa. Cykoria, bo miałem niejasne przeczucia teoretyczne, jak to może wyglądać. a teraz dziugam paluszkiem na pożyczonym, a morduje się z nim, powiem wam, przez te numery z samonaprawami. Przez rozliczne komunikaty, zaczynam podejrzewać, że może się stać Sztuczna Inteligencją. Znaczy, Ona się może stać. mój comp nosi bowiem piękne imię, równie pięknej, antycznej kobiety. I musi to być wstrząsające przeżycie dla kogoś postronnego, kiedy słyszy mój głośny krzyk : I znowu mnie to zrobiłaś ! A potem czułe godzenie, z moim bolesnym : Dlaczego ?
21:29 / 12.09.2009 link komentarz (8)	czasem usłyszymy przypadkiem rozmowę przy kasie w sklepie. Innym razem jest to beznamiętny komunikat w radiu. Fragment niegdyś przeczytanej książki. I nosimy to latami w sobie, nie dzieląc się z nikim choć tkwi w nas jak drzazga. nie jesteś duszą towarzystwa. Nie musimy nikogo zagadywać w pracy, tak, żeby nas głos był słyszalny. Nasza opinia najważniejsza. Nie musimy być nosicielem sensacji. Albo przekazywać najnowsze plotki i domniemania. jesteśmy. A jednak coś nas jątrzy od środka. Dotyka obszarów najwrażliwszych. Nosiłem te kilka zdań w sobie długo. Doczytałem się ich kiedyś. Nie ma wśród nas wybrańców. Nie planowałem o tym mówić. Może miałem wyjątkowo zły tydzień. Może naczytałem się psychodelicznych snów jednego z Nlogu. Albo poraził mój biedny umysł opis zbrodni dokonanej na Ormianach, którą właśnie zamieszcza zi0, a zapewniam, pisać potrafi. Jest tu też ktoś, kto cierpi, i ma poważne kłopoty aby zdobyć dla siebie środki przeciwbólowe, a ja .nie potrafię pokrzepić właściwym słowem otóż kiedyś czytałem fragmencik z życia poety. Poeta nazywał się Kazimierz Ratoń. Dobry poeta. Prawdziwy. I nieuleczalnie chory gdzieś tak u progu swojego piętnastoletniego życia. Schorzenie zwało się gruźlicą płuc. Mózgu i kości. Podana nazwa nie oddaje niczego. nie podpowiada nam, że człowiek się zwyczajnie rozpada z dnia na dzień w straszliwym bólu i w strachu przed obłędem. Nie wspomina również, że wygląd zewnętrzny człowieka jest odstręczający. Upiór w Operze czy Quasimodo przy nim to obiekty namiętnego pożądania. Laleczki Barbie. człowiek ten gnije jak chory dotknięty trądem. Bez szansy na kontakt z ludźmi. Zwykłą rozmowę. Zainteresowanie. Uczucia i biologie sobie darujmy. Drzazga. Poeta się leczył. Zrozpaczony porzucał leczenie. Wracał. A wytrwał w swojej chorobie do samego końca. Był trudnym pacjentem. Sceptycznym. A co za tym idzie drażliwym. W jednym ze szpitali dorodna pielęgniarka powiedziała mu na osobności : Ty nawet nie pachniesz jak mężczyzna potem obnażyła swoja cipę aż po bosko rozkładające się listki, dodając : Tu też się nie wtulisz. Nigdy … nie zamieszczam wiersza Kazimierza Ratonia. Jeśli macie odwagę sami je znajdziecie w sieci. Jeśli będziecie mieli szczęście, traficie na te o samotności ...
20:40 / 11.09.2009 link komentarz (7)	Różyc Sławomir - grusza kobiety przeciągające się na gałęziach gruszy trące biodrem obfitym o blaszki listowia wręcz obłokiem pękatym kobiety upadłe kiedy od tego tarcia zerwą pępowinę i kolejno się toczą po mleczu i trawie nim nie staną zuchwale rozwarte w rozkroku o biodrach rozłożystych jak otwarte okna o piersiach jak z cienia izby wyrzucone dłonie o piersiach ciężkich czujnych co przez okiennice o piersiach jak puchacze spadające dziobem wiersz,na zakończenie trudnego tygodnia. A ten był męczący. Tym bardziej wzrok wyostrzmy.
22:23 / 10.09.2009 link komentarz (7)	kieszonka byłem dzisiaj po przelew. Kasjerka staranna. Młoda. Wierzchem blond jasny, pasemkami, pod spodem ciemniejszy. Łamany ze słomiana herbatą. Do bladej i pociągłej twarzy dodać i przeciągnąć jeszcze powieki ecru różowe, może jeszcze przy tych służbowo zaciśniętych ustach, dało by się, ale góra od kostiumu, a raczej bolerko, w takiej uczniowskiej niegdyś granatowej barwie. Żeby w beżach jasnych, albo ostatecznie w małej czarnej, ale siedzę uprzejmie. Odpowiadam krótko. Łagodnie. Nie gestykuluję. na jej włosy patrzyłem ukradkiem. Kiedy ona spojrzała, uciekałem wzrokiem. W końcu pochwyciła. Przekrzywiła nieznacznie głowę. Nieświadomie, i grzywka się leje fantazyjnie, potokiem. Uznała, że należy interweniować w sprawie przyspieszenia mojego przelewu. I tutaj poznałem wartość mojego banku. Lokuje się ona naprzemianstronnie w dwóch nadymających się półkulach. Wdzięcznie. Niby szczegół, a jego znaczenie okazało się zbawienne, w tej całej mojej historii wraca. Pyta : Dowodu zdaje się pan nie okazał. Okazałem – podejmuję jej watek melodyjnie. Z przejęciem kręcę powolne, małe kółeczka na blacie jej biurka. Patrzymy oboje z przejęciem na kreślący palec. Istotnie równiutkie - A nie leży tutaj. Wychodząc wsunęła pani do kieszonki - rumieni się. Ale i ma ochotę poprzekomarzać trochę - A w której ? A w tej na lewej pupce - i przelew przyśpieszył. to jest tajemnica, ale kobiety są pewniejsze od najlepszego banku. Każdy gest. Każdy uśmiech powierzony, pomnaża się trzykrotnie. I jak to się dzieje, że nigdy na tym nie tracą ? Zyskują na przepływie. One oczekują uśmiechu. Oddają uśmiech z nawiązka. Na tym polega bankowość. Obroty. Obroty, odwiecznie smutnawi panowie. Albo inaczej .. geszeft. ***
21:03 / 09.09.2009 link komentarz (7)	nie lubię śnić. Śnienie przypomina dzieciństwo. Lepią cię jak kukiełkę. Wmawiają jakieś zasady. Uczą jeść. Pisać. Zachowywać się. Idziesz do przedszkola i dowiadujesz się jakie to potworne kłamstwo. Tam pośród klocków stajesz się istota o podwójnej osobowości. a śni mnie się czasem obrazem w pełnym HD. Ja uczestniczę , a jednocześnie słucham listy dialogowej przewijającej się w głowie. Pojawia się chłopak. Pewność, że się uczy i pokłócił się właśnie z dziewczyną pojawia się jednocześnie. Siedzi na murku nieopodal jej okna, za nim soczysty trawnik, jakby niebieskawy. Pojedynczy klomb jakiś wyszarpany. Może nie klomb jakiś dzikun. Samosiejka. co nam odwróciło uwagę od drzwi klatki schodowej. Która się zamyka. W mroku błyska pieta w adidasach. Solidna. Rozmiar 47. Już mamy świadomość rywala. Całują się. Przez zasłony widać zarys dziewczęcej postaci. Coś ona dziwnie wątła. I jakby wycięta z kartonu. Ale tutaj obraz jest czarno biały , zupełnie jak w filmach niemych. nasz chłopak nie jest wcale zazdrosny. Zwyczajnie patrzy na rower tamtego kolo. Popija oszczędnie piwo. Jest taki swojski. Krótko strzyżony. Z lekka nadwaga charakterystyczna u dojrzewających mężczyzn w szortach. Mocne owłosione nogi ale po kolejnym łyku przypatruje się uważnie i stwierdza, rywal przyjechał powtórnie na o wiele lepszym rowerze. Znów czarno białe ujęcie z filmu niemego. Rower tamtego lśni jakąś srebrna iluminacją na ramie. Posiada białe futrzaste siodełko. Chłopak staje się nagle agresywny. Popycha rywala. Czyni głośne wyrzuty dziewczynie pod oknem. Coraz brzydsze słowa. wreszcie opłaca dwa podejrzane indywidua, aby ten rower zniszczyć. I tutaj wkracza budzić … sam nie wiem skąd takie śnienia. Jakby mnie ktoś przekazywał z innego umysłu. Tylko co właściwie znaczą dwa czarno białe ujęcia, w klarownym i barwnym przekazie. Dziwnie statyczna sylwetka dziewczyny za szara zasłoną. I oślepiający blaskiem rower. Aż marki nie można odczytać. A właściwie rama od roweru. Popchniętego rywala, też nie udało się odtworzyć, mimo usilnych starań. Choć dłonie doskonale pamiętają opór stawiany przez materialne ciało. kto to nadaje ?
21:40 / 08.09.2009 link komentarz (6)	* wymachiwanie widmowym kontom w banku chusteczką. Żegnajcie złotóweczki słodziutkie. Że też was starczyło na budowę. Ale w banku człowiek niczego nie jest do końca pewien. ale banku zawsze z duszą na ramieniu. różnie się dzisiaj pisze o Bertoldzie Brechcie. Nieco przekornie sięgnijmy do fragmentu sztuki Brechta : otóż trzech zamaskowanych zbirów wpada do właściciela banku. Potrząsają groźnie długimi rewolwerami. Dawaj pieniądze ! To jest napad ! właściciel banku wprost pokłada się ze śmiechu. Patrzą zdumieni. Lufy rewolwerów im obwisły To jest napad ? - pyta wreszcie ocierając załzawione oczy chusteczką – Otworzyć bank ! To jest dopiero napad ! a światowy kryzys dziś to potwierdza ... *
20:47 / 07.09.2009 link komentarz (6)	* Różyc Sławomir - czereśnia zakradasz się do snu czereśni ? jest ich tutaj najwięcej ból czereśni o zmierzchu bywa najdotkliwszy musisz objąć pień zatkać otwory krwawienne kobiety pod korą biegają wariatki rwą mączne podbrzusza okrągłym paznokciem otwierają się pod dłonią po raz pierwszy obficie zachłanne, wstydliwe czekają na dotyk wiersz znajomego. Wierszyki, obmywające z codzienności. Od jutra zalatany. Realizujący czyjąś złudę. wierszyki. Ostrolistna proza. Kiedyś miałem taki zamysł na forum : stworzyć wątek, na którym zamieszczałbym wiersze użytkowników, co ciekawsze fragmenty wypowiedzi, soczystsze powiedzonka. Taki Avalon, gdzie każdy, choć przez dzień będzie bohaterem. niedawno zalogowani staliby się pewniejsi, weterani dowiedliby, że ciągle są w uderzeniu. Tyle, że tam można było się klonować na czarno, nie zdzierżyłbym najazdu trolli. a może na nlogu ? Naturalnie żebrać bym musiał u autorów o autoryzację. Nie wiadomo, czy umieszczać takie najlepsze sztychy nasze, na logu publicznym, czy prywatnym ? ale pomyślcie,ktoś czasem nas pyta: Gdzie bazgrzesz ? A potem : Co tam ciebie trzyma ? A tu taka piękna wizytówka wspólna, bowiem wiem, że potraficie a jeszcze tyle bajecznie pokręconych wpisów przelatuje niezauważonych. I poznajemy się na zasadzie przypadku. Czy to nie jest zbyt chybiony pomysł ?
14:25 / 06.09.2009 link komentarz (2)	* teraz będzie Protest Song. Krzyk Przedobiedni. Albowiem Irlandczycy nas wczoraj uwalili. Bez przebierania się w szatki płaksy, pokrótce : Nasza reprezentacja swoimi wodewilami kojarzy się z repertuarem teatru w małym mieścinie. Nieliczne przedstawienia klasyczne, owe największe, o których się mówi latami, przeplatane bywają lichymi komedyjkami dla gawiedzi. jedynie dyrekcja nie pojmuje, że nawet gawiedź nie jest zainteresowana Skeczami. Bo to nie komedyjki - to skecze, improwizowane naprędce. a potem radosne nawoływania do meczu ostatniej szansy. Lubujemy się w tym. W gospodarce mecze ostatniej szansy, ministra finansów. Bądź ministra od stoczni. W polityce oświadczenia antyPutinowskie. Zbierało się. Dudniło w rosyjskiej prasie. Ale my dobrej myśli. My - pospolite ruszenie. W froncie afgańskim - bez zmian - zupełnie jak Remarque. Strofowanie antySkrzypczakowe, spolegliwość żywo wyjęta z tamtej powieści, i wykrzyczana pełna piersią landszturmisty Kantorka. Głośno. Z oddaniem. I co by sie nie działo, zamykamy oczy ... a potem mister Klich minister, mógłby się wreszcie ostrzyc, zważywszy jakim resortem zarządza ... on, ten maczo Klich, że nie wyślemy czołgów, bo to jedynie, jako takie sprawne w kraju zostaje, że owszem nie mamy z czego, ale tak w ogóle, to się zmobilizujemy. Czyli, że niebawem mecz ostatniej szansy ze Słowenią. a potem następny. I następny chwilowy entuzjazm na bazie bąbelków z wody sodowej, tudzież oranżady, jeśli się ciało władcze zapomni i przyłoży, bo ktoś przecież bierze za to ciągle kaskę, i to nie małą ... przyznam się szczerze, czuje się wydymany, wczorajszym, i nie tylko. Dobrze, że choć cienkie są, to tak nie boli. za ostatnie słowa, Pardon, miłe panie ... *
12:45 / 05.09.2009 link komentarz (11)	Teresa Smurzyńska -Luna luna łuna rosnący w niebo pogłos czyste światło przemierzające ciemność martwy okręt płynący jak biały ptak luna łuna gorejąca pochodnia wyrwany z serca promień srebrny kołek wbity prosto w dno wiersz dobrej znajomej, jedynie znajomej. Tylko. Piękna kobieta. Otulona skrzydłem ciemnych włosów, zamyślona, jakby wyszydełkowana pragnieniami jakim wyszukanym, marzycielskim wzorem. Ach, gdyby człowiek nie paplał tyle wtedy, nie oglądał uparcie czubka połyskującego, bo własnego nosa, Gdyby nie popijał tyle na lewo i prawo, niby nieposkromiony, jasny zwycięski, a jednak potrzepujący jak głupi latawiec na sznurku. Na uwięzi własnej próżności czy zawsze musimy ryć morda po chodniku. A potem idiotycznie zachowywać zawadiacka gębę dla innych, dla powszedniości , przedkładając powszedniość nad niepowtarzalne, baśniowe zjawisko, które zdawało się musnąć mnie nieśmiało, żgnąć świetlistym płomieniem, poczytajcie sobie Jej słowa zwiewne, uwierzcie choć raz w świadectwo, idioty pozdrawiam cię Krakowie. Ukłon pokorny Tereso. Pozdrawiam Cię Beatrycze ...
00:13 / 04.09.2009 link komentarz (2)	Kontynułejszon. tak przy poniedziałku w pracy pojawił się chłopiec. Chłopczyk w pracy nie pojawia się znikąd. Jeśli już jest i okupuje biurka sekretarek, to znaczy, że przedszkole zamknięte. A mama w renomowanej firmie plasuje się znacznie ponad te biurka, które ten chłopczyk w obecności przechodzący prezesów, może i ma zaszczyt okupować dzieląc obowiązki i biurka, pomiędzy sekretarki, i siebie. A mama doprawdy mila jest, i przyłóż do rany, jedynie sympatyczni malcy miłych mam żywi są niesłychanie, aż mama i jej koleżanki administrujące zezwalają, aby chłopczyk znowu poleciał do tej Gosi. Dorci czy Izy. chłopczyk powoli unosi się w powietrzu , od tego entuzjazmu i przyjaznej atmosfery, bo jest wygadany, bo ma znacznie starsze rodzeństwo, i prawa i przywileje starszego rodzeństwa przenosi podświadomie na siebie, w rozmowie z Iza. W przekomarzaniu z Izą, przełożona Dorci i Gosi. Z Gosia się przekomarza. Chodzi wszędzie. Porzuca dla niej nawet pełne pudełko herbatników. Ptasie mleczko Wawel. Cukier w kostkach karo, wycinany taki. W trefle i piki. I w trakcie przekomarzania udziela Gosi klapsa w pupę. Gosi ani mru mru. To Dorci. Iza zamyka się pokoju. Ma niesłychane ważne arkusze do wypełnienia. Aż trafia się producentka. Stwierdza : To nie jest miła zabawa. Chcesz żebyśmy cię szanowały, czy nie ? chłopczyk wykonuje hałaśliwy odwrót długim korytarzem. Raczej nie wygląda to na śmiech. Stwierdzam : Musiałyście wszystko popsuć ? Nikt nas nie będzie poklepywał po tyłku. Ale on on was nie oklepywał wszystkie. Jak to ? Teraz nawet Iza wychynęła na powierzchnie. Wydaje się że upatrzył sobie określony typ anatomiczny. Te dookolne spojrzenie za siebie. Mimowolne. I ta duża z profilem Smosarskiej. I ta szczupła , którą szczególnie sobie upatrzył, choć chwilowo nieosiągalna była. I ta najmniejsza, o piersiach dyskretnie wyglądających spod sweterkach, i śpiących tam sobie jak zgodne, puszyste zwierzątka. ach, statystycznie ? Roześmiały się z ulgą, zarumienione. Rzeczywiście ciekawe – a mówi się że młode kobiety są mocno nieufne jeśli chodzi o wszelkie zawiłe badania naukowe. Wróci. wrócił. Ale nie chciał już oklepywać. Przez tą producentkę. Jednak u nas specjalistka od HR robi doskonała robotę. Wynaleźć producentkę która jednym zdaniem ukróci wszelkie manipulacje. I właśnie wtedy poprosili mnie o coś z maszynowni. Zanim znalazłem kontakt, czarny ludzik natchnął mnie przeczuciem. Pewnie już tam się przemieścił razem z tymi brakującymi skarpetkami. Wróciłem jakiś odmieniony. Wdziałem jakby klarowniej. Chłopczyk z wdzięcznością obejmował Izę. Zaplótł mocno dłonie na jej płaskim brzuchu, i twarzą nieomal przywarł, co ja mówię, jednoczył się z jej wypukłym pośladkiem. Na miłej twarzyczce malowało się niewolnicze oddanie. Zachwyt. Ekspresja. Błogość. i co ze mną się stało, że o tym tak strasznie zapomniałem. Ach, moja bałamutna pierwsza, dziecięca inicjacja. ..
22:38 / 03.09.2009 link komentarz (3)	Kontynułejszon. statystyka. tak przy poniedziałku w naszej spółdzielni Norweski Łosoś Wędzony Plasterkowany pojawił się chłopiec. Chłopczyk w Spółdzielni nie pojawia się znikąd. Jeśli już jest, i okupuje biurka sekretarek, to znaczy, że przedszkole zamknięte. A mama w renomowanej paczkowalni plasuje się znacznie ponad te biurka, które ten chłopczyk, w obecności przechodzący prezesów, może i ma zaszczyt okupować, dzieląc obowiązki i biurka, pomiędzy sekretarki i siebie. Zaś mama miła doprawdy jest, i przyłóż do rany, jedynie sympatyczni malcy miłych mam żywi są niesłychanie. Aż mama i jej koleżanki administrujące z ulgą zezwalają, aby chłopczyk znowu poleciał do tej Gosi. Czarnej Dorci czy Izy. chłopczyk powoli unosi się w powietrzu , od tego entuzjazmu i przyjaznej atmosfery, bo jest wygadany. Bo ma znacznie starsze rodzeństwo, i prawa, i przywileje starszego rodzeństwa przenosi podświadomie na siebie, w rozmowie z Izabellą. W przekomarzaniu z Izą, przełożoną Ciemnej Dorci i Gosi. Z Jasną Gosią też się przekomarza. Chodzi wszędzie. Porzuca dla niej nawet pełne pudełko herbatników. Ptasie mleczko Wawel. Cukier w kostkach karo, wycinany taki. W trefle i piki. I w trakcie przekomarzania udziela Gosi klapsa w pupę. Jasna Gosia ani mru mru. To Czarnej Dorci dla odmiany. Iza zamyka się pokoju. Ma niesłychane ważne arkusze do wypełnienia. Aż trafia się producentka od oleju w naszych puszkach z flądrą podwędzaną. Stwierdza : To nie jest miła zabawa. Chcesz żebyśmy cię szanowały ? Czy nie ? chłopczyk wykonuje hałaśliwy odwrót długim korytarzem. Biegnie przy tym i macha rękami. Raczej nie wygląda na szczęśliwego. Tutaj się pojawia nasz nieoceniony Józef K. Dotychczas cierpliwie degustujący wodę Żywiec w wersji gazowanej Musiałyście wszystko popsuć ? - stwierdza z wyrzutem. - Nikt nas nie będzie poklepywał po tyłku. Ale on on was nie oklepywał wszystkie - uspokaja pan K. wywołując tym niemałe poruszenie wśród pań. Jak to ? - teraz nawet Iza wychynęła na powierzchnie. Wydaje się, że upatrzył sobie określony typ anatomiczny - sugeruje ostrożnie pan K. Patrzy przy tym wymownie w oczy recepcjonistek. I te dookolne spojrzenie za siebie. Mimowolne. I ta duża Jasna z profilem Smosarskiej. I ta szczupła , którą szczególnie sobie upatrzył, choć chwilowo nieosiągalna była. I ta najmniejsza, Ciemna o piersiach dyskretnie wyglądających spod sweterkach, i śpiących tam sobie jak zgodne, puszyste zwierzątka. Ach, statystycznie ? Chodzi o statystyczne poklepywanie - roześmiały się z ulgą, zarumienione. Rzeczywiście ciekawe – przyznały dyskretnie obciągając spódniczki. Chodzi w tym o to, aby szew biegł idealnie przez środek. Tyłem. A mówi się, że młode kobiety są mocno nieufne, jeśli chodzi o wszelkie zawiłe badania naukowe. Wróci .. - szepnął tajemniczo pan Józef K. wrócił. Ale nie chciał już oklepywać. Przez tą producentkę od flader. Jednak w pakowalniach ryb dalekomorskich specjalistki od HR robią doskonałą robotę. Wynaleźć producentkę od zawiesiny olejowej, która jednym zdaniem ukróci wszelkie manipulacje. I właśnie wtedy poprosili pana K. o coś z wędzarni. Zanim znalazł kontakt, czarny ludzik natchnął pana K. przeczuciem. Pewnie już tam się przemieścił razem z tymi brakującymi skarpetkami. Józef K. wrócił jakiś odmieniony. Zaróżowił się i widział klarowniej. Chłopczyk z wdzięcznością obejmował Izę. Zaplótł mocno dłonie na jej płaskim brzuchu, i twarzą nieomal przywarł. co ja mówię – upomniał siebie obserwujący z boku pan K. - jednoczył się z jej wypukłym pośladkiem. Na miłej twarzyczce malowało się niewolnicze oddanie. Zachwyt. Ekspresja. Błogość. i co się ze mną stało – westchnął w duchu Józef K. - że o tym. tak strasznie zapomniałem. Ach, moja bałamutna, pierwsza, dziecięca inicjacja. ***
21:53 / 02.09.2009 link komentarz (10)	* nie wie ście je my zaczyna się się rano przy lustrze. Zęby. Żeby były białe. Nie wystarcza. Lśniące. Koszmarne nitki dentystyczne. Jak to spłukać. Wyżąć. Czyli wstydliwie w papierek niczym tasiemca. Dezodoranty. Kto powiedział, że ten czy tamten spryskiwacz ma zdecydowanie męski zapach ? Czy jeszcze istnieje jakiś naturalny męski zapach ? Zacinanie się przy depilacji. Nie mówimy o łydkach, mówimy o obszarach. Wychodzimy z kilkudniowym zarostem aby się w ogóle odróżniać. Niebawem modne będą męskie aparaty na zęby. Jakbyśmy nie byli zadrutowani jak szkieletory w pracy na śniadanie jogurcik. Obowiązkowy listek sałaty. Szorstkie uściski dłoni z koleżankami, i to one lecą z łapkami, potwierdzając ten nowy przywilej. Przewińcie taśmy prawdy w głowie. Ile wiecie o diecie. Już nawet nie zwracamy uwagi. Mówi się. Rejestruje się. Nowa krzyczy : Uważaj ! Chcesz mnie tym majonezem upierdolić bluzkę. Już nawet bluzgać nie potrafimy. tylko takie nieśmiałe wymigiwanki pod wieczór. Wiesz Renia, chyba nie przyjdę. Słuchaj, nie rób to moim kumpelom. Dodawanie sobie męskiej stanowczości. Ja wiem, że to są niezłe dupy, ale .. Renia przymyka oko filuternie. Chłooopie, tak to ty sobie życie zwichniesz, albo co innego coś blady jestem . Kupię sobie samoopalacz *
21:50 / 01.09.2009 link komentarz (1)	* wczoraj napisałem ... wchodzę na Chwilę z jedną myślą : Jutro. Jeszcze jeden wiersz przyobiecany sparrow. tu byłem. Tu miałem rozstawione namioty. Chwila Relaksu. Czarna surowa skała. Zagubiona gdzieś za słupami Heraklesa. Znikająca w gardzieli oceanu po ostatni figowiec. o biedna Atlantydo, moja. Jutro. stało się. Miałem wątek poetycki na portalu jednego z czołowych dzienników społeczno - politycznych. Chyba mnie pogięło. nie jestem uciekinierem. Nawet mnie nie uszczknęli.Przelało się najzwyczajniej. Wyciekło uszami. Usiłowałem zrealizować masę ciekawych pomysłów. Jednak ciężko tak rezygnować. I czego żałować. Pyskówek ? a jednak więcej następnym razem .. *
23:17 / 30.08.2009 link komentarz (2)	Bohdan Kos - alchemia dziewczyna płacze gorący wszechświat żarzy się w jej łzach gwiazdy nasłuchujące gwiazdy matowieją w napięciu źdźbło ciała w otchłani tak wielki ogień w tak małej słonej kropli jakiż to kruszec drogocenny wypala w tym kosmicznym piecu samotny Bóg? wiersz mojego przyjaciela filozofa, kolegi fizyka, znajomego wydawcy, któremu wiszę dobrą wódę, ponieważ ratował mnie w dniach upadków plugawych, banknotami, na tę że ognistą niepamięć, jako poeta zrozumiał,jako kabalista wychodziło z tą wódą dla mnie z przepowiedni zawiłych, pomyślnie, i ile to się pasji może zmieścić w jednym szczerym człowieku ? a do tego nie przegryza po pierwszym, może znawcy gnozy nie przegryzają wcale ? A jeszcze zna moc rodzącą się w wyobraźni po samogonach. I potrafi czasem powiedzieć siarczyście, słowo powszechnie uważane za, Soczyste, że różne literackie ciotki, tylko sie rozglądają zdumione, albowiem to niemożliwe, przecież profesor, i to ciepło bijące z oblicza, pewnie się przesłyszały, właśnie ! nic tylko przesłyszały się, w mordeczkę ... a tamto lato było takie długie, mglisto i ranno porankowe, i dopijało się jeszcze do późnej jesieni. och, .. *
14:49 / 30.08.2009 link komentarz (0)	* i tak poczęło się nasze pisanie, tutaj. Od wiersza poety, znaczonego stygmatem win ciemnych, czy się zatraci na tych swoich ziemiach przeklętych, okaże się w niedalekiej przyszłości. W każdym razie mamy wgląd, co tam u niego się pisze, i autoryzację. Będzie też o innych, znanych i przyjaznych nam, bardziej słonecznych. Filozoficznie zamyślonych . Przystępniejszych. Poezji, trochę tu przybędzie. Zachłystywania się piosenkami. O dziewczynach. Bo bez dziewczyn się nie da. Kapkę gotyckich kostiumów i weneckich masek. Pacykarskiej zadumy nad obrazami.. pewnie się nie obejdzie bez użalania nad samym sobą. Ale przyrzekamy solennie, jak najmniej dłubania w pępku, owej miłości własnej. Po cichu się wprowadzamy się tutaj z klamotami. Rottweilery nasze nie będą szczekać po nocy. Kotki Plamka i Niusia nie poznaczą drzwi. Bowiem takowych nie posiadamy. Nie mamy. Nie pragniemy się wyróżniać. Narzucać. Podszczypywać innych lokatorów komentarzami. Pisać i komentować u innych życzliwie, owszem. a w ogóle to jesteśmy trudno zauważalni. Jak mąka rozwiewająca się między palcami. Taka twarz, co mignie w windzie, i trudno zapamiętać fizys. Zresztą windy tutaj też nie zamierzamy przetrzymywać. Będziemy chodzić pieszo. metek nas zachęcił do zamieszkania, Tutaj. Mówił, że są przyjazne pustostany. No to jesteśmy. Niech ktoś wpadnie na parapetówę ... *
12:50 / 30.08.2009 link komentarz (0)	Różyc Sławomir - drzewa owocowe żywe drzewa wieczorem szkliły się listowiem żywe drzewa szeptały i zdziczało serce czerwiec nie nauczony dopił swojej barwy po koszulkach czereśni mkną srocze zaśpiewy znaczą żółcień kuklików potem w winnych cukrach co się składa na czerwień zagryzionej wargi dziś na gorzko musuje pomiędzy zębami